บทที่ 365 ประทุษร้าย2
“นางกล้าแม้แต่จะต่อต้านไทเฮากระนั้นเชียวหรือ นางยังกล้าทรยศแล้ว?”
มามาอาวุโสหลายคนเริ่มโต้วาทีกัน
ไทเฮาที่ไม่เอื้อนเอ่ยวาจาสักคำ บนใบหน้ากลับดูไม่ดียิ่งนัก
เห็นได้ชัด ชุนฮัวชุนอวู่เด็กสาวสองคนนี้แอบสอดแนมมาได้หลายวันแล้วแต่กลับหาโอกาสลงมือสังหารซินเหยาไม่ได้เลย ทำให้นางหงุดหงิดและโกรธมาก!
“ชุนฮัวชุนอวู่?”
“หรือว่าจะเป็นเงาดำที่คิดจะลอบสังหารข้าสองเงานั่นกัน?”
“ที่แท้…แม่มดเฒ่าคนนี้ก็คือผู้บงการอยู่เบื้องหลังมือทมิฬนั่นเอง!”
ซินเหยาที่ซ่อนตัวอยู่บนคานมองดูเรื่องราวทั้งหมดเหล่านี้…
มามาอาวุโสคนหนึ่งเสนอแผนการให้ไทเฮา “ไทเฮา อ้านซิงติดตามไทเฮามาตั้งแต่ยังเล็ก ครั้งนี้ถือว่าเป็นโอกาสทดสอบความภักดีของนางแล้วเจ้าค่ะ!”
ไทเฮาเอื้อนเอ่ย “ทดสอบอย่างไร”
มามาอาวุโสกล่าว “ไทเฮา วรยุทธ์ของชุนฮัวชุนอวู่เด็กสาวสองคนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่สู้อ้านซิง ส่วนอ้านปิงที่วรยุทธ์สูงแกร่งที่สุดปฏิบัติภารกิจอยู่นอกวัง…ตอนนี้คนข้างกายผู้มีวรยุทธ์ดีที่สุดที่ไทเฮาสามารถใช้งานได้มีแต่อ้านซิงแล้ว”
ไทเฮาเอ่ย “เช่นนั้นจะทำอย่างไรกัน ข้าเองก็เคยคิดจะให้อ้านซิงไปจัดการเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่ว่านางและโจว๋ซินเหยาผู้หญิงคนนั้นอยู่ใกล้กันเกินไปแล้ว…”
มามาอาวุโสเอ่ยคำ “ไทเฮา ก็เพราะว่าเป็นเช่นนี้ ยิ่งต้องให้อ้านซิงไปปฏิบัติภารกิจลอบสังหารอย่างไรเล่า!”
ไทเฮาตรัส “เพราะเหตุใด”
มามาอาวุโสเอ่ย “ดูเหมือนอ้านซิงและโจว๋กุ้ยเฟยจะมีความสัมพันธ์ส่วนตัว อีกทั้งมิตรไมตรียังไม่เลวเลย อ้านซิงมักจะขอความช่วยเหลือแทนโจว๋กุ้ยเฟยเป็นประจำ! ถ้าหากไทเฮาส่งนางไปลอบสังหารโจว๋กุ้ยเฟย แล้วนางไปดำเนินการตามพระประสงค์ของไทเฮาโดยไม่พูดมากความ นี่ก็สามารถรับรู้ถึงหัวใจจงรักภักดีของนางที่มีต่อไทเฮาได้แล้ว ถ้าหากนางบังอาจขัดขืนพระประสงค์ไทเฮาเพียงเพื่อโจว๋กุ้ยเฟยขี้ผงคนหนึ่ง เช่นนั้นคนผู้นี้…ไทเฮาก็น่าจะทรงทราบว่าควรทำอย่างไรดี”
ไทเฮาเงียบขรึมนานสองนาน ก่อนกล่าว “วิธีนี้ดีนัก! แต่ว่า ข้าไม่ได้ต้องการทดสอบอ้านซิงเยี่ยงนี้! ข้าให้อ้านซิงอยู่ข้างกายเรื่อยมาตั้งนานหลายปี ชุบเลี้ยงสั่งสอนก็เพราะอ้านปิงพี่สาวของนาง!”
