บทที่ 421 ความอ้างว้างที่ไม่มีใครรู้2
โอหยางซิงเฉินพูดขึ้นว่า “ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าแอบซ่อนความลับอะไรเอาไว้”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “งั้นตอนนี้เจ้าเข้าใจยัง”
“สงสัยยิ่งกว่าแต่ก่อนอีก เจ้าออกมาจากสำนักชิงหลงก็ไปที่จวนจ่งตู แล้วไปที่จวนอ๋องมู่หรุงหยุน จากนั้นก็มาที่คุกหลวง เหอจ้าวเทียน มู่หรุงหยุน แล้วยังมีใครอีกที่อยู่ในคุก ข้างงไปหมดแล้ว เจ้าเป็นถึงฮ่องเต้ทำไมต้องแอบไปหาขุนนางของตนเองกลางค่ำกลางคืนด้วย เจ้าสามารถเรียกให้พวกเขาไปหาเจ้าอย่างเปิดเผยได้”
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลงมาหน่อยว่า “เจ้าฉลาดจริงๆ เรื่องพวกนี้เจ้าเข้าใจหมดแล้ว เห็นทีว่าเจ้าคงรู้เรื่องมากไปแล้ว”
โอหยางซิงเฉินพูด “แต่ข้ายิ่งตามก็ยิ่งงง”
สายตาของฮ่องเต้อำมหิตแลดูดุร้าย “แต่เจ้ารู้มากไปแล้ว คนๆหนึ่งหากรู้ความลับมากจนเกินไป คนๆนั้นก็มักจะอายุสั้น”
โอหยางซิงเฉินพูดขึ้นด้วยความตกใจว่า “เจ้าจะฆ่าข้า”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าฉลาดดีนี่ ลองทายดูว่าข้ากับเจ้าถ้าหากประมือกันใครจะชนะ”
โอหยางซิงเฉินพูด “เจ้าฆ่าข้าไม่ได้ แต่ข้าก็ไม่สามารถเอาชนะเจ้าได้เช่นกัน วนยุทธของเจ้าดูแปลกๆและเหมือนกับว่าจะคล้ายคลึงกับวรยุทธของข้า ”
“คล้ายคลึงงั้นหรือ เจ้าแอบศึกษาวรยุทธของข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
ฮ่องเต้อำมหิตรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย
โอหยางซิงเฉินพูด “คืนนั้นที่ร้านจี้โม่ วรยุทธของเจ้าก็ถูกผู้คนมากมายพูดถึงกัน แต่ซวงโหมเจียงตายแล้ว ความจริงไม่มีใครรู้ เพราะมีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่เคยประมือกับเจ้า และคนอื่นๆยิ่งไม่รู้ว่าเจ้านั้นคือฮ่องเต้”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าพูดไว้ไม่มีผิดเจ้ารู้มากเกินไปแล้ว”
โอหยางซิงเฉินพูด “วรยุทธของข้ากับเจ้าคล้ายๆกัน แรงข้าสู้เจ้าไม่ได้แต่เจ้าก็ไม่สามารถฆ่าข้าได้เช่นกัน”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ถ้าหากเจ้าเป็นข้า เจ้าจะทำอย่างไร”
โอหยางซิงเฉินพูด “ข้าไม่ได้มีภัยอะไรกับเจ้า เจ้าก็รู้ดี”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดบีบ “แต่เมื่อกี้เจ้าก็พึ่งพูดเอง ว่าข้าเป็นฮ่องเต้ ฮ่องเต้เป็นคนที่ขี้ระแวง ฆ่าผิดคนได้แต่ไม่สามารถปล่อยให้รอดได้ เจ้ารู้ความลับข้าเยอะเกินไปแล้ว ข้ายังจะสามารถปล่อยตัวเจ้าไปได้อีกหรือ”
“เหตุผล”
“เจ้าพูดเหตุผลมาแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”
“คืนนี้จะทำเป็นว่ายังเคยพบเจ้า”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดอย่างจริงจัง
น้ำเสียงเย็นชา สายตาดุดัน
