บทที่346 เรื่องสวนดอกไม้1
อ้านซิงพูด “ไทเฮาทรงเข้าพระทัยผิดแล้วเพคะ หม่อมฉันกับโจว๋กุ้ยเฟยมิได้เป็นอะไรกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงช่วยเลยเพคะ”
ไทเฮาพูดขึ้นด้วยความโกรธ “เจ้าพูดมา หากพูดมาไม่ได้ข้าจะ……”
อ้านซิงรีบพูดขึ้น “ถ้าหากไทเฮาฟังหม่อมฉันพูดจนจบไทเฮายังคิดว่าหม่อมฉันผิดอีก หม่อมฉันก็ยินดีรับโทษเพคะ”
“ได้”
“งั้นเจ้าพูดมา”
“ข้ารอฟังอยู่”
ไทเฮาพูดขึ้นด้วยความอดทน
ยังไงเสียอ้านซิงก็คือคนที่นางเลี้ยงมา
อ้านซิงพูดอย่างจริงจังว่า “ทูลไทเฮา”
“โจว๋กุ้ยเฟยพาคนมาเยอะก็จริง”
“มาก่อเรื่องที่สวนดอกไม้”
“และมีเรื่องกันกับสนมคนอื่นๆจริง”
“แต่ โจว๋กุ้ยเฟยไม่ได้ตีคนจนได้รับบาดเจ็บนะเพคะ”
“ขณะที่มีเรื่องกันมีเพียงแค่นางในที่มาปกป้องนายของตนจนล้มลงและได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยแค่นั้นเอง”
“นอกจากนี้ก็ไม่มีคนอื่นที่ได้รับบาดเจ็บอีก”
“ส่วนสวนดอกไม้นั้น……..”
“ที่จริงแล้วโจว๋กุ้ยเฟยไม่ได้จะทำลายสวนดอกไม้”
“โจว๋กุ้ยเฟยแค่พาคนของตำหนักชิงหย่ามาเก็บดอกไม้….”
“แต่แค่พาคนมาเยอะเกินและมือหนักไปหน่อย ไปทำให้สนมคนอื่นๆไม่พอใจ”
อ้านซิงแอบสังเกตสีหน้าของไทเฮา แล้วพูดต่อว่า “ไทเฮาทรงใจเย็นโจว๋กุ้ยเฟยไม่รู้ว่าดอกไม้ในสวนดอกไม้นั้นไทเฮาทรงใช้แรงกายแรงใจมากแค่ไหนถึงได้มีวันนี้”
ไทเฮาพูด “นางกินจนอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำจึงได้มาเด็ดดอกไม้ของข้างั้นรึ”
อ้านซิงพูด “ไทเฮาหม่อมฉันได้เข้าไปถามแล้วเพคะ”
ไทเฮาถาม “นางพูดว่าอย่างไร”
อ้านซิงพูด “โจว๋กุ้ยเฟยกับหมอหลวง หมอยา และหมอคนอื่นๆคิดค้นหายาสำหรับฟื้นฟูผิวให้สวย แต่ในยานี้ยังขาดความหอมที่น่าดึงดูด เพื่อประสิทธิภาพของยาและเพิ่มกลิ่นหอม”
หลังจากที่ไทเฮาฟังแล้วก็ตกใจ “นางคิดค้นยาได้แล้วงั้นหรือ”
อ้านซิงพยักหน้า “ได้ยินว่ามีทั้งหมดยี่สิบอย่าง แต่ว่าโจว๋กุ้ยเฟยไม่ได้บอกมาว่ามีอะไรบ้าง”
ไทเฮาพูด “นางพูดแบบนี้จริงหรือ”
อ้านซิงพยักหน้า “อ้านซิงมิกล้าโกหกแม้แต่คำเดียวเพคะ”
ไทเฮาพยักหน้า “อืม ข้ารู้ว่าเจ้าบริสุทธิ์ใจ แต่ทำไมถึงห้ามไม่ให้ข้าไปที่สวนดอกไม้ล่ะ”
อ้านซิงพูด “สวนดอกไม้คือน้ำพักน้ำแรงของไทเฮาหากไทเฮาไปเห็นกับตาว่าดอกไม้ทุกดอกถูกเด็ดไปจะยิ่งทำให้ไทเฮาทรงโกรธไปมากกว่านี้ พอถึงตอนนั้นเกรงว่าไทเฮาจะมีเรื่องกับโจว๋กุ้ยเฟยอีก”
ไทเฮาพูด “ความหมายของเจ้าคือไม่อยากให้ข้ามีเรื่องกับนาง”
อ้านซิงพูด “หม่อมฉันขอพูดหน่อยนะเพคะ ตอนนี้โจว๋กุ้ยเฟยคิดค้นยาได้แล้ว ไทเฮาทรงอดทนรออีกไม่กี่วัน”
ไทเฮาพยักหน้า เห็นด้วยพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ที่เจ้าพูดมามันก็ถูก ข้าอดทนรออีกหน่อย……”
“รอแค่นางทำให้ข้ากลับมาสวยงามหลังจากนั้นข้าค่อยฆ่านางก็ยังไม่สาย อ้านซิงเจ้าออกไปเถอะเหมือนกับว่าโจว๋กุ้ยเฟยจะเชื่อในตัวเจ้า เจ้าคอยจับตาดูนางเอาไว้แล้วเอามารายงานข้า”
“เพคะไทเฮา”
อ้านซิงรับคำสั่ง
เรื่องที่สวนดอกไม้ผ่านไปสามสี่วัน
ข่าวลือในวังหนาหูขึ้นทุกวัน
เหมือนว่าซินเหยาจะสร้างศัตรูเอาไว้ทั่ววังเสียแล้ว
ที่จริงนางไม่เคยทำอะไรไม่ดี และทำร้ายคนอื่นๆ
ถ้าหากจะบอกว่าเรื่องที่สวนดอกไม้นางสร้างศัตรูเอาไว้….
แต่คนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้มีเรื่องกันแบบต่อหน้า
แค่เรื่องที่สวนดอกไม้ไม่มีทางที่จะทำให้คนทั้งวังหลวงเกลียด
แต่ซินเหยาที่ชอบทำอะไรลับๆแปลกๆ ทำให้คนทายไม่ถูก
คนที่ไม่รู้ความจริงต่างก็กลัวกันไปหมด
ความกลัวทำให้กลัว
พอกลัวก็ทำให้ไม่มีเหตุผล
ไม่นาน…..
ก็มีบรรยากาศเปิดร้านใหม่เกิดขึ้นในวังหลวง
ปะทะดังพีๆพาๆอย่างไม่หยุด ทำให้วังหลวงที่เงียบเหงาครึกครื้นขึ้นมา
“เจ้าสวยมาก” ป้ายคลินิกเสริมความงาม
ตำหนักชิงหย่าที่ปิดเงียบมาครึ่งเดือน ในที่สุดก็เปิดแล้ว
ในเวลาเดียวกัน……
คลินิกเสริมความงามก็แนะนำห้าชุดใหญ่ เครื่องสำอางทั้งหมดมียี่สิบหกอย่าง
รวมทั้งผิวขาว ลบริ้วรอย ทำให้ผิวตึง กันแดด ความชุ่มชื้น…ยังมีโทนเนอร์ล้างเครื่องสำอาง มาสก์หน้ากลิ่นมะลิ แป้งดอกกุหลาบ…รวมๆแล้วทั้งหมดมียี่สิบหกอย่าง
และซินเหยายังตั้งชื่อที่ไพเราะน่าฟังว่า เจ้าสวยมาก
เพื่อให้คู่กับเครื่องสำอางพวกนี้หากว่าซื้อเครื่องสำอางแบบชุดก็จะแถมชุดแต่งหน้าให้หนึ่งชุด
ร้านเปิดอย่างครึกครื้นทำให้คนในวังหลวงแห่กันเข้ามา
เสี่ยวหงที่ซินเหยาอุตส่าห์ฝึกเองมากับมือกำลังพูดแนะนำสินค้าอยู่นั้น มีคนที่สนใจจะซื้อของแค่ไม่กี่คน….
