ตอนที่ 505 เจ้าหนอนที่น่าสงสาร2
“ซึ！”ซินเหยาคิดไม่ถึงว่าตัวเองที่เงียบสงบขนาดนี้จะต้องบาดเจ็บเพราะคำพูดของเสี่ยวชุ่ยประโยคเดียว นี่ไม่ใช่ตัวตนของนางจริงๆ นอกจากเรื่องที่ต้องร้อนใจมากจริงๆ ไม่อย่างนั้น คงไม่เป็นแบบนี้
เงยหน้ามองใบหน้าของเสี่ยวชุ่ย หวังว่าจะได้คำตอบเร็วที่สุด
“คุณหนูสี่เสียแล้ว！”
คุณหนูสี่เสียแล้ว หกคำนี้กลับเหมือนฟ้าผ่าลงมาทำให้ซินเหยาตื่นจากภวังค์
นางรีบพุ่งตัวออกไป อย่างหยุดไม่ได้
“เสี่ยวหย่า เสี่ยวหย่า เจ้าฟื้นขึ้นมาสิ อย่าแกล้งแม่อย่างนี้เลย！”ฮูหยินรองอุ้มร่างไร้วิญญาณของเสี่ยวหย่าที่พื้น ร้องไห้ปานใจจะขาด
สาวใช้ที่อยู่ที่นั่นทุกคนคุกเข่าลง ล้อมวงมองฮูหยินรองอุ้มร่างไร้วิญญาณของเสี่ยวหย่าเงียบๆ สายตาเย็นยะเยือกของผู้คน
มีบางคนรู้สึกเสียใจจริงๆ พวกนางได้เห็นชีวิตๆน้อยจากไปต่อหน้าต่อตา มีบางคนไม่รู้ กลัว ต่างกำลังคาดเดาว่าในจวนเว่ยแห่งนี้มีภูติผีใช่หรือไม่
“เสี่ยวหย่า อย่านอนได้ไหม อย่านอนอีกเลย แม่ไม่มีเจ้าไม่ได้นะ ！”ร่างอ่อนระทวยของฮูหยินรองยังคงไม่ยอมปล่อยร่างน้อยของเสี่ยวหย่า
ซินเหยามองร่างไร้วิญญาณของเสี่ยวหย่าไกลๆ ไม่มีเลือด ไม่มีบาดแผล ราวกับจากไปอย่างสงบ
“ถอยไปนะถอยไป！”
เว่ยโก๋กง ที่หายหน้าหายตาไปนานในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้น แต่เขามาช้าไปแล้ว
เว่ยโก๋กงเห็นฮูหยินรองโอบกอดร่างของเสี่ยวหย่า มีความเจ็บปวดแวบเข้ามาในดวงตา เดินเข้าไปโอบกอดฮูหยินรองเบาๆ
เหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดของฮูหยินรองหายไปจนหมด ในตอนที่เว่ยโก๋กงปรากฏตัวขึ้น ร่างกายก็อ่อนระโทยซบตรงอกกว้างของเว่ยโก๋กงทันที
“นายท่าน ท่านห้ามปล่อยคนฆาตกรที่ฆ่าเสี่ยวหย่าไปนะเจ้าคะ นายท่าน เสี่ยวหย่าอายุยังน้อย！”ฮูหยินรองร้องไห้น้ำตาไหลพรากตรงอกของเว่ยโก๋กง
“ได้ๆๆ หย่าซือ เจ้าอย่าเสียใจไปเลย เสี่ยวหย่าคงไม่อยากเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้！”เว่ยโก๋กง อยู่ข้างนอกเสียส่วนมากเขาก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจหญิงสาวที่สูญเสียลูกสาวไปอย่างไร คนหนึ่งก็เป็นฮูหยินของเขา คนหนึ่งก็เป็นลูกสาวที่เสียไป เขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร
“เสี่ยวหย่า นางยังวัยเยาว์ นี่เป็นสิ่งที่นางกุมไว้ก่อนตาย！”ฮูหยินรองหยิบของที่อยู่ในมือเสี่ยวหย่าออกมา เป็นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง
“นี่？วางใจเถอะ ข้าจะหาฆาตกรโฉดให้เจอ แก้แค้นให้นางให้ได้！”
เว่ยโก๋กงกวาดสายตาไปด้านข้าง นำผ้าเช็ดหน้ายื่นออกไป พ่อบ้านรับมาแล้วจึงนำคนทั้งหมดเดินออกไป
ซินเหยายังคงมองอย่างไกลๆ ไม่พูดอะไร ทั้งที่การสูญเสียลูกสาวควรจะต้องเสียใจ แต่ทำไมนางเห็นน้ำตาของฮูหยินรองที่ไหลออกมาไม่มีความจริงใจเลย ทั้งเสียงร้องไห้และคำพูด ทำไมมันดูขัดกันไปหมด
นางหวนนึกถึงคำพูดของเสี่ยวหย่า “หากถูกคนที่ตัวเองไว้ใจที่สุดหลอกลวงล่ะ？”คนที่เชื่อใจไว้ใจที่สุดใครกัน
“น้อง พี่เสียใจด้วยนะ！”ฮูหยินใหญ่รีบเดินเข้ามา แล้วนั่งลงดึงมือของฮูหยินรองมากุมไว้
