บทที่ 309เจ็บมากหรือ2
“ก๊อกก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อกก๊อก!”
จู่ๆ เสี่ยวป๋านก็ร้องลั่นขึ้นมาสามครั้งด้วยความเจ็บปวดและรู้สึกไม่สบาย สองอุ้งเท้ากุมหัวเอาไว้ ออกแรงเกาสุดฤทธิ์…
ซินเหยากำลังเตรียมตัวจะออกไป กลับสังเกตเห็นความผิดปกติของเสี่ยวป๋านอีกครั้ง
“เสี่ยวป๋าน เหตุใดเจ้าถึงเกาอีกแล้ว เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าพูดกันดีแล้วหรอกหรือ อย่าไปเกามัน อดทนอีกสองสามวันก็ดีขึ้นแล้ว!”
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านร้องอย่างโอดครวญ ร่างกายอ้วนตุ้ยนุ้ยร่วงลงบนพื้น กลิ้งไปกลิ้งมา สองอุ้งเท้าเกายิกๆ ไม่ยอมหยุด…
ซินเหยามองเห็นขนสีขาวของมันเกลือกกลิ้งเอาไรฝุ่นจำนวนมากบนพื้น ได้ยินมันร้องอย่างน่าสังเวชเพียงนั้น จึงพูดด้วยความปวดใจ “เสี่ยวป๋าน! เสี่ยวป๋าน! เจ้าเป็นอะไรกันแน่ มันคันกว่าเมื่อครู่ใช่หรือไม่”
“ก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋าน พลิกไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น ร้องอย่างอนาถ!
ซินเหยากล่าว “เจ้าอย่ากังวล อย่าร้องอย่างน่าอนาถขนาดนั้น ข้าจะคิดหาวิธีกับเจ้าเอง! ข้าจะต้องอยู่เคียงข้างเจ้า! เจ้าบอกข้ามาก่อน เจ้าคันกว่าเมื่อกี้ใช่หรือไม่ ถ้าใช่ ก็ใช้กฎเดิม ให้ร้องสามครั้ง!”
“ก๊อกก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านร้องออกมาสามครั้ง
ซินเหยาเอ่ยอีกครั้ง “เจ็บไหม ถ้าเจ็บ ก็ร้องสามครั้ง”
“ก๊อกก๊อกก๊อก!”
ซินเหยาเอ่ย “เจ็บกว่าเมื่อครู่ใช่หรือไม่ ถ้าใช่ ก็ร้องอีกสามครั้ง”
“ก๊อกก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านรู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดมาก ซินเหยามองด้วยความเป็นทุกข์และปวดใจ เป็นครั้งแรกที่นางเห็นเสี่ยวป๋านมีท่าทีเจ็บปวดเยี่ยงนี้!
ซินเหยาเห็นเสี่ยวป๋านเกาส่วนหัวไม่หยุด เกาแล้วเกาอีก ยิ่งเกาก็ยิ่งเจ็บยิ่งคันมากขึ้นเท่านั้น…
จู่ๆ ซินเหยาก็ค้นพบปัญหาหนึ่งเข้า
ปัญหาที่ร้ายแรงมาก!
“เสี่ยวป๋าน! เจ้ารีบตอบคำถามข้ามาเร็ว! มีแค่ส่วนหัวเท่านั้นที่ทั้งเจ็บและคันใช่หรือไม่ ถ้าใช่ให้ร้องสามครั้ง!”
“ก๊อกก๊อกก๊อก!”
“บนหัวมีสองที่ที่มีตุ่มนูนงอกตรงชั้นหนังกำพร้าใช่หรือไม่ และมีเพียงสองแห่งที่นูนออกมานี้เท่านั้นถึงเจ็บและคันใช่ไหม”
“ถ้าใช่ ร้องสามที!”
เสี่ยวป๋านไว้อาลัยไปพลาง ร้องสามครั้งไปพลาง!
