บทที่ 428 แปลกมาก1
ซินเหยาพูด “พี่ใหญ่ วันหน้าท่านต้องแบกรับภาระของจวนอ๋องโจว๋ ตอนนี้จวนอ๋องโจว๋ต้องการท่านที่สุด ท่านกลับไปที่จวน ไปช่วยพี่สี่จัดการเรื่องต่างๆในจวนอ๋องโจว๋เถอะ ตั้งใจฝึกกระบี่ รอให้ท่านปู่และทุกคนกลับออกมาอย่างปลอดภัย”
โจว๋หวูนเฟิงถามขึ้นด้วยความสงสัย “พวกเขาจะกลับมาหรือ”
ซินเหยาพูด “วางใจเถอะ ถึงฮ่องเต้อำมหิตจะไม่ปล่อยพวกเขา อาสามจะต้องมีวิธีแน่ เรื่องนี้ท่านไม่ต้องยุ่งแล้ว และไม่ต้องไปคิดจะก่อกบฏอะไรทั้งนั้น เรื่องแบบนี้จะยิ่งทำให้เรื่องไปกันใหญ่”
โจว๋หวูนเฟิงเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงได้กลับออกมาจากสำนักชิงหลง
ทั้งวันยังไม่ได้กินอะไร สีหน้าของซินเหยาดูปกติแต่ใจของนางดูไม่ค่อยดีนัก
สำนักชิงหลง
มีสำนักชิงหลงเกิดขึ้น
แต่นับจากนี้ไปชื่อกองทหารชิงหลงจะหายไปจากประวัติศาสตร์
โจว๋เส้าหัวและกองทหารซินเหยาก็จะต้องกลายเป็นความลับ
อยู่ในความมืดตลอดไป
“อาสามดูแลตัวเองด้วย”
ซินเหยามองดูท้องฟ้าที่มืดสนิท แล้วถอนหายใจเบาๆ
โชคชะตา
บางทีมันก็แปลกดีนะ
โจว๋เส้าหัวถูกผู้คนด่าว่าเป็นคนไม่เอาไหน
จะทำอะไรไม่เคยนึกถึงผลที่จะตามมา เป็นคนที่ไม่มีอะไรดีเลยในจวนอ๋องโจว๋
แต่
สุดท้าย กลับกลายเป็นคนที่คอยแอบปกป้องคุ้มครองจวนอ๋องโจว๋
และคงไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน ทำอะไร
อาจจะถึงขั้นมีคนคิดว่าเขาละทิ้งจวนอ๋องโจว๋ไปในขณะที่จวนอ๋องโจว๋กำลังตกที่นั่งลำบาก เขาหักหลังจวนอ๋องโจว๋
แต่
เขาจะคอยปกป้องจวนอ๋องโจว๋ตลอดชีวิต
ซินเหยารู้
เขาจะต้องทำได้แน่
เขาคือสุภาพบุรุษ เขาคือวีรบุรุษ
ซินเหยาและส้งชิง หลัวเสี่ยวหู่ ชวีหยูนและคนอื่นๆอีกมากมายต่างนั่งกินข้าวด้วยกัน
ส้งชิงส่งคนไปเรียกเสี่ยวป๋าน แต่เสี่ยวป๋านไม่ยอมออกมา
มีอาหารมากมายก็ยังไม่ยอมออกมา
นี่มันไม่เหมือนเสี่ยวป๋านเลย
ซินเหยาคิดว่าเสี่ยวป๋านไม่อยากอาหารอีกแล้วหรือ
นางเข้าไปหาเสี่ยวป๋านถึงในห้องเอง ถึงได้พบว่าเสี่ยวป๋านเล่นอยู่กับไข่หินนั่น
ซินเหยาด่าเสี่ยวป๋าน “เสี่ยวป๋านเจ้าทำอะไร”
“ก๊อก ก๊อก”
