บทที่ 350 เจ็บท้องน้อย1
นางลืมไปว่าตนนั้นได้สูญเสียกำลังภายในไปหมดแล้ว
สีหน้าของฮ่องเต้อำมหิตขาวซีดทันทีราวกับเจอผี “เจ้า…เจ้า..กำลังภายในของเจ้า”
ซินเหยายิ้ม “ไม่ใช่เพราะท่านหรอกหรือ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้นด้วยความโมโห “เจ้าอย่ามาโกหกข้า ข้าไม่มีทางทำร้ายเจ้าแน่ ถึงเจ้าจะไม่เชื่อแต่ก็ควรเชื่อว่าข้าไม่มีทางทำร้ายลูกตัวเอง”
ซินเหยาคิดว่าอย่างน้อยในเรื่องนี้ก็สามารถเชื่อฮ่องเต้อำมหิตได้
“ได้”
“ในเมื่อท่านอยากรู้”
“ข้าก็จะบอกท่าน”
ซินเหยาตัดสินใจบอกเขา
ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้นด้วยความรีบร้อน “งั้นเจ้าก็รีบพูดมาสิ ว่าทำไมเจ้าถึงได้สูญเสียกำลังภายในไป”
ซินเหยาพูด “ตอนนั้นที่ประมือกัน ข้าก็รู้สึกเจ็บท้องน้อยขึ้นมาครู่หนึ่ง จากนั้น จากนั้นกำลังภายในก็เหมือนจะไม่ออกมาอีกเลย เรื่องต่อจากนี้ท่าก็รู้หมดแล้ว”
ฮ่องเต้อำมหิตถามด้วยความสงสัยว่า “เจ็บท้องน้อย”
“ใช่”
ซินเหยาพยักหน้า
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “หรือเป็นเพราะผลของการตั้งครรภ์”
ตั้งครรภ์?
ที่จริงแล้ว ซินเหยาเองก็คิดแบบนี้
แต่พอนางเห็นสีหน้าที่ดีใจปนเป็นห่วงของฮ่องเต้อำมหิตแล้ว จึงได้เผลอพูดคำพูดที่ไม่คิดว่าจะพูดออกมา “จริงๆแล้วข้าอยากจะบอกท่านว่า ท่านอย่าได้หวังเอาไว้สูงนัก บางทีข้าอาจจะไม่ได้ตั้งครรภ์จริงๆก็ได้”
ฮ่องเต้อำมหิตถามด้วยความสงสัยอีกว่า “อะไรนะเจ้าไม่ได้ท้อง”
ซินเหยายิ้มฝืดๆ “ข้าคงเป็นคนที่ไม่สมควรได้เป็นแม่คน ที่จริงข้าเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วท้องหรือไม่ท้องกันแน่”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ที่เจ้าพูดมาคือความจริง”
ซินเหยาพยักหน้า “เรื่องแบบนี้ก็บอกเจ้าไปแล้ว ยังต้องมาพูดโกหกอีกทำไม”
ความหมายของนางก็คือ ชีวิตของคนจวนอ๋องโจว๋อยู่ในมือของเจ้าข้าจะโกหกเจ้าทำไมกันล่ะ
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “หมอหลวงตรวจแล้วไม่ใช่หรือ”
ซินเหยาพูด “จับชีพจรผ่านเส้นด้าย ท่านเชื่อจริงหรอ ข้าจะบอกท่านให้รู้เอาไว้นะว่าโลกที่ข้าจากมา มีหมอที่เก่งกว่าหมอที่นี่ ตรวจว่าท้องไหมง่ายนิดเดียวแค่มีที่ตรวจครรภ์อันเดียวก็พอแล้ว แต่ระยะเวลาในการตั้งครรภ์จะต้องหนึ่งเดือนขึ้นไปถึงจะชัดเจน แต่บางครั้งก็อาจพลาดกันได้ ดังนั้นหมอหลวงมาจับชีพจรแค่นั้นคงเชื่อไม่ได้”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ที่ตรวจครรภ์อะไร”
ซินเหยารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
นางกลัวที่สุดก็คือการที่เผลอพูดอะไรโดยไม่ตั้งใจแล้วคนฟัง ฟังไม่ออก
หลังจากนั้นก็ต้องมานั่งอธิบายว่ามันคืออะไร
นี่ทำให้นางรู้สึกว่าไม่รู้จะทำอย่างไรดี
เหมือนกับว่าผู้ใหญ่คนหนึ่งกำลังพูดคุยกับเด็กเล็กๆ
แล้วเผลอไปพูดคำที่มันสูงเกินกว่าที่เด็กจะเข้าใจได้
แล้วต้องมานั่งอธิบายหลายต่อหลายครั้ง ก็ยังไม่เข้าใจ
ซินเหยาพูด “ที่ตรวจครรภ์….อันนี้ ก็คือของที่วิเศษมากอย่างหนึ่ง เหมือนไม้กายสิทธิ์ที่เอาไปแกว่งหน้าคนท้องไปมาก็จะรู้ได้เลยว่านางท้องจริงหรือไม่”
ซินเหยาไม่อยากอธิบายว่าขั้วบวกขั้วลบคืออะไรอีกหลังจากที่อธิบายว่าที่ตรวจครรภ์คืออะไร
