บทที่ 277 ข้าต้องไปช่วยชีวิตพวกเขา2
“ที่แท้ก็เป็นท่านอัครเสนาบดี และท่านแม่ทัพ มีมือธนูมากมายต้อนรับข้าเยี่ยงนี้ คงดูสำคัญมากเกินไปกระมังขอรับ” ซินเหยายิ้มเล็กน้อยเดินเข้าไป
ถางเปิ่นขุยไม่ชักสีหน้า พูดเสียงดุ “วางมือทั้งสองข้างลงให้ข้าเห็น ปลดอาวุธ ถ้าเจ้าตุกติก มือธนูอาบยาพิษห้าร้อยคนพร้อมยิงเจ้า ถ้าเจ้าตุกติก เจ้าจะถูกยิงจนพรุนเหมือนรังผึ้งแน่”
ซินเหยาคำนับ ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ท่านอัครเสนาบดีอย่าได้โกรธไปเลย ข้าไม่อยากทำให้เรื่องวุ่นวาย แท้จริงแล้ว ข้ากับท่านเจรจากันได้นะขอรับ”
ถางเปิ่นขุยพูดเสียงโกรธ “เจ้ามันสับปลับ เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบ ถูกเจ้าหลอกง่ายๆหรือไง”
ซินเหยากล่าว “ท่านอัครสนาบดียิ่งใหญ่ ตอนนี้ชีวิตน้อยๆของข้าอยู่ในกำมือท่าน ท่านมีอำนาจบารมี ข้ามิกล้า”
ถางเปิ่นขุยยิ้ม “เจ้ารู้ก็ดี”
ซินเหยากล่าว “ท่านอัครเสนาบดีเป็นผู้ยิ่งใหญ่ คงไม่เสียเวลาฟังข้าน้อยพูดจนจบ ถ้าหากท่านคิดว่าข้าน้อยพูดเสแสร้งสับปลับ เช่นนั้นท่านก็สังหารข้าน้อยได้เลย ไม่เสียหายอะไรสักนิด ถ้าท่านอัครเสนาบดีคิดว่าข้าน้อยตั้งใจเจรจาด้วยความบริสุทธิ์ใจล่ะก็ ก็ไม่จำเป็นต้องพิจารณาแล้ว เอาเป็นว่า ไม่ว่าอย่างไร ทุกอย่างอยู่ที่อำนาจในมือของท่านเอง”
ถางเปิ่นขุยครุ่นคิดแล้วกล่าว “ได้ ท่าทางเจ้าเป็นคนฉลาด ในเมื่อรู้ว่าชีวิตตัวเองอยู่ในมือข้า เช่นนั้นก็จงพูดออกมาให้ชัดเจน ถ้าข้าเห็นว่าคำพูดของเจ้ามีแผนซ่อนเงื่อน ข้าจะสั่งให้สังหารเจ้า”
“เหอะๆ ธนูพิษเม่น ดูท่าข้าน้อยได้ฉายาเพิ่ม”
ซินเหยาแสดงความนอบน้อมถ่อมตัว ความคิดที่พุลุ่งพล่านในกำลังหาทางช่วยชีวิตคน
ชีวหยูนอยู่ตรงกลางไม่ขยับ ถลึงตาโตเหมือนตกใจและรู้สึกผิด….
ถูกคนกดจุดจริงๆด้วย
แต่กลับไม่เห็นพวกฮัวโหล่วหยูนเลย ไม่รู้ว่าอยู่ไหน
ถางเปิ่นขุยและแม่ทัพผู้มีฝีมือทั้งสามคน และมือธนูเป็นร้อยกำลังล้อม กำลังคุกคามซินเหยาจริงจัง
ที่ตำหนักอ๋องโจว๋ในตอนนั้น นางสามารถใช้กำลังภายในเหนือชั้นแสดงพลังอานุภาพได้ สามารถบังคับให้ลูกธนูทั้งหมดยิงย้อนกลับได้
แต่ที่นี่เล็กเกินไป…..
และลูกธนูมีพิษ…..
ที่สำคัญกว่าคือนางสามารปกป้องตัวเองได้ แต่ไม่มีวิธีที่จะช่วยชีวหยูนเลี่ยงลูกธนูได้
ในหัวนางรีบวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อให้หาวิธีตอบโต้ให้ได้
แต่ท่าทางของนางนั้นดูนิ่งสงบ บนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสบายๆ
แม้แต่ถางเปิ่นขุยยังมองความคิดไม่ออก
อยู่ในสถานการณ์คับขันอันตรายคนเดียวเช่นนี้ ทำไมยังทำหน้าผ่อนคลายสบายๆ
หรือว่านางอยากจะเจรจาจริงๆหรือ
ถางเปิ่นขุยชักสงสัย
“ตอนนี้ ว่ามาได้ เจ้ามีเวลาแค่ครึ่งก้านธูป หลังจากนั้น ถ้าเจ้าทำให้ข้าเปลี่ยนใจไม่ได้ มือธนูนับร้อยจะยิงเจ้ากับชีวหยูนจนไม่ต่างกับรังผึ้ง”
ใบหน้าถางเปิ่นขุยดุร้าย
ซินเหยากล่าว “ท่านอัครเสนาบดียิ่งใหญ่ ข้าน้อยจำต้องบอกข่าวร้ายแก่ท่าน”
“ข่าวอะไร”
ซินเหยาแสร้งเสียใจ “เฉินเปียวตายเสียแล้วขอรับ เขาเป็นมือสำคัญของท่าน”
ในเวลาสั้นๆซินเหยาไม่สามารถคิดวิธีได้หลากหลาย จึงใช้การตายของเฉินเปียวมาปลุกปั่น ให้ถางเปิ่นขุยได้รับการกระทบทางจิตใจและความคิด ให้ถ่วงเวลาไปอีกหน่อย…
ถางเปิ่นขุยตกใจ “ว่าไงนะ เฉินเปียวตายแล้ว”
“ชีวหยูน เฉินเปียวตายแล้ว เจ้าปกป้องยังไง” พูดจบ เขาตื่นตระหนก คลายจุดให้ชีวหยูน
ชีวหยูนโกรธ “ฮึ เจ้ามันคนถ่อยชั่วช้าหักหลังผู้พิทักษ์ทั้งสี่ เฉินเปียวสมควรตายแล้ว”
เฉินเปียวตายแล้ว
แค่เสียคนรับใช้ไปเท่านั้นเอง
ทำไมถางเปิ่นขุยถึงลนลาน
เรื่องนี้ยังมีความลับที่ยังไม่รู้
ซินเหยาแอบดีใจ ในที่สุดก็หาจุดอ่อนของถางเปิ่นขุยเจอ ท่าทางถางเปิ่นขุยเป็นห่วงเฉินเปียวมากหรือว่าห่วงของบางอย่างที่อยู่กับเฉินเปียว….
ถางเปิ่นขุยโกรธคลุ้มคลั่งทันที ใบหน้านิ่วโกรธเคือง “ทหาร พาพวกเขาสามคนออกมา”
“ขอรับ ท่านเสนา”
ทหารคนหนีวิ่งไปที่ด้านหลัง สักพักฮัวโหล่หยูน เจียนหารยี้และหงจู๋ที่ถูกมัดไว้เดินเข้ามา
ทั้งสามคนมีรอยแผลเต็มไปหมด ราวกับผ่านความเป็นความตายจากสนามรบ
บนกระดูกไหปลาร้าของพวกเขามีโซ่ตรวนแขวนไว้ จับพวกเขาทั้งสามคนล่ามโซ่เข้าด้วยกัน
“ชีวหยูน ทำไมเจ้าไม่หนีไป”
ในแววตาฮัวโหล่หยูนเผยความเสียใจอย่างถึงที่สุด
ผู้พิทักษ์ทั้งสี่ คืนนี้คงยากจะรอดแล้ว
ถางเปิ่นขุยพูดด้วยความโกรธ “ชีวหยูน เร็วเข้า กล่องเหล็กที่เฉินเปียวเก็บรักษาไว้อยู่ที่ไหน ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าจะฆ่าสามคนนี้ทิ้ง”
ชีวหยูนโกรธแค้น “เฉินเปียวถูก….”
ซินเหยารีบตัดบท “ท่านอัครเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่ นี่คือวัตถุประสงค์ที่ข้ามาในคืนนี้”
เขามองนางอย่างแคลงใจ “แล้วกล่องเหล็กที่อยู่ในมือเจ้า….”
ซินเหยาพยักหน้า “เอากล่องเหล็กมาแลกกับชีวิตพวกเขา ไม่ทราบว่าจะเป็นไปได้หรือไม่”
เขากล่าวเสียงเข้ม “ส่งกล่องเหล็กมา”
ซินเหยายิ้มเย็นชา “ท่านอัครเสนาบดีคิดว่าจะเอาออกมาง่ายๆงั้นหรือขอรับ เกรงว่าเมื่อเอากล่องเหล็กออกมาแล้วท่านจะสังหารสามคนนั้นทิ้ง”
เขาพูดด้วยความโกรธแค้น “ถ้าวันนี้ข้าปล่อยพวกเจ้า มันไม่เท่ากับปล่อยเสือกลับภูเขาหรือ เจ้าคงไม่ส่งกล่องเหล็กให้ข้าแล้วสินะ”
ซินเหยาหัวเราะเล็กน้อย “เป็นเรื่องที่หาวิธีอื่นมิได้ เราทั้งสองฝ่ายต่างไม่เชื่อใจกัน งั้นก็เอาแบบนี้เถอะ ข้าจะบอกสี่คนนี้ว่ากล่องเหล็กซ่อนไว้ที่ไหน แล้วท่านปล่อยพวกเขาไป เหลือข้าน้อยไว้เป็นตัวประกัน พวกเขาจะกลับไปเอากล่องเหล็กมาแลกกับตัวประกัน”
ถางเปิ่นขุยเริ่มสนใจ ลังเลสักพักแล้วกล่าว “เจ้ามีหลักประกันอะไรให้ข้าเชื่อ”
ซินเหยารู้ว่ากล่องเหล็กนั้นสำคัญกับเขามาก ไม่นั้นเขาคงไม่อดทนยืดเวลาหรอก
