บทที่ 310 ทุกอย่างพร้อมพรักขาดแต่ลมบูรพา1
ฮ่องเต้อำมหิตพยักหน้าเล็กน้อย “ดี! พลทหารของจวนอ๋องโจว๋ทั้งในและนอกเมืองต่างถูกตรึงเอาไว้หมดแล้ว ตอนนี้ ก็รอเพียงแค่สามคนเท่านั้นแล้ว! ทุกอย่างพร้อมพรัก ขาดแต่ลมบูรพา!”
เหอเทียนจ้าวและมู่หรงหยุนรู้สึกประหลาดยิ่งนัก!
วันก่อน ฮ่องเต้อำมหิตต้องการทำลายจวนอ๋องโจว๋ลงภายในเวลาไม่กี่วัน!
เดิมทีพวกเขาเข้าใจว่ามันเป็นเพียงการปลดปล่อยความทะเยอทะยานชั่วคราวของฮ่องเต้เท่านั้น แต่ไม่ได้คาดคิดว่าในใจของฮ่องเต้อำมหิตจะวางอุบายอย่างครอบคลุมแล้ว!
แต่พวกเขาไม่รู้ว่าแผนการนั้นคืออะไร…
หนึ่งชั่วยามก่อนหน้านี้ พวกเขาได้รับคำสั่งลับจากฮ่องเต้อำมหิตในแต่ละภาคส่วน!
คำสั่งลับนั้นร้องขอให้พวกเขาแบ่งกันออกไปพันธนาการกองกำลังพลทหารของจวนอ๋องโจว๋ทั้งในและนอกเมืองหลวง…
แต่ว่า…แม้จะไม่มีกองกำลังสำรองของพลทหารใหญ่จำนวนสองแสนคน…
หากจะทำลายจวนอ๋องโจว๋ จะเอ่ยถึงความง่ายดายไปไย?
จวนอ๋องโจว๋ไม่ได้เหมือนจวนเฉิงเสี้ยง…
จวนเฉิงเสี้ยงนั้นมีความจองหองอวดดีเรื่อยมา สร้างพลพรรคภายในราชสำนัก ปลูกฝังอำนาจ ทุจริตโกงกิน สร้างความเดือดดาลให้แก่เหล่ามวลมนุษย์และทวยเทพ!
ถ้าหากไม่นอกเหนือความคาดหมาย สังหารคนที่รับมือไม่ทัน หากจะทำลายจวนเฉิงเสี้ยงนั้นไม่ได้ตรากตรำอันใดเลย
อีกทั้งหลังจากทำลายจวนเฉิงเสี้ยงแล้วเรื่องการชดเชยค่าเสียหายก็ง่ายดายมาก!
ขอเพียงปลอบขวัญพลพรรคของจวนเฉิงเสี้ยงก็สิ้นเรื่อง!
บรรดาประชาชนจะต้องปรบมือเกรียวกราว รู้สึกว่าฮ่องเต้ทรงพระปรีชาสามารถ ทำสิ่งที่เป็นคุณประโยชน์แก่ประเทศและทวยราษฎร์!
แต่ว่าถ้าหากใช้วิธีแบบเดียวกันทำลายจวนอ๋องโจว๋…
ฮ่องเต้และราชสำนักจะต้องถูกก่นด่าสาปแช่งลับหลัง!
ทำลายจวนอ๋องโจว๋…
เป็นเรื่องปวดเศียรเวียรเกล้า!
แต่การอุทธรณ์ต่อจวนอ๋องโจว๋ กลับเป็นผลประโยชน์อันยิ่งใหญ่มหาศาลต่อราชสำนัก!
เหอเทียนจ้าวและมู่หรงหยุนต่างไม่รู้ว่าในใจฮ่องเต้อำมหิตกำลังคิดอย่างไรกันแน่
จิตใจของฮ่องเต้พระองค์นี้ ช่างลุ่มลึกยิ่งนัก…
ลุ่มลึกเสียจนทำให้พวกเขาเกรงว่าขุนนางใหญ่ที่ทรงไว้วางพระทัยและคนสนิทมากที่สุดอย่างพวกเขาเหล่านี้ จะไม่สามารถเข้าใจหัวใจของฮ่องเต้พระองค์นี้ได้เลย
เหอเทียนจ้าวเป็นเจ้าหน้าที่ที่ดีทั้งซื่อตรงและกล้าหาญคนหนึ่ง!
