บทที่ 376 ความลับ1
ไทเฮาแสยะยิ้ม “เคารพหรอ？เขาเพียงแค่ไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น！ คนอย่างเขา ความคิดซับซ้อน！เรื่องทุกอย่างต้องผ่านสมอง ขอแค่เขาเริ่มต้นคิดแผนการกำจัดเจ้า เขาจะทำทุกอย่างให้แนบเนียน ใครก็หนีรอดไม่ได้！”
ซินเหยาพูดขึ้น “เรื่องนี้ข้าเชื่อ！ดูสิว่าขนาดจวนเฉิงเสี้ยงกับจวนอ๋องโจว๋ที่รุ่งเรืองนับร้อยปีก็รู้แล้ว！ ว่าภายระยะเวลาสามวัน เขายังทำลายล้างทั้งสองตระกูลที่มีอำนาจแข็งแกร่งลงได้！นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปสามารถทำได้！ ”
ไทเฮาจึงพูดต่อ “ทีนี้เจ้าคงรู้แล้วสินะว่าทำไมข้าถึงต้องเผาพระตำหนักแล้วหนีออกมา？”
ซินเหยาพยักหน้า พลางตอบ “ไม่เลวๆ~~ ได้ฟังความลับสุดยอดพวกนี้ ก่อนตาย！ เพียงแต่ ไทเฮา ในเมื่อท่านรู้ดีแก่ใจว่าฮ่องเต้วางแผนการมานานนับสิบปี เพื่อแก้แค้น！ ถึงแม้ท่านจะหลบหนีออกจากวังได้ กลัวว่าฮ่องเต้ไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆเป็นแน่！ ท่านหนีไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวก็ไม่มีประโยชน์หรอก！”
ไทเฮาเยาะยิ้มมุมปาก “เจ้าคิดว่าข้าไม่มีหนทางอื่นเหรอ？ ข้ารู้ว่าเขาวางแผนมานับสิบปี สิบกว่าปีมานี้ เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้เตรียมการอะไรหรือ？”
ซินเหยาเข้าใจอะไรๆในเวลาที่ถูกที่ถูกทาง เขาจะยิ่งเข้าใกล้ความลับนี้ขึ้นมาทุกทีแล้ว！
“ไทเฮา……ที่แท้ท่านได้สร้างยอดฝีมือ อ้านปิง อ้านซิง ชุนฮวา ชุนอวี่ เพื่อรอวันนี้น่ะเหรอ！”
“เจ้าพูดถูกแล้ว！ข้าเตรียมการไว้ก่อนแล้ว！”
“ไทเฮาแผนการของท่านคืออะไร？”
“หึ！ ขอเพียงแค่ข้าออกจากทางลับใต้ดินนี้ไปได้ ฮ่องเต้ก็จะทำอะไรข้าไม่ได้！”
“หืม？ ปลายทางของทางลับ นี่คือที่ไหนกัน？”
“อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว！ เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”
“ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องขอร้องไทเฮาอย่าพึ่งปลิดชีพหม่อมฉัน อย่างน้อยก็รอให้ข้าได้รู้ความลับของท่านเสียก่อน！ ถึงยังไง ข้าก็เรื่องราวมากมายขนาดนี้แล้ว แล้วข้าก็ได้สนทนากับท่านด้วยความจริงใจมานานขนาดนี้แล้ว หม่อมฉันก็ได้รู้เรื่องราวความลับมากมายของท่าน เหลือความลับสุดท้ายอีกหนึ่งเรื่อง！ ไทเฮาท่านจะต้องให้ข้าตายตาหลับ！ไม่อย่างนั้น ปีผีก็ต้องเสียดาย！”
“วางใจเถอะ！ ข้าจะให้เจ้ารู้ความลับสุดท้ายก่อนตายอย่างแน่นอน！”
สายตาของไทเฮา สว่างวาบขึ้นมาทันที！
ปลายทางของอุโมงค์นี้……
ปรากฏเป็นแสงวาบเข้ามา！
ซินเหยารู้ได้ในทันที……
ถึงจุดหมายแล้ว！
เพียงแต่……จุดหมายข้างหน้าคือที่ใดกันแน่？
ซินเหยารู้ดีว่า นางเข้าใกล้ความลับนี้ทุกที……
“เสี่ยวไป๋”
“เสี่ยวไป๋เจ้ากินอะไรเสียหน่อยเถอะ！”
“เสี่ยวป๋านข้าพาเจ้าปอาบน้ำดีไหม？”
“เสี่ยวป๋านเนื้อพวกนี้สดมากเลยนะ！”
“นี่เสี่ยวไป๋？？？”
ส้งชิงกับหลัวเสี่ยงหู่ตกอยู่ในสภาวะอึดอัด คิดหนัก
นับตั้งแต่ที่ซินเหยาจากไป ครึ่งเดือนมานี้ เสี่ยวไป๋เหมือนคนป่วยกะทันหัน……
ไม่ดื่มไม่กิน……
หลบอยู่ในมุมห้องของซินเหยา……
ไม่ขยับเขยื้อน……
แทบจะไม่ดื่มไม่กิน
เพียงแต่ตอนที่หิวไม่ไหวแล้ว ดื่มน้ำประทังไปเพียงเล็กน้อย แกะเม็ดวอนัทขึ้นมากินลูกสองลูก
นอกเหนือจากนั้น เสี่ยวไป๋ก็เอาแต่เกาะข้างฝากำแพง สายตาลอย นอนคว่ำหน้าอย่างเงียบๆ……
ส้งชิงกับหลัวเสี่ยงหู่ใช้ทุกมาทุกวิธี……
พวกเขาไปกวาดซื้อสุราชั้นเลิศมาทั่วเมือง……
เสี่ยวไป๋ไม่แตะเลยแม้แต่น้อยดมยังไม่ดมเลย……
ส้งชิงรู้ดีว่าเสี่ยวไป๋ชอบกินพวกถั่ว วอลนัท อัลมอนต์ ถั่วลิสง แปะก๊วย…… เขาแทบจะหามาทุกร้านที่ขายของแห้ง ถั่วหลากหลายชนิดเขาซื้อมาในจำนวนไม่น้อยเลย แต่เสี่ยวไป๋กลับกินแค่ในตอนที่หิวมากๆเท่านั้น กินแค่อันสองอัน……
เวลาอื่นๆ เรียกได้ว่าเสี่ยวไป๋ไม่กินไม่ดื่มเลย！
เนื้อวัว เนื้อหมู เนื้อแกะ เนื้อไก่……
เนื้อสัตว์สารพัดอย่าง เสี่ยวไป๋ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
ส้งชิงกับหลัวเสี่ยงหู่คิดจนหัวแทบจะระเบิด
แต่ดูเหมือนเสี่ยวไป๋ต้องการจะต่อต้านพวกเขาไม่มีผิด ก็คือไม่กินไม่ดื่ม……
แม้แต่……
ส้งชิงและหลัวเสี่ยงหู่ยังได้หาสาวอกสะบึ้ม มานอนกอดเสี่ยวไป๋……
เสี่ยวไป๋ก็ไม่สนใจหน้าอกอันสะบึ้มของสาวๆอีก
เหล้าชั้นเลิศ
อาหาร
นารี
เสี่ยวไป๋ล้วนแต่ไม่สนใจทั้งนั้น……
แล้วจะให้ส้งชิงกับหลัวเสี่ยงหู่ไม่ร้อนใจได้อย่างไร？
มองดูเขาที่กำลังนอนคว่ำอยู่ข้างฝา เสี่ยวไป๋เหมือนกับก้อนปุยนุ่นที่เศร้าสร้อย ส้งชิงถอนหายใจไม่หยุด “หมดกัน！ หมดกัน！ หากอาจารย์กลับมาเห็นเสี่ยวไป๋ในสภาพนี้ล่ะก็ อาจารย์คงได้ด่าข้าตายพอดี！”
หลัวเสี่ยงหู่พูด “ขืนเป็นอย่างนี้อีกต่อไป เสี่ยวไป๋ได้หิวตายกันพอดี！ ”
ส้งชิงพูดอย่างตัดพ้อ
หลัวเสี่ยงหู่ท้อใจยิ่งกว่าเขาเสียอีก！
เด็กหนุ่มทั้งสองคน ปีนี้โตขึ้นมาก！
โตเป็นหนุ่มฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ปราดเปรียว！
เวลาที่ออกไปต่อยตีแย่งอาณาเขตกับคนอื่น พวกเขามักจะนำหน้าเสมอ ถึงเลือดตกยางออกอย่างไร ก็ไม่เคยบ่นเจ็บเลยแม้แต่น้อย
รอยแผลตามตัวของพวกเขา เยอะกว่ารูขุมขนเสียอีก
แต่ว่า……
พอมาเผชิญหน้ากับเสี่ยวไป๋ในเวลาที่ไม่กินไม่ดื่มแบบนี้ ชายหนุ่มที่ห้าวหาญเต็มไปด้วยพละกำลังของชายชาตรี ราวกับเขาทั้งสองกำลังใช้มัดกำปั้นทุบลงกับปุยนุ่นสำลี……
นุ่มนิ่ม และไร้พละกำลัง！
ส้งชิงกับหลัวเสี่ยงหู่ ไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนพวกเขารู้สึกไร้เรี่ยวแรงและสิ้นหวัง！
สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดก็คือ พวกเขาไม่สามารถเอาความลับของเสี่ยวไป๋บอกคนอื่นได้！
ถึงจะเป็นพี่สาวของส้งชิงก็ตาม นางไม่รู้ว่าเสี่ยวไป๋พิเศษต่างจากคนทั่วไปยังไง！
ส้งชิงนั่งลงกับเก้าอี้อย่างสิ้นหวังราวกับสำลีนุ่มนิ่ม เอามือกุมหัวพลางพูดขึ้นมาว่า “เสี่ยวไป๋เอ้ย！ เจ้าเป็นอะไรกันแน่？เจ้าไม่สบายใช่ไหม？”
