บทที่ 250 เพื่อบุรุษเพียงคนเดียว1
“เช่นนั้นท่านยังจะไล่ตามไปอีกหรือไม่” ซินเหยาเอ่ยถาม
“ตาม เขาฉวยเอาสมบัติล้ำค่าของร้านจี้โม่ไปแล้ว จะไม่ตามได้อย่างไรกัน ถ้าหากไม่ไล่ตาม ก็ต้องชดเชยค่าเสียหายนะ! ได้ยินว่ามีการประมูลเงินไปถึงยี่สิบล้านตำลึงเชียว! ร้านจี้โม่ชดเชยไม่ไหวหรอก!”
“เป็นของล้ำค่าอะไรกันแน่ ถึงได้คู่ควรกับเงินตั้งมากมายขนาดนี้”
“ท่านไม่ใช่ว่าอยู่ในงานประมูลสมบัติด้วยหรอกหรือ”
“สมบัติชิ้นที่สองยังไม่ทันได้ออกมา ข้าก็ต้องไปคุกใต้น้ำกับคุณชายโจว๋เพื่อตามหาท่านนั่นแหละ!”
“โอ๊ะ เช่นนั้นท่านก็ไร้วาสนาแล้วจริงๆ ถึงขนาดไม่ได้เห็นสมบัติล้ำค่าชิ้นนั้น”
“สมบัติล้ำค่าอะไรกันแน่เล่า?”
“อย่าเพิ่งพูดก่อนดีกว่า รีบไล่ตามไปเร็วเข้า หากฟ้าสางแล้ว คนเยอะขึ้นมาจะยิ่งยุ่งยากในการไล่จับเข้าไปใหญ่”
กล่าวจบ โอหยางซิงเฉินก็เร่งความเร็วฝีเท้า โถมบินออกไปราวกับดาวตกก็ไม่ปาน!
ซินเหยาเองก็ไม่ยืดยาด ท้ายสุดก็พยายามรักษาความเร็วให้ใกล้เคียงกับเขามากที่สุด…แต่ว่านี่นางใช้ทักษะของตนเองไปตั้งแปดเก้าส่วนแล้ว ก็ทำได้เพียงรักษาความเร็วขนานไปกับเขาได้เท่านั้นเอง
โอหยางซิงเฉินคนนี้…ฝ่ามือเงาอัศจรรย์ที่เพิ่งปราบนักบอดี้การ์ดทั้งสี่ไป ช่างน่าตกตะลึงอึ้งค้างนัก!
ซินเหยารู้ว่าต่อให้ตัวเองลงมือด้วยตนเอง ส่งกำลังภายในสิบส่วนซัดฝ่ามือนั้นออกมา ก็คงจะเป็นเพียงแค่บรรลุถึงประสิทธิภาพเยี่ยงนี้เท่านั้นเอง!
ถึงแม้นางจะไม่ค่อยมีความรู้ในการควบคุมวิชาฝ่ามือ แต่ด้วยทักษะของนางแล้วนั้น อันที่จริงวิชาวิทยายุทธ์ทั้งหลายแหล่ในหล้าก็ล้วนบรรลุไปหลายขั้นแล้ว
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่รกร้าง…
เงาร่างสองคนกระโดดโผบินเข้าไปในเขตป่า ถิ่นรกชัฏด้วยความเร็วที่รวดเร็วยิ่งนัก…
ไล่ตามตลอดกว่าสองชั่วยาม ก็แทบสูญเสียร่องรอยของอีกฝ่ายโดยสมบูรณ์ และโอหยางซิงเฉินก็หยุดฝีเท้าลงในที่สุด
ซินเหยาเองก็หยุดตามเช่นกัน
สองชั่วยามนี้ ทั้งสองวิ่งมาไกลตั้งเกือบสี่ห้าร้อยลี้เชียว!
ทุ่งหญ้าป่ากว้างนี้ กว้างใหญ่ไพศาล และเต็มไปด้วยพณาไพรใบหญ้า…
“ตามไม่ทันแล้ว!”
โอหยางซิงเฉินทอดถอนใจหนึ่งเฮือกทันใด
ซินเหยากล่าว “คงทำได้แค่ไปเค้นเอาจากนักบอดี้การ์ดทั้งสี่แล้ว”
โอหยางซิงเฉินเอ่ย “ปากของพวกนักบอดี้การ์ดแข็งยิ่งกว่ามีดเสียอีก! กลับไปได้แล้วกระมัง เกรงว่าต่อให้รีบเร่งกลับไปแค่ไหนฟ้าก็คงสางแล้ว ไล่ตามมาทั้งคืน ท้องข้าหิวแล้วสิ!”
ซินเหยาหัวเราะเบาๆ “ท้องข้าเองก็หิวแล้วเหมือนกัน ทำไมไม่ลองทำอาหารป่ากินสักหน่อย ท้องอิ่มหนำแล้วค่อยกลับไป?”
โอหยางซิงเฉินพูด “ชั่วยามนี้สัตว์ป่าทุกตัวกลับรังไปนอนตั้งนานแล้ว จะมีอาหารป่าอะไรเหลืออยู่ที่ไหนกันเล่า”
ซินเหยากล่าวพลางยิ้มๆ อย่างกรุ้มกริ่ม “ตัวข้ามีวิธี ท่านพกเครื่องขีดไฟมาด้วยหรือไม่”
โอหยางซิงเฉินพยักหน้า
ซินเหยากล่าว “เช่นนั้นท่านก่อไฟสักกองหนึ่ง ข้าจะไปดูสักหน่อยค่อยกลับมา”
“เยี่ยงนี้ก็ดี”
โอหยางซิงเฉินหาพื้นที่โล่งสะอาดๆ เก็บกิ่งไม้ ใบไม้มาใช้แทนฟืน จากนั้นก็ใช้เครื่องขีดไฟจุดเผามันขึ้นมา…
ผ่านไปไม่นานนัก กองไฟใหญ่ๆ กองหนึ่งก็ลุกโชนขึ้น!