นางจึงได้แอบแต่งเรื่องขึ้นมา
อย่างน้อยก็เข้าใจง่ายกว่า
ฮ่องเต้อำมหิตถามด้วยความตกใจ “โลกของพวกเจ้ามันช่างวิเศษจริง ยังมีของวิเศษขนาดนี้เลยหรอถึงว่าทำไมเจ้าชอบมีอะไรที่มันแปลกๆไม่เหมือนคนอื่น ที่แท้เจ้าก็มาจากโลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์นี่เอง พูดแบบนี้งั้นวันนั้นคำพูดที่เจ้าพูดมาที่จวนอ๋องโจว๋ก็คือความจริงหรอ”
ซินเหยาถาม “คำพูดอะไร”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ใช่คนของจวนอ๋องโจว๋”
ซินเหยาพยักหน้า “ข้าบอกไปหลายครั้งแล้วแต่ทำไมถึงไม่มีคนเชื่อข้าเลย ว่าที่จริงแล้วข้าไม่ใช่คนของจวนอ๋องโจว๋ ถึงแม้ว่าในไม่กี่เดือนมานี้ จวนอ๋องโจว๋จะดูแลข้าเป็นอย่างดี แต่ข้าไม่ใช่คนจวนอ๋องโจว๋จริงๆ ข้าเองก็ไม่อยากจะมีความข้องเกี่ยวอะไรกับจวนอ๋องโจว๋อีก”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้ารู้มั้ยว่า ถ้าหากเจ้าออกจากจวนอ๋องโจว๋มา เจ้าจะมีอันตราย”
“อย่างน้อยจวนอ๋องโจว๋ก็ยังไม่ถูกกำจัดจนหมด”
“จวนอ๋องโจว๋ยังสามารถคุ้มครองเจ้าได้อยู่”
“แต่หากเจ้าออกมาจากจวนอ๋องโจว๋”
“เจ้าคิดว่าเจ้าอยู่ในวังนี้ ไม่มีจวนอ๋องโจว๋คุ้มครองเจ้าแล้ว จะอยู่ได้มั้ย”
“ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เจ้าก็สูญเสียกำลังภายในของเจ้าไป”
ซินเหยาพูด “ไม่มีจวนอ๋องโจว๋คอยคุ้มครองข้า ก็ยังมีท่านนี่ ไม่มีกำลังภายในข้าก็ยังต้องดูแลตัวเอง”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “แต่เกรงว่าสัญญาระหว่างเจ้ากับไทเฮานั้น…”
ซินเหยาพูด “ท่านอยากพูดอะไร”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “วังหลังอันตรายนัก เจ้าอวดดีแบบนี้ข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่รอด”
ซินเหยาพูด “ท่านกลัวว่าข้าจะทำให้ลูกของท่านตายมากกว่า”
ฮ่องเต้อำมหิตไม่ปฏิเสธ ได้แต่ยิ้ม “ยังไงก็อย่าทำเกินไปแล้วกัน”
“ไทเฮาไม่ใช่คนที่จะไปยุ่งด้วยได้ง่ายๆ”
“ข้าเองก็ยังไม่กล้าเลย”
“ตอนนี้ข้ายังต้องการเวลาในการจัดเตรียมทหารเพื่อเอาไว้ไปสู้กับตระกูลป๋ายอยู่”
“ดังนั้นในเวลาแบบนี้”
“ข้าเองก็ไม่อยากที่จะมีเรื่องกับไทเฮา”
“แต่ถ้าเจ้าอยากได้เงินล่ะก็”
“ข้าให้เจ้าได้”
“แสนกว่าตำลึงข้าให้เจ้าได้”
ซินเหยายิ้มมุมปาก “ท่านต้องทำศึกสงคราม เงินในคลังขาดอยู่ไม่ใช่หรือ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยความได้ใจว่า “ข้าจัดการจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว ข้าได้เงินทองมาให้พอกับใช้ไปอีกสิบปี อย่างน้อยในสิบปีนี้ ข้าก็ไม่ต้องกลัวว่าเงินในคลังจะไม่พอ”
ซินเหยาพูด “ได้ท่านมีเงินขนาดนั้น งั้นก็เอามาให้ข้าใช้หน่อย”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ถ้าหากเจ้าอยากได้เงินข้าก็จะเอาให้เจ้าอยากได้เท่าไหร่ข้าก็ให้เท่านั้น”
ซินเหยายิ้ม “กองไว้ตรงนั้นแหละ ท่านคิดว่าข้าจะมาขอเงินจากท่านจริงๆงั้นหรอ ข้าจะบอกให้นะ ตอนที่ข้าอยากได้เงิน อยากได้เท่าไหร่ ก็ต้องได้เท่านั้น ไม่เคยขอใครให้ช่วย”
ฮ่องเต้อำมหิตรับรู้ได้ถึงความเย็นชาในน้ำเสียงที่นางพูดออกมา
ซินเหยาถามขึ้นว่า “ท่านไม่เชื่อหรอ”
