บทที่ 433 เกลียดนางเป็นที่สุด2
ดังนั้น
ซินเหยาจึงพูดอย่างนี้ออกไป
ซึ่งก็คือที่นางบอกกับโจว๋ชิงหยีว่า
ต่อไป ถ้านางจากโลกนี้ไปแล้ว
นายหญิงเซียวจะได้ปฏิบัติต่อนางเหมือนลูกสาวไปโดยปริยาย
และมอบความรักความห่วงใยให้แก่นาง
นายหญิงเซียวก็ถือว่าเป็นคนที่ไม่เห็นแก่ตัวคนหนึ่ง
ตัวนางเองไม่มีลูก นางจึงรับโจว๋หยุนถิงและซินเหยาเป็นลูกของตัวเอง
แน่นอนว่า
โจว๋ปี้หลัวก็เป็นเช่นเดียวกัน
เพียงแต่
โจว๋ปี้หลัวเป็นคนหยิ่งจองหอง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในใจคิดว่าตัวเองใหญ่โตมาก และมีความรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้สูงศักดิ์
นี่ทำให้นางดูถูกฐานะเดิมของนายหญิงเซียวว่ามีฐานะต่ำต้อยอย่างเห็นได้ชัด
นางจึงขจัดความรักของนายหญิงเซียวที่มีต่อนางออกไปโดยปริยาย
คนสองสามคนพูดเล่นกันด้วยคำพูดตลกขบขันสักพักหนึ่ง พวกนางทั้งพูดคุยกันไปและหัวเราะกันไป แม้แต่ชิวหยุนที่คุ้นเคยกับใช้ชีวิตร่วมกันกับซินเหยาแล้ว ก็ถูกบ่มเพาะจนกลายเป็นคนที่มีท่าทีที่ทำอะไรตามใจตนเองและไม่สนใจอะไรไปแล้ว
“พายุฝนกระหน่ำทั่วเมือง”
“ชู่ !”
ดาบที่อยู่ในมือสั่นสะท้านในทันที
แล้วหลุดออกไปจากมือ
ฝ่ามือของซินเหยา ก็ชาในบัดดล
ล้มเหลวอีกครั้งหนึ่งแล้ว
ตอนที่ใช้ท่าพายุฝนกระหน่ำทั่วเมืองนี้ ก็มักจะล้มเหลวทุกครั้งเลย
“นี่ก็…14 ครั้งแล้วนะ”
ซินเหยายืนอยู่ในสวนดอกไม้อย่างอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวและจิตใจหงอยเหงาเศร้าซึมเล็กน้อย
นับจากวันนี้เป็นต้นไป นางจะบำรุงรักษาตัวและออกกำลังกายอย่างรอบคอบให้มากขึ้น…
หลังจากที่รักษาตัวผ่านไปหนึ่งเดือนอาการบาดเจ็บภายนอกและภายในของนางก็จะหายดีเป็นปกติแล้ว
ตอนนี้นาง…
สุขภาพแข็งแรงเหมือนตอนที่เพิ่งจบมาจากโรงเรียนสายลับแล้ว…
แต่ทว่า ทุกครั้งที่นางฝึกฝนดาบโดยใช้กระบวนท่า “พายุฝนกระหน่ำทั่วเมือง” นี้ทีไร ก็ล้มเหลวทุกที
ซินเหยารู้ว่า ถ้าใช้กระบวนท่าพายุฝนกระหน่ำทั่วเมืองนี้ จะต้องใช้กำลังภายในที่แข็งแกร่งมากเลยทีเดียว
สาเหตุที่ล้มเหลว
ก็เป็นเพราะว่ากำลังภายในของนางยังไม่มีวิธีรวบรวมขึ้นมา
ปราณร้อนไหลเชี่ยวและพลุ่งพล่านอยู่ภายในร่างกายของนาง
ซินเหยาสามารถรู้สึกได้ว่ากำลังภายในของตัวเองนั้นแข็งแกร่งเหมือนดั่งเช่นในอดีต
แต่ทว่า ทุกครั้งที่นางต้องการใช้กำลังภายในเพื่อบังคับดาบของนาง
ทันใดนั้นกำลังภายในก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอยในบัดดล
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?
อาการบาดเจ็บภายในหายดีหมดแล้ว
ทำไมถึงไม่สามารถรวบรวมกำลังภายในได้?
ในยามปกติ ลมปราณภายในที่อยู่ในร่างกายก็เป็นปกติมาก
แต่กลับพบว่าเมื่อจำเป็นต้องใช้วรยุทธ ทำไมกำลังภายในถึงได้หายไปแล้วล่ะ?