สีหน้าของซินเหยาทั้งขึงขังและเคร่งขรึม…
เสี่ยวป๋านเจ็บปวดและอึดอัดเพียงนี้ นี่ถึงจะเป็นครั้งแรก!
ถ้าหากส่วนหัวทั้งเจ็บและคันจริงๆ…
และมีเพียงสองแห่งที่มีหนังกำแพงนูนขึ้นมา…
ในใจของซินเหยา แอบครุ่นคิด ในหัวสมองของนางพลันผุดความคิดอันแปลกพิสดารและอาจหาญอย่างหนึ่งขึ้นมา…
“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์!”
ส้งชิงวิ่งพรวดเข้ามา!
เขาผลักเปิดประตูเข้ามา มองเห็นเสี่ยวป๋านนอนร้องอย่างเจ็บปวดกลิ้งอยู่บนพื้น ก็ตกใจจนหน้าซีดเผือด “ท่านอาจารย์! นี่เสี่ยวป๋านเป็นอะไรไป ทำไมมันถึงย่ำแย่ขนาดนี้ มันต้องพิษแล้วใช่หรือไม่”
ดูเหมือนว่าซินเหยาจะได้ยิน และก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ นางส่ายหน้าน้อยๆ ท่ามกลางความคิดอันดำดิ่ง
ส้งชิงเอ่ย “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ เสี่ยวป๋านอึดอัดมากนะ! มันกำลังจะตายใช่หรือไม่”
“ก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อก!”
เสียงร้องของเสี่ยวป๋านค่อยๆ ลดลง…
ทันใดนั้นในสายตาของซินเหยาพลันทอประกายวาบ ดูเหมือนว่านางจะคิดอะไรออก…ถ้าหากเป็นแค่หนังกำพร้า ก็น่าจะไม่เจ็บ!
ทันใดนั้นนางก็มองเห็นส้งชิง จึงเอ่ย “เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาทำอะไร”
ส้งชิงพูด “ท่านอาจารย์ วันนี้จวนอ๋องโจว๋ส่งคนมาส่งจดหมายอีกแล้ว! ครั้งนี้ไม่ใช่คุณหนูหกแล้ว แต่เป็นบริพารคนหนึ่ง! เขาบอกว่านายท่านโจว๋มอบหมายด้วยตนเองว่าจะต้องนำจดหมายฉบับนี้มอบให้ท่านอาจารย์จงได้!”
“วางเอาไว้ก่อนเถิด ตอนนี้ไม่ว่าง!”
ซินเหยาเดินไปยังเบื้องหน้าของเสี่ยวป๋าน กล่าวอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวป๋าน! กระโดดลงมาในอ้องแขนข้าเร็ว! ข้ามีวิธีทำให้เจ้าไม่เจ็บไม่คันอีกต่อไปแล้ว แต่ว่า ข้ายังต้องยืนยันให้ได้ก่อนว่าเจ้าจะเป็นเหมือนที่ข้าคิดเอาไว้ในใจหรือไม่…”
“ก๊อกก๊อก!”
เสี่ยวป๋านกระโดดขึ้นมาจากพื้นอย่างตัดพ้อและโศกเศร้า กระโดดเข้าสู่อ้อมอกของซินเหยา จากนั้นก็ร้องก๊อกก๊อกอย่างน่าสังเวช ดูเหมือนกับเด็กทารกร้องกระจองอแงก็ไม่ปาน…
“เด็กดี ไม่ต้องร้องแล้ว”
ซินเหยาดึงขนบนกระหม่อมของมันแหวกออกเบาๆ มองเห็นโหนกนูนเล็กๆ สีแดงเข้มตุ่มหนึ่ง นางดึงขนในตำแหน่งสมมาตรอีกฝั่งออกเช่นกัน และก็เห็นชั้นหนังกำพร้ามีโหนกสีแดงเข้มแบบเดียวกันจริงๆ ด้วย…
“เสี่ยวป๋าน เขาเจ้างอกแล้ว!”
