ตอนที่ 495 ผู้เที่ยวหอนางโลม2
“คุณชายทานให้อร่อยนะเจ้าค่ะ หนูปี้ของตัวลาก่อน！”ซินเหยาไม่อยากอยู่ต่อแล้ว สำหรับฮูหยินรองที่ข้างหลังจะสั่งการเรื่องอะไร เป็นสิ่งที่นางสามารถคาดเดาได้ แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะยอมแพ้ไปง่ายๆ
ระยะห่างระหว่างนางกับฮูหยินรองยิ่งอยู่ยิ่งห่างออกไปเรื่อง แล้วยิ่งอยู่ก็ยิ่งลึก หรืออาจจะเป็นเพราะนับตั้งแต่ที่นางออกมาจากฮูหยินใหญ่ หรืออาจจะตั้งแต่ที่นางพูดคุยกับฮูหยินรองครั้งนั้น ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป
“คุณชายเป็นอย่างไรบ้าง？”ฮูหยินรองมองคนที่อยู่ต่อหน้า ถามขึ้นอย่างร้อนใจ ท่าทางอย่างนั้นทำให้ดูเหมือนเป็นมิตรมาก
“ฮาๆ ขอบคุณสำหรับของขวัญชิ้นใหญ่ของฮูหยินรองยิ่งนัก ไม่เลวเลยจริงๆ ยังไงข้าคงต้องรบกวนฮูหยินรองคืนนี้.…..”คนผู้นั้นไม่พูดอะไร ตาทั้งสองกลับรู้อยู่แก่ใจ
ฮูหยินรองได้ฟังเขาพูดเหมือนลิงใจร้อน จึงใจเย็น แล้วก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าเอาใจคนตรงหน้า“แน่นอนอยู่แล้ว！”
คนผู้นั้นได้ยินการตอบรับอย่างนั้น ก็รู้สึกดีใจมาก นึกถึงหน้าสวยเรียว ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นจนทนไม่ไหว
“พี่ซินเหยา เจ้าอยู่นี่เองหรือ！”สาวใช้ของฮูหยินรองเสี่ยวเต๋เห็นซินเหยาจึงเดินเข้าไป เหมือนว่าตามหาซินเหยามาสักแล้ว
ซินเหยารู้อย่างแจ่มแจ้ง นางคงต้องลงแสดงด้วยแล้ว แต่นางกลับไม่ได้วางงานที่ทำในมือลงอย่างหนักแน่น
“เสี่ยวเต๋ตามหาข้ามีอะไรหรือ？”
ถึงเสี่ยวเต๋จะเห็นว่าซินเหยาไม่ได้วางงานในมือลง แต่ก็ยังขานรับตน ก็รู้สึกดีใจมาก
“คืออย่างนี้ น้ำแกงถ้วยนี้ให้เจ้ายกไปให้คุณชาย ฮูหยินรองรู้ว่าคุณชายท่านนั้นเดินทางมาลำบาก น่าจะเหนื่อยมาก น้ำแกงนี่ดื่มแล้วจะช่วยได้เยอะ！”ซินเหยาที่พึ่งเงยหน้าขึ้นถึงเห็นน้ำแกงที่เสี่ยวเต๋ถืออยู่ ทำให้แปลกใจอยู่ชั่วครู่“เจ้ายกไปให้ในตอนที่มันยังร้อนอยู่เถอะนะ！”
ซินเหยาก็ยกมืออันเปื้อนสกปรกของนางขึ้น
“นี่ อ๋อ ใช่แล้ว คุณชายสั่งให้เจ้ายกไปให้น่ะ เขาอยากถามเรื่องช่วงนี้ของฮูหยินใหญ่！”เสี่ยวเต๋ที่นิสัยเรียบง่ายเป็นคนที่เหมือนอากาศได้ วันนี้กลับพูดจาฉะฉาน มีการหลบสายตาเล็กน้อย แต่ก็ยังสามารถหาเหตุผลมาตอบได้ นางไม่ชื่นชมฮูหยินรองคงไม่ได้ ฮูหยินรองเหมือนจะรู้ว่าซินเหยาจะต้องถามคำถามประมาณนี้ จึงเตือนนางไว้ก่อนอยู่แล้ว
ในบางครั้งสาวใช้ก็เป็นอย่างนี้แหละ แขกของเจ้านายเป็นใหญ่ ตนไม่มีอำนาจตัดสินใจเลือกอะไรได้ ซินเหยาวางมือจากงานอย่างช่วยอะไรไม่ได้แล้วไปตักน้ำในอ่างมาเล็กน้อย จัดการล้างมือของตนให้สะอาดแล้วก็รับน้ำแกงมาถือไว้
นางสังเกตเห็นเสี่ยวเต๋มองน้ำแกงในถ้วยอย่างระมัดระวัง เพราะฉะนั้นนางรู้สึกว่าในน้ำแกงต้องมีอะไรผิดปกติ ฮูหยินรองซื้อยาอะไรมากันแน่
