ตอนที่ 511 เจ้ารีบกลับไปซะ2
เห็นเพียงต้นหญ้าไปยังประตูหลังของเรือนฮูหยินรอง ยังคงมองไปรอบๆก่อน แล้วจึงเคาะประตู คนที่เปิดประตูเข้ามาเห็นว่าเป็นต้นหญ้า ก็รีบมองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว ดึงต้นหญ้าเข้าไปยังด้านใน
ซินเหยารู้สึกขัดใจ แต่เห็นว่ามีต้นไม้ต้นหนึ่งที่สามารถหลบซ่อนตัวได้ จึงกระโดดขึ้นไป ยืนด้านบน
แหวกกิ่งไม้ออก ซินเหยาพบว่าบนต้นไม้สามารถเห็นอะไรได้อย่างชัดเจน สิ่งเดียวไม่ชัดเจนคือเสียง
ต้นหญ้าถูกพาเข้าไปด้านอย่างรวดเร็ว
ซินเหยามองเห็นต้นหญ้าคุกเข่ายิ้มให้ฮูหยินรอง
แต่ฮูหยินรองมองต้นหญ้าอย่างไร้สีหน้าอารมณ์ จนกระทั่งต้นหญ้ายื่นหยกให้นางชิ้นหนึ่ง ฮูหยินรองเปลี่ยนเป็นตื่นเต้น รับของมาด้วยมืออันสั่นเทา
“นี่ ดี หากลับมาได้ก็ดี จัดการเสี่ยวหย่าทางนั้น……”
เสียงของฮูหยินรองขาดๆหายๆ ซินเหยาได้ยินเพียงเสียงที่ไม่ปะติดปะต่อกัน เพียงแต่นางสามารถมั่นใจได้อย่างหนึ่ง นั่นก็คือฮูหยินรองไม่เสียใจกับการตายของเสี่ยวหย่าแม้แต่น้อย เหมือนกับชีวิตน้อยๆของนางเป็นแค่คนที่ผ่านมาเท่านั้น แต่ไม่ใช่ลูกสาวของนาง
รู้ว่าต้นหญ้าพูดอะไรไปบ้าง เห็นเพียงฮูหยินรองตบหน้าต้นหญ้าไปฉาดใหญ่ด้วยความโกรธ“การตายของนางนั้นเป็นเรื่องที่นางสมควรได้รับ เจ้าจัดการเรื่องของตัวเองเถอะข้าจะไม่ลืมความชอบของเจ้า ไม่อย่างนั้นอย่าว่าแต่เจ้า เจ้าก็รู้ว่าลูกสาวของข้า……”
“เปรี้ยง”ซินเหยารู้สึกว่าท้องฟ้ามืดหม่นไปหมด รู้สึกหน่วงๆ เหมือนมีอะไรมากดทับเส้นประสาทนางอยู่ ทำให้นางสติหลุดไปชั่วขณะ การกระทำของฮูหยินรองเมื่อครู่ เสียงคำพูดพวกนั้นถ่ายทอดเข้ามายังหูของนางหมดแล้ว
ซินเหยาเชื่อมั่นการตัดสินใจของตัวเอง แต่นางกลัวการตัดสินใจของตัวเอง ความจริงนางรู้มาตั้งแต่ต้นว่าอาจจะเป็นฝีมือของฮูหยินรอง แต่ในใจของนาง ที่มีหัวใจของเสี่ยวหย่าอยู่ในนั้นไม่มีคำตอบนี้อยู่ ตอนนั้นนางรู้สึกว่าการจากไปเสี่ยวหย่าช่างอนาถยิ่งนัก ที่แท้ประโยคที่ว่าคนที่ไว้ใจที่สุดทำร้ายนั่นถึงเรียกว่าความเสียใจอย่างแสนสาหัสที่สุด
ซินเหยามองฮูหยินรอง สายตาของนางมีความเกลียดชังบางอย่างที่จะเรียกว่าเกลียดชังก็ไม่เชิง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ติดอยู่ในใจนางอย่างมั่นคง นั่นก็คือสักวันถ้านางสูญเสียทุกอย่างไปจะมาหวนนึกเสียใจกับสิ่งที่นางทำไป
แต่เสียใจก็เสียใจ ความเสียใจกลับยิ่งจะทำให้ซินเหยากล้าพุ่งชนมากยิ่งขึ้น ไม่สามารถมีผลต่อการตัดสินใจนางได้
ซินเหยาไม่พลาดที่จะมองเห็นสายตาแปลกๆของฮูหยินรอง นางจะดูว่าฮูหยินรองจะทำอะไรต่อไป
ต้นหญ้าแยกจากฮูหยินรองด้วยสีหน้าเปรมปรีดิ์ นางรู้สึกว่าตัวเองเข้าใกล้กับสิ่งที่อยากได้มากขึ้นแล้ว ต้องขอบคุณคนเมื่อคืนจริงๆ ไม่อย่างนั้นฮูหยินรองคงไม่มีท่าทีแบบนี้กับตนเอง เห็นได้ชัดว่าต้นหญ้าเห็นฮูหยินรองดูใส่ใจกับหยกชิ้นนี้มาก แม้กระทั่งเมื่อครู่นางยังไม่ได้ทำอะไรเลย อย่างนี้ก็ไม่เสียเปล่าที่นางอุตส่าห์หักหลังฮูหยินใหญ่