มามาถามอย่างใคร่รู้ “ความหมายของไทเฮาคือ..?”
ไทเฮาตรัส “อ้านปิงเย็นชาและโหดเหี้ยม ทำงานได้ประณีตเรียบร้อย! เป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง! ส่วนอุปนิสัยของอ้านปิงคนนี้ ไม่ชอบอำนาจเงินทอง สิ่งเดียวที่เอาใจใส่นั่นก็คือน้องสาวคนนี้ ดังนั้นขอเพียงข้าให้อ้านซิงอยู่ข้างกายและดูแลอย่างดี นางก็จะทุ่มเทแรงกายและเทใจภักดีต่อข้าอย่างตายใจ…”
มามาอาวุโสอุทานอย่างตกใจ “ที่แท้เป็นเช่นนี้ ไทเฮาคิดกว้างไกล ทรงพระปรีชายิ่งนัก!”
ไทเฮาตรัสต่อ “ดังนั้นเรื่องของอ้านซิง…ปล่อยนางไปเถิด ขอเพียงนางไม่ทำเรื่องทรยศหักหลัง ข้าก็ไม่อาจใจร้ายกับนางได้!”
“ไทเฮา…”
ทันใดนั้น มามาคนหนึ่งก็เดินเข้ามารายงาน
“มีเรื่องอะไร”
“อ้านซิงขอเข้าเฝ้าเจ้าค่ะ”
“อ้านซิง..?”
ไทเฮาใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “ดี! ให้นางเข้ามาเถิด!”
มามาเอ่ย “เจ้าค่ะ!”
จากนั้นก็กล่าวเสียงดัง “ทูลไทเฮา อ้านซิงเข้าเฝ้า!”
ซินเหยาสงบเงียบ เกาะหนึบอยู่บนคาน ไม่ขยับเขยื้อน…
นางเอ่ยในใจ “ที่แท้อ้านซิงก็เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งของไทเฮา ใช้มาเป็นข้อผูกมัดพี่สาวนางก็เท่านั้น…”
“อ้านซิงช่างเป็นคนที่น่าสงสารคนหนึ่งเสียจริงๆ”
“ประสบเรื่องราวลำบากลำบนมากมายขนาดนั้นมาตั้งแต่เด็ก”
“หลังจากเติบใหญ่แล้วกลับถูกไทเฮาหน่วงเหนี่ยวอย่างไร้ตัวตนในวังแห่งนี้ ไร้อิสระ ไร้มิตรสหาย…”
“เป็นเพียงแค่เครื่องมืออย่างหนึ่งที่ไทเฮาใช้เอามารับมือกับพี่สาวของนาง”
“ไม่รู้ว่าตัวนางเองรู้ความจริงเข้าจะเป็นอย่างไร…”
อ้านซิงเดินเข้ามา คุกกายถวายความเคารพต่อไทเฮา
ไทเฮาโบกมือเล็กน้อย “ไม่ต้องมากพิธี! ลุกขึ้นเถิด! เจ้าคือคนสนิทของข้า เป็นคนข้างกายของข้าเอง ไม่ต้องมากพิธีขนาดนี้”
อ้านซิงเอ่ย “อ้านซิงมิบังอาจ”
ไทเฮาพยักหน้าน้อยๆ พลางตรัส “เจ้ามักจะเคารพและภักดีต่อข้าเยี่ยงนี้เสมอมา ไม่เสียแรงที่ข้ารักใคร่เอ็นดูเจ้าตั้งหลายปีเลยจริงๆ”
อ้านซิงเอ่ย “ข้าน้อยขอบพระทัยความรักความเมตตาของไทเฮายิ่งนัก หลายปีมานี้ ไทเฮาทรงมีพระมหากรุณาธิคุณอย่างใหญ่หลวงต่ออ้านซิง อ้านซิงไม่เคยลืมเลือนและจดจำขึ้นใจ!
ไทเฮาตอบรับเบาๆ ก่อนกล่าว “เจ้าลุกขึ้นมาคุยกันเถิด”
“เจ้าค่ะ! ไทเฮา!”
