ตอนที่ 494 ผู้เที่ยวหอนางโลม1
“สวัสดี ข้าอยากรู้อะไรหน่อยน่ะ！”ซินเหยามีเวลาไม่มาก แล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรอยากพูดสิ่งที่จะสร้างบรรยากาศ ความจริงแล้วนางชอบพูดเข้าประเด็นตรงๆมากกว่า
“เจ้าอยากรู้เรื่องวันนั้นหรือ？”เจ้าใบ้เหมือนจะรู้จุดประสงค์ในการมาของซินเหยา จึงเขียนลงบนพื้น
ซินเหยาพยักหน้า ในเมื่อรู้จุดประสงค์ในการมาของนางแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ทำอะไรได้ง่ายขึ้น
ซินเหยาคิดไม่ถึงว่าจะถามได้อย่างราบรื่นขนาดนี้ เรื่องเหมือนจะเป็นไปตามที่นางคาดการณ์ไว้ แต่สิ่งที่ทำให้ซินเหยาไม่แน่ใจว่าตนเองพลาดขั้นตอนไหนไปรึเปล่า ไม่อย่างนั้นทำไมนางถึงรู้สึกตื่นเต้นอย่างนี้ ฮูหยินรองลงมือจริงๆหรือ？ซินเหยาอยากกลับมาทบทวนเงียบๆคนเดียว แล้วค่อยนำเหตุการณ์แปลกประหลาดมาร้อยเรียงกัน
ในที่สุดก็เรื่องทุกอย่างวางไว้ข้างๆ แล้วเอนกายล้มตัวนอนบนเตียง ซินเหยามองเพดานบ้านอย่างเหม่อลอย！
“ซินเหยา เจ้ากินข้าวรึยัง ถ้ายังไม่ได้กินอะไรพวกเราไปดูในครัวด้วยกันไหม！”เสี่ยวชุ่ยมองดูซินเหยาไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร จึงคิดว่านางคงหิว เพราะฉะนั้นจึงพูดขึ้น
ห้องครัว ห้องครัวสองคำนี้โผล่เข้ามาในหัวของนาง หรือจะเป็นคนในห้องครัว？หรืออาจจะหาเบาะแสอะไรที่หลงเหลืออยู่ได้บ้าง ถ้าไม่อย่างนั้นสองคนนั้นจะมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้หรือ ถ้าหากดูจากปริมาณที่กิน อย่างนั้น คนที่ได้กินเข้าไปก็มีโอกาสคลุ้มคลั่งได้ตลอดเวลาน่ะสิ ดูท่าแล้วนางคงต้องสืบหาเบาะแสให้ได้
“ซินเหยา เจ้าดูสิว่าจะกินอะไร？”เสี่ยวชุ่ยลากซินเหยามาในครัว เหมือนกลัวนางจะหิว ถามด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก
ความจริงซินเหยาก็ไม่ได้หิวขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำร้ายความหวังดีของเสี่ยวชุ่ยได้ แน่นอนว่านางห้ามไม่ได้ จึงต้องตามใจนางไป
“เร็วเข้า ของพวกนี้ที่ไม่ใช่แล้วก็เอาออกไปให้หมด！”มาม่าที่ควบคุมดูแลอยู่สั่งการชายฉกรรจ์หลายคน
“พวกเจ้าสองคน อย่ามาอยู่คนอื่นเขาสิ！”มาม่าคนนั้นมองซินเหยากับเสี่ยวชุ่ย ก็พูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม
ซินเหยาดึงเสี่ยวชุ่ยไปยืนข้างๆ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียง อย่างไรซะมันก็เลยเวลาอาหารมามากแล้ว เดิมทีมาหาอะไรกินที่นี่ก็ถือว่าผิดกฎอยู่แล้ว แต่ยังถือว่ามาม่าคนนี้ไม่ค่อยน่าชังเท่าไหร่
ซินเหยามองดูของที่ถูกยกออกไป จึงแกล้งถามเสี่ยวชุ่ยอย่างไม่ใส่ใจ“ของพวกนั้นจะยกไปไหนกัน？”
สำหรับคำถามของซินเหยาแล้ว เสี่ยวชุ่ยรู้สึกมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก นางอดที่จะจ้องซินเหยาหลายครั้งไม่ได้ สุดท้ายถูกความหนักแน่นของซินเหยาทำให้นางเกรงใจ
“ของพวกนั้นถูกเขียนเป็นของที่ไม่ใช่แล้ว ห้องครัวต้องถูกทำความสะอาดทุกครั้ง ทำอย่างนี้ถึงจะทำให้ห้องครัวสะอาดไง！สำหรับเรื่องยกของ หลังเขามีที่สำหรับวางของพวกนั้น！”เสี่ยวชุ่ยหยิบแครอทขึ้นมากัดกินอย่างไม่สนใจ
ซินเหยาเลือกหยิบของมาหนึ่งอย่าง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร แต่สิ่งที่อยู่ในใจของนางเสี่ยวชุ่ยไม่รู้ เสี่ยวชุ่ยคิดว่าซินเหยามาจากบ้านนอก เรื่องอย่างนี้ก็ยังแปลกใจ
ออกมาจาห้องครัว ซินเหยากับเสี่ยวชุ่ยก็เดินไปทางที่พัก แต่ก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกสาวใช้ในจวนของฮูหยินรองที่ติดต่อกันเป็นปกติเรียกตัวไว้เสียก่อน
“พี่ซินเหยา เสี่ยวชุ่ย！”สาวใช้คนนั้นมีมารยาทมาก ทักทายซินเหยากับเสี่ยวชุ่ยด้วยดวงตาที่สุกใสตาเป็นประกาย
ได้ยินเสียงนี้แล้ว ซินเหยาจึงหยุดเดิน แล้วรอให้สาวใช้สั่ง ในเมื่อเรียกพวกนางด้วยหน้าตาระรื่นขนาดนั้น แน่นอนว่าต้องมีเรื่องอะไรถึงจะถูก
เป็นไปตามคาด “พี่ซินเหยา ญาติของฮูหยินใหญ่มาแล้ว ได้ข่าวว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฮูหยินใหญ่ ตอนนี้ฮูหยินรองได้รับรองอยู่ที่ห้องรับแขก แต่บอกว่าฮูหยินใหญ่ด้านนั้นไม่มีสาวใช้ ฮูหยินรองคิดว่าถึงฮูหยินใหญ่จะไม่อยู่ แต่เรื่องมารยาทนี้ไม่ควรขาดตกบกพร่อง เพราะฉะนั้นจึงให้มาเรียกพวกเจ้าไปรับใช้”
ซินเหยาได้ยินดังนั้นจึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ฮูหยินใหญ่ไม่อยู่ วันนั้นฮูหยินใหญ่ได้พูดกับตนว่าวันนี้จะไปจุดธูปไหว้พระที่ศาลเจ้า บอกว่าทำเพื่อนายท่าน
“ขอใจเจ้ามากนะที่มาเตือน ข้ากับเสี่ยวชุ่ยจะไปเดี๋ยวนี้แหละ！”
มาถึงห้องโถงใหญ่ ซินเหยามองเห็นน้องชายของฮูหยินใหญ่แวบแรกให้ความรู้สึกอ่อนโยน เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหื่นกามขนาดไหน ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนเที่ยวหอนางโลมเป็นปกติ
“ซินเหยา ไปเตรียมชากับของว่างมาให้คุณชายสิ！”ฮูหยินรองที่เห็นซินเหยาเดินเข้ามาก็เรียกนางเสียงดัง
ไม่รู้ว่านางรู้สึกไปเองรึเปล่า นางรู้สึกว่าที่ฮูหยินรองเรียกตนเองมาต้องมีอะไรเป็นแน่ ตนเองทำหน้าที่ของตนเองดีอยู่แล้ว เหตุใดถึงต้องเรียกนางเสียงดังขนาดนี้ด้วย เพราะตนก็รู้สึกได้ว่าน้องชายฮูหยินใหญ่ใช้สายตาลวนลามมองร่างกายของนาง
“เจ้าค่ะ ฮูหยินรอง！”ซินเหยาขานรับแล้วออกไปเตรียมน้ำชา แต่ในใจกลับรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
เข้ามาในห้องโถงอีกครั้ง ซินเหยากลับรู้สึกได้ว่าสายตาของคนผู้นั้นยิ่งมองเรือนร่างนางอย่างไม่เกรงใจ ไม่ปิดบังอะไรทั้งนั้น
“คุณชาย เชิญจิบชา！”นำชาถูกยกไป มือของซินเหยากลับถูกเขาคนนั้นแตะ ถึงซินเหยาจะไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่ไม่ได้หมายความว่านางไม่ใส่ใจ สายตาเหลือบไปเห็นมุมปากของฮูหยินรองยกขึ้น ก็ทำให้นางรู้สึกหนักใจ
แต่คุณชายคนนี้ กลับยิ้มอย่างหน้าตาระรื่น อาจจะคิดภาพลามกอนาจารอะไรในใจก็ได้
“ชานี่ช่างหอมนัก！”เขาผู้นั้นพูดพลางสูดดมกลิ่นหอมชาอย่างจริงจัง ยืนยันให้เห็นว่าเขาพูดเรื่องจริง
ซินเหยายิ้มอย่างเย้ยหยันในใจ ท่าทางเสแสร้งนั่นแสดงให้ใครดูกันแน่
“ซินเหยาคล่องแคล่วและชาญฉลาด แน่นอนว่าชาที่ชงมาต้องรสชาติดีอย่างแน่นอน”ฮูหยินรองมักพูดผลักซินเหยาให้คนตรงหน้า
ถึงจะก้มหน้าอยู่ ซินเหยารู้ดี ตนไม่อาจปิดบังได้ เป็นเรื่องธรรมดาที่จะถูกมองเห็น เพราะฉะนั้นนางรู้ว่าสายตาที่มองมาหมายความว่าอย่างไร ไม่ต้องไปคิดก็รู้แล้ว ซินเหยารู้สึกนึกสะท้อนใจ ตอนแรกตนเป็นแค่คนนอก ไม่สามารถหลบหนีได้พ้น เข้ามาในศึกนี้นางไม่อยากทำให้ใครต้องเจ็บ แต่พบว่าเป็นเรื่องที่นอกเหนือจากสิ่งที่นางคาดการณ์ไ
