บทที่ 272 ผู้ชายป่าเถื่อน1
หากคนรุ่นหลังรู้ว่า ผู้บุกเบิกสมาคมลับอย่างนางถูกคนเฝ้าประตูขวางไม่ให้เข้า มันไม่น่าขันหรือ?
ซินเหยาหลีกเลี่ยงประตูใหญ่ ปีนข้ามกำแพง นางพึ่งลงถึงพื้นก็ถูกคนเจอ!
“ใคร!”
ส้งชิงตะคอกเสียงกร้าว
ซินเหยาหันไป มองส้งชิงท่าทางตื่นเต้น “ไม่รู้จักกันเสียแล้วหรือ”
ส้งชิงตกใจกล่าว “อาจารย์ ที่แท้เป็นท่านนี่เอง”
ซินเหยากล่าว “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า? ตอนนี้ข้าปลอมตัวเป็นผู้ชาย”
ส้งชิงพูด “อาจารย์ ท่านกำลังอุ้มเสี่ยวป๋าน เมื่อกี้ข้าก็เอะใจ เมื่อกี้ท่านไม่ได้อุ้มเสี่ยวป๋านจึงมองไม่ออก พอตอนนี้อาจารย์อุ้มเสี่ยวป๋าน ข้าก็รู้ทันทีว่าเป็นอาจารย์”
“อืม”
ซินเหยาตอบเสียงเรียบ
ส้งชิงเอ่ยต่อ “เสี่ยวป๋านเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่เหมือนสัตว์เลี้ยงทั่วๆไป คนอื่นเห็นก็จำได้แล้ว ข้าจึงรู้ว่าท่านคืออาจารย์”
ซินเหยาพูด “เจ้าตาดี ข้าถูกเจ้าจับได้อย่างง่ายดาย”
ซินเหยาคิดในใจ ต่อไปถ้าปลอมตัวเป็นหยาวซิน อย่าพาเสี่ยวป๋านออกมากด้วยบ่อยๆ ไม่เช่นนั้นจะถูกคนจับได้ ส้งชิงพูดถูก ใครที่เห็นก็ล้วนประทับใจมัน
ส้งชิงนึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง รีบพูด “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์”
ซินเหยากล่าว “เรียกทำไมนักหนา”
ส้งชิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ท่านอาจารย์ รีบตามข้ามา”
ซินเหยาเอ่ย “ไปไหน”
ส้งชิงกล่าว “ข้าจะพาท่านไปดูสมบัติ”
ซินเหยากล่าว “สมบัติอะไร เจ้าไปได้สมบัติมาที่ไหน”
ส้งชิงกล่าว “ที่ห้องเก็บทองของเฉินเปียว….”
ซินเหยาตกใจกล่าวตัดบทด้วยความโกรธในทันที “ว่าไงนะ ส้งชิง เจ้าเข้าไปปล้นห้องเก็บทองของเฉินเปียว เจ้าไม่ใช่โจรมิใช่หรือ ฆ่าคน วางเพลิง ปล้นชิงเงินทอง เจ้านี่มันจอมโจรแผ่นดินชัดๆ”
ซินเหยาเกลียดคนอำมหิตพวกนี้
ตอนที่นางปลอมตัวเป็นกุหลาบดำในเวลานั้น สาเหตุที่สำคัญอย่างหนึ่งคือนางเกลียดชังพวกวางเพลิงฆ่าคนเพื่อเงินทองมากที่สุด
พวกเศษเดน
ปล้นชิง ทะเลาะวิวาท ฆ่าคน…..นั่นคือสมาคมลับ
แต่เมื่อเข้ามาในจวนแล้ว การฆ่าคน การปล้นชิงทรัพย์สิน เป็นพฤติกรรมของโจรชัดๆ
ส้งชิงเหงื่อตก รีบอธิบาย “อาจารย์ อาจารย์ ท่านฟังข้านะ ตอนนั้นคนสนิทของเฉินเปียวมาบอกพวกเราว่าห้องใต้ดินมีเงินทองของมีค่าซ่อนเอาไว้มากมาย พวกเราเปิดห้องใต้ดิน ก็เจอสมบัตินับไม่ถ้วน และยังเจอสมบัติน่าอัศจรรย์….”
