ตอนที่ 503 หรือจะหนีไปแล้ว2
พอเห็นทุกสายตาจับจ้องมาที่ตัวเอง ซินเหยาก็เงยหน้าขึ้นเงียบๆ ลากขาที่มีอาการบาดเจ็บของตัวเอง เสื้อผ้าก็สกปรกมอมแมม แต่สายตาของนางแน่วแน่มาก และมีความหนักแน่นมาก ทำให้คนที่อยู่ ณ ที่นั้นตกตะลึงไปตามกัน
“ฮูหยินรองโปรดอภัย เพราะข้าเดินทางไปหลังเขาไปตามยาที่มีความสำคัญมาก ดังนั้นถึงทำให้เข้าใจผิด แต่ฮูหยินรองได้โปรดจงเชื่อใจ หนูปี้ก็เป็นคนรักษาสัจจะ อีกอย่างคุณหนูสี่ยังดีกับหนูปี้ ถึงหนูปี้จะไม่มีวิชาความรู้แต่ก็รู้จักบุญคุณ！”ซินเหยาพูดเน้นยำทีละคำ สายตาไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
โค้งตัวเคารพฮูหยินรองเสร็จ ซินเหยาก็ไม่ลืมฮูหยินใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ “ฮูหยินใหญ่ หนูปี้ทำให้ท่านทั้งสองแตกหัก เป็นความผิดของหนูปี้เองเจ้าค่ะ หนูปี้ยอมรับโทษตามกฎของจวน！”ซินเหยาคุกเข่ากับพื้นแล้วเอาหัวโขกกระแทกกับพื้น คำพูดแต่ละคำบาดลึกเข้าไปยังหัวใจของแต่ละคน คนส่วนมากถอนหายใจ การทำโทษกฎของจวนผู้หญิงตัวเล็กๆจะทนได้อย่างไร
ฮูหยินรองจ้องมองซินเหยาคิ้วขมวด เป็นห่วงนางที่ยอมรับโทษเอง แต่คำพูดที่พูดออกมาไม่มีทีท่าว่าจะถอนคืน อีกทั้งฮูหยินรองก็ไม่มีความคิดจะเอ่ยปากพูดอะไร
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็ทำไปตามกฎเถอะ แต่เจ้าต้องช่วยคุณหนูสี่เสียก่อน ไม่อย่างนั้นโทษของเจ้าคงไม่จบแค่นี้！”ในความเงียบนั้น ฮูหยินใหญ่ใช้ความคิด สุดท้ายจึงเอ่ยปากตัดสินให้ซินเหยา
“ขอบพระคุณฮูหยินใหญ่ ขอบพระคุณฮูหยินรอง！”แล้วคุกเข่าลงอีกครั้ง ซินเหยารู้สึกว่าร่างกายนางแทบแยกจากนั้น แต่ทุกคนยังไปจากไปไหน นางจะล้มไม่ได้ หากว่านางล้มวันนี้ กลัวว่าจะมีหลายคนดูถูกนาง
“ล่ะ ในเมื่อจัดการมาอย่างนี้ ทุกคนก็แยกย้ายได้แล้ว！”ฮูหยินรองใช้สายตาบางอย่างมองซินเหยาแวบหนึ่ง แล้วสั่งการไปที่ทุกคน เดินออกไปอย่างลำพองใจ
ฮูหยินใหญ่ก็ไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวกลับไปยังเรือนของตัวเองอย่างเงียบๆ
พอเห็นทุกคนเดินจากไปแล้ว สิ่งที่พยุงร่างกายซินเหยาไว้ก็หายไปในทันใด นางรู้สึกเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนแรงที่จะลืมตาก็ไม่มี
“ปึก！”
“ซินเหยา ซินเหยา เจ้าฟื้นสิ！”
กลางคืนเงียบสงัด เงียบจนได้ยินเสียงล้มลงของซินเหยากับเสียงร้องเรียกของเสี่ยวชุ่ย
ในขณะที่สะลึมสะลือ ซินเหยารู้สึกว่าตัวเองอยู่ในหมอกขาว ไม่ว่าจะหาอย่างไร ก็หาทิศทางอะไรไม่ได้เลย
