ตอนที่ 504 เจ้าหนอนที่น่าสงสาร1
เสี่ยวชุ่ยปล่อยมือจากซินเหยาอย่างเข้าใจ รีบไปจัดแจงหาเสื้อผ้าให้นาง
ตอนที่ปรากฏตัวอีกครั้งในห้องของเสี่ยวหย่า ซินเหยาก็เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นหน้าซีดเผือดจากหนอนพิษกู่ รู้สึกปวดใจเหลือเกิน เด็ดดอกของหญ้าเฉี่ยนเหมียนลงมา แล้วบดจนละเอียด
นางค่อยๆปลดเสื้อตรงหน้าอกของนางออก มองดูชิ้นเหนือก้อนหนึ่งที่ใขนาดประมาณหนอน ในใจก็รู้สึกโล่งอก วางดอกของหญ้าเฉี่ยนเหมียนในมือไปตรงบริเวณนั้นอย่างระมัดระวัง
“อ้าก เจ็บ เจ็บจะตายอยู่แล้ว ข้าไม่อยากมีชีวิตแล้ว！”พอวางหญ้าเฉี่ยนเหมียนลง หนอนที่อยู่บริเวณหน้าอกของเสี่ยวหย่าก็ดิ้นไปมา เหมือนโดนของบางอย่างพันธนาการ
แต่ระหว่างนี้ก็จะมีอาการเจ็บปวดมาก ซินเหยารู้ดี แต่นางไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว นางบีบมือของเสี่ยวหย่าอย่างให้กำลังใจ พูดบางอย่างข้างๆหูของนาง ซินเหยาได้เพียงแต่ใช้วิธีนี้ในการบรรเทาอาการเจ็บปวดของนาง
ฮูหยินรองได้เห็นซินเหยาหยิบหญ้าเฉี่ยนเหมียนออกมา ก็รู้สึกตกใจ นางรีบเก็บสีหน้าของตัวเองทันที จ้องมองท่าทางความเคลื่อนไหวของซินเหยา
“ท่านแม่ เสี่ยวหย่าเจ็บ เจ็บจังเลย อ้าก！”เสี่ยวหย่าร้องโหยหวยด้วยอาการเจ็บปวดเจียนตายอีกครั้ง
ฮูหยินรองผลักร่างของซินเหยาออกไปอย่างแรง “เจ้าทำอะไรกับนาง？”ในสายตาของฮูหยินรองมองซินเหยาเต็มไปด้วยศัตรู
ซินเหยาทนฝืนร่างกายที่ไม่สบายของตนเองขึ้น ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เดินเข้าไปจับมือของเสี่ยวหย่าอีกครั้ง “เสี่ยวหย่า เก่งที่สุด เจ้าเคยบอกว่าจะเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ปกป้องแม่ของเจ้านะ！”
คำพูดของซินเหยามีผลมาก เสี่ยวหย่าค่อยๆเงียบสงบลง
ซินเหยามองเห็นหญ้าเฉี่ยนเหมียนที่อยู่ตรงบริเวณหน้าอกค่อยๆซึมเข้าไป จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
เสี่ยวหย่าค่อยๆสงบลง ลมหายใจผ่านจมูกก็ค่อยๆนิ่งคงที่ขึ้นเรื่อยๆ
ฮูหยินรองเห็นการเปลี่ยนแปลงของเสี่ยวหย่าไปเรื่อยๆ อารมณ์จึงค่อยๆเย็นลง สายตาที่มองเสี่ยวหย่าก็เป็นมิตรมากขึ้น
สำหรับซินเหยาแล้ว ฮูหยินรองจะเป็นอย่างไรนางไม่สนใจ นางสนใจแค่ชีวิตอันไร้เดียงสาของเสี่ยวหย่าจะสิ้นไปแบบนี้ สำหรับคนที่ทำร้ายนาง ซินเหยาก็จะไม่ปล่อยให้มันลอยนวลอย่างแน่นอน
ซินเหยาเปลี่ยนเป็นใจเย็นและนิ่งสงบขึ้น นางช่วยชีวิตลูกสาวของฮูหยินรองไว้ สาวใช้ในเรือนของฮูหยินรองก็เกรงใจนางมากขึ้น แต่ฮูหยินใหญ่ทางด้านนู้นก็ดีกับนางมาตลอด คนของเรือนฮูหยินใหญ่ก็เริ่มต่อต้านนาง
แต่นอกจากเสี่ยวชุ่ยแล้ว ซินเหยาสนใจแค่เพียงคนที่อยู่รอบข้างนางเท่านั้น หลังจากนั้นก็จดจำเอาไว้
หลังจากที่สงบลงนางก็มองลูกวอลนัทในมืออย่างเหม่อลอย แล้วก็ทอดสายตามองไปไกล ได้แต่มองอย่างนั้นตลอด