“เพียะ！”มีมือหนึ่งตบเขามาที่มือของตน ฮูหยินรองเงยหน้าขึ้นมองฮูหยินใหญ่ด้วยความเกลียดชัง“เจ้าอย่ามาเสแสร้งนะ ที่เสี่ยวหย่าต้องตายก็เพราะฝีมือของเจ้า เป็นฝีมือของเจ้า！”ฮูหยินรองยิ่งพูด ก็ยิ่งอารมณ์รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ตรงเข้าไปตบฮูหยินใหญ่ฉาดหนึ่ง
“เป็นเจ้า เจ้าเป็นคนทำให้เสี่ยวหย่าตาย เจ้าไปตายซะ！”ฮูหยินรองโหมตัวเข้าไปที่ฮูหยินใหญ่ ใช้มือบีบคอฮูหยินใหญ่จนแน่น
“เออ น้อง เจ้า.…..ไม่……”ฮูหยินใหญ่รู้สึกว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ ยิ่งอยู่ยิ่งแน่น แน่นจนหายใจไม่ออก
เว่ยโก๋กงที่เห็นฮูหยินใหญ่อย่างนั้น จึงยื่นมือไปดึงฮูหยินรองที่ขาดสติออกมา สายตาที่ใช้มองฮูหยินใหญ่ช่างเย็นชายิ่งนัก“เจ้าออกไปก่อนเถอะ เรื่องนี้ข้าสืบให้กระจ่างอย่างแน่นอน ถึงกับกล้าลอบสังหารลูกสาวของเว่ยโก๋！”
พูดจบเว่ยโก๋กงก็พาฮูหยินรองเดินออกไปอย่างระมัดระวัง
ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเว่ยโก๋กงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชามายังนาง ทั้งร่างก็เซไปทันที
นางฝืนหัวเราะอย่างขมขื่น นี่หรือเป็นชายที่ตนรักสุดหัวใจ
เสี่ยวหย่าจากไปแล้ว ไปอย่างกะทันหัน ไม่มีแม้แต่สัญญาณเตือนอะไรเลย
ซินเหยาอย่าสืบหาความจริงจากเบาะแสหนึ่งเดียวที่เสี่ยวหย่าเคยพูดหลายวันก่อน ฮูหยินรองเป็นคนแรกที่นางจะสืบ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา การจากไปของเสี่ยวหย่าทำให้ทั้งจวนเว่ยถูกปกคลุมไปด้วยหมอก ทุกคนต่างพากันอกสั่นขวัญแขวน
“ซินเหยา น่ากลัวจังเลยเนอะ ช่วงนี้ที่ข้าไปเฝ้าเวรยามในตอนกลางคืนรู้สึกว่ามีใครตามข้าอย่างนั้นแหละ！”เสี่ยวชุ่ยเดินไปพูดใกล้ๆ
ซินเหยามองเสี่ยวชุ่ยด้วยความแปลกใจ “ปกติเจ้าทำเรื่องไม่ดีไว้เยอะรึเปล่า？”
ซินเหยาแค่พูดล้อเล่น แต่กลับทำให้เสี่ยวชุ่ยสั่นไปทั้งตัว
เพียงแต่ซินเหยาที่ก้มหน้าก้มตาไม่ทันสังเกตอะไร
“จะเป็นไปได้ยังไง เจ้าได้ข่าวมาไหมว่าช่วงนี้ฮูหยินป่าวหนัก！”คำพูดธรรมดาๆของเสี่ยวชุ่ยทำให้ซินเหยาเงยหน้าขึ้นมา
“ฮูหยินใหญ่ไม่สบายหรือ？”ในที่สุดซินเหยาก็นึกขึ้นได้ว่าเห็นฮูหยินใหญ่ตัวเย็น สายตาของนางก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“พวกเราไปดูกันไหม！”
พอเดินเข้ามาในเรือนของฮูหยินใหญ่ ที่นี่ไม่มีสาวใช้แม้แต่คนเดียว มีแต่ความผุพัง ผุพังทรุดโทรมจนน่าโมโห
“ฮูหยินใหญ่ หนูมาดูท่านแล้วเจ้าค่ะ！”ซินเหยาเข้ามาในห้อง มองเห็นฮูหยินใหญ่นอนอยู่บนเตียง ไม่มีซึ่งรัศมีความองอาจของวันวานหลงเหลืออยู่
“นั่งก่อนสิ！”ฮูหยินใหญ่ฝืนยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีก มีเพียงสายตาที่ส่งมา ว่าให้ซินเหยาตามสบาย
“ฮูหยินใหญ่ คนที่ทำร้ายก็ไม่ใช่ท่าน เหตุใดท่านต้องทรมานตัวเองย่างนี้ด้วยเล่า？”ซินเหยาค่อยๆช่วยฮูหยินใหญ่พับผ้าห่ม แล้วพูดขึ้นอย่างใจเย็น
“หึๆ ทุกคนคิดว่าเป็นฝีมือของข้า เพียงแต่ไม่มีหลักฐาน เจ้าเอาอะไรมาพูดว่าไม่ใช่ฝีมือของข้าล่ะ？”ฮูหยินใหญ่เหมือนได้ยินเรื่องน่าขัน ที่ทำให้นางฝืนยิ้มอย่างแข็งกระด้าง
