บทที่ 416 เกิดอะไรขึ้น1
“ข้ารับใช้? ในใจข้า เจ้ามิใช่ข้ารับใช้ แต่เป็นแม่ทัพที่จงรักภักดี ”
“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงชื่นชมและคอยช่วยข้า ข้าเหอจ้าวเทียนจะจดจำเอาไว้ ข้าขอบังอาจถามว่าทำไมฝ่าบาทถึงได้มาหาข้าในยามวิกาลเช่นนี้ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไร”
“เจ้าฉลาดจริงๆด้วย”
ฮ่องเต้อำมหิตมองเขาด้วยความชื่นชม
จากนั้นก็ล้วงหยิบราชโองการออกมาจากอกเสื้อ
พอเห็นราชโองการเหอจ้าวเทียนก็รีบคุกเข่าทันที
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ลุกขึ้นเถอะ ข้าไม่ได้มาเพื่อสั่งอะไร แต่มาเพื่อมอบมันให้กับเจ้า”
เหอจ้าวเทียนรู้สึกแปลกใจ เขามองดูฮ่องเต้ที่ยังหนุ่ม สุขุม ฉลาด ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
ฮ่องเต้ในวันนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา
ฮ่องเต้อำมหิตเหมือนจะดูออกว่าเขาคิดอะไรอยู่จึงได้พูดขึ้นว่า “เหอจ้าวเทียนข้าสามารถเชื่อใจเจ้าได้มั้ย”
เหอจ้าวเทียนตอบอย่างจริงจังว่า “ฝ่าบาททรงรับสั่งมาได้เลย จะให้ข้าไปบุกน้ำลุยไฟที่ไหนข้าก็ไม่หวั่น”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าไม่ให้เจ้าไปตายหรอก แต่ เรื่องนี้อันตรายยิ่งกว่าให้เจ้าไปตายเสียอีก”
เหอจ้าวเทียนถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า “ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้น”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้น “เหอจ้าวเทียนรับราชโองการ”
“ข้าน้อมรับราชโองการ” เหอจ้าวเทียนคุกเข่าลงกับพื้นรับราชโองการ
ฮ่องเต้อำมหิตค่อยๆอ่านราชโองการ “เหอจ้าวเทียนเจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่และจ่งตู เจ้ากุมอำนาจทางทหารทั้งหมดเอาไว้ รวมไปถึงดูแลเมืองหลวง หากข้าเป็นอะไรไป เจ้าก็เปิดราชโองการลับนี้ ข้าได้เขียนทุกอย่างเอาไว้แล้ว”
“ข้าน้อมรับราชโองการ”
เหอจ้าวเทียนคิดในใจ “ทำไมดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะสวรรคตแล้วเขียนสั่งเสียเอาไว้ ฮ่องเต้พึ่งจะอายุยี่สิบกว่าเอง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“เหอจ้าวเทียน”
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
“ลุกขึ้นมาคุยกันเถอะ เจ้าเก็บราชโองการเอาไว้ก่อน” ฮ่องเต้อำมหิตยื่นราชโองการให้กับมือของเหอจ้าวเทียน
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
เหอจ้าวเทียนลุกขึ้นมารับราชโองการเอาไว้ ในมือเขารู้สึกหนักๆเหมือนแบกรับทุกอย่างเอาไว้
ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้นว่า “เหอจ้าวเทียน ต่อจากนี้ ข้าจะคุยกับเจ้าถึงความลับอย่างหนึ่ง เจ้าต้องรับปากว่าจะไม่ให้ใครรู้เด็ดขาด รวมไปถึงคนใกล้ชิดและคนในครอบครัวของเจ้า”
เหอจ้าวเทียนพยักหน้า “ฝ่าบาทวางพระทัยได้ข้าเข้าใจแล้ว”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งปี เจ้าต้องรวบรวมอำนาจของตระกูลถางเปิ่นให้ได้ ถึงตระกูลถางเปิ่นจะถูกกำจัดไปแล้ว แต่ก็ยังมีที่รอดออกมาได้ อำนาจของตระกูลถางเปิ่นไม่ควรดูถูก จากนี้ไปเรื่องนี้ยกให้เป็นหน้าที่ของเจ้า”
“ฝ่าบาทจะให้ข้าควบคุมตระกูลถางเปิ่นหรือ”
“ปราบปราม โน้มน้าวหรือควบคุม ใช้วิธีไหนก็ได้ให้ตระกูลถางเปิ่นเป็นได้แค่แรงที่คอยสนับสนุนราชสำนัก ไม่ใช่มาคอยคุกคามราชสำนัก”
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง”
“ดีมาก ข้ายังมีอีกเรื่องที่จะบอกเจ้า”
“ฝ่าบาทพูดมาได้เลย”
“แม้ว่าเจ้าจะเป็นแม่ทัพ แต่ก็ไม่ได้เก่งแค่คุมกองทัพอย่างเดียว ดังนั้นตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ข้าจะให้เจ้าเป็นแค่ชั่วคราว เจ้าอยู่แผนกจ่งตูเมืองนั้นดีที่สุดแล้ว”
“ความหมายของฝ่าบาทคือ”
“ข้าพูดไว้ชัดเจนแล้ว เมื่อถึงเวลา จะมีคนที่เข้ามารับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่จากเจ้าเอง”
“ฝ่าบาทอยากให้ข้ารับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ไว้ชั่วคราวเพื่อรอใครกันแน่”
“เจ้าไม่ต้องถามเยอะ แค่จำคำพูดข้าเอาไว้ให้ดีและดูแลราชโองการลับให้ดีก็พอ หากวันหนึ่งข้าตายไป เจ้าก็ค่อยเอามันออกมา เข้าใจใช่ไหม”
“ข้าเข้าใจแล้ว”
“มู่หรุงหยุนคำนับฝ่าบาท”
มู่หรุงหยุนพึ่งจะเดินเข้ามาในจวน คิดไม่ถึงว่ากลับต้องมาเจอกับฮ่องเต้ที่สีหน้าดูเคร่งขรึม จริงจัง
“ลุกขึ้นมาเถอะ”
ฮ่องเต้อำมหิตขยับตานิดหน่อย
มู่หรุงหยุนส่งสายตาให้คนอื่นๆออกไป ทำให้ในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน
ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้นมา “พี่นี่ช่างโชคดีจริงๆ ไม่กี่วันก่อนก็พึ่งได้ลูกชายอีกคน นี่เป็นบุตรชายคนที่สองแล้วใช่ไหม”
มู่หรุงหยุน “บุตรชายคนที่สามแล้ว คนที่สองเกิดเมื่อสี่เดือนก่อนจากเมียคนที่ห้า”
ฮ่องเต้อำมหิตถาม “ตั้งชื่อให้เด็กยัง”
มู่หรุงหยุนพูด “ยังไม่ได้ตั้งชื่อ ฝ่าบาททรงเสด็จมาถึงที่นี่เป็นบุญของข้า ขอฝ่าบาททรงประทานชื่อให้กับลูกของข้าหน่อย”
ฮ่องเต้อำมหิตคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “ให้ชื่อว่ามู่หรุงจูงแล้วกัน ราชวงศ์มู่หรุงของเราล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ซื่อสัตย์ภักดี พี่ได้รับหน้าที่ที่สำคัญคอยคุ้มกันวังหลวงอีกทั้งยังกล้าหาญภักดี เป็นตัวอย่างที่ดีของขุนนางในราชสำนัก ข้าให้เขาชื่อจุงเหมาะสมที่สุดแล้ว”
มู่หรุงหยุนพูด “ขอบพระทัยฝ่าบาท ข้าจะจงรักภักดีตอบแทนฝ่าบาท”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มอย่างใจดีออกมา “พี่ไม่ต้องมากพิธีหรอก ที่จริงแล้วพวกเราก็คือครอบครัวเดียวกัน ไม่ได้อยู่ในท้องพระโรงไม่ต้องมากพิธี”
มู่หรุงหยุนพูด “ข้าน้อยมิกล้า”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “พี่ช่างโชคดีจริงๆ อายุก็พอๆกับข้าแต่กลับได้เป็นพ่อลูกสามแล้ว”
มู่หรุงหยุน “ฝ่าบาททรงงานยุ่งเพื่อประเทศชาติ นั่นคือความสุขของประชาชน แต่ฝ่าบาทก็ต้องดูแลพระองค์ด้วย รีบมีองค์ชายไวๆถึงจะได้มีคนมาครองราชย์ต่อ”