“ข้างนนอกมีอาหารมากมาย เร็วรีบออกไปกิน คืนนี้จะยอมให้เจ้าได้ดื่มเหล้านิดหน่อยขอแค่ไม่เมา”
ซินเหยารู้ว่าเสี่ยวป๋านชอบ มันจะต้องสนใจแน่
“ก๊อก ก๊อก”
ใครจะรู้ เสี่ยวป๋านเหมือนจะไม่ได้สนใจเลยสักนิด ได้แต่กอดอุ้มไข่หินอยู่ตลอดเวลา กลิ้งไปที่กำแพงแล้วกลิ้งกลับมาดูเหมือนกำลังศึกษาไข่หินอยู่ยังไงอย่างนั้น
ซินเหยายิ้มตำหนิ “ไข่หินอันเดียว ข้างในคงไม่มีไดโนเสาร์ออกมาหรอก เจ้าเล่นมาทั้งวันแล้ว คงเบื่อแล้วมั้ง รีบออกมา”
“ก๊อก ก๊อก”
เสี่ยวป๋านหันมาปฏิเสธ
ถ้าหากซินเหยาฟังเสี่ยวป๋านออกคงได้ยินว่า
เสี่ยวป๋านบอกนางว่า “นายท่าน ก่อนหน้านี้ที่ข้าเล่นกับเจ้าไข่นี่ ในนั้นมันมีอะไรอยู่เหมือนมันจะออกมา ข้าจะต้องดูมันดีๆว่ามีอะไรอยู่ข้างในกันแน่”
แต่น่าเสียดาย ซินเหยาฟังไม่ออก
ซินเหยายักคิ้ว “เสี่ยวป๋าน เลิกเล่นได้แล้ว รีบออกมา ไม่เช่นนั้นข้าจะเอามันไปทิ้ง ไม่ให้เจ้าเล่นอีก”
“ก๊อก ก๊อก”
เหมือนเสี่ยวป๋านจะกลัว
ซินเหยาเห็นมันกลัวจึงได้พูดต่อว่า “ยังไม่รีบออกมาอีก”
“ก๊อก ก๊อก”
เสี่ยวป๋านกระโดดขึ้นแล้วเข้าไปในอ้อมกอดของซินเหยา แต่สายตายังคงจ้องมองดุไปที่ไข่หินั่น
“ไปแล้วนะ”
ซินเหยาอุ้มเสี่ยวป๋านออกมาแล้วปิดประตู
หลังจากที่ปิดประตู
ไข่หินที่อยู่ที่กำแพง เหมือนมันจะสั่นนะ
“ทำไมไม่อยู่ที่ร้านจี้โม่ มาทำไมที่นี่” เจี้ยนหารยีพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
ฮัวโหล่งหยูนให้หงจู๋ไปตามเจี้ยนหารยีมา
บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย
เจี้ยนหารยีรู้สึกประหลาดใจ
หงจู๋ไม่ได้พาเขาไปที่ร้านจี้โม่ แต่กลับพาเขามาในบ้านที่รกร้างแห่งหนึ่ง
ท้องฟ้ามืดแล้ว แสงดาวระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า
รอบๆและดูเย็นเฉียบ
เจี้ยนหารยีสงสัย
เพราะเขาโตมากับหงจู๋เขาจึงรู้ว่าหงจู๋ไม่มีทางทำร้ายเขาแน่
ไม่เช่นนั้น
ทำไมถึงพาเขามาในที่ไกลๆแบบนี้
“เจี้ยนหารยีเจ้าอดทนอีกหน่อย” หงจู๋ที่เดินนำหน้าหันกลับมาพูดกับเขา
เจี้ยนหารยีมองดูรอบๆ มีแต่ต้นหญ้าเต็มไปหมด เงียบเย็นไม่มีคนอยู่เลย
“หงจู๋เจ้าเหมือนจะพาข้าวนไปแล้วรอบหนึ่งนะ เจ้าจะพาข้าไปไหนกันแน่”
“เจ้าอย่าถามอีกเลย”
