ตอนที่ 502 หรือจะหนีไปแล้ว1
ซินเหยายิ่งอยู่ยิ่งเชื่อว่านางไม่ใช่คนปกติธรรมดาทั่วไป แม้กระทั่งในร่างกายของนางยังมีพลังงานบางอย่างต่างจากคนทั่วไป ทุกครั้งเมื่อถึงเวลาฉุกเฉินพลังภายในตัวนางก็จะออกมา
ไม่รู้ว่าเป็นเจ้าใบ้ได้ยินคำพูดของซินเหยา หรือถูกอะไรบางอย่างรบกวน จึงทำให้นางอยากหนีออกไปจากพันธนาการนี้ แขนขาของนางดิ้นทุรนทุราย
ซินเหยาเห็นร่างกายของเจ้าใบ้บิดม้วนไปมาไม่หยุด บนใบหน้าเริ่มมีเหงื่อผุดออกมา หน้าของนางเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
ซินเหยารู้สึกว่าตัวเองอยากจะควบคุมร่างกายของเจ้าใบ้ แต่ร่างกายของนางอ่อนล้ามากไม่สามารถควบคุมไว้ได้ หากจะใช้แรง ซินเหยาก็กลัวว่าจะทำให้เจ้าใบ้บาดเจ็บ
ซินเหยาไม่มีวิธี แต่สมองแวบเข้ามาอย่างหนึ่ง นางพยายามจับร่างของเจ้าใบ้ไว้ เล็งไปยังจุดหนึ่ง แล้วเจ้าใบ้ก็สลบหลับไป
ซินเหยานำผ้านวมมาห่มให้เจ้าใบ้ หันกลับไปดูหญ้าเฉี่ยนเหมียนที่เบ่งบานสวยสด จึงเดินตรงไป
ซินเหยาแค่อยากลองไปตามหาดูว่ายังมีหญ้าเฉี่ยนเหมียนอยู่หรือไม่ ความจริงนางรู้ดี ความเป็นไปได้ที่จะหาเจอมันน้อยมาก แต่เจ้าใบ้ในตอนนี้ เสี่ยวหย่าต้องต้องการหญ้าต้นนี้ในการช่วยชีวิต ไม่ว่านางจะช่วยชีวิตใคร นางก็เลือกยากมาก ทั้งสองต่างเป็นคนที่เคยช่วยชีวิตนางไว้ นางไม่อยากแบกรับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
ขณะที่ซินเหยาไปตามหญ้านั้น คนที่ปรากฏตัวอยู่บนหน้าผาของเขาลูกนั้นก็ปรากฏตัวข้างๆเจ้าใบ้ กดเปิดจุดเลือดลมของนาง
“คราวนี้ความเชื่อใจของเจ้าคุ้มค่าไหม？”คนคนนั้นค่อยเปิดปากพูด พูดอย่างเลี่ยงประเด็นราวกับเรื่องราวทุกอย่างเป็นไปตามที่นางคาดการณ์ไว้
“ใช่ ข้ารับภารกิจนี้！”เจ้าใบ้เปิดปากยอมพูดในที่สุด ถึงแม้ร่างกายนางจะอ่อนแอ แต่กลับพูดได้อย่างเสียงฟังชัด
“แต่อย่าทำให้เจ้านายต้องผิดหวัง！”คนคนนั้นพูดจบก็หายตัวไป
เจ้าใบ้จึงใช้โอกาสนี้หยิบกระดาษหญ้ากกออกมาแล้วเขียนลงไป มองดูบาดแผลของตัวเองแล้ว ฝืนทนใช้มือบีบไปยังบาดแผลที่มีเลือดออกมา แล้วจึงรีบหนีออกจากถ้ำไป
ซินเหยางมหาทางได้พักใหญ่แล้ว แต่ก็ยังตามหาหญ้าต้นที่กำลังหาอยู่ไม่เจอ ค่ำมืดขนาดนี้ คบเพลิงถูกจุดขึ้นมา ทำอย่างไรถึงจะหาเจอ ซินเหยาคิดก็รู้สึกว่าตนเองใสซื่อเกินไป ถอนหายใจ พอคิดได้จึงย้อนกลับไปหาเจ้าใบ้ แล้วจากนั้นก็กลับไป ไม่อยากให้เสี่ยวชุ่ยคงจะจุดคบเพลิงตามหาตนเองให้วุ่นแน่
เข้ามาในถ้ำ ก็มองเห็นเตียงอันว่างเปล่า ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดใจ ใช้มืออันหนักอึ้งหยิบของบางอย่างจากเตียงขึ้นมา
“ซินเหยา：เดิมทีแล้วเจ้าเป็นคนเก็บชีวิตของข้าได้ วันเวลาที่ผ่านมานี้ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าก็พอใจแล้ว ครั้งนี้ก็ให้ถือซะว่าเป็นการขอบคุณเจ้า ไม่ต้องลังเลกับยาถอนพิษนี้ ไปช่วยคนที่เจ้าต้องช่วยชีวิตเถอะ หากข้าโชคดี อาจจะได้พบเจอกันอีก หากข้าไม่มีโชค เกิดชาติหน้าก็ขอให้ได้พบเจอกันอีก หากคนแซ่เช่อปรากฏตัวขึ้น รบกวนเจ้าให้ช่วยเขาสักครั้ง นี่เป็นความปรารถนาหนึ่งเดียวของข้า จดหมายขอร้อง！ไม่ต้องตามหา”
ซินเหยารู้สึกหนักอึ้ง คนแซ่เช่ออีกแล้ว แม้แต่หน้านางยังไม่เคยเจอเลย แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะทำตามความปรารถนาของนางสำเร็จหรือไม่
ตอนลงเขาถึงจะไม่ยากเย็นเท่าตอนขึ้นเขา แต่ด้วยความมืดเข้าปกคลุมทำให้เดินทางลำบากเพราะหน้าดินไม่เสมอกัน ร่างกายนางบาดเจ็บอยู่แล้ว จึงทำให้อ่อนล้าไปหมด
นี่ยังไม่ถึงบ้านนะ ซินเหยาก็รู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ ยังไม่ได้ยินเสียงวุ่นวายอย่างไม่ชัด
ซินเหยาใช้สายตามองทอดยาว ใจเย็นลง หรือจะเกิดอะไรขึ้นอีก？
“เจ้าคนใช้คนนั้นไปไหนแล้ว？หรือจะหนีไปแล้ว？”
ซินเหยาเดินไปยังประตู ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในหูของนาง แต่คำที่พูออกมาทำให้นางผิดหวังมาก
“ฮูหยินรอง ซินเหยาแค่ไปตามหายาถอนพิษ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว หนูปี้จำได้ว่านางเคยถามเรื่องหลังเขา เหมือนกับจะไปตามหายาบางอย่าง ไม่อย่างนั้น ให้หนูปี้พาคนออกตามหาดีไหมเจ้าคะ？”เสี่ยวชุ่ยได้ยินฮูหยินรองพูดคำสบประมาทซินเหยา ก็รีบร้อนแก้ต่างให้นาง
ซินเหยาได้ยินเยงเสียงหึ ตามมาด้วยเสียงอันไร้สำนึกก่นด่าตำหนิเสี่ยวชุ่ย
“เรื่องตามหานางมันแน่นอนอยู่แล้ว สัญญาขายทาสก็มี นางคิดว่านางจะหนีรอดหรือ？สำหรับที่เจ้าบอกว่าจะไปตามหาตอนนี้ เจ้าก็ไม่ดูว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ท้องฟ้ามืดขนาดนี้ จะไปตามหานางแค่เพียงคนเดียว จะให้คนตั้งเยอะตั้งแยะไปเสี่ยงกับอันตรายในความมืดเนี่ยนะ เจ้าอยากให้ทุกคนกลับมาไม่ได้กันรึไง？”ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮูหยินรองถึงเปลี่ยนเป็นคนจิตใจคับแคบขนาดนี้ เป็นห่วงชีวิตของลูกสาวตัวเองหรือนางเป็นคนอย่างนี้มาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว แต่เก็บซ่อนไว้อย่างดี
“น้อง อย่างไรซินเหยาก็เป็นคนใช้ของเรือนข้า จะต้องถูกอบรมลงโทษนั่นเป็นเรื่องของข้า ไม่รบกวนน้องจะดีกว่า”ในที่สุดฮูหยินใหญ่ก็ยืนแหวกผู้คนออกมา ให้คำตอบ เริ่มตอบฮูหยินรอง ที่ต้องเงียบตลอดหลายวันมานี้ แต่หลายวันก่อนที่นางไม่สามารถพูดอะไรได้เป็นเพราะเว่ยโก๋กงสั่งให้นางไปใคร่ครวญความผิดของตน
ฮูหยินรองเงยหน้าขึ้นมองฮูหยินใหญ่แวบหนึ่ง มุมปากยิ้มอย่างเย้ยหยันออกมา“ที่ท่านพี่พูดหมายความว่า กลัวว่าพี่จะถือหาง จนไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ แน่นอนว่าพี่ไม่ร้อนใจ แต่น้องคงไม่ได้ เพราะลูกสาวข้าต้องรอนางจนเสียเวลามามาก ถ้านางหนีไป ท่านจะให้ข้าทำอย่างไร？ชีวิตของนางแค่ชีวิตเดียวจะเทียบอะไรกับชีวิตลูกสาวของข้าได้”
มองเห็นฮูหยินใหญ่กับฮูหยินรองจะเปิดศึกโต้วาทีกันแล้ว ซินเหยาไม่สามารถจะยืนหลบอีกต่อไปได้แล้ว
“ฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรองเจ้าคะ หนูปี้ต่ำต้อย ไม่ควรค่าแค่การที่ฮูหยินทั้งสองท่านทำหน้าบึ้งตึงใส่กันหรอกเจ้าค่ะ！”
ซินเหยายืนอยู่ที่ประตู เสียงของนางก้องทะลุผ่านความมืดในลานไป ทุกคนจึงให้ความสนใจกันใบหน้าของนางในตอนนี้
บางคนดีใจ อย่างเช่นเสี่ยวชุ่ย บางคนยืนรอดูละคร อีกทั้งหลายคนยังมีความเงียบบางอย่าง
