ตอนที่ 497 เรื่องไม่ดี2
ตอนแรกนางก็ไม่เป็นที่โปรดปรานอยู่แล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก ฮูหยินใหญ่จึงต้องรับโทษเหมือนให้ไปอยู่ตำหนักเย็นก็ไม่ปาน
ซินเหยาจำได้ว่าฮูหยินรองเคยพูดกับนางไว้ประโยคหนึ่ง “โชคไม่ได้ดีอย่างนี้เสมอไปหรอกนะ！”เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของนาง แต่นางกลับยังคิดว่าที่ซินเหยาให้เต๋เนี่ยนยกน้ำแกงเข้าไปเพราะซินเหยาโชคช่วย
กลับกัย ในใจของซินเหยารู้สึกตลกมาก แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา โชคอาจจะไม่ได้ดี แต่การใช้สมองก็สามารถกำหนดโชคของจุดจบได้
แต่เรื่องบางอย่างถ้าเงียบเกินไป ถ้าอย่างนั้นก็อาจจะทำให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นได้ หากซินเหยายังคงลังเล ก็ทำได้แค่ก่อนที่ฮูหยินรองจะลงมือจัดการกับนาง แต่ตอนนี้ในใจของนางกลับถูกแผนการที่วางไว้ในครั้งก่อนโคนล่ม อีกทั้งซินเหยากลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างชักจูงตนเองอยู่ นางมักจะใช้ความคิดอันหนักแน่นของนางดึงตัวเองกลับมาจากลู่ทางที่ผิดไปจากสิ่งที่นางคิดไว้
“ฮูหยินใหญ่ หนูปี้ชงชาใหม่ให้ท่านแล้วเจ้าค่ะ นี่เป็นชาของต้นฤดูใบไม้ผลิ พึ่งเด็ดลงมา สดใหม่หอมมากเลยเจ้าค่ะ！”
ซินเหยารู้ดีว่าฮูหยินใหญ่เจอเรื่องราวติดต่อกันขนาดนี้ ถึงจะไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่อาศัยความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกันเอง นางรู้ว่าฮูหยินใหญ่อัดอั้นตันใจไม่สบายระบายออกมาได้ ความจริงแล้วซินเหยารู้สึกว่าตนเองเลือดเย็นอยู่บ้าง จิตใต้สำนึกของนาง นางรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้ยังไม่ร้ายแรง สำหรับความแค้นระหว่างฮูหยินสองคนนี้ ตอนนี้ซินเหยายังไม่ชัดเจน แต่นางรู้ว่าอาศัยความชาญฉลาดของนางเอง ไหวพริบของนาง อย่างน้อยสิ่งที่ซ่อนไว้ในตัวของนาง นางจะต้องให้พวกเขาพูดออกมาเองให้ได้
“ยังถือว่าเจ้าทำให้ข้าสบายใจได้บ้าง เรื่องของคราวก่อนข้าได้ฟังมาแล้ว ข้าอยากลองฟังความคิดของเจ้าดู！”ฮูหยินใหญ่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ใช้มือลูบอกยิ้มพลางพูดขึ้น
“เรียนฮูหยินรอง หนูปี้ไม่รู้อะไรเลยเจ้าค่ะ แต่ก็โทษที่ในตอนนั้นถูกเรื่องอื่นรบกวนใจอยู่ ตอนแรกกะว่าเดี๋ยวค่อยไป กำลังจะไปรายงานกับนายท่านเรื่องความเป็นอยู่ของฮูหยินใหญ่ แต่ก็กลัวว่าน้ำแกงจะเย็นชืดเสียก่อน เพราะฉะนั้นข้าจึงให้เต๋เนี่ยนไปแทน หนูปี้ของฮูหยินใหญ่ได้โปรดลงโทษเถิดเจ้าค่ะ！”ซินเหยาพูดพลาง ค่อยๆคุกเข่าลงกับพื้น
คำพูดของซินเหยาทำให้ฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้ว แต่ก็มีความโล่งใจ“ยังดีว่าเจ้าไม่เป็นอะไร เต๋เนี่ยนคนนี้ก็ไม่สมควรเก็บไว้ ความทะเยอทะยานอยากปีนขึ้นที่สูงของนางไม่เหมาะสมที่จะอยู่ในจวนเว่ย คงทำให้นางคิดได้ แต่การลงโทษโบยนี้ไม่สาสมจริงๆ ！”