ซินเหยายิ้มแย็นชา “หรือว่าของพวกนั้นกลายเป็นของๆเจ้าแล้ว หัวหน้าชิงหลงเช่นเจ้าช่างมีพรสวรรค์จริงๆ ยินดีด้วย ยินดีด้วย ฮึ”
ส้งชิงกล่าว “อาจารย์ ท่านอย่าพูดตัดบทข้าสิ”
“ก็ดี ตอนนี้อาจารย์พูดตัดบทเจ้าไม่ได้แล้วสินะ เข้าเป็นถึงเจ้าสำนัก เจ้าคงดื้อรั้นแล้วสินะ”
“อาจารย์ ศิษย์จะไม่เคารพท่านได้อย่างไร ถ้าท่านอาจารย์จะโกรธ โปรดฟังข้าให้จบ ถ้าอาจารย์จะด่า ข้าไม่ขัดท่านสักคำ” ส้งชิงเริ่มน้อยเนื้อต่ำใจ
“เช่นนั้นเจ้าก็พูดมา ข้าก็จะฟังเหตุผลของเจ้าคืออะไร ถ้าเจ้าพูดมีเหตุผลก็แล้วไป ถ้าเจ้าพูดมาไร้เหตุผล วันนี้ข้าก็ไม่ต้องการศิษย์อย่างเจ้าแล้ว ข้าไม่อยากเป็นที่ครหาว่ามีศิษย์เป็นโจร ฮึ”
ซินเหยารู้ว่าส้งชิงเป็นคนที่ซื่อสัตย์จงรักภักดี แต่ถ้าตอนนี้นางไม่เข้มงวดกับเขา ไม่ทำให้เขารู้ผิดรู้ชอบ ก็ยากจะป้องกันมิให้เขาเดินไปในทางที่ผิด”
เพราะฉะนั้น แม้ตอนนี้ซินเหยารู้ว่าส้งชิงอาจจะเสียใจ ก็ต้องด่าเขาสักที
ส้งชิงพึ่งจะนำเรื่องห้องเก็บทองใต้ดินมาอธิบายอย่างละเอียดหนึ่งรอบ และเขายังเน้นย้ำ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยอยากจะปล้นชิงทรัพย์ เพียงแต่รู้สึกว่าเฉินเปียวขุดรีดประชาชนมากเกินไป เขาแค่อยากจะเอาเงินทองไปคืนพวกยากจนเท่านั้นเอง
หลังจากซินเหยาฟังจนจบก็กล่าวว่า “ครั้งนี้ถือว่าเจ้าโชคดีไปก็แล้วกัน เจ้าต้องรับประกันว่าศิษย์ทุกคนในสำนักชิงหลงทุกคนไม่รับสินบาทคาดสินบน ยกเว้นจะเอาสิบส่วนในร้อยส่วนเพื่อใช้ขยายและพัฒนากลุ่ม ที่เหลือต้องเอาไปคืนประชาชน”
ส้งชิงเหงื่อออกเต็มหน้า กล่าวว่า “ขอรับ อาจารย์ ท่านวางใจได้ ข้ากับหลัวเสียงหู่และน้องสาวคิดพิจารณาแล้ว พวกเราจะเอาเงินไปซื้อยา ลดค่าใช้จ่ายซื้อยาให้คนป่วยแต่ไม่มีเงิน และยังช่วยบุตรคนจนให้ได้เรียนหนังสือ…..พี่สาวคิดรายการมาอย่างละเอียดแล้ว รับรองว่าเงินทั้งหมดจะเอามาใช้บริการประชาชนและไม่มีคนกลางคนใดฉ้อฉล”
ซินเหยากล่าว “นี่เป็นเงินจำนวนมหาศาล จะรับประกันว่าคนกลางไม่มีคิดฉ้อฉลนั้นเป็นเรื่องยาก แต่ในเมื่อมีพี่สาวละเอียดรอบคอบมาจัดการ ข้าก็วางใจแล้ว”
ส้งชิงกล่าว “ท่านอาจารย์ งั้นตอนนี้ท่านตามข้าไปดูสมบัติชิ้นนั้นหรือไม่”
ซินเหยาเอ่ย “สมบัติอะไร”
ส้งชิงกล่าว “เป็นกล่องที่แปลกเหมือนกล่องเหล็กแต่ก็ไม่ใช่เหล็ก……ท่านอาจารย์ ข้านำกล่องเหล็กไปวางไว้ที่ห้องท่าน จะพาท่านไปดู
ซินเหยาถาม “ที่ห้องข้า”
ส้งชิงตอบ “ใช่ขอรับ ข้าได้จัดเตรียมห้องหรูหราให้ท่านแล้ว ให้พี่สาวเป็นคนจัดเตรียม”
ซินเหยากล่าว “ข้าไม่ได้จะอยู่ที่นี่ เจ้าจะจัดการเรื่องห้องไปทำไมกัน”
