บทที่ 308 เจ็บมากหรือ1
ซินเหยากล่าว “โอหยางซิงเฉินที่พวกเจ้าพูดถึงกับหนอนหนังสือที่ข้ารู้จักนั้นเป็นคนละคนกันอย่างสมบูรณ์แบบ คนหนึ่งทั้งไร้เดียงสา มีเมตตา อีกคนนั้นอำมหิตเลือดเย็น หรือจะมีคุณชายรูปวิการสองคนอย่างนั้นหรือ”
เจี้ยนหารยีพูด “เจ้านาย! ดาบของเจี้ยนหารยีอาศัยอยู่ในเงามืด คนอื่นก็คิดว่าน่ากลัวอย่างถึงที่สุดแล้ว โอหยางซิงเฉินคนนี้กลับเป็นคนที่อาศัยอยู่ในความมืดเต็มรูปแบบ เจ้านายจะต้องระวังอย่างถึงที่สุดเชียว!”
ซินเหยากล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะเป็นคนอย่างไร ขอเพียงพวกเจ้าระมัดระวังสักหน่อยก็พอแล้ว! พวกเจ้าสี่คนกลับไปที่ร้านจี้โม่ นำกล่องเซิ้นกลับไปคืน จากนั้นก็สืบหาคนที่นำกล่องเซิ้นที่สองมาขายให้ร้านจี้โม่แบบลับๆ ว่าเขาเป็นใคร บางทีอาจจะเป็นคนที่มีชื่อรหัสว่านกอินทรีทองคำคนที่เรากำลังตามหาอยู่ก็ได้! พอดีเลยไปสอดแนมโอหยางซิงเฉินสักหน่อย ดูสิว่าสรุปแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่!”
ฮัวโหล่หยุนและคนอื่นๆ รู้ว่าซินเหยามีการเตรียมภารกิจที่สำคัญเอาไว้ ไม่เพียงแต่ทำเพื่อพวกเขาจนละทิ้งสมบัติที่ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตาเฝ้ารอ คราวนี้จึงค่อยสงบจิตใจลงมา
หลังจากฝูงชนหารือกันสักพัก ต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายไปพักผ่อน
ฝืนทนตลอดทั้งคน แต่ละคนล้วนได้รับบาดเจ็บ ทุกคนต่างก็ต้องการการนอนหลับพักผ่อนเอาเรี่ยวเอาแรงกันทั้งนั้น
นอนหลับยาวมาจนถึงรุ่งอรุณ ซินเหยาจึงค่อยๆ สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วก็ตรวจสอบปากแผล นางใช้ยาจินช่วงรักษาบาดแผลแล้วก่อนเข้านอน กอปรกับนอนหลับอย่างดีเป็นเวลานาน คนทั้งคนก็มีชีวิตชีวามากขึ้นหลายโข
กำลังภายในของซินเหยานั้นแกร่งกล้า บาดแผลเล็กน้อยนี้เดิมทีก็ไม่มีผลอะไรเลย
เพียงแต่การรีดพลังฝ่ามือพิษของสองแม่ทัพนั้นต้องเปลืองพลังงานไปไม่น้อยเลยทีเดียว…
“เสี่ยวป๋าน”
ซินเหยาเห็นเสี่ยวป๋านยังคงหลับปุ๋ย นอนกรนเสียงดังอยู่
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านตื่นตัวง่ายยิ่งนัก มันกระโดดขึ้นมาอย่างชื่นมื่น!
ซินเหยากล่าวชมเชย “เสี่ยวป๋าน เมื่อคืนเจ้ากล้าหาญยิ่งนัก! เป็นราชสีห์ผู้กล้าที่พ่นเพลิงไฟได้…ไม่สิ เจ้าดูทรงพลังเสียยิ่งกว่าราชสีห์ผู้กล้าซะอีก!”
“เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่นะ”
“ข้าเป็นเจ้านายแท้ๆ ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับต้นกำเนิดของเจ้าเลยด้วยซ้ำ”
“ดูเหมือนถางเปิ่นขุยจะรู้ต้นกำเนิดของเจ้า แต่เขากลับได้รับบาดเจ็บและหนีไปแล้ว”
“น่าเสียดาย…”
“ข้าเป็นเจ้าของที่ไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานเอาเสียเลย!”
“หากเป็นศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดก็คงดี!”
“คงไปค้นหาในป๋ายตู้ป๋ายเคอได้”
“ถ้าหากแม้แต่ป๋ายตู้ป๋ายเคอก็ยังหาไม่เจอละก็”
“ข้าสามารถขอให้เพื่อนร่วมงานจากหน่วยสือราชการลับช่วยตรวจสอบให้ข้าก็ได้!”
“หน่วยสือราชการลับมีฐานข้อมูลถาวรลับ ด้านในนั้นมีหมดทุกอย่างเชียว!”
“เสี่ยวป๋าน…”
“เสี่ยวป๋านเจ้ากำลังทำอะไร”
“เจ้ายังคันอยู่หรือ”
“หัวของเจ้าเป็นอะไรไป”
“ทำไมถึงเกาอยู่ตลอดเวลา”
“เจ้ามีเหาหรอกหรือ”
“เมื่อคืนเจ้าเพิ่งพ่นไฟไป เหาในร่างกายคงถูกไฟเผาเกลี้ยงแล้วกระมัง”
“ทำไมเจ้าถึงเกามันตลอดเวลา”
“เป็นอะไรไปกันแน่”
ซินเหยาสังเกตเห็นความผิดปกติของเสี่ยวป๋านได้อย่างรวดเร็ว!
นับตั้งแต่มันฟื้นขึ้นมา มันก็กระสับกระส่าย สองอุ้งเท้าก็เกายิกๆ ไม่หยุด อีกทั้งยังเป็นเฉพาะส่วนหัวเท่านั้นด้วย!
ซินเหยาบอกให้มันหยุดจับ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ยิน ยิ่งเกาก็ยิ่งแย่ไปกันใหญ่
ซินเหยารู้ว่าถ้าหากมันเป็นผื่นหรือเหาอะไรทำนองนี้ สัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ จะต้องรู้สึกอึดอัดมาก…
สัตว์มหัศจรรย์อย่างเสี่ยวป๋านนี้ก็มีเหาเป็นด้วยกระนั้นหรือ
เช่นนั้นจะต้องเป็นเหาที่ทรงพลังที่สุดในใต้หล้านี้อย่างแน่นอนกระมัง!
“เสี่ยวป๋าน! เจ้าไม่ต้องเกาแล้ว! เกาจนผิวถลอกมันจะติดเชื้อได้นะ เป็นเหาใช่หรือไม่ มา ข้าช่วยดูให้เจ้าเอง!”
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านดีใจกับความเอาใจใส่ของเจ้านาย รีบวิ่งส่ายหน้าเข้าไปหาอย่างไม่เกรงใจทันที
ซินเหยาเห็นเพื่อนตัวน้อยอย่างมันยังคงมีท่าทีเพลิดเพลินหรรษาดังเดิม ก็ยิ้มพลางสบถพลาง “เจ้านี่ช่างออกคำสั่งเป็นเหลือเกิน นึกอยากให้ข้าเป็นพี่เลี้ยงให้เจ้าหรือ”
“ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านมีอาการคันและรู้สึกอัดอึดมากจริงๆ จึงเร่งเร้าซินเหยา
“เอาล่ะเอาล่ะ เห็นแก่เมื่อคืนเจ้าทำผลงานได้ยอดเยี่ยม จะให้เจ้าเพลิดเพลินไปกับมือเกามังกรคันสักรอบละกัน!”
ซินเหยาเอื้อมมือเข้าไปในขนบนกระหม่อมของเสี่ยวป๋าน เกาเบาๆ สองสามครา ทันใดนั้นก็ร้องด้วยความตกใจหาใดเปรียบ “เสี่ยวป๋าน! เจ้า…เจ้าเป็นอะไรไป”
“ก๊อกก๊อก?”