ขณะที่นางกำลังเหม่อลอย ด้านหลังก็มีมือเล็กสองข้างมาปิดตานางไว้
ซินเหยารู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว แต่นางชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้ เด็กผู้หยิงน่ารักน่าชังคนหนึ่งมักจะชอบมาทำให้นางคลายเครียด
“พี่สาวไม่เดาอีกแล้วว่าข้าคือใคร？”เสี่ยวหย่าใช้ปากเล็กทำปากจู๋ สีหน้าเหมือนใครติดค้างอะไรนางอย่างนั้นแหละ
“เสี่ยวหย่า เจ้าต้องตั้งใจหน่อยนะ พี่ถึงจะทายไม่ถูก！”ซินเหยาพูดอย่างยิ้มๆ ก้มหน้าก้มตามองจดหมายฉบับนั้น
เหมือนเสี่ยวหย่าจะรู้จักนิสัยของซินเหยาดี จึงไม่ซนอีก เพียงแต่นางข้างซินเหยาอย่างเงียบๆ
“เห้อ！”
“เห้อ！”
ผ่านไปสักพัก เสี่ยวหย่าก็จะถอนหายใจ
ซินเหยารู้สึกทนไม่ไหวแล้ว นางรู้ว่าเด็กทนอะไรแบบนี้ไม่ไหว ถอนหายใจขนาดนี้ ต้องมีเรื่องไม่สบายอะไรแน่
“เป็นอะไร？”ซินเหยาวางจดหมายที่นั่งวิเคราะห์มานานแต่ไม่พบอะไร แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวหย่า
“หืม？”เสี่ยวหย่าคิดไม่ถึงว่าซินเหยาจะวางมือจากเรื่องของตัวเอง เพื่อมาสนใจเจ้าหนอนที่น่าสงสารอย่างนาง
“พี่ซินเหยา เจ้าเคยโกหกใครไหม？”เสี่ยวหย่ามองหน้าซินเหยาอย่างใสซื่อ แต่ซินเหยาก็เห็นอะไรบางอย่างในนัยน์ตาของนาง เป็นเรื่องเสียใจหรือ？เหตุใดเด็กตัวเล็กอย่างนางจะมีเรื่องเสียใจอะไรด้วยล่ะ
“เคยโกหาอยู่มั้ง หนูปี้จำไม่ได้แล้ว！”ซินเหยามีแค่ความทรงจำของตอนนี้ นอกจากโกหกคนที่อยากทะเยอทะยานขึ้นที่สูงคนนั้น นางก็ไม่รู้ว่านั่นนับเป็นหารโกหกหรือเปล่า เพียงแต่นางไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์แม้แต่คนเดียว
“หากคนที่เจ้าเชื่อใจมากที่สุดโกหกเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร？”เสี่ยวหย่าถามต่อ
ทันใจซินเหยาก็รู้สึกว่าเสี่ยวหย่าที่เป็นแบบนี้ทำให้นางปวดใจ เหตุใดเด็กผู้ใสซื่อถึงเปลี่ยนไปเป็นคนมีความเจ็บปวดเสียใจขนาดนี้
“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ตอนนี้เจ้ามองทุกอย่างให้สวยงามดีกว่า！”ซินเหยาคว้าเสี่ยวหย่ามากอดไว้ ค่อยๆลูบอย่างเบามือ แต่คำถามนั้นนางไม่ได้ให้คำตอบอะไรเสี่ยวหย่า เพราะนางก็ไม่รู้ว่าหากคนคนหนึ่ง ถูกคนที่ตัวเองเชื่อใจไว้ใจที่สุดหลอกลวง นางจะรู้สึกอย่างไร เสียใจเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว สำหรับว่าจะแก้ไขยังไง นางก็ยังไม่รู้จริงๆ
หากมีทางเลือก ซินเหยาจะไม่เงียบอย่างนี้ นางจะถามให้ชัดเจนว่าเรื่องวันนั้นเกิดอะไรขึ้น อาจจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็เป็นได้
ห่างจากเวลาที่เสี่ยวหย่ามาหาซินเหยาเพียงไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องกับเสี่ยวหย่า
“ซินเหยาเจ้าทำอะไรอยู่น่ะ？เกิดเรื่องใหญ่แล้ว！”ทันใดนั้นเสี่ยวชุ่ยก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก
