บทที่ 463 จลาจลทั่วเมือง2
“เจ้าค่ะ ขอบคุณหลี่มามายิ่งนัก” หญิงสาวเอ่ยคำ
“เอาล่ะ เจ้าออกไปก่อนเถิด ป้าหนิวจะจัดการเรื่องให้เจ้าเอง กฎและสภาพแวดล้อมในจวนโก๋กงนี้ป้าหนิวคุ้นเคยดี ใช่แล้ว เจ้าชื่ออะไรนะ”
“ซินเหยา…”
หญิงสาวเอ่ยสองคำนี้ออกมานิ่งๆ นี่คือสิ่งเดียวที่สมองว่างเปล่าของนางจดจำได้
“ชื่อนี้…เฮ้อ ไม่มีอะไรแล้ว เจ้าออกไปก่อนเถิด”
หลี่มามาขมวดคิ้วอย่างลึกลับ ทว่ากลับไม่ได้พูดมากอะไร นางหมุนกายและย่างฝีเท้าเดินออกไป
ทอดมองไปยังเงาร่างบิดเบี้ยวนั้น ในแววตาว่างเปล่าของซินเหยาผุดเผยแววหลักแหลมออกมาเสี้ยวหนึ่งก้มหน้ามองชุดบนร่างกายของตน กวาดมองสภาพแวดล้อมรอบกายอย่างระมัดระวัง ศาลานั่งพักดูโอ่อ่างดงาม และยังมีการประดับตกแต่งที่ดูหายาก ดูท่าจวนเว่ยโก๋กงแห่งนี้คงจะไม่ธรรมดาจริงๆ เสียด้วย หากอยากจะใช้ชีวิตในที่แห่งนี้จำเป็นต้องมีทักษะและความสามารถเล็กน้อย
“เฮ้อ พี่สาว ท่านดูดอกไม้นี่สิช่างสวยงามเหลือเกิน ข้าชอบ” น้ำเสียงหวานๆ ดังลอยเข้ามาแต่ไกล
“ถ้าหากชอบ เช่นนั้นก็ให้สาวใช้ไปเด็ดมาวางไว้ในห้องให้เจ้าสักหลายๆ ดอกสิ” ผู้ที่ถูกเรียกว่าพี่สาวเอ่ยปากพลางยิ้ม มีความสง่างามของหญิงสาวเป็นผู้ใหญ่ และก็ไม่ได้สูญเสียความสดใส มักจะทำให้ผู้คนสดชื่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ
ซินเหยาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองออกไป นึกอยากจะดูเสียหน่อยว่าตัวบุคคลจะเป็นดั่งน้ำเสียงนั้นหรือไม่ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย คนผู้น้องดูสง่างาม อรชรราวกับเทพธิดาเดินดิน ส่วนผู้พี่กลับทรงภูมิราวกับหงส์สูงศักดิ์
ผู้ที่ถูกเรียกว่าพี่ราวกับรับรู้ได้ว่ามีสายตาจับจ้องที่เรือนกายของตน จึงหมุนกายหันออกไปด้านหน้า นึกอยากจะเห็นว่าเป็นผู้ใดกันที่ใช้สายตาเช่นนี้มองตน
ทันใดนั้นซินเหยาก็รู้สึกตัวพลางก้มหน้างุด ยอบกายลง “ข้าน้อยคารวะคุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง” วินาทีที่เพิ่งจะมองสำรวจทั้งสองคน ซินเหยาเริ่มประมวลผลในสมองเพื่อรวบรวมข้อมูลในจวนเว่ยโก๋กงที่ป้าหนิวตระเตรียมไว้ให้แก่ตน ถึงแม้จะบอกว่าเป็นการตระเตรียมก็เถอะ คงไม่สู้บอกว่าเป็นการพูดคุยปกติในครอบครัว เพียงแต่ซินเหยามักจะคุ้นเคยกับการรับข้อมูลมาจัดระเบียบในสมองของตนเสมอ
นางรู้ว่าคนทั้งสองในตอนนี้เป็นถึงสองธิดาซึ่งเป็นที่โปรดปรานที่สุดของฮูหยินใหญ่ คนพี่นามว่าเว่ยหย่าเฟิ่ง คนน้องคือเว่ยหลิงเฉี่ยว ในขณะเดียวกันก็ได้รับความสำคัญจากเว่ยโก๋กง สาเหตุที่ทำให้รู้นั้นนอกจากรูปลักษณ์ของทั้งสองแล้ว ช่วงเอวยังมีหยกพกสองอันซึ่งสลักลายนกอินทรี นี่เป็นสัญลักษณ์ประจำตัวที่สู่งสง่ามากที่สุดของพวกนาง
“อื้อ” เว่ยหย่าเฟิ่งกวาดสายตามองไปส่งๆ เห็นว่าเสื้อผ้าหยาบๆ บนเรือนกายนั้นย่อมต้องเป็นผู้มาใหม่เป็นแน่ จึงพยักหน้า “ผู้มาใหม่” ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นประโยคบอกเล่าแสดงความมั่นใจ
“เรียนคุณหนูใหญ่ ข้าน้อยเพิ่งเข้ามาในวันนี้เจ้าค่ะ” พูดไปสองไพรเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง ซินเหยารู้หลักการข้อนี้ดี นางก้มหน้าต่ำตลอดเวลา ตอบคำถามเว่ยหย่าเฟิ่งอย่างนอบน้อมถ่อมตน ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ทำได้เพียงระวังทุกกระเบียดนิ้วจึงจะใช้ได้ ไม่เช่นนั้นละก็เกรงว่าจำต้องแบกรับผลที่ตามมาเป็นแน่ นี่คือคำที่ป้าหนิวกำชับนักกำชับหนาก่อนหน้านี้
“เจ้าเงยหน้าขึ้นเถิด” ในขณะที่ซินเหยาก้มหน้าครุ่นคิด จู่ๆ เว่ยหย่าเฟิ่งก็เอ่ยคำออกมา ซ้ำเสียงนั้นยังลอยมาจากเหนือศีรษะ เมื่อกี้ซินเหยาเพิ่งจะรับรู้ว่ามีคนๆ หนึ่งประชิดเข้ามา แต่นางเข้าใจว่าตัวเองเข้าใจผิด ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคุณหนูใหญ่คนนี้เข้าใกล้ตนขนาดนี้ทำไมกัน
นางยังลังเลอยู่ว่ารูปลักษณ์เช่นนี้ของตนจะนำมาซึ่งความวุ่นวายอันไม่จำเป็นหรือไม่ อย่างไรเสียรูปลักษณ์ก็เป็นมิตรที่ดีที่สุดของผู้หญิงตลอดกาล แต่ขณะเดียวกันก็เป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุดของผู้หญิงเช่นเดียวกัน
“อัยยะ พี่สาว ท่านเหนื่อยหรือไม่ เรื่องอะไรก็ต้องจัดการไปหมด พวกเราไปก่อนล่ะ เมื่อครู่ท่านไม่ได้บอกว่าจะหาสาวใช้สักคนไปเก็บดอกไม้ให้ข้าหรอกหรือ ก็ให้นางทำเถอะ ดูเสื้อผ้าพวกนั้นของนาง แล้วไหนจะพวก…เฮ้อ เก่าแก่ขาดวิ่น เดาว่าคงเป็นเด็กจากครอบครัวคนจนสักแห่ง ยังจะทำให้นางลำบากอีก” นางช่างเหมาะกับชื่อนี้จริงๆ เว่ยหลิงเฉี่ยวก็ดูฉลาดมีชีวิตชีวาสมชื่อจริงๆ ประโยคไม่กี่คำเมื่อครู่ การกระทำเช่นนี้ไม่ได้ดูด้อยไปเลยสักนิด เหมาะสมกับเสื้อผ้าบนเรือนกายของนางที่ดูซุกซนและมีชีวิตชีวา
แม้ว่าซินเหยาจะยังไม่เงยหน้าขึ้น แต่นางก็รับรู้ได้ถึงความโอบอ้อมของคุณหนูรองเว่ยหลิงเฉี่ยว
“พี่ไม่ได้จะทำให้นางลำบากนะ น้องรัก ในสายตาเจ้าพี่เป็นยัยแม่มดตลอดเลยสินะ” ราวกับว่าติดเชื้อก็ไม่ปาน เว่ยหย่าเฟิ่งไม่ได้พูดจาอวดศักดากับตาอย่างเมื่อครู่แล้ว คราวนี้เป็นเพียงแค่พี่สาวแท้ๆ ที่อยู่อบอุ่นคนหนึ่ง
“พี่สาวดีที่สุดแล้ว น้องจะคิดว่าพี่เป็นยัยแม่มดได้อย่างไรกัน น้องก็แค่เป็นห่วงท่าน ข้าชอบพี่สาวที่สุดแล้ว พี่สาวข้าหิวแล้ว” เว่ยหลิงเฉี่ยวดึงพี่สาวตัวเองเอาไว้อย่างออดอ้อน ฉากภาพอบอุ่นนี้ผุดขึ้นมาเบื้องหน้าตนเอง ขณะนั้นทำให้ซินเหยาสับสนเล็กน้อย ความทรงจำว่างเปล่าของตนคืออะไร
“เจ้าหมูน้อย” ดึงน้องเล็กที่กระโดดโลดเต้นเอาไว้และจากไป
“คารวะคุณหนูใหญ่ คุณหนูรอง” ซินเหยาพ่นไม่กี่คำนี้ออกมาอย่างสุดพลัง นับแต่แรกเริ่มนางยอบกายฟุบลงตลอด คุณหนูใหญ่ไม่ได้เห็นนางหยัดกายขึ้นเลย ก็ไม่รู้ว่าจงใจหรือไม่ได้ตั้งใจกันแน่ แต่แววตาคู่นั้น ซินเหยามักมีความรู้สึกว่าคุณหนูใหญ่ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด
“จำไว้ว่าจะต้องเอาดอกไม้นั่นกลับไปไว้ในห้องของคุณหนูรอง” น้ำเสียงของคุณหนูใหญ่ดังลอยเข้ามาแต่ไกลอย่างชัดเจน แม้กระทั่งดอกไม้ใบหญ้าข้างกายยังไหวติงด้วยความตกใจและความกดดันที่มองไม่เห็นราวกับเข็มกดทับที่หน้าอกของซินเหยา
“เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่”
ซินเหยาเงยหน้าขึ้นช้าๆ แม้กระทั่งเงาหลังนั้นยังดูดุดันทรงภูมิ ทำให้นางจดใจเอาไว้ในหัวใจ แต่ใบหน้าทะเล้นอันซุกซนของคุณหนูรองกลับทำให้หัวใจของนางอบอุ่น รอยยิ้มพิมพ์ใจผุดขึ้นที่ริมฝีปากของนาง ค่อยๆ สลักซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกสมอง
เมื่อเห็นว่าคนค่อยๆ เลือนรางไกลออกไป คราวนี้ซินเหยาจึงกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาจริงๆ ทอดมองดอกไม้นั่น ในดวงตาผุดประกายสงสัย เมื่อครู่คุณหนูใหญ่บอกให้ตนเด็ดดอกไม้แต่กลับไม่บอกว่าห้องของคุณหนูรองอยู่ที่ไหน หรือคุณหนูใหญ่จะจงใจให้นางสืบเอง เพราะนางรู้ทั้งรู้ว่าตนมาใหม่ คิดถึงตรงนี้ คิ้วของซินเหยาก็ดูตึงๆ จากนั้นก็ค่อยๆ คลายออกมาราวกับว่าของพวกนี้ไม่ใช่ปัญหาใดๆ เลย นางมีความมั่นใจว่าเป็นเช่นนั้น