เสียงร้องเรียกนางดังขึ้น นางอยากหนีไปให้พ้นจากที่นี่ นางจำเป็นต้องหนีไปให้พ้น เสียงนั้นเป็นดั่งเสียงสวรรค์ช่วยชีวิตนางไว้ นางวิ่งไปทางเสียงนั้นสุดแรง วิ่ง ในที่สุดก็รู้สึกได้ถึงแสงสว่างจ้าสาดเข้ามาในดวงตาของนาง นางอดขำไม่ได้ ข้างกายยังมีสัตว์น้อยน่ารักตัวหนึ่ง ซินเหยาไม่รู้วันคือสัตว์อะไร รู้เพียงว่ามันน่ารักมาก นางชอบมันมาก จึงค่อยๆก้าวเท้าเข้าไป ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งรู้สึกว่าสัตว์ตัวนั้นห่างตัวเองออกไปเรื่อยๆ
นางอยากเรียกให้พวกนางหยุด แต่ร่างนั้นก็กลายเป็นเงาดำหายไป
ตามมาด้วยฮูหยินใหญ่ กับฮูหยินองที่ยื่นมือมาให้นางพร้อมกัน
“ซินเหยา เจ้ามากับข้าเถอะ”ฮูหยินใหญ่ยื่นสอนมือ
“ไม่ ซินเหยาต้องไปกับข้า！”ฮูหยินรองก็ยื่นสองมือมาเช่นเดียวกัน
ซินเหยานั่งมองซ้ายที ขวาที แต่นางกลับไม่รู้ว่าควรเชื่อใจใคร
มีร่างกายสั่นเทาของคนคนหนึ่งอยู่ใต้เท้าของนาง ดึงขานางอย่างน่าสงสาร
ซินเหยามองดู ที่แท้ก็คือเจ้าใบ้！เจ้าใบ้อ้าปาก แต่กลับไม่มีเสียงอะไรออกมา มีเพียงสายตาของความหวัง ยังมีการส่ายหัวนั่นอีก แล้วก็ชี้มาที่หัวใจ
“เจ้าว่าให้ข้าเดินไปตามหัวใจตัวเองใช่ไหม？”ซินเหยามองริมฝีปากของเจ้าใบ้
เห็นแต่เจ้าใบ้พยักหน้าสุดแรง
ทันใดนั้นซินเหยาก็รู้สึกถึงแสงสว่างแยงตา ทุกคนหายไปแล้ว มีเพียงนางตัวคนเดียว ข้างหน้าเปลี่ยนเป็นแสงสว่างทางหนึ่ง
ในที่ซินเหยาก็เข้าใจ บุญคุณต้องทดแทน เดินไปตามทางหัวใจของตัวเอง ใครควรค่าแก่การช่วยเหลือ นางจะใส่ใจอะไรอีก
“ซินเหยา เจ้าฟื้นเถอะ ซินเหยา.…..”ใครกันที่พูดกรอกหูของตัวเอง ทั้งๆที่เป็นเสียงจิ๊จ๊ะ แต่เหตุใดถึงได้อบอุ่นขนาดนี้
ซินเหยาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกคือดวงตากลมโตเหมือนลูกวอลนัท
ถึงนางจะดูเหมือนสงบมาก แต่ในใจของนางกลับรู้สึกซึ้งใจมาก มีแค่เสี่ยวชุ่ยคนเดียวเท่านั้นที่เป็นห่วงนางขนาดนี้
“ซินเหยา เจ้าฟื้นแล้ว！”เสี่ยวชุ่ยที่เห็นซินเหยาลืมตาขึ้น ก็ดีใจจนหน้าบานเหมือนดอกไม้ จนทำห็ซินเหยาลืมตาไม่ขึ้น
“ไม่ต้องกังวลหรอก！”ซินเหยาพูดอย่างเรียบๆ แน่นอนว่าไม่ใช่คำที่ทำให้ตื่นเต้นหรือซึ้งใจ แต่ซินเหยารู้ว่าเสี่ยวชุ่ยต้องการอะไร นางไม่อยากให้เสี่ยวชุ่ยต้องเป็นห่วง
นางนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องไปต้มยาให้เสี่ยวหย่า เพราะหนอนพิษกู่มีเวลาจำกัดของมัน ครั้งก่อนนางพึ่งสั่งให้ใช้น้ำร้อนกับน้ำของค่อยซับตรงหน้าอกไว้ ตอนนี้ยังต้องใช้หญ้าเฉี่ยนเหมียน ทำอย่างนี้เสี่ยวหย่าถึงจะพ้นขีดอันตรายได้
“ซินเหยา ตอนนี้ร่างกายเจ้ายังอ่อนแอมากนะ ยังลุกจากเตียงไม่ได้！”เสี่ยวชุ่ยถูกซินเหยาที่ทรุดตัวลงทำให้ตกใจ กลัวว่านางจะเป็นอะไรขึ้นมาอีกจริงๆ
ซินเหยาส่งสายตาให้เสี่ยวชุ่ย “！ร่างกายข้าแค่อ่อนแอ แต่เสี่ยวหย่าตอนนี้ยังอยู่บนความเป็นความตาย ร่างกายของข้าพักฟื้นได้ แต่นางหากช้าไปเพียงนิดเดียวไม่ได้แล้ว”ซินเหยาตบมือเสี่ยวชุ่ยเบาๆพลางพูดขึ้น