ซินเหยารู้สึกว่าตนไปคนเดียวต้องไม่ปลอดภัยเป็นแน่ แต่นางจะหาเหตุผลอะไรให้คนไปเป็นเพื่อนนางล่ะ นางพยายามใช้สมองคิด หรือน่าจะเตรียมขนมอะไรบ้างได้
อีกทั้งนางยังมีผู้ช่วยที่เหมาะสมที่สุด ในนี้มีสาวใช้มากมายในจำนวนนั้นไม่เพียงแต่ทำหน้าที่สาวใช้เท่านั้น แน่นอนว่าต้องมีบางคนที่คิดว่าความสวยของตัวเองจะสามารถคว้าอะไรมาได้บ้าง
นางจำได้ว่าตอนที่ย้ายเข้ามาอยู่กับฮูหยินใหญ่กับเสี่ยวชุ่ย เสี่ยวชุ่ยเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก ต่อมาซินเหยาถึงได้รู้มาจากเสี่ยวชุ่ยว่านางย้ายมาจากเรือนฮูหยินรอง แต่ต่อมาเป็นเพราะเรื่องเล็กน้อยที่นางฟ้องว่ามีสาวใช้ขโมยของจึงถูกฮูหยินย้ายไปอยู่หลังสวน
ความจริงแล้วคนผู้นั้นทำไปก็เพื่อชื่อเสียงและเงินทอง ไม่อย่างนั้นก็คือสามารถเป็นเมียน้อยของใครคนหนึ่งได้ ก็ดีกว่าที่เป็นอยู่อย่างนี้
“พี่เต๋เนี่ยน น้องมีเรื่องดีๆมาให้พี่ทำ！”ซินเหยาหาเด็กผู้หญิงคนนั้นเจอ ชื่อของนางยังถือว่าใหม่สำหรับนาง
“หืม？เรื่องอะไร？เจ้านึกถึงขาด้วยหรือ？”ยังคงไว้สีหน้าแบบนั้น ซินเหยาคิดมาโดยตลอดว่าเป็นสาวใช้เหมือนกัน ทำไมแตกต่างกันอย่างนี้ คนแบบนี้ ซินเหยายอมรับว่านางไม่มีความเห็นใจแต่อย่างใด
ซินเหยารีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าเอาใจ ค่อยๆอิงเข้าไป“พี่เต๋เนี่ยน เหตุใดข้าถึงนึกไม่ถึงเจ้ากัน？มีแค่เจ้าที่มีคุณสมบัติดีเลิศและปากหวานหยากเยิ้มเท่านั้น ที่จะปรนนิบัติคุณชายได้เป็นอย่างดี！”
พูดจบ ซินเหยาก็ตั้งใจแกล้งทำท่ามองไปรอบๆ แล้วเข้าใกล้เต๋เนี่ยนอีกน้อยพูดซุบซิบ
“พี่เต๋เนี่ยน ได้ไหม？ถ้าไม่ได้ ข้าก็จะไปคนเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นน้ำแกงถ้วยนี้ก็จะเย็นแล้วนะ！”ซินเหยาแอบลอบมองเต๋เนี่ยน ทำท่าจะยกของเดินออกไป
“นี่ เจ้าพูดมาอย่างนี้แล้ว จะบอกให้นะข้าแค่มีใจอยากช่วยเจ้าเท่านั้นแหละ！”พูดจบก็กลัวว่าซินเหยาจะเปลี่ยนใจ จึงแย่งถาดน้ำชาในมือนางไป
มองดูการก้าวเท้าเดินไปอย่างไว ก็นงอนบิดไปมาของนางปิดบังความดีใจของนางไม่มิด ซินเหยาได้แต่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วรอยยิ้มก็ค่อยๆหายไปจากมุมปาก
กลางคืนคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ ทำให้กลางวันโดนผลักเข้าไปหลังเขา ซินเหยามองดูท้องห้าที่มืดสลัว ภายใต้ใบหน้าเงียบสงบของนางมีความตื่นเต้นหัวใจเต้นรัวเร็วไม่น้อย นางมักรู้สึกว่านี่สิถึงเป็นตัวตนของนาง ใครไม่ทำอะไรมานางก็ไม่ทำอะไรใคร หากใครทำอะไรนางจะต้องทำคืนเป็นสิบเท่า
“เร็วเข้า เร็วเข้า ไปตรวจเดี๋ยวนี้！”
เสียงโหวกเหวกดังไปทั่วลาน ตามมาด้วยคนถือโคมไฟเดินกรูกันเข้ามา ไม่ใช่แค่คนเดียว แล้วก็ไม่ใช่แค่สองคน แต่เป็นคนหนึ่งกลุ่ม มีคนนำหญิงสาวจำนวนหนึ่งที่ทั้งสง่างามและเงียบสงบ ยังมีรังสีอำมหิตอยู่เล็กน้อย คนด้านข้างที่ตามมายิ่งทำให้ซินเหยาตกใจไม่ใช่น้อย กลับเป็นเว่ยโก๋กงที่ยุ่งแต่กับการจัดการเรื่องงานภายนอก