เสี่ยวป๋านยืดคอขึ้น มีสีหน้าไม่เข้าใจ
ซินเหยาเอ่ย “เสี่ยวป๋านเหตุใดเจ้าถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ไปได้”
เสี่ยวป๋านไม่เข้าใจคำพูดของซินเหยา
ซินเหยาใช้อุ้งนิ้วกดลงไปที่กระหม่อมของเสี่ยวป๋านเบาๆ หลังจากที่กดลงไปหลายครั้ง ในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงหูดเล็กๆ แข็งๆ นูนขึ้นมา!
“เสี่ยวป๋าน นี่คืออะไร?”
“ก๊อกก๊อก!”
“เจ้าพูดอะไร นี่ก็คือสิ่งที่งอกออกมาทำให้เจ้าคันใช่หรือไม่ ถ้าหากใช่ให้ร้องสามครั้ง ถ้าไม่ใช่ให้ร้องสองครั้ง!”
“ก๊อกก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อกก๊อก…”
เสี่ยวป๋านร้องสามครั้งอย่างสุดกำลัง…
ซินเหยาเอ่ย “เจ็บมากหรือ ถ้าเจ็บให้ร้องสามครั้ง ไม่เจ็บหรอกสองครั้ง”
“ก๊อกก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านร้องสามครั้ง
นั่นก็หมายความว่าเจ็บ!
ซินเหยากดเบาๆ อีกสองสามครั้ง จากนั้นจึงกล่าว “เจ็บมากหรือ ถ้าเจ็บมาก ก็ร้องสามครั้ง แต่ถ้าเจ็บนิดเดียวร้องสองครั้ง”
“ก๊อกก๊อก”
เสี่ยวป๋านร้องสองครั้ง
ซินเหยากล่าวอธิบาย “เสี่ยวป๋าน! บนหัวของเจ้ามีตุ่มประหลาดตุ่มหนึ่งงอกออกมา ถ้าหากมีแค่เจ็บกับคัน ก็น่าจะเป็นปฏิกิริยาอาการแพ้ทางผิวหนังอย่างหนึ่งกระมัง หนังกำพร้าจะค่อนข้างแข็งขึ้นสักหน่อย ก็ไม่สำคัญอะไร! แต่มันไม่ใช่เหากัดอย่างแน่นอน ถ้าเหากัดมันคงไม่แข็งขนาดนี้!”
เสี่ยวป๋านร้องขึ้นมาด้วยความสับสน “ก๊อกก๊อก!”
ซินเหยากล่าวพลางหัวเราะ “เจ้าไม่ต้องเข้าใจว่าหนังกำพร้าคืออะไร เจ้าควรจำเอาไว้ อย่าไปเกามันอีกก็พอ! ก็ปล่อยให้มันคันไปสักสองสามวันเถิด ผ่านไปสักพักก็จะดีขึ้นเอง!”
ครั้นได้ยินว่าผ่านไปสองสามวันก็จะดีขึ้น เสี่ยวป๋านพลันร่าเริง บินไปบินมารอบๆ ซินเหยา
ซินเหยากล่าว “ไม่ต้องกังวลใจไป มันอาจเป็นผลพวงมาจากเปลวไฟที่เจ้าพ่นเมื่อคืนนี้ เจ้าอดทนสักหน่อยก็จะดีขึ้นแล้ว!”
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านพยักหน้าอย่างชื่นมื่นยิ่งนัก
ซินเหยาเอ่ย “เอาเถิด ควรออกไปทานสำรับเช้าได้แล้ว ไม่ ฟ้ามืดสนิทแล้ว ต้องออกไปกินสำรับเย็น! คืนนี้ข้าจะเรียกส้งชิง หลัวเสี่ยวหู่ แม่นางส้งลงไปที่โรงเตี๊ยม กินอาหารมื้อใหญ่ด้วยกันดีหรือไม่ ไม่แน่ถ้าหลังจากหานกอินทรีทองคำพบแล้ว ข้าก็จะกลับไปศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด จากนี้ไปก็คงไม่ได้เห็นพวกเขาอีกแล้ว!”