คำพูดประโยครชนี้ของฮูหยินใหญ่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นไปตามที่นางคาดไว้ แต่นางยิ่งอยู่ยิ่งเชื่อในความสามารถของซินเหยา ถึงมันจะเกี่ยวกับเรื่องโชค แต่ก็มีบางอย่าง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางช่วยจัดการอะไรได้เยอะ
“สำหรับน้องชายไม่เอาไหนของข้า ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก อย่างไรซะทำอะไรไว้ก็ให้เขารับกรรมที่ก่อไว้！”ถึงปากฮูหยินใหญ่จะพูดอย่างนั้น แต่ซินเหยากลับไม่มีความรู้สึกว่าฮูหยินใหญ่คิดอย่างที่พูดออกมา นางนึกถึงน้องชายของตนเอง
หากอยากจะเอาชนะ ความสำเร็จส่วนมากก็ต้องปีนข้ามศพของคนอื่น
“ฮูหยินใหญ่ หากไม่มีอะไรแล้ว ซินเหยาขอตัวไปก่อนนะเจ้าคะ！”
ฮูหยินใหญ่ก็ไม่มีความอยากรั้งไว้ ที่ซินเหยาพูดไปเมื่อครู่ ถึงจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ก็พูดความคิดของตัวเองออกมาแล้ว ความสมดุลในใจของนางได้เอนเอียงมาทางฝ่ายตนหมดแล้ว ……มุมปากของฮูหยินปรากฏยิ้มชั่วร้ายออกมา
เดินอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยร่องรอยของร่างไร้วิญญาณ ซินเหยารู้สึกว่าอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มไปหมด
“อ้าก ขอโทษ ขอโทษ！”มีคนคนหนึ่งเดินชนเข้ากับซินเหยาที่กำลังครุ่นคิดอยู่ในภวังค์ของตนเองอย่างตกใจ พูดขอโทษจบก็เตรียมจะเดินออกไป
ซินเหยารีบหันไปมองคนที่เดินจากไปอย่างรวดเร็ว มือค่อยๆยื่นออกไป หลังจากนั้นก็พยักหน้า ทำเหมือนไม่เป็นอะไรปล่อยคนคนนั้นออกไป มองดูคนผู้นั้นเดินจากไปจนลับตา นางจึงค่อยๆหยิบของบางอย่างออกมาจากอกเสื้อ
ถึงนางจะไม่คุ้นเรื่องการหยิบของจากผู้อื่น แต่ความไวต่อความรู้สึกของนางในเรื่องของวันนี้ก็ทำให้นางรู้สึกภูมิใจเล็กๆ ความรู้สึกนี้นอกจากของที่ได้มาอยู่ในมือ ยิ่งอยู่นางก็ยิ่งรู้ว่าตนมีความสามารถอย่างอื่นอีกมาก เพียงแต่ความสามารถพวกนี้ได้หายไปกับความทรงจำของนางแล้ว มันจะปรากฏในสถานการณ์คับขันเท่านั้น
ขณะที่ซินเหยาอยากกลับไปที่ห้องของตนเองดูสิ่งของที่อยู่ด้านบน ก็มีเงาประหลาดบางอย่างแวบเข้ามาในสายตาของนาง มองดูหลังไหวๆของคนผู้นั้นก็เห็นว่าเดินไปทางเรือนของฮูหยินรอง
ซินเหยามีความหนักแน่นมาก เดินตามไกลๆเว้นระยะห่างกับคนคนนั้น
“เจ้ามาแล้วสินะ รับเข้ามาเถอะ！”มาถึงประตูด้านหลังของเรือน คนผู้นั้นมองไปรอบๆ พอเห็นว่าไม่มีอะไร หลังจากนั้นก็พยักหน้าให้คนที่ออกมารับที่ประตู คนคนนั้นก็ปล่อยผ่านให้เขาเข้าไปยังด้านใน
ซินเหยายอมรับว่าตนไม่ใช่คนปากมาก แต่นั่นเป็นเมื่อก่อน น่าจะต้องบอกว่าความอยากรู้อยากเห็นของนางไม่ให้โอกาสนางได้ไตร่ตรอง นางเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
กำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปอย่างไร ซินเหยารู้สึกว่าข้างล่างมีใครหายใจรดร่างของตนเองอยู่ แต่นางกำลังคิดอยากจะจับกลับหายไปอย่างรวดเร็ว