“ข้ากลับมาแล้ว!”
ซินเหยากลับมาพร้อมกับสิ่งของห่อหนึ่งอย่างรวดเร็ว
โอหยางซิงเฉินเอ่ย “เสื้อนอกของท่านห่อหุ้มอะไรไว้อยู่”
ซินเหยากล่าวพลางยิ้มน้อยๆ “ท่านเดาดูสิ”
โอหยางซิงเฉินสูดจมูกฟึดฟัด จากนั้นก็ได้ยินเสียงอ๊บๆ ดังลอยออกมาจากเสื้อนอกที่ห่อม้วนไว้ ประหลาดใจอย่างยิ่ง “คางคก?”
“นี่เรียกว่ากบ!”
ซินเหยาหัวเราะ เอาห่อกบโยนลงไปด้านข้างกองเพลิง
โอหยางซิงเฉินพูด “นี่…ของสิ่งนี้กินได้ด้วยหรือ”
ซินเหยากล่าว “ยามปกติท่านกินอะไร”
โอหยางซิงเฉินว่า “หูฉลาม รังนก”
ซินเหยาพูด “ท่านเดาว่ายามปกติข้ากินอะไร”
โอหยางซิงเฉินส่ายหน้า
ซินเหยากล่าว “ยามปกติข้ากินแมงมุม แมงป่อง งูพิษอะไรทำนองนี้! อ้อ ใช่แล้ว แล้วก็มีลูกอ๊อดด้วยนะ! อันที่จริงกบนี้รสชาติโอชะยิ่งนัก!”
โอหยางซิงเฉินกล่าวอย่างค่อนข้างอึดอัด “ถ้าหากข้าไม่รู้ว่าท่านคือสตรีนางหนึ่งแล้วล่ะก็ ไม่แน่ข้าอาจจะคิดว่าสิ่งที่ท่านพูดคือเรื่องจริง!”
ซินเหยากล่าวพลางยิ้มบางๆ “ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งล่ะ ท่านช่างงดงามและผ่าเผยเกินไปแล้ว! ฝ่ามือเมื่อครู่ของท่านนั้น กำลังภายในดุดันเพียงนี้ อันที่จริงท่านสามารถลงมือโจมตีนักบอดี้การ์ดให้เร็วกว่านี้ได้แน่นอน ตอนนี้ก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพที่ไล่ตามศัตรูไม่ทัน ซ้ำยังวิ่งมาไกลถึงชานเมืองเพื่อมากินกบแบบนี้หรอก!”
โอหยางซิงเฉินกล่าวอย่างจริงจังมาก “อย่างไรก็ตาม ข้าไม่กิน!”
“แล้วแต่ท่าน ข้ากินคนเดียวยิ่งอร่อย”
ซินเหยาคว้ากบตัวหนึ่งออกมา พลางเอ่ยถาม “ท่านพกดาบมาหรือไม่”
โอหยางซิงเฉินว่า “ไม่มี”
ซินเหยาพูด “มีดเล็กเล่า? กริชก็ได้นะ”
โอหยางซิงเฉินหยิบกริชทองคำทมิฬเล่มหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ ก่อนกล่าว “นี่คือกริชของบรรพบุรุษตกทอดของข้า มันคมยิ่งนัก ท่านจะเอาไปทำอะไร”
ซินเหยาหยิบกริชมาอย่างไม่เกรงใจ จากนั้นก็เริ่มเลาะถลกหนังกบออก…
“สวรรค์! ท่าน…ท่านใช้กริชบรรพบุรุษตกทอดของข้ามาฆ่ากบ?”
โอหยางซิงเฉินโกรธจนหน้าเปลี่ยนสี
ซินเหยามองข้ามการต่อต้านของเขาโดยสิ้นเชิง ฆ่ากบหนึ่งตัวเสร็จแล้ว จากนั้นก็ใช้กริดเสียบเป็นไม้ปิ้ง พบว่ากริชนั้นสั้นเกินไป
“คืนกริชให้ท่าน ครั้งหน้าบอกให้บรรพบุรุษของท่านตกทอดกริชเล่มยาวกว่านี้ให้ท่านหน่อยแล้วกัน จะเอามาเสียบย่างกบก็สั้นเกินไป!”
กล่าวจบ ซินเหยาก็ดึงดาบนิ่มสีแดงเข้มประดุจปีกจั๊กจั่นออกมาจากช่วงเอวของตนเอง เสียบเนื้อกบและย่างลงบนกองไฟ…
โอหยางซิงเฉินพูดด้วยอาการตะลึงอึ้งค้าง “ท่าน…ท่านใช้ดาบกระแสน้ำลับล้ำค่าหมายเลขหนึ่งในหล้าย่าง…ย่างกบ?”
ซินเหยาเอ่ย “ดาบล้ำค่าย่างกบมีอะไรแปลกกันหรือ ครั้งหน้าข้าจะใช้ปืนพกอนุภาคอะตอมยิงกระต่ายให้ท่านดู”
โอหยางซิงเฉินกล่าว “ปืนพกอนุภาคอะตอมอะไร?”
“เอ่อ อันนี้หรือ
