บทที่ 238 ข้าคือซินเหยาน้องเล็กของท่าน1
เขารู้ดีว่าท้ายที่สุดตัวเองจะต้องตาย!
แต่เขาก็ไม่กลัว!
ก่อนตาย ก็ขอให้ได้ฆ่าศัตรูเพิ่มอีกหนึ่งก็พอใจ
ทหารมรณะชุดดำที่เขาสังหารอย่างน้อยน่าจะเกินยี่สิบนาย วันนี้ได้สร้างสถิติอันยิ่งใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แต่เขาไม่ยอมตายด้วยเงื้อมมือของพวกทุรชนเหล่านี้แน่นอน!
ต่อให้ต้องตาย
ก็ขอตายด้วยน้ำมือของตัวเอง
วีรบุรุษเหล่านี้ ช่างน่าสังเวชยิ่งนัก
แม้ว่าโจว๋ก้องหรุงจะแผ่ชื่อเสียงเกรียงไกรอันฉาวโฉ่แก่ผู้คนใต้หล้า ทว่าหลังจากผ่านศึกคืนนี้ไป จะไม่มีใครกล่าวหาว่าเขาเป็นคนกักขฬระได้อีกต่อไป ทุกๆ คนต่างรู้ดี เขาโจว๋เจ้าสามเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง!
วีรบุรุษ!
“ย้าก!”
ทันใดนั้น เสียงดังสะเทือนรุนแรงดังลอยมาจากด้านนอก
“เคร้ง!”
เสียงสนั่นกึกก้อง!
ดาบในมือของโจว๋ก้องหรุงกระเด็นตกลงไปบนพื้นพร้อมกับหินก้อนเล็กก้อนหนึ่ง
“ดูท่าข้าคงพลาดฉากละครดีๆ ไปตั้งหลายตอนแหนะ!”
ชายน่าเกลียดผู้ผอมโซคนหนึ่งเดินออกมาจากความมืดในฉับพลัน…
เมื่อครึ่งชั่วยามก่อน
นี่คือห้องใต้ดินซึ่งเป็นทางเดินทอดยาวอันมืดมิดมองไม่เห็นจุดเริ่มต้นและปลายทาง…
ดีที่หนทางนั้นคับแคบมาก และไม่มีอาวุธหรือการซุ่มโจมตีใดๆ ซ่อนอยู่เลย
โจว๋หยุนถิงเดินอยู่เบื้องหน้า ซินเหยารู้ว่าเขาไม่เป็นวรยุทธ์ จึงตามติดอย่างใกล้ชิด กลัวเหลือเกินว่าเขาจะพนพาบกับอันตรายต่างๆ
ทันใดนั้น…
แสงเล็กน้อยพลันปรากฏอยู่เบื้องหน้า
อีกอย่างแสงนั้นก็สว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ ดูราวกับอ่างล้างหน้า…
มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
ไม่ว่าปลายทางจะคืออะไร บทสรุปก็คือได้มาถึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
โจว๋หยุนถิงหยุดลง หันหน้ากลับไปพลางเอ่ยแผ่วเบา “พี่หยาว ขอบใจเจ้ามากที่พลีชีพมากับข้า แต่ว่าก็มีข้อจำกัด เจ้าสามารถมากับข้าได้จนถึงขั้นนี้ ความทรงจำนี้ข้าโจว๋หยุนถิงจะจดจำให้ขึ้นใจชั่วนิรันดร์”
“โง่เง่า โง่เง่า”
“พี่สี่ท่านช่างโง่เง่ายิ่งนัก”
“ถ้าหากเป็นคนนอกจะมีผู้ใดเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมากับท่านเยี่ยงนี้บ้าง ข้าคือซินเหยาน้องเล็กของท่านนะ”
ซินเหยาเกือบจะหลวมปากเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตนเอง แต่ว่านึกๆ ดูแล้ว ช่วงเวลาสำคัญเยี่ยงนี้ ไม่จำเป็นต้องสร้างกิ่งก้านสาขาอะไรเพิ่มเติมเลยนี่นา
ท้ายที่สุดแล้ว…
นางก็กล้ำกลืนไม่กี่ประโยคลงลำคอไปเสีย
นางซัดฝ่ามือตีเข้าที่แผ่นหลังของโจว๋หยุนถิง