ณ จุดๆนี้…
ซินเหยคิดว่าช่างเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมากเลยทีเดียว
ตอนที่เริ่มจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นมาใหม่ๆ…
ยังคิดว่าในคืนเดียวกันนั้นตัวเองได้ต่อสู้กับฮ่องเต้อำมหิตและหยินซวางยอดฝีมือทั้งสองคนนี้อย่างทรหดจึงได้รับบาดเจ็บภายใน
ต่อมา
นางก็ได้รับบาดเจ็บอีกหลายครั้ง
แม้ว่าจะไม่ได้ร้ายแรงมากนัก
แต่กลับเป็นอาการบาดเจ็บที่หนักหนาพอสมควร
กำลังภายในไม่สามารถรวบรวมได้เลย ซินเหยาจึงคิดเสมอว่ามีความเกี่ยวข้องกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง
โดยเฉพาะพอย่างยิ่ง ฮ่องเต้อำมหิตได้ยืนยันกระต่ายขาเดียวว่านางตั้งครรภ์แล้ว
แม้ว่าจนถึงตอนนี้จะยังไม่ได้รับการยืนยันว่าแท้จริงแล้วนางตั้งครรภ์แล้วจริงๆหรือไม่
แต่ทว่า…
การตั้งครรภ์ก็อาจจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งด้วยเช่นกัน
เป็นเพราะการบาดเจ็บภายในรึ?
หรือเป็นเพราะตั้งครรภ์?
ตกลงเป็นเพราะสาเหตุใดกันแน่ที่ทำให้นางสูญเสียกำลังภายในไปเช่นนี้?
ตอนนี้อาการบาดเจ็บภายในของนางได้หายดีแล้ว
แต่กลับยังไม่สามารถรวบรวมกำลังภายในได้สักที
จึงเหลือเพียงสาเหตุเดียว
นั่นก็คือการตั้งครรภ์
ตั้งครรภ์งั้นหรือ?
หรือว่าจะเป็นเพราะการตั้งครรภ์จริงๆ?
ทุกครั้งที่คิดเช่นนี้ ในใจของซินเหยาก็มีความรู้สึกว่าจนปัญญาขึ้นมา
นางไม่กลัวการตั้งครรภ์
เพราะนางถือได้ว่าเป็นคนรักเด็กมาก
แต่ฮ่องเต้อำมหิตนั่น ถึงแม้ว่าในใจของนางจะเกลียดแค้นฮ่องเต้อำมหิตเข้าแล้ว
แต่อย่างน้อย ชายผู้นี้ก็เป็นคนที่นางเคยรักมาก
ถ้าหากว่านางกำลังจะให้กำเนิดเด็กคนหนึ่งขึ้นมาจริงๆ
เช่นนั้นนางก็ปรารถนาเป็นที่สุดว่าพ่อของเด็กคนนี้ก็คือฮ่องเต้อำมหิต
ไม่ว่าบทสรุปของความรักจะเป็นเช่นไร
อย่างน้อยเด็กคนนี้ ก็เป็นพยานรักและผลึกที่เกิดจากความรักของพวกเขาทั้งสองคน
ซินเหยาเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ โดยธรรมชาติจึงไม่มีแนวคิดอนุรักษ์นิยมที่จะให้พ่อของลูกคนนั้นมารับผิดชอบอะไรอยู่แล้ว
นางไม่ได้กังวลใจเลยว่าตัวเองจะเลี้ยงลูกที่เกิดมาเพียงคนเดียว
แต่ทว่า…
ถ้าหากมีลูกแล้วจริงๆ
แล้วต่อไปนางจะทำอย่างไรดีล่ะ?
ซินเหยามีความรู้สึกผิดในใจ
ถ้าหากนางตั้งครรภ์แล้วจริงๆ
ยังเหลืออีกตั้งแปดเดือนจึงจะให้กำเนิดบุตรได้
แต่ทว่า อีกสองวันนางก็จะต้องจากโลกใบนี้ไปแล้ว
ถ้าหากเด็กกำเนิดขึ้นมาในภายหลัง…
ก็จะได้ใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศจีนในศตวรรษที่ 21
แล้วชั่วชีวิตนี้เด็กจะไม่ได้เจอหน้าพ่อผู้ให้กำเนิดของตัวเองอีกเลย
ไม่ว่าจะค้นหาอย่างไร ลูกก็หาพ่อของตัวเองไม่เจอชั่วชีวิต
เด็กที่ยังพูดไม่ได้คนหนึ่ง ได้ถูกช่วงชิงโอกาสที่จะได้พบหน้าพ่อของตัวเองไปตลอดกาลเสียแล้ว
นี่มันโหดร้ายเกินไปหรือเปล่านะ?
ทำไมต้องให้เด็กมายอมรับความผิดพลาดของผู้ใหญ่ด้วยล่ะ?
แม้ว่าซินเหยาจะรักเด็กมาก
แต่ทว่า นางกลับไม่ปรารถนาที่จะให้ตัวเองตั้งครรภ์สักนิด
นางไม่อยากให้ลูกของตัวเองต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อ
แม้ว่าพ่อจะจากเขาไปแล้ว
แม้ว่าพ่อจะเป็นคนเลวทรามต่ำช้าคนหนึ่ง เป็นฆาตกรฆ่าคนตายที่ไปรับโทษอยู่ในคุกแล้วก็ตาม
และถึงขั้น…
แม้ว่าพ่อจะไม่รู้จักเขาเลยก็ตาม
อย่างน้อย…ก็ยังมีโอกาสที่จะแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่าง
