บทที่ 364 ประทุษร้าย1
ขอเพียงหลบเลี่ยงหูตาของพวกวรยุทธ์กำลังภายในสูงกล้าเหล่านั้นก็สามารถดำเนินการต่อไปโดยไม่มีสิ่งกีดขวางแล้ว
นางในขันทีธรรมดาๆ ย่อมไม่อยู่ในสายตาของซินเหยาอยู่แล้ว
หลังจากตกดึก…
ซินเหยาหาข้ออ้างส่งๆ อย่างหนึ่งและสวมชุดดำทะมึนออกจากตำหนักชิงหย่า
นางมิอาจให้โจว๋ชิงหยี นายหญิงเซียวและคนอื่นๆ รู้ได้ว่านางจะบุกตำหนักซูหนิงกลางดึก
ตอนที่นางสนมผู้เข้าร่วมสัญญาบัตรธุรกิจเครื่องสำอางสองนางต่างส่งนางในใต้บังคับบัญชานำตั๋วเงินมารับสินค้า นายหญิงเซียวและโจว๋ชิงหยีจึงพบว่าไม่เห็นซินเหยาแล้ว
นายหญิงเซียวมองดูสีท้องฟ้าพลางกล่าว “ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว เหตุใดคุณหนูยังไม่กลับมาอีกนะ”
โจว่ชิงหยีเอ่ย “ก่อนหน้าน้องเก้าบอกแค่ว่าจะออกไปเดินเล่น พวกเราก็ไม่ได้สนใจ แต่ว่าตอนนี้ไปนานมากแล้วนะ!
นายหญิงเซียวเอ่ยอย่างร้อนรน “ตอนนี้จะทำอย่างไร จะเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่”
สีหน้าโจว๋ชิงหยีวิตกกังวล ก่อนเอ่ย “มีความเป็นไปได้ข้อนี้! ตอนนี้น้องเล็กสูญเสียวรยุทธ์ไปแล้ว หากว่าบังเอิญพบกับคนที่อยากประทุษร้ายนาง เกรงว่าคงยากจะรับมือได้! เอาอย่างนี้ ฮูหยิน ท่านช่วยเป็นธุระจัดการเรื่องรับสินค้า ข้าจะออกไปสืบข่าวคราวเสียหน่อย…”
นายหญิงเซียวกล่าว “เช่นนั้นเจ้าเองก็ต้องระวังด้วย”
โจว๋ชิงหยีเอ่ย “วางใจเถิด ข้าอาศัยอยู่ในวังมานานแล้ว ค่อนข้างคุ้นเคยกับทุกสรรพสิ่ง อีกอย่างข้าเป็นแค่คนที่ไม่มีใครคุกคาม คงไม่มีใครจะประทุษร้ายข้าได้หรอก!”
กล่าวจบ นางก็กระวีกระวาดนำนางในคนหนึ่งออกจากตำหนักชิงหย่าไปตามหาซินเหยาทันที
นายหญิงเซียวพำนักในวังราวๆ หนึ่งเดือนแล้ว ติดตามซินเหยาและโจว๋ชิงหยี เรื่องการเก็บและรับตรวจสอบสินค้าถือว่าคุ้นเคยพอตัว
นางจัดการเรื่องรับส่งสินค้าอย่างคล่องแคล่ว และรับตั๋วเงินแทนชั่วคราว…
นางในรับสินค้าเพิ่งจะจากไป ฮ่องเต้อำมหิตก็นำหลี่เหลียนคางมาด้วยกัน…
“ฮ่องเต้เสด็จ!”
การกู่ร้องของหลี่เหลียนคางทำให้นายหญิงเซียวที่ไม่เคยเห็นฉากยิ่งใหญ่อลังการเช่นนี้มาก่อนตกใจแทบจะเข่าอ่อน…
นิ่งงันอยู่กับที่ครึ่งค่อนวันไม่รู้ว่าทำอย่างไรถึงจะดี แม้แต่ขั้นตอนพิธีคุกเข่าถวายความเคารพก็ลืมเลือนไปสิ้น
ฮ่องเต้อำมหิตกลับไม่ได้โกรธกริ้ว ทำเพียงกวาดสายตาสำรวจตำหนักชิงหย่าที่อลหม่าน ทว่ากลับมองไม่เห็นซินเหยา ก็แม้แต่โจว๋ชิงหยียังไม่เห็นเลยมีค่อนข้างแปลก…
นางในขันทีคนอื่นและบรรดาองครักษ์ต่างคุกเข่าตามๆ กัน นายหญิงเซียวจึงกู่สติกลับมาจากความตระหนก จากนั้นก็คุกกายโขกศีรษะ
ฮ่องเต้อำมหิตกวาดสายตามองแวบหนึ่ง รู้สึกว่าคุ้นตา จึงตรัสถาม “เจ้าก็คือท่านแม่ของซินเหยา?”
นายหญิงเซียวเอ่ยอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ “ทะ…ทูลฮ่องเต้ ข้าน้อยเป็นแม่เลี้ยงของคุณหนูเจ้าค่ะ”
ฮ่องเต้อำมหิตเอ่ยถาม “โจว๋ซินเหยาเล่า?”
“ข้อนี้…ข้าน้อยไม่ทราบ”
“เจ้าไม่รู้ได้อย่างไร”
“เอ่อ…เอ่อ…คุณหนูหลังจากที่นางทานอาหารเย็นเสร็จก็ออกไป จนป่านนี้ยังไม่ได้กลับมาเลย”
“ออกไปนานเท่าไหร่แล้ว”
“ราวๆ….สองชั่วยาม”
“สองชั่วยาม?”
สีพักตร์ของฮ่องเต้อำมหิตเปลี่ยนไป ร้องเรียกหลี่เหลียนคาง!
“ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ”
“เจ้ารีบส่งคนไปตามหาผู้หญิงคนนั้นกลับมาบัดเดี๋ยวนี้”
“ขอรับ ฮ่องเต้”
หลี่เหลียนคางสงสัยใคร่รู้ ยังมีข้อกังขาในหัวใจ “ฮ่องเต้ ข้าน้อย…จะไปตามหาโจว๋กุ้ยเฟยได้ที่ไหน”
ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว “สองชั่วยาม…เจ้าคงรู้ว่าอาจจะเกิดเรื่องได้มากน้อยเท่าใด”
“ฮ่องเต้”
“พูดมา”
ฮ่องเต้อำมหิตตรัสอย่างเย็นชา
หลี่เหลียนคางเอ่ย “ฮ่องเต้ บางทีโจว๋กุ้ยเฟยอาจจะแค่ออกไปเดินเล่นเท่านั้น”
ฮ่องเต้อำมหิตตรัส “สองชั่วยามก็เพียงพอจะเกิดเรื่องต่างๆ ได้มากมายแล้ว! อีกอย่างตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นสูญเสียกำลังภายในโดยสมบูรณ์ ทั้งยังตั้งครรภ์อีกต่างหาก คนในวังแห่งนี้เห็นนางเป็นศัตรูตัวฉกาจ…อย่าสนใจให้มากเรื่องนัก เจ้ารีบนำคนทั้งหมดไปตามหาผู้หญิงโง่เง่าคนนั้นกลับมาบัดเดี๋ยวนี้!”
คราวนี้หลี่เหลียนคางจึงตระหนักว่าปัญหาร้ายแรงมาก และไปทำตามคำสั่ง
นายหญิงเซียวได้ยินฮ่องเต้อำมหิตตรัสเยี่ยงนี้ ในหัวใจก็เสียขวัญจนเนื้อกระตุกหน่อยๆ แล้ว
“ฮ่องเต้…ฮ่องเต้…เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไรกันดี คุณหนู..คุณหนูคงจะไม่ประสบกับอันตรายจริงๆ ใช่หรือไม่ นางออกไปนานมากแล้ว คุณหนูสี่เองก็ออกไปตามหานางด้วยเช่นกัน”
นายหญิงเซียวเริ่มร้อนรน…
ทันใดนั้น…ขันทีคนหนึ่งก็ลุกลี้ลุกลนเข้ามารายงาน
“ฮ่องเต้! ฮ่องเต้! เกิดเรื่องใหญ่ไม่ดีแล้วขอรับ!”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
“ไฟไหม้ตำหนักซูหนิงขอรับ!”
“อะไรนะ?”
“ได้ยิน…ได้ยินว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญบุกเข้าตำหนักซูหนิง ซ้ำยังเกิดการต่อสู้กัน ต่อมา…ต่อมาไฟก็ไหม้ตำหนักซูหนิงขอรับ!”
“ยกเสลี่ยง! ไปตำหนักซูหนิง! เร็วเข้า!”
ดวงเนตรของฮ่องเต้อำมหิตผุดเผยแววเย็นยะเยือกอันรุนแรง…
“ยอดหญิง เจ้าอย่าได้เป็นอะไรไปโดยเด็ดขาด”
ฮ่องเต้อำมหิตนำบรรดาผู้ติดตามไปยังตำหนักซูหนิงอย่างเร่งรีบ
นายหญิงเซียวได้ยินจนร้อนรุ่มกลุ้มใจ และตามขบวนของฮ่องเต้อำมหิตไปติดๆ เช่นเดียวกัน
หนึ่งชั่วยามก่อนหน้านั้น…
“ไทเฮา?”
ซินเหยาที่ซ่อนตัวอยู่บนคานราวกับตุ๊กแกติดหนึบไม่ยอมขยับ กลับมองเห็นไทเฮาพามามาอาวุโสหลายคนเดินเข้ามา…
มามาอาวุโสคนหนึ่งเอ่ยวาจา “ไทเฮา ชุนฮัวชุนอวู่ทำพลาดแล้ว ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี”
บนใบหน้าของไทเฮาปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายความโกรธอันทะมึนดำ “เด็กสาวสองคนนี้ช่างไม่ได้ความเสียจริง! เสียแรงฝึกฝนมาตั้งนานขนาดนี้ แต่ที่ไหนได้กลับไร้ประโยชน์ เทียบกับสองพี่น้องอ้านปิงอ้านซิงแล้ว แม้แต่หนึ่งในสิบส่วนยังไม่สู้!”
มามาอาวุโสเอ่ย “ไทเฮา หรือไม่ก็ ส่งอ้านซิงไปปฏิบัติภารกิจ? ภายในวังหลวงนี้วรยุทธ์ของอ้านซิงน่าจะเป็นที่ยอมรับทั่วกันในวังหลังแล้ว! หากว่าส่งนางไปปฏิบัติภารกิจตั้งแต่ทีแรก ป่านนี้คงสำเร็จไปแล้ว!”
มามาอาวุโสอีกนางหนึ่งกล่าว “อ้านซิงเด็กสาวคนนั้นมีท่าทีเย็นชาเป็กปกติ แต่ดูเหมือนว่านางจะมีความรู้สึกดีๆ ต่อโจว๋กุ้ยเฟยคนนั้นเป็นการส่วนตัว หากว่าส่งนางไปปฏิบัติภารกิจเกรงว่าจะยิ่งย่ำแย่เข้าไปใหญ่!