โจว๋หยุนถิงก็ดูเหมือนกับลูกหนังกลมๆ กลิ้งหลุนออกไปยังปากทางที่แสงทอดเข้ามา
ส่วนตัวซินเหยาเองก็กลิ้งตามออกไป
ห้องนี้สว่างโร่และกว้างขวาง ไม่เหมือนกับห้องใต้ดินธรรมดาที่อับชื้นอึมครึม
ครั้นซินเหยาเข้ามา ไม่เห็นว่ามีการซุ่มโจมตี และไม่มีการติดกำลังอาวุธใดๆ มีเพียงบุรุษรูปงามแต่งกายสะอาดสอ้านคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายใต้แสงไฟ…
โจว๋หยุนถิงยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่ ห้องนี้อันที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่ดูสมถะยิ่งนัก แทบจะไม่มีเครื่องตกแต่งบ้านหรือของกระจุกกระจิกใดๆ เลย มีเพียงเตียงสมถะหลังหนึ่ง โต๊ะหนังสือหนึ่งตัว และคบเพลิงไม่กี่อัน…
เหตุใดที่นี่จึงดูไม่เหมือนคุกน้ำใต้ดินที่กักขังผู้คนเลยสักนิด
โจว๋หยุนถิงมองซ้ายแลขวาอย่างสนใคร่รู้ แต่ไม่เห็นประตูหน้าต่าง หรือทางออกใดๆ เลย ที่มองเห็นมีเพียงห้องๆ นี้เท่านั้นเอง
บุรุษรูปงามองอาจและหล่อเหลา กำลังอ่านหนังสืออย่างตั้งใจและเพ่งพินิจ เสมือนไม่รับรู้การมาถึงของโจว๋หยุนถิงและซินเหยาเลยสักนิด
“พี่ชาย นี่คือที่ไหน”
โจว๋หยุนถิงเอ่ยถามหนึ่งประโยค
อีกฝ่ายไม่ตอบรับ
ดังนั้นโจว๋หยุนถิงจึงเดินเข้าใกล้อีกเล็กน้อย นึกอยากดูว่าเป็นคนจริงๆ หรือว่าหุ่นขี้ผึ้งกันแน่
“โปรดชะงักฝีเท้า”
บุรุษรูปงามอ่านหนังสือไม่วางตา จู่ๆ กลับเอ่ยหนึ่งประโยคขึ้นมาอย่างกะทันหัน
น้ำเสียงนั้นช่างแสนคุ้นเคย
ซินเหยาตกตะลึง
เสียงนี้…เสียงนี้มัน….
นางต้องเคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่งเป็นแน่
ต้องไม่ผิดเป็นแน่
ใช่แล้ว
เสียงนี้นางจะต้องเคยได้ยินแน่นอน
นางย้อนนึกถึงเศษความทรงจำของตนเองอย่างระมัดระวัง…
ใช่แล้ว!
ขี้เมา!
เขาก็คือขี้เมาคนนั้น!
จู่ๆ ซินเหยาก็ค้นพบอย่างตกตะลึง ที่แท้เขาก็คือขี้เมาที่มอบแหวนแก่นางในคืนนั้น
ไฉนเขาจึงมาอยู่ที่นี่ได้
แล้วเหตุใดจึงแต่งกายเยี่ยงนี้
คนใช้เสี่ยวเอ้อบอกว่าตอนที่ชายขี้เมาพานางกลับไปส่งในทีแรก คือคุณชายผู้มั่งคั่งและรูปงามคนหนึ่ง…
และเป็นอย่างที่พูดมาจริงๆ เสียด้วย
ทว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่
ซินเหยาไม่ส่งเสียง เฝ้าดูสถานการณ์อย่างเงียบเชียบ มองดูขี้เมาคนนี้ว่าเป็นบุคคลใดกันแน่
โจว๋หยุนถิงเห็นว่าอีกฝ่ายเอ่ยคำแล้ว จึงกล่าวซ้ำ “พี่ชาย นี่คือที่ไหนกันแน่ ท่านได้จับสหายของข้าไปใช่หรือไม่”
ครั้นบุรุษรูปงามได้ยินถ้อยคำนี้ ความสนใจก็ถูกดึงดูดในทันที วางหนังสือในมือลง มองโจว๋หยุนถิงอย่างพิจารณาแวบหนึ่ง ก่อนเสมองซินเหยาที่อยู่ด้านหลังกายของเขา…
“สหายของท่าน? ถูกผู้ใดลักพาตัวไป? เหตุใดท่านจึงมาตามหาสหายที่นี่”
