ตอนที่ 492 เสี่ยวหย่าเอง1
เสียงนี้ชัดเจนมากเกินไป ครั้งเดียว ก็ทำให้คนจำได้อย่างแม่นยำแล้ว ซินเหยาซ่อนตัวไว้เพื่อไม่ให้ใครเห็น คนอื่นที่เคยทำเรื่องไม่ดีอาจจะไม่พบนางง่ายขนาดนั้น แต่ที่นี่คือจวนเว่ยโก๋กง เว่ยโก๋กงสามารถทำอะไรก็ได้ที่ตัวเองอยากทำได้อย่างไม่ได้กลัวใคร สามารถทำให้คนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าหายไปได้ทันที อีกทั้งเขายังมีวรยุทธ์แข็งแกร่งไวต่อความรู้สึก เพราะฉะนั้นซินเหยาจำเป็นต้องระวังตัวให้มาก
ซินเหยามองดูเว่ยโก๋กงเดินเข้าไปยังที่ที่ตัวเองส่งอาหารไปประจำอย่างไกลๆ
ตลอดเวลามานี้ซินเหยาทำตัวเหมือนกับเต่า อะไรที่สามารถหลบเลี่ยงได้ก็หลบเลี่ยง เพราะฉะนั้นนางได้ยินเรื่องทุกอย่างในนั้นอย่างจำกัด นางไม่เคยคิดที่จะเข้าไปดู ไปสืบ ตอนแรกนางคิดว่ามีแต่ฮูหยินใหญ่รู้ถึงความไม่ปกติของสถานที่นี้ นางมีโอกาสพบเข้าโดยบังเอิญว่าฮูหยินรองเคยมองสวนนี้อย่างเหม่อลอยนานมาก
ตอนนี้เว่ยโก๋กงเข้าไปแล้ว ช่างน่าสงสัยยิ่งนัก
“พี่ใหญ่ น้องมาดูใจท่านแล้ว！”เสียงพูดของเว่ยโก๋กงทำให้ซินเหยาตกใจ พี่ใหญ่ เว่ยโก๋กงมีพี่ชายอย่างนั้นหรอ？แต่แล้วทำไมพี่ชายเขาถึงได้อยู่ที่นี่ล่ะ อีกทั้งฮูหยินใหญ่กับฮูหยินรองก็รู้！
ซินเหยาอยากได้ยินให้ชัดกว่านี้ จึงค่อยย่องเข้าไปอีกหนึ่งก้าว
“ใครน่ะ？”วรยุทธ์ไม่ด้อยจริงๆ เสียงแค่นี้เขายังสามารถได้ยินเสียง
ซินเหยาร้องในใจ ซวยแล้ว กำลังคิดว่าจะรับมืออย่างไร
“ท่านพ่อ เสี่ยวหย่าเองเจ้าค่ะ！”คุณหนูสี่ก็วิ่งเข้ามากะทันหัน
ทำให้สีหน้าของเว่ยโก๋กงชื้นขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังหน้าเสียอยู่บ้าง “ใครเรียกเจ้ามาที่นี่？”เว่ยโก๋กงถามขึ้นอย่างเคร่งขรึม
“ท่านพ่อเจ้าคะ เสี่ยวหย่าคิดถึงท่าน เสี่ยวหย่าไม่ได้พบท่านพ่อนานแล้ว แต่ท่านพ่อก็ดูเหมือนว่ายุ่งมาก ไม่มีเวลามาดูเสี่ยวหย่าเลย เมื่อครู่เสี่ยวหย่าเห็นท่าน อยากจะตามให้ทันท่านพ่อ แต่ท่านพ่อเดินเร็วมาก เสี่ยวหย่าถึงตามทันเจ้าค่ะ！”เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเสี่ยวหย่ายืนข้างๆมองดูเว่ยโก๋กงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
ว่ากันว่าหัวใจคนเราทำจากเนื้อ อย่างไรซะเสี่ยวหย่าก็เป็นลูกสาวของเขา พอเว่ยโก๋กงได้ยินดังนั้น สีหน้าจึงอ่อนลง มองเสี่ยวหย่าแล้วพูดขึ้นว่า “พ่อผิดเอง แต่พ่อจะหาเวลาอยู่กับเจ้าให้เยอะขึ้นนะ ไปพวกเราไปเล่นกัน！”เว่ยโก๋กงคว้าร่างของเสี่ยวหย่าอุ้มขึ้นแนบอก ภาพนั้นทำให้เขาดูเหมือนเป็นพ่อที่ดูอบอุ่นขึ้นมาเลยทีเดียว ในอาหารกลางวันให้ติดต่อกับคนที่อยู่ในสนามรบให้เรียบร้อย
ซินเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูท่าแล้วนางจะเป็นต้องฝึกเทคนิคบางอย่างซะแล้ว ถ้าไม่อย่างนางยังหาวิธีไม่ได้ ก็อาจจะต้องไปหายมบาลก่อน
อาศัยช่วงไม่มีคน ซินเหยาค่อยๆมองสำรวจดูรอบๆ แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยๆเดินไปยังสวนนั่น
สถานที่นี้เงียบสงบจนไม่มีเสียงหายใจของคน แต่เพราะเหตุใดถึงยังต้องให้นางส่งอาหารเข้ามาด้วยล่ะ หากไม่มีคนกิน ถ้าอย่างนั้นอาหารที่นางส่งก็เกลี้ยงทุกครั้ง แม้แต่ถ้วยชามยังถูกล้างจนสะอาด สิ่งนี้ทำให้ซินเหยายังคงไม่เข้าใจ
“อ้ากๆ！”เป็นเสียงนี้อีกแล้ว ซินเหยาเงยหน้ามองไปยังห้องนั้น ไม่มีเงาของมนุษย์ด้วยซ้ำ กลับมีเสียงของคน นางก้าวเดินเข้าไปอย่างสงสัย อยากไปสืบหาความลับอะไรนิดหน่อย
ปึก มีมือหนึ่งจับเข้าตรงไหล่ของ “เจ้าไม่ควรมาที่นี่！”
ซินเหยาหันไปมอง พึ่งโล่งใจได้ไม่นาน นางเกือบจะดึงแขนคนผู้นั้นเหวี่ยงลงพื้นแล้ว แต่เสียงของเขาคนนี้ทำให้นางหยุดการกระทำนั้น
“แล้วเจ้ามาที่นี่ทำไมล่ะ？”ไม่ตอบ นางถามกลับ ไปเป็นผู้เหนือกว่า！
“เจ้าเลือกแล้วใช่ไหม？มีความลับบางอย่างถ้าเจ้าไม่รู้จะดีกับตัวเจ้าเองนะ！”น้าเมิ่งถามขึ้นอย่างไม่แปลกใจ หัวเราะแล้วพลางนั่งลงโต๊ะหินอ่อน
“ข้าไม่ได้เลือกเสียหน่อย！”ถ้านางเลือกได้ ป่านี้นางคงนอนอยู่บนเตียงสบายไปแล้ว พลางได้ยินเสียงบ่นของเสี่ยวชุ่ย
“ไม่หรอก เจ้าเลือกได้ แต่เจ้าแค่ไม่ได้เลือกดีๆเท่านั้นเอง สุดท้ายบทสรุปจะเป็นอย่างไรจึงไม่อาจรู้ได้！”น้าเมิ่งไม่พูดความจริง กลับชอบพูดอะไรวกไปวนมาพูดอะไรก็ไม่รู้
“อาจจะใช่ก็ได้ เพราะไม่มีคำว่าถ้าหาก เพราะฉะนั้นข้าจะไม่ไปคิดเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้น หากจะพูดแต่เรื่องของบทสรุป ก็จะชนะไปแล้ว！”สำหรับซินเหยาแล้ว สูญเสียความทรงจำไปส่วนหนึ่งก็ทำให้นางเจ็บปวดมากพออยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นการได้มีชีวิตครั้งที่สอง นางก็จะใช้ชีวิตให้ดีที่สุด อีกทั้งจะทำให้คนรอบข้างนางได้มีชีวิตที่ดีขึ้นด้วย！
น้าเมิ่งไม่พูดอะไรมาก หันหน้ากลับมาทางซินเหยา“สถานที่นี้เจ้าไม่ควรมา อย่างน้อยตอนนี้เจ้าก็ไม่ควรมา อาจจะมีสักวัน เจ้ารู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเลือกนั้นผิด ก็มาหาข้าได้นะ ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าอยากได้！”น้าเมิ่งพูดจบ ก็หายตัวไปจากสวนนี้
มองบ้านหลังนั้นครู่หนึ่ง ซินเหยาไม่ได้คิดจะก้าวเข้าอีกแม้แต่น้อย นางรู้สึกว่าที่น้าเมิ่งพูดมาก็ไม่ผิด เวลานี้ถึงนางรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับนาง
เดินออกมาจากในสวนนั้น ซินเหยาก็เห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น ใบหน้าเล็กๆหนาวจนหน้าแดง กลับไม่ไปไหน
“พี่สาว พี่สาว เจ้าออกมาแล้วหรือเจ้าคะ！”เสี่ยวหย่าโบกมือเรียกซินเหยา มองเห็นซินเหย่าก็เหมือนมองเห็นความหวังของวันพรุ่งนี้ก็ไม่ปาน
ซินเหยาตกไม่ชั่วครู่ เมื่อกี้นางพึ่งสำรวจไปด้วยรอบว่าไม่มีคนจริงๆ
“เสี่ยวหย่า เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่！”ซินเหยานั่งยองลงแล้วคว้าเสี่ยวหย่าไปโอบไว้ ลูบใบหน้าเล็กแล้วถามขึ้น
“พี่สาว ความจริงเมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าเข้าแล้วล่ะ แต่กลัวท่านพ่อจะเห็นเจ้าเข้า เพราะฉะนั้นข้าถึงวิ่งออกมา！”เสี่ยวหย่าตอบอย่างใส่ซื่อ
แต่กลับทำให้ซินเหยาตกตะลึง เมื่อครู่เสี่ยวหย่าทำเพื่อช่วยนางออกมา ไม่ใช่สิ่งที่ตนเห็นว่านางคุยกับพ่อตัวเอง
