บทที่ 345 หนักใจมากเลยใช่ไหม2
ไทเฮาพูดขึ้นว่า “ตามหลักแล้วนางเป็นสนมนางต้องไปหาฮองเฮาก่อน ตอนนี้ฮองเฮาไปหานางแต่นางกลับยิ่งไม่ยอมพบเจอ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ”
อ้านซิงพูด “ไทเฮาทรงอย่างมองโจว๋กุ้ยเฟยไม่ดีแบบนั้น ที่จริงแล้วไม่เกี่ยวกับโจว๋กุ้ยเฟย”
คนอย่างไทเฮามีหรือจะยอมให้นางในมาวิจารณ์นาง
สีหน้าของนางดูไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก “หมายความว่าไง”
อ้านซิงตอบ “ไทเฮาที่จริงแล้วเป็นเพราะโจว๋กุ้ยเฟยสั่งเอาไว้ ให้องครักษ์ห้ามทุกคนที่ขอเข้าตำหนักชิงหย่า”
ไทเฮาพูดขึ้นว่า “แม้กระทั่งคนของข้ากับฮองเฮาที่ส่งไปก็ไม่ให้เข้าหรือ”
“โจว๋กุ้ยเฟยนางเองคงไม่รู้ว่าไทเฮากับฮองเฮาส่งคนไป บางทีโจว๋กุ้ยเฟยอาจจะกำลังคิดค้นหายาอยู่ ดังนั้นจึงได้ปิดตำหนักชิงหย่าเอาไว้ ไม่อยากให้ใครไปรบกวน”
ไทเฮาพูด “ข้าจะอดทนรออีกไม่กี่วัน ถ้าหากนางยังให้คำตอบข้าไม่ได้ข้าจะจัดการนางให้ดู”
อ้านซิงไม่พูด
นางรู้ว่าไทเฮาทำอย่างที่พูดได้จริง
และ อำนาจของไทเฮานอกจากนางแล้ว นางล้วนดูถูกทุกคน
พอไทเฮาโกรธอย่าว่าแต่โจว๋กุ้ยเฟยเลย จวนอ๋องโจว๋นางก็สามารถจัดการได้
แปดเก้าวันผ่านไป
ในขณะที่ในวังกำลังลือกันเรื่องของตำหนักชิงหย่าอย่างหนักนั้น
ในวังก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
ไทเฮาพึ่งจะกำลังตื่นนอน เหล่ามามากำลังล้างหน้าหวีผมให้นาง มองดูใบหน้านั้นในกระจก ใบหน้าที่แก่เหี่ยวน่ากลัว
พอเห็นนางยิ่งไม่พอใจ
“ไทเฮา”
“ไทเฮาเพคะ”
“แย่แล้วเพคะ”
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
ทันใดนั้นก็มีนางในคนหนึ่งรีบเดินเข้ามาคุกเข่าลง…….
ไทเฮาเหล่ตามอง “ลากตัวออกไปตัดหัว”
นางไม่สนว่าเรื่องใหญ่อะไร ยังไงเสียนางในคนนี้ก็มากวนใจนางตั้งแต่เช้า นางในคนนี้สมควรตาย
นางในก้มหัวไม่หยุด “ไทเฮาไว้ชีวิตข้าด้วย ไทเฮาไว้ชีวิตข้าด้วย”
ไทเฮาพูด “สรุปเกิดอะไรขึ้น รีบพูดมา ถ้าหากไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าจะเอาชีวิตเจ้า”
นางในพูดขึ้นด้วยความกลัว “ไทเฮา ไทเฮา โจว๋กุ้ยเฟยนาง นาง…..”
พอไทเฮาได้ยินว่าเกี่ยวกับโจว๋ซินเหยา พูดขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ว่า “โจว๋กุ้ยเฟยทำอะไรอีก”
นางในพูด “โจว๋กุ้ยเฟยพาคนมาทำลายสวนดอกไม้”
“อะไรนะ”
“ทำลายสวนดอกไม้”
“โจว๋ซินเหยาเจ้าทำเกินไปแล้ว”
“ไป”
“ออกเดินทาง”
“ไปสวนดอกไม้ไปดูสิว่านางก่อเรื่องอะไรบ้าง”
ไทเฮาโกรธ
ขนาดอาหารเช้าที่พึ่งยกเข้ามายังไม่ทันได้กินก็รีบจะไปสวนดอกไม้
ไทเฮากำลังจะออกไปหน้าประตู ก็พบกับอ้านซิงที่กำลังเข้ามา
“ไทเฮาเพคะ”
อ้านซิงคุกเข่าคำนับ
“ลุกขึ้นมาเถอะ เจ้ารู้ไหมเกิดอะไรขึ้นที่สวนดอกไม้”
“หม่อมฉันพึ่งมาจากสวนดอกไม้เพคะ”
“งั้นเจ้ารู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
“รู้เพคะ”
“งั้นเจ้าก็รีบพูดมาเถอะ ได้ยินว่าโจว๋กุ้ยเฟยกำลังรื้อทำลายสวนดอกไม้ของข้าใช่ไหม”
“ไทเฮาเข้าใจผิดไปแล้วเพคะ โจว๋กุ้ยเฟยมิได้รื้อทำลายสวนดอกไม้ของไทเฮา”
อ้านซิงตอบอย่างสงบ
ไทเฮาจ้องไปที่นางในคนนั้น
นางในตกใจพูดขึ้นด้วยความกลัวว่า “ไทเฮาไว้ชีวิตด้วยเพคะ หม่อมฉันพูดความจริงเมื่อตอนที่หม่อมฉันอยู่ที่สวนดอกไม้ก็เห็นโจว๋กุ้ยเฟยพาทหารองครักษ์มา ทั้งขันทีนางในต่างพากันทำลายสวนดอกไม้ รอบๆเต็มไปด้วยเหล่าพระสนมและนางใน”
“มีพระสนมคนหนึ่งรู้สึกโกรธจึงได้เข้าไปห้ามแต่สุดท้ายกลับโดนตี”
“ตอนนี้สวนดอกไม้กำลังวุ่นวาย”
นางในตะกุตะกะพูดอธิบายเรื่องคร่าวๆ
สีหน้าไทเฮาดูไม่ได้เลยนางจ้องมองไปที่อ้านซิง
สีหน้าโกรธจัดถามขึ้น “ออกเดินทาง ข้าจะไปดูด้วยตนเอง โจว๋กุ้ยเฟยคิดจะทำอะไรกันแน่”
อ้านซิงห้ามไว้
ไทเฮาพูดด้วยความโกรธ “อ้านซิงตอนนี้เจ้าอยู่ข้างเดียวกับโจว๋กุ้ยเฟยงั้นรึ”
อ้านซิงพูด “ไทเฮาทรงเย็นพระทัย หม่อมฉันมิกล้าเพคะ”
ไทเฮาพูด “ไม่กล้างั้นก็หลีกทางสิ”
อ้านซิงพูด “ไทเฮาทรงฟังหม่อมฉันพูดก่อนเพคะ”
ไทเฮาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “รีบพูดมา”
อ้านซิง “หม่อมฉันคิดว่า ไทเฮาไม่ต้องเสด็จไปที่สวนดอกไม้ดีที่สุดเพคะ”
ไทเฮาถามด้วยความแปลกใจ “ทำไม”
อ้านซิงพูด “หากไทเฮาไปที่สวนดอกไม้แล้วเห็นสภาพของสวนดอกไม้ เกรงว่า เกรงว่า ไทเฮาจะยิ่งโกรธไปกว่านี้เพคะ”
ไทเฮาพูดด้วยความโกรธ “ดูแล้วที่นางในพูดมามันจริงใช่ไหม”
อ้านซิงตอบด้วยความสงบนิ่งว่า “เพคะ ที่นางพูดมาล้วนเป็นเรื่องจริง”
ไทเฮาถาม “ไม่ได้เกินไปจริงๆ”
อ้านซิงส่ายหัวไปมา “ไม่ได้เกินจริงเพคะ เรื่องจริงเป็นอย่างที่นางพูด”
ไทเฮาขมวดคิ้ว สีหน้าโกรธ “งั้นเจ้ามาห้ามข้าไว้ทำไมกัน ข้ารักดูแลสวนดอกไม้มาสิบกว่าปี กว่าจะได้อย่างนี้ จะให้เจ้าคนต่ำต้อยเช่นโจว๋กุ้ยเฟยมาทำลายไม่ได้เด็ดขาด”
นางโกรธมาก
โกรธจนถึงขั้นลืมตัวด่าคำหยาบออกมา
อ้านซิงพูด “ไทเฮาอย่าทรงโกรธไปเพคะ”
ไทเฮาพูดขึ้นด้วยความโกรธ “เจ้าจะให้ข้าหายโกรธได้ยังไง เจ้าคือคนของข้า ข้าดีกับเจ้า แต่เจ้ากลับช่วยคนต่ำต้อยนั่น”