เหมือนว่าโอหยางซิงเฉินจะรับรู้ได้ถึงภัยนี้ เหมือนรอบๆตัวเขาถูกล้อมรอบไปด้วยบรรยากาศแห่งการถูกฆ่า
ถ้าเขาพูดผิดแค่ประโยคเดียวแรงฆ่าล้างนี้จะกลืนกินเขาทันที
“ข้า บางทีข้าอาจจะใช้ประโยชน์บ้าง” โอหยางซิงเฉินคิดอยู่นานก่อนจะตอบไปอย่างนี้
“ใช้ประโยชน์”
“ใช่”
“พูดมาสิ”
“ได้”
“เวลาของเจ้าเหลือไม่มากแล้วรีบพูดมา”
“เจ้าเป็นห่วงที่สุดคือซินเหยา และข้าคือเพื่อนของนาง ข้าสามารถปกป้องนางได้ เหตุผลนี้ง่ายมากและก็สมบูรณ์แบบที่สุด”
สีหน้าของโอหยางซิงเฉินดูเจ้าเล่ห์นัก
เขารู้ว่าจับจุดอ่อนของฮ่องเต้อำมหิตได้
ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ที่เจ้าพูดมาไม่มีอะไรถูกเลย ประโยคแรก คนที่ข้าเป็นห่วงคือซินเหยา ไร้สาระ ข้อที่สอง เจ้าคือเพื่อนของซินเหยา ทำไมข้าไม่เคยได้ยินนางพูดถึงเจ้าเลย บางทีพวกเจ้าอาจจะรู้จักกัน บางที่เจ้าอาจจะชอบนาง แต่นางเคยเห็นเจ้าเป็นเพื่อนหรือ ไม่แน่ ข้อสาม เจ้าจะปกป้องซินเหยา เอาอะไรมาปกป้องเจ้าพูดเองว่าสู้ข้าไม่ได้ แล้วจะสามารถปกป้องผู้หญิงของข้าได้อย่างไร”
ทุกคำพูดที่ฮ่องเต้อำมหิตพูดออกมาบีบบังคับคนจริงๆ
ความเอาแต่ในหยิ่งยโส
เขาเป็นคนที่ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา
ในสายตาของเขาคนทุกคนในโลกก็ต่ำต้อยไร้ค่า
โอหยางซิงเฉินคนนี้ กล้าบอกว่าจะปกป้องผู้หญิงของเขาต่อหน้าเขา
นี่มันตลกสิ้นดี
เหมือนว่าฌอหยางซิงเฉินจะไม่ได้สนใจยิ้มเย้ยของเขา “กลัว นี่มันเกี่ยวอะไรกับที่ข้าแอบตามเจ้าเพราะอยากรู้ความลับของเจ้า”
“ความลับ”
ฮ่องเต้อำมหิตสะดุ้ง
โอหยางซิงเฉินพูด “เจ้าชอบนางทำไมถึงไม่ยอมรับ”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาสอนข้าว่าต้องทำอย่างไร”
โอหยางซิงเฉินพูด “ได้ เจ้าไม่ยอมรับความจริงก็ช่างมันแต่นางรักเจ้ามาก เจ้าคงรู้ดี ไม่ว่าเจ้าจะรักหรือไม่รักนางอย่างน้อยก็ไม่ควรทำร้ายนาง เจ้าไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของนางเลยหรือ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้นางท้องลูกของเจ้าอยู่”
“หื่ม”
ฮ่องเต้อำมหิตสถบออกมาครั้งนี้เขาไม่ได้ตอบโต้อะไร
โอหยางซิงเฉินพูดต่อ “ข้าสามารถช่วยเจ้าปกป้องคุ้มครองนางได้ ขอแค่เจ้าบอกข้าว่าเจ้าแอบซ่อนความลับอะไรเอาไว้ เจ้าวางใจได้ เจ้าคือฮ่องเต้ ส่วนข้านั้นไม่ได้สนใจบัลลังก์ของเจ้า และข้าก็ไม่ได้ขึ้นต่อกับสำนักใดๆด้วย ข้ายืนอยู่ตรงนี้ มีแค่สถานะเดียวคือเพื่อนของซินเหยา”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าอยากรู้ความลับของข้าจริงๆหรือ”
โอหยางซิงเฉินพูด “ข้ารอฟังอยู่”
ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้ามีความลับ”
โอหยางซิงเฉินพูด “ในสายตาคนอื่นอาจจะดูไม่ออก สายตาที่เจ้ามองดูซินเหยาคนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ แต่ข้าดูออก ว่านั่นคือความรักที่ออกมาจากหัวใจ”
