ตอนที่ 498 ข้าเจ็บเจียนตาย1
นางทำได้เพียงแค่แอบฟังความเคลื่อนไหวของด้านในอยู่ที่ประตูทางเข้าอย่างเงียบๆ โชคไม่ดีที่ครั้งนี้ ได้ยินเพียงคำสองคำ ทำให้นางรู้สึกห่อเหี่ยวใจยิ่งนัก
“นี่ สถานการณ์ยังดีอยู่ใช่ไหม？”น้ำเสียงของคนผู้นั้นมีอะไรแอบแฝง
เสียงของอีกคนหนึ่งก็รู้สึกคุ้นหูมาก นี่เป็นเพราะเหตุใดกัน？
“แน่นอน แผนการข้าจะมีปัญหาอะไรได้！”
ซินเหยาพึ่งมารู้สึกตัวได้ว่าเจ้าของเสียงนี้คือฮูหยินรอง
ไม่ยอมคงไม่ได้ การปรากฏกายของชายคนนี้ผิดปกติ แต่ก็สามารถฟังออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ไม่ธรรมดา ทำให้ซินเหยาต้องมานั่งวิเคราะห์แผนการของฮูหยินรองใหม่
ขณะที่นางกำลังฟังบทสนทนาต่อ ด้านในกลับไม่มีเสียงอะไรแล้ว ทำให้ซินเหยาละเหี่ยใจ แต่ขณะเดียวกัน เสียงเท้าก้าวถี่เข้ามาในโสตประสาทหูของซินเหยา สีหน้าของซินเหยาเปลี่ยนไป แล้วจึงรีบหาหนทางหลบเลี่ยงไป
ซินเหยารู้สึกว่าช่วงนี้ง่วงนอนบ่อย แต่มือก็กลับมีแรงขึ้นมาอย่างประหลาดใจ ราวกับในร่างกายของนางค่อยๆปล่อยพลังบางอย่างออกมา
ซินเหยาที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มเข้าสู่ห้วงความฝัน ในความฝันมีสิ่งของบางอย่างน่ารักน่าชังกำลังลูบศีรษะของตนอย่างเบามือ หลังจากนั้นก็หมุนรอบตัวนาง ปากเล็กคาบสิ่งของบางอย่างรูปร่างคล้ายวอลนัท ซินเหยาอยากดิ้นรน อยากดิ้นรนออกจากความมืดไปดูเจ้าสิ่งนั้น แต่กลับพบว่าเสียแรงเปล่า
“ซินเหยา ตื่นเร็วเข้า ตื่นเร็ว！”เสี่ยวชุ่ยเหมือนจะเจอเรื่องประหลาด รีบดึงซินเหยาออกมาจากความฝันอย่างร้อนใจ การกระทำนี้ไม่ได้ทำให้ซินเหยาตื่นแต่อย่างใด ถ้าอย่างนางก็จะไม่ยอมย่อท้อโอกาสเขย่าให้นางตื่นจากกันหลับใหล
“หืม？เสี่ยวชุ่ย เกิดอะไรขึ้น！”ขยี้ตาอันพร่ามัวของตัวเอง ซินเหยารู้สึกเบื่อหน่าย
“เจ้าไม่รู้หรือ？ว่าเกิดเรื่องใหญ่กับคุณหนูสี่แล้ว！”
ไม่พูดก็คงไม่ได้ ซินเหยารู้สึกว่าในคำพูดของเสี่ยวชุ่ยทั้งหมด เรื่องนี้คือมีผลต่อนางมากสุด
“เกิดอะไรขึ้น？”ซินเหยารีบเร่งถาม พลางสวนเสื้อชั้นนอกของตัวเอง
“เจ้าไปดูเองดีกว่านะ！”เสี่ยวชุ่ยดึงซินเหยาไปในกลุ่มของผู้คน
“เสี่ยวหย่า เจ้าอย่าทำให้แม่ตกใจเลย แม่ทนจากการล้อเล่นของเจ้าไม่ไหวหรอกนะ！”ตอนนี้ฮูหยินรองไร้ซึ่งความเผด็จการ นางเหมือนกับดอกไป๋เหอที่กำลังร่วงโรย ต้องมีวันเหี่ยวเฉาเข้าสักวันเมื่อถึงอายุขัย
ซินเหยาขมวดคิ้วเป็นปม เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวหย่า？ ใครคือคนร้าย？
“ท่านแม่ เจ้าคะ ลูกเจ็บตรงหัวใจจังเลย เจ็บจัง ท่านแม่ช่วยเสี่ยวหย่าด้วย.…..”เสียงแผ่วเบาลอดออกมาจากปากของเสี่ยวหย่า แต่กลับแฝงไปด้วยความหวาดกลัวและอดกลั้น
พอได้ฟังอย่างนี้ ฮูหยินรองยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ นางไม่อยากเชื่อตัวเองว่าการที่อนุญาตให้เสี่ยวหย่าออกไปเล่นครู่เดียวจะเป็นแบบนี้ได้
นางอยากถามเสี่ยวหย่าว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สถานการณ์แบบนี้ เสี่ยวหย่าเจ็บปวดขนาดนี้ นางพึ่งพบเจอครั้งแรก มันเป็นใครกันแน่？ฮูหยินใหญ่？แม้แต่เด็กก็ยังไม่ปล่อยอย่างนั้นหรือ！ซินเหยาอยู่ที่ประตู สัมผัสได้ถึงยิ้มเย็นยะเยือกบนมุมปากของฮูหยินรองได้ เป็นฮูหยินใหญ่จริงๆน่ะหรือ？ทำไมนางไม่เคยได้ยินเรื่องอย่างนี้ล่ะ
“อ้า เจ็บ ลูกเจ็บจะตายอยู่แล้ว ท่านแม่ ท่านแม่！”เสี่ยวหย่าใช้เสียงเฮือกสุดท้ายบอกถึงความเจ็บปวดทรมานที่เป็นอยู่
“ท่านหมอ ท่านช่วยดูอาการของลูกข้าเร็วเข้า เสี่ยวหย่าเป็นอย่างไรบ้าง ท่านรีบรักษาเร็วเข้า หยิบยาให้นาง หากรักษาหาย ข้าจะตอบแทนท่านอย่างงาม！”ฮูหยินรองไม่สนใจภาพลักษณ์ของตนเอง ตอนนี้นางหวังเป็นอย่างมากว่าคนที่นอนอยู่ตรงนี้จะเป็นตัวนางเอง ความเจ็บปวดทั้งหมด ให้มันมาลงที่นางให้หมด
ซินเหยาได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมานของเสี่ยวหย่า นางรู้สึกกังวล ทำไมขึ้นฉับพลันขนาดนี้ ตอนนั้นเสี่ยวหย่าเคยช่วยนางไว้ ถ้าอย่างนั้นก็ถึงคราวที่นางต้องตอบแทนเสียแล้ว พอคิดถึงตรงนี้ซินเหยาก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างห้องของตนเอง
“ฮูหยินรอง ให้หนูปี้ลองดูนะเจ้าคะ！”
ซินเหยามองดูท่านหมอที่ทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกใจไม่ดี แต่ไม่สนใจอะไรแล้ว รีบตรงเข้าไปใกล้เสี่ยวหย่า ดึงสิ่งที่นางเคยเห็นในนิยายมาใช้การวัดชีพจร
แปลกจรอง ทำชีพจรเดี๋ยวมีเดี๋ยวหายล่ะ อีกทั้งยังรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาอวัยวะภายในทั้งห้าของนางถูกกระทบกระเทือน วิ่งพล่านทั่วร่าง
วิ่งพล่านหรือ？พอคิดถึงคำนี้ขึ้นมา ความรู้สึกแรกของซินเหยาก็คือ ยาพิษ แล้วเสี่ยวหย่ากินอะไรเข้าไปกันแน่？นางยังคิดไม่ถึงว่าฮูหยินใหญ่จะมียาพิษเก็บไว้ ตกลงเป็นฝีมือของฮูหยินใหญ่ใช่หรือไม่？
ซินเหยานำฝ่ามือของตนวางทาบกับหน้าอกของเสี่ยวหย่า อุณหภูมิในร่างกายของนางแผ่มายังฝ่ามือ
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้！？”นางเห็นฝ่ามือของตัวเองมีบางอย่าง เคลื่อนไหวไปตามฝ่ามือ หนอนพิษกู่เคลื่อนตัวตามไปด้วย อีกทั้งตอนนี้เสี่ยวหย่าก็แน่นิ่งไปแล้ว ก็เหมือนกับที่หนอนพิษกู่ประสานกันอย่างเงียบเชียบ
“อะไรเป็นยังไง？เจ้าต้องช่วยเสี่ยวหย่าให้ได้นะ！”ฮูหยินรองมองเห็นใบหน้าหนักใจของซินเหยา ก็เดินเข้าไปอย่างร้อนใจ มองใบหน้าของซินเหยาด้วยความหวัง
“ตกลงได้ไหม？”ฮูหยินรองยังคงความไม่แน่ใจ ท่าทางแบบนี้จะช่วยคนได้ไหม แต่สีหน้าของซินเหยาจริงจังมาก
“ไปต้มน้ำขิง แล้วใช้น้ำอุ่นเช็ดหน้าอกให้นาง จะทำให้นางรู้สึกดีขึ้น สำหรับอย่างอื่น ถ้าหากฮูหยินรองยอมเชื่อหนูปี้ ให้เวลาหนูปี้หน่อย หนูปี้จะไปหายา！”ซินเหยาสามารถที่จะไม่มองหน้าของฮูหยินรองได้ นางสามารถหยุดความแค้นลงระหว่างสองคนได้ชั่วคราว เสี่ยวหย่าเคยช่วยนางไว้ เพราะฉะนั้นนางจะจำไว้ ก็เหมือนกับที่ฮูหยินใหญ่ได้เคยช่วยชีวิตนาง
ฮูหยินรองรู้ดีว่านางสองคนคงกลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว แต่นางชื่นชมซินเหยา ดังนั้นในสถานการณ์แบบนี้ นอกจากการเลือกที่จะเชื่อใจ นางไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว
