บทที่ 352 ร้องลั่นกะทันหัน1
ฮ่องเต้อำมหิตถามด้วยสีหน้าเคลือบแคลง
“ทูลฝ่าบาท เมื่อใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิว “เจ้าสวยมาก” ผิวพรรณจะเปล่งปลั่งเนียนขาว ใบหน้าจะงดงามมีเลือดฝาดขอรับ”
“มิน่าเล่าชายาที่รักเจ้าถึงได้งดงามจนผู้คนตกตะลึงเยี่ยงนี้ ที่แท้ก็ใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิว “เจ้าสวยมาก” นี่เอง ชายาที่รัก มา ข้าจะจุมพิตสักหน่อย…”
ฮ่องเต้อำมหิตผู้เปี่ยมด้วยราคะยู่ริมฝีปากเข้าก่อนจะถลาเข้าไปจุมพิต…
“ย้า!”
ทันใดนั้นซินเหยาก็ร้องลั่นกะทันหัน!
บรรยากาศมืดครึ้มและอึมครึมไปทั่ว แต่กลับหนาวเย็นจนแข็งทื่อขึ้นมา
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวด้วยความโกรธ “เหตุใดจึงไม่แสดงให้จบ? ข้าอุตส่าห์เป็นสุภาพบุรุษสุดชีวิตเพื่อช่วยเจ้าแสดงละครเกรดต่ำเยี่ยงนี้เชียวนะ เจ้าถึงกับไม่ยอมให้ข้าจูบจริงๆ สักหน่อยหรอกหรือ”
ซินเหยาหัวเราะฮ่าๆ ก่อนกล่าว “ข้อนี้เหรอ…เมื่อถึงจุดสูงสุดแล้วจึงจะสามารถดึงดูดคนได้เพียงพอ นั่นก็คือจะต้องเหลือห้วงภวังค์แห่งจินตนาการอันไร้ขีดจำกัดให้แก่ผู้คนนั่นเอง!”
กล่าวจบ นางก็คลุมอาภรณ์เดินออกมาจากอ่างอาบน้ำทันที นางเดินไปหยิบเอาคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตสีเงินจากในมือของขันทีเล็กคนนั้น
ฮ่องเต้อำมหิตก็เดินเข้ามาเช่นกัน มองเห็นภาพที่กำลังฉายอยู่บนคอมพิวเตอร์แท็บเล็ต ก็กล่าวอย่างตกอกตกใจ “นี่…นี่…เจ้าเอาข้าเข้าไปใส่ในกล่องเล็ก ใบนี้ได้อย่างไรกัน?”
ซินเหยาหัวเราะพลางเอ่ย “นี่เรียกว่าคอมพิวเตอร์แท็บเล็ต เป็นที่รู้จักกันทั่วไปในนามIPAD! แต่ไม่ใช่ IPAD ของแอปเปิลที่วางขายทั่วไปตามท้องตลาดหรอกนะ! นี่คือ IPAD พิเศษที่ทรงพลังที่พัฒนาขึ้นเป็นพิเศษโดยแผนกฉุกเฉินพิเศษของรัฐบาลจีน!”
ฮ่องเต้อำมหิตเอ่ย “ข้าอยู่ตรงนี้แท้ๆ เหตุใดด้านในนี้จึงมีตัวข้าอีกคนหนึ่งกันเล่า”
ซินเหยากล่าวกลั้วหัวเราะ “ท่านดูศิลปินวาดภาพเหล่านั้นสิ ไม่ใช่ว่าก็กำลังวาดฝ่าบาทอยู่หรอกหรือ”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “แต่ว่านั่นเป็นแค่ภาพวาดเท่านั้น! คนด้านในนี้ ก็ไม่ได้เหมือนกันตัวข้าทุกประการ จะต้องไม่ใช่วาดภาพจะสามารถวาดมันออกมาได้อย่างแน่นอน! อีกอย่าง มันยังขยับได้ เหมือนกับคำพูด การกระทำที่ข้าทำไปเมื่อสักครู่ไม่มีผิดเพี้ยนเลย!”
ซินเหยาว่า “นี่มันเรียกว่ากล้อง! มันคือการบันทึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นและเก็บมันไว้ในนี้…เอ่อ ท่านเรียกมันว่ากล่องเล็กๆ เถอะ รอท่านอยากจะดู แค่ฉายมันออกมาก็ดูได้แล้ว! มันก็เหมือนกับ…รูปวาดประเภทหนึ่งในขั้นสูงกว่านั่นเอง!”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวอย่างตกตะลึง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าด้านในกล่องนี้มี เอ่อ…อ้ายพ่าทา?”
“อ้ายพ่าทา? ฮ่าๆ! มันเรียกว่า IPAD! ไม่ใช่อ้ายพ่าทาซะหน่อย! คราวก่อนตอนที่ข้าเปิดกล่องไม่ใช่ว่าเคยเห็นไปแล้วหรอกหรือ บ้านเกิดเดิมของข้าก็มีสิ่งนี้ ย่อมต้องใช้งานเป็นอยู่แล้วน่ะสิ”
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้”
ฮ่องเต้อำมหิตมักจะรู้สึกว่ามันค่อนข้างพิสดาร!
เหตุใดผู้หญิงคนนี้ ถึงได้มีความสามารถมากพอที่จะรู้จักว่าในกล่องเซิ้นมีของแปลกประหลาด อีกทั้งยังรู้วิธีการใช้งานทั้งหมดด้วย?
เหตุใดจึงมีเพียงนี้คนเดียวที่สามารถเปิดกล่องเซิ้นได้?
ฮ่องเต้อำมหิตรู้ว่าหญิงสาวจะต้องมีเรื่องมากมายปกปิดเขาอยู่ แต่กลับไม่มีหลักฐาน
ซินเหยาอ่านจบหนึ่งรอบ และกล่าวชัดถ้อย “โอ้! ประสิทธิภาพไม่เลวเลย! ผ่านไปร้อยกว่าปี แต่ยังคงใช้งานได้อยู่ ส่วนพลังงานแสงอาทิตย์ก็ดีใช้ได้! หากว่าตอนนั้นรัฐบาลจีนเอาคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตเวอร์ชันนี้วางขายตามท้องตลาดคงจะดีไม่น้อย คงไม่ต้องถึงคราว IPAD แอปเปิลของสหรัฐอเมริกาครองโลกแต่เพียงผู้เดียวหรอก!”
ประโยคนี้ ซินเหยาพูดออกมาเป็นภาษาจีนโดยไม่รู้ตัว
ฮ่องเต้อำมหิตฟังจนสับสนอลหม่าน!
ซินเหยาแย้มรอยยิ้ม “ฮ่องเต้! เมื่อศิลปินวาดภาพเสร็จแล้วก็ให้คนนำไปส่งที่ตำหนักชิงหย่าเสีย ตอนนี้ ข้าจะไปเข้าเฝ้าไทเฮาเสียหน่อย!”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “ข้าจะให้คนคุ้มกันเจ้า!”
ซินเหยาบอก “ไม่ต้องแล้ว!”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “ตอนนี้เจ้าไม่เป็นวรยุทธ์! ไทเฮา…แม่มดเฒ่าคนนั้นไม่ได้รับมือง่ายอย่างที่เห็นภายนอกขนาดนั้นหรอกนะ! เจ้าคิดเอาเองแล้วกัน จากท่าทีของนางจะสามารถเรียกลมเรียกฝนในวังหลังได้อย่างไรตั้งหลายสิบปีก็น่าจะรู้แล้ว! อย่าได้ประมาทหญิงเฒ่าผู้นี้เป็นอันขาด!”
ซินเหยากล่าวกลั้วหัวเราะ “คอยดูเถอะข้าจะไปบอกไทเฮาว่าท่านด่านางเป็นแม่มดเฒ่าและหญิงเฒ่า นางจะต้องไม่ชิงชังข้าเลยแม้แต่นิดเดียวเป็นแน่!”