ท้องฟ้าอันเวิ้งว้าง กรีดลึกบนรอยแผลเป็นจางๆ รอยนั้น…
ท้องนภาเหนือราชวัง เสียงฟ้าร้องคำรามลั่น!
ฮ่องเต้อำมหิตสวมเกราะ ควบอาชาทองคำ ในมือถือปืนทองดาบยาว ใบหน้าหล่อเหล่าเผยแววเย็นชา…
ภายใต้เมืองแห่งจักรวรรดิ พลทหารชั้นยอดห้าพันนาย ทั้งหมดกำลังเฝ้ารอบัญชาของฮ่องเต้อย่างเข้มงวด
พวกเขาต่างได้รับบัญชา วันนี้จะต้องติดตามฮ่องเต้ไปเพื่อทำภารกิจลับ!
แต่ว่า ไม่มีใครรู้ว่าภารกิจนี้คืออะไร!
ฮ่องเต้อำมหิตสวมชุดเกราะ ความแข็งแกร่งของเขาผสมผสานกับรูปลักษณ์งดงามดุจเจ้าชายอสูร ชั่วร้ายและทรงเสน่ห์ดุจปีศาจที่แฝงกายในความมืด…
กลองทหารดังขึ้น ขบวนทัพพร้อมเพรียงเตรียมเคลื่อนไป…
เหอเทียนจ้าวควบม้ามาตามเส้นทางจรไกล พลางกล่าวรายงาน “ฮ่องเต้! ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว! กองกำลังทั้งหมดในเมืองหลวงของจวนอ๋องโจว๋ ล้วนถูกสอดแนมและป้องกันอย่างใกล้ชิด เพื่อเป็นหลักประกันว่าพวกเขาจะไม่สามารถสนับสนุนจวนอ๋องโจว๋ได้”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “แล้วกองทัพของชิงหลงเล่า”
เหอเทียนจ้าวเอ่ย “กองทัพชิงหลงเป็นผู้พิทักษ์ของตระกูลโจว๋ ไม่ได้ถูกควบคุมโดยราชสำนัก ดังนั้นจึงไม่อาจโยกย้ายได้!”
“ข้าให้กองกำลังต้องห้ามสองพันนายและยอดฝีมือกำลังภายในแกร่งกล้าห้าร้อยคน เจ้ารับผิดชอบในการยึดครองกองทัพชิงหลงให้ได้!”
เหอเทียนจ้าวเอ่ย “ฮ่องเต้โปรดวางพระทัย กระหม่อมสาบานว่าแม้นตายก็จะต้องปฏิบัติภารกิจนี้ให้สำเร็จจงได้!”
เหนือจัตุรัส มีม้าถูกควบมาอีกตัวหนึ่ง
นั่นก็คือมู่หรงหยุนผู้ซื่อสัตย์และทรงสง่า
มู่หรงหยุนที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นเฉิงเสี้ยงนั้นเดิมทีมีพื้นเพเป็นแม่ทัพ เวลานี้จึงสวมชุดเกราะ และดูมีกลิ่นอายอัศวินเพิ่มมากขึ้นไปอีก เขามาถึงเบื้องหน้าของฮ่องเต้อำมหิต กำลังจะลงจากม้าเพื่อรายงานสถานการณ์ทางทหาร…
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “ไม่ต้องลงจากหลังม้า รีบฉวยโอกาสยามที่ได้ผลประโยชน์ ไม่ต้องมากพิธีรีตอง รายงานสถานการณ์ทางทหารมาได้เลย!”
มู่หรงหยุนเอ่ย “เรียนฮ่องเต้! ประตูเมืองหลวงยี่สิบสี่ประตูถูกปิดตายลงแล้ว ทหารองครักษ์กองทัพต้องห้ามที่ยอดเยี่ยมที่สุดในเมืองหลวงก็รวมตัวกันบนกำแพงเมืองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว รอรับบัญชาอย่างกวดขัน! ต่อให้ผู้กล้าแห่กันมาเป็นล้าน ก็เพียงพอจะสนับสนุนได้ถึงสามวันสามคืน!”