เขาไม่คาดหวังว่าฮ่องเต้จะทรงกระทำความผิด ซึ่งทำให้เกิดความไม่พอใจในหมู่ประชาชน
ขณะเดียวกันก็ไม่คาดหวังว่าจวนอ๋องโจว๋ที่ซื่อสัตย์จะถูกทำลายลงอย่างไม่เป็นระบบระเบียบเช่นนี้…
แต่ว่าตอนนี้เขากลับไม่รู้แผนการของฮ่องเต้…
ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีวิธีคิดอย่างแน่นอนเกี่ยวกับการแก้ไขปัญหา
เหอเทียนจ้าวมองไปยังพลทหารนับพันที่กำลังเฝ้ารอบัญชาท่ามกลางความกดดันและเตรียมพร้อมจะสู้ศึกได้ทุกเมื่อ ในใจกลับคิดไปต่างๆ นานา…
และสิ่งที่เขาสงสัยมากในใจก็คือ…
ฮ่องเต้ยังต้องรอบุคคลใดอีก
ในไม่ช้า นักอาคมฝ่ายซ้ายก็วิ่งตัดสนามโรงฝึกเข้ามาอย่างเร่งรีบ
“กระหม่อมเข้าเฝ้าฮ่องเต้!”
“ลุกขึ้น คนเล่า?”
“ฮ่องเต้ คนมาแล้วขอรับ กระหม่อมออกคำสั่งให้ยอดฝีมือกำลังภายในแกร่งกล้าตรงไปส่งตัวเชลยอยู่นอกวัง เฝ้ารอบัญชาจากฮ่องเต้แล้ว!”
“ดีมาก! เจ้าไปส่งตัวนักโทษด้วยตนเอง และตามหลังมหาทัพของข้าไป”
“กระหม่อมรับบัญชา! กระหม่อมทูลลา!”
นักอาคมฝ่ายซ้ายรีบล่าถอยออกไปด้วยสีหน้าขึงขัง
เหอเทียนจ้าวแอบสงสัยใคร่รู้ “คุมตัวนักโทษ?”
“เป็นบุคคลใดกันแน่”
“นี่มันเกี่ยวข้องกับการจัดการกับจวนอ๋องโจว๋อย่างไรกัน”
“ฮ่องเต้ไม่เพียงแต่ทรงพระปรีชาสามารถ ทั้งยังมีไหวพริบปฏิภาณลุ่มลึก ความคิดความอ่านก็ก้าวไกลเกินกว่ามนุษย์ธรรมดา!”
“คราแรกที่จัดการกับจวนเฉิงเสี้ยง…”
“คนนอกดูแล้วก็คงเป็นแค่ผลลัพธ์ของการกระทำหุนหันพลันแล่น…”
“แต่ว่าท้ายที่สุดก็พิสูจน์แล้ว”
“อันที่จริงนั้นฮ่องเต้ได้ทรงรวบรวมหลักฐานการทุจริตและการประพฤติมิชอบของถางเปิ่นขุยเอาไว้ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว…”
“ครั้นจวนเฉิงเสี้ยงมอดดับ ฮ่องเต้ก็ประกาศต่อใต้หล้าถึงความผิดของเขา”
“ด้วยวิธีการนี้ ฮ่องเต้จึงพลิกผันกลายเป็นวีรบุรุษ!”
“แต่ว่า…”
ปีศาจ!
เหอเทียนจ้าวมิกล้าเอ่ยสองคำที่อยู่ในใจนี้ออกมา แต่ในใจของเขานั้นชัดเจนแล้ว ฮ่องเต้มิใช่วีรบุรุษ แต่เป็นเพียงแค่ปีศาจตนหนึ่งเท่านั้น! แต่กลับเป็นปีศาจที่ทั้งฉลาดและทรงภูมิ!
“ดังนั้น การจัดการจวนอ๋องโจว๋ในครั้งนี้…”
“เกรงว่าฮ่องเต้เองทรงมีแผนการในใจตั้งแต่ทีแรกแล้วกระมัง”
“ฮ่องเต้ทรงพระเยาว์และมีประสบการณ์เยี่ยงนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าสำหรับประชาชนในยุทธภพแล้วจะเป็นพรหรือเป็นภัยกันแน่…”
ในใจของเหอเทียนจ้าว จู่ๆ ก็มีสภาพความโศกเศร้าอันแกร่งกล้า!