มุมปากของฮ่องเต้อำมหิตกระตุกเล็กน้อย…
“งั่ง!ล้อท่านเล่นน่า! ขอบคุณท่านที่ให้ความร่วมมือแสดงละครในวันนี้ มันสมบูรณ์แบบเหลือเกิน! หากท่านอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ไม่ต้องเป็นหน่วยฉุกเฉินพิเศษแล้ว ไปเป็นดาราโฆษณาของเถอะ จะต้องดังระเบิดระเบ้อแน่! ทอม ครูยังไม่หล่อเท่าท่านเลยแหนะ!”
ซินเหยาระเบิดหัวเราะก่อนออกไป!
ซินเหยามาถึงตำหนักซูหนิงก่อนขอเข้าเฝ้าไทเฮา
ฮองเฮาไม่สามารถคุมสติตัวเองได้ตั้งนานแล้ว ไม่ง่ายจะไปรบกวน คราวนี้ซินเหยามาถึงหน้าประตูด้วยตัวเอง แน่นอนว่านางเป็นกังวลจะแย่แล้ว!
เพียงแต่ ตอนที่เห็นซินเหยา นางยังคงทำทีแสดงออกถึงความเคร่งขรึมและมาดมั่นของฮองเฮา
จะต้องห้ามสูญเสียความยิ่งใหญ่ของฮองเฮาไปโดยเด็ดขาด!
ซินเหยากล่าว “ไทเฮา อันที่จริงหม่อมฉันมาคราวนี้มีเรื่องรบกวนให้ไทเฮาช่วยเหลือหนึ่งเรื่อง!”
“ช่วยเหลืออะไร”
“ยืมเงินอีกสักหน่อย”
“เมื่อเดือนก่อนไม่ใช่ว่าเพิ่งจะเอาให้เจ้าไปห้าแสนตำลึงหรอกหรือ? เงินเหล่านี้ต่อให้เป็นครอบครัวมั่งคั่งหนึ่งแห่ง ชั่วชีวิตก็ยังใช้ไม่หมดเลยนะ!”
ซินเหยากล่าวพลางหัวเราะ “ใช้ไปตั้งนานแล้ว!”
ไทเฮากล่าวอย่างตะลึง “อะไรนะ? เจ้าใช้อย่างไรกัน”
ซินเหยาบอก “ก็ซื้อของแล้วไงเล่า!”
ไทเฮาตรัสว่า “เจ้าซื้ออะไร? ของอะไรที่ควรค่ากับห้าแสนตำลึงกัน?”
“อย่าว่าแต่ห้าแสนตำลึงเลย! ต่อให้เป็นของยี่สิบล้านข้าก็เคยเห็นมาแล้ว! ไทเฮาไม่ทรงเชื่อ ก็เชิญไปตรัสถามฮ่องเต้ได้”
“มีของอะไรที่คุ้มค่ากับห้าแสนตำลึงกันแน่?”
“หินทดสอบพลังคริสตัล!”
“หา? ที่แท้…ก็หินทดสอบ!”
ครั้นไทเฮาได้ฟังว่าเป็นหินทดสอบพลังงานคริสตัล ก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด!
ในฐานะที่เป็นคนตระกูลป๋าย อีกทั้งยังอาศัยอยู่ท่ามกลางวังหลวงตั้งหลายปีขนาดนี้ ย่อมต้องรู้ราคาของหินทดสอบพลังคริสตัลเป็นธรรมดา!
ทั่วหล้าก็มีหินทดสอบพลังคริสตัลเพียงสองก้อน ก้อนหนึ่งอยู่ที่วังหลวง อีกก้อนอยู่ที่จวนอ๋องโจว๋!
นางรู้ดีว่าจวนเฉิงเสี้ยงและตระกูลป๋ายต้องการหินทดสอบพลังคริสตัลหนึ่งก้อนเป็นอย่างมาก แต่กลับไม่ได้!