พอต้นหญ้านึกถึงฮูหยินใหญ่ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ สิ่งที่ทำกับตนทุกอย่าง ยังมีสิ่งที่บรรดาฮูหยินเยาะเย้ยนางอีก นางจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น ว่านางไม่ใช่แค่สาวใช้ ต้องมีสักวันที่นางจะได้นั่งอย่างเท่าเทียมกับพวกเขา จะต้องสูงกว่าด้วยซ้ำ
ในตอนนั้นนั่นเอง ฮูหยินรองมักจะมาหานาง หลังจากนั้นก็จะพูดเรื่องต่างๆ สุดท้ายก็ให้คำสัญญากับตนเองเป็นสิ่งที่แม้แต่ฝันยังไม่กล้าฝัน นั่นก็คือแต่กับลูกชายของฮูหยินรอง คุณชายรอง นั่นเป็นชัยชนะสูงสุด เพียงแต่ฮูหยินรองต้องได้ขึ้นแท่นแทนฮูหยินใหญ่เสียก่อน
ต้นหญ้ายังคงฝันเฟื่องอยู่อย่างนั้น กลับไม่รู้ว่าเรื่องร้ายๆได้คืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ
ในวันที่สองนั้น จวนเว่ยที่พึ่งจะเงียบสงบก็เกิดเรื่องน่ากลัวขึ้น ไม่อาจเรียกว่าเรื่องน่ากลัวได้ น่าจะต้องเรียกว่าการปล่อยวางอย่างง่ายๆ ต้นหญ้าฆ่าตัวตายภายในห้องพักของนาง
พบเห็นต้นหญ้าตายแต่ละคนเอาแต่ประจบสอพลอ อย่างเป็นคนโปรดของฮูหยินใหญ่
“อ้าก”เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้น ทำให้ดึงดูดความสนใจของผู้คน
ขณะที่เว่ยโก๋กงพาบรรดาฮูหยินมาถึง เห็นแค่รอยเลือดของการฆ่าตัวตาย ทำให้ภายในห้องนองไปด้วยคราบเลือด ในขณะเดียวกันผ้าไหมก็เปื้อนเลือด มีจดหมายที่เขียนด้วยเลือด ปรากฏขึ้นต่อหน้าของทุกคน
“อ้ายย！”ฮูหยินรองสีหน้าหวาดกลัว รีบกระโจนเข้าอ้อมกอดของเว่ยโก๋กง
เว่ยโก๋กงตบไหล่ของฮูหยินรองเบาๆอย่างรักใคร่ ซินเหยาเห็นแววตาอ่อนโยนของเว่ยโก๋กง แต่ฮูหยินใหญ่ได้แต่จ้องศพคนตายตาไม่กระพริบ
ผลสุดท้าย ซินเหยาคิดไม่ถึง หรือต้นหย่าจะเป็นฆาตกรที่ฆ่าเสี่ยวหย่า ผ้าเช็ดครึ่งหนึ่งที่เหลืออยู่เป็นหลักฐานอย่างดี
แต่รายละเอียดเดียวที่มีอยู่ ซินเหยาไม่ไปสนใจ เพียงแต่ได้ยินเสียงของเสี่ยวชุ่ยพูดผ่านหูนางเข้ามา
ตอนนั้นเสี่ยวหย่าจากไปอย่างกะทันหัน นับตั้งแต่นางจากไปหลายคืน มีคนเห็นคนสวมชุดขาวบินไปมาทั่วจวนเว่ย มีคนกลัวเยอะมาก
ความจริงนั่นเป็นดวงวิญญาณของเสี่ยวหย่า เสี่ยวหย่าตายอย่างไม่ทราบสาเหตุ อยากจะตามหาคนมาแก้แค้น แต่ต้นหญ้าที่เป็นฆาตกรกับตกใจกลัวจนไม่สบาย สุดท้ายทนทุกข์ทรมานกับความหวาดกลัวไม่ไหว จึงเขียนจดหมายแล้วก็ฆ่าตัวตาย
ซินเหยาได้ฟังดังนั้น ได้แต่ยิ้มขึ้นอย่างเรียบเฉย เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร นางรู้ดีกว่าใครทั้งนั้น
แต่ว่า นางเห็นสายตาของฮูหยินใหญ่นั้น มองตั้งแต่ต้นหญ้า หลังจากนั้นก็ย้ายไปยังฮูหยินรองที่ซบอกของเว่ยโก๋กง ความเย็นชาอันเบื่อหน่ายนั้น และหลังจากความเบื่อหน่ายของการตั้งมั่น
ซินเหยารู้ดี การสู้กันระหว่างผู้หญิงมันได้เริ่มอย่างร้อนระอุขึ้นแล้ว
หลังจากเกิดเรื่องของต้นหญ้าขึ้น ทุกคนก็กลับสู่สภาวะปกติของตนเอง แต่ฮูหยินใหญ่กับฮูหยินรองเหมือนจะค่อยๆกลับมาปรองดองกันอีกครั้ง
ในขณะนั้นฮูหยินใหญ่กำลังจิบชาอยู่นั้น สายตาทอดมองไปไกล ซินเหยาเพียงแค่ยืนข้างกายอย่างเงียบๆ มองไปทางทิศเหนืออย่างเหม่อลอย สายตาดูพร่ามัว