คราวนี้อ้านซิงจึงหยัดกายลุกขึ้นมา จากนั้นก็ยืนอยู่ด้านข้างอย่างนอบน้อม กวาดสำรวจมามาอาวุโสสามสี่คนที่อยู่ข้างกายแวบหนึ่งด้วยสายตาเฉยเมย…
ไทเฮาตรัสถาม “เวลานี้ยังมาเข้าเฝ้าข้า ทางฝั่งตำหนักชิงหย่ามีเรื่องสำคัญจะรายงานใช่หรือไม่”
อ้านซิงเอ่ย “ทูลไทเฮา ข้าน้อยมีเรื่องจะร้องขอไทเฮาจริงๆ แต่ว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกับโจว๋กุ้ยเฟย!”
ไทเฮาเอ่ยอย่างประหลาดใจน้อยๆ “โอ้? ไม่มีความเกี่ยวข้องกับโจว๋กุ้ยเฟย? เช่นนั้นเป็นเรื่องอะไรกันแน่”
อ้านซิงเอ่ย “คือ…คือ…เป็นเรื่องของข้าน้อยเอง อันที่จริง ข้าน้อยอยากจะวิงวอนไทเฮา ให้ข้าน้อยออกไปปฏิบัติภารกิจนอกวัง!”
“ปฏิบัติภารกิจ? ภารกิจอะไรกัน?”
“ขอเพียงไทเฮาบัญชา อ้านซิงสามารถทำงานใดๆ เพื่อไทเฮาได้ทั้งนั้น!”
“พูดมาขนาดนี้ ความหมายของเจ้าก็คือ…อยากออกนอกวัง?”
ใบหน้าเหี่ยวของไทเฮาบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยความอึมครึมอันมืดมน
สิ่งที่นางต้องการก็คือให้อ้านซิงพำนักอยู่ในวังหลวงอย่างเชื่อฟัง ไม่ก่อเรื่องวุ่นวายให้นางก็พอแล้ว
แต่ว่า อ้านซิงกลับอยากออกไปนอกวังเสียอย่างนั้น
นี่ไม่ใช่ว่าจงใจคัดค้านนางหรอกหรือ
อ้านซิงกัดฟัน ก่อนกล่าว “เจ้าค่ะ! ไทเฮา!”
ไทเฮาตรัสถามพลางอดกลั้นความโกรธ “เจ้าบอกข้าสิ เหตุใดเจ้าจึงอยากออกจากวัง”
อ้านซิงเอ่ย “ท่ามกลางวังหลวง ข้าน้อยอาศัยอยู่สิบกว่าปีแล้ว ข้าน้อยอยากออกไปรู้จักโลกภายนอกเสียหน่อย แล้วก็…แล้วก็…”
“แล้วก็อะไร”
“แล้วก็ข้าน้อยอยากจะพบหน้ากับศิษย์พี่ให้มากหน่อย”
“เจ้าอยากจะออกจากวังจริงๆ หรือ”
“เจ้าค่ะ!”
“ถ้าหากข้าบอกเจ้าว่าข้าไม่อนุญาตให้เจ้าออกจากวัง เจ้าจะทำอย่างไร”
“ถ้าหากไทเฮาไม่ทรงอนุญาต อ้านซิงก็จะล้มเลิกความตั้งใจนี้ และคอยอยู่อารักขาไทเฮาอยู่ในวังหลวงแห่งนี้! ถวายการรับใช้ไทเฮาไปชั่วชีวิตเจ้าค่ะ!”
“ฟังน้ำเสียงของเจ้าดูเหมือนจะมีความชิงชังต่อข้าอยู่ในใจบ้างแล้ว?”
“ข้าน้อยมิบังอาจ!”
ไทเฮาชะงักชั่วครู่ ก่อนเอ่ยวาจา “วางใจเถิด! ในเมื่อเจ้ามีใจภักดีต่อข้า ข้าเองก็ไม่อาจมองข้ามความรู้สึกของเจ้าได้! แต่ว่า เจ้าเป็นข้าหลวงในวังหลวงเรื่อยมา ไม่เคยออกไปยังโลกภายนอกเลยสักครั้ง จะหุนหันพลันแล่นส่งเจ้าออกไปปฏิบัติงานอื่นๆ นอกวัง เกรงว่าจะมิอาจทำภารกิจสำเร็จได้น่ะสิ