จวนอ๋องโจว๋นั้นมีความจงรักภักดีเรื่อยมาหลายร้อยปี กลับต้องประสบกับผลลัพธ์เช่นนี้!
วีรบุรุษผู้นี้ช่างแสนเศร้า!
ในไม่ช้า นักอาคมฝ่ายขวาก็มาด้วยเช่นกัน!
บนหน้าของเขายังคงมีอาการกล้ามเนื้อกระตุกจากความหวาดกลัวเล็กน้อย ดูเหมือนจะเพิ่งประสบกับเรื่องราวที่น่าขยาดกลัวอย่างที่สุดมา…
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวด้วยความถมึงทึงและรีบร้อน “รีบรายงานมาเร็วเข้า!”
นักอาคมฝ่ายขวาคุกเข่าเอ่ย “ฮ่องเต้! เขา…เขา…รับปากแล้ว!”
ฮ่อวเต้อำมหิตระเบิดหัวเราะลั่นอย่างเจ้าเล่ห์ “ฮ่าๆ! มีความช่วยเหลือของเขา ก็ยิ่งไร้ซึ่งข้อผิดพลาด! ดี! ดี!”
เหอเทียนจ้าวถามหยั่งเชิง “ฮ่องเต้ ไม่ใช่ว่ามีสามคนหรอกหรือ แล้วอีกคนหนึ่งเล่า”
“นาง?”
“มาตั้งนานแล้ว!”
“ออกมาเถิด!”
ฮ่องเต้อำมหิตประกาศเสียงกร้าว!
ทันใดนั้น…
เหนือห้วงแห่งราชวัง มีเมฆลอยสีเงินกลุ่มหนึ่งลอยเข้ามา…
ไม่!
นั่นมิใช่เมฆลอย!
นั่นคือหญิงสาวผมสีเงิน ดูเชี่ยวชาญในวิชาตัวเบาอย่างยิ่ง!
เหอเทียนจ้าวแอบตกใจ!
หญิงสาวคนดังกล่าวแค่ดูก็รู้ว่าเป็นภูตผีปีศาจร้าย ไม่รู้ว่าฮ่องเต้ไปรู้จักกับคนเช่นนี้ได้อย่างไรกัน
หญิงสาวผมเงินลอยมาอยู่เบื้องหน้าฮ่องเต้อำมหิตเบาๆ
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “มานี่! จูงอาชาศึกมาด้วยหนึ่งตัว!”
ผู้ใต้บังคับบัญชาเป็นนายทหารคนหนึ่งจูงอาชาศึกสีชอุ่มมาด้วยหนึ่งตัว!
หญิงสาวผมเงินไม่เอ่ยวาจา นางเขย่งขึ้นบนหลังม้าเบาๆ…
ฮ่องเต้อำมหิตชักดาบยาวในฝักออกมา กำลังภายในควบแน่น กู่ร้องเสียงลั่น “เหล่าพลทหาร! เคลื่อนทัพ!”
“เพียะ!”
จากนั้น เขาก็ควบม้าตะบึงไปในทันที!
หญิงสาวผมสีเงิน เหอเทียนจ้าว มู่หรงหยุน นักอาคมฝ่ายขวาและคนอื่นๆ ต่างก็ควบม้าติดตามไปอย่างใกล้ชิด
บนสนามฝึก พลทหารห้าพันนายก็ตามไปไม่ให้ห่างเช่นเดียวกัน!
ฮ่องเต้นำกองทัพใหญ่ไปด้วยองค์เอง ออกเดินทางจากเมืองราชวัง ตะบึงตรงไปยังจวนอ๋องโจว๋!
ระหว่างทาง ทรงอำนาจน่าเกรงขาม กองทัพปฏิบัติตามวินัยอย่างเคร่งครัด ไม่ละทิ้งความศักดิ์ศิทธิ์!
ในหมู่ฝูงชน หลัวเสี่ยวหู่เห็นว่าฮ่องเต้ถึงขนาดนำกองทัพใหญ่มาด้วยองค์เอง ทั้งได้ยินผู้คนตามท้องถนนกำลังวิจารณ์ไปต่างๆ เที่ยวนี้ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะจัดการใครอีกกันเล่า!
