ตอนที่ 509 สำเร็จไปครึ่งทางแล้ว2
ซินเหยาหัวใจเต้นเร็ว นางรู้สึกว่าคนคนนี้มีพิรุธ วันนี้นางไม่ได้เจอหน้านางเลย ดูท่าแล้วต้องลองสืบแล้วล่ะ
กลับมาที่เรือนฮูหยินใหญ่อีกครั้ง ซินเหยาอยากให้แน่ใจกับสิ่งที่นางสงสัย จึงเดินตรงเข้าไปในเรือนของฮูหยินใหญ่
“ฮูหยินใหญ่ หนูปี้มีเรื่องอยากถามฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าสมควรหรือไม่！”ซินเหยาคุกเข่าต่อหน้าฮูหยินใหญ่อย่างนอบน้อม เปิดปากพูดอย่างตรงไปตรงมา
ฮูหยินใหญ่มองไป จึงหัวเราะขึ้น ส่งสายตาไปให้คนรองข้าง
รอจนในห้องเหลือเพียงแค่สองคนแล้ว ฮูหยินใหญ่จึงส่งสัญญาณให้ซินเหยาพูดได้
ซินเหยาไม่อ้อมค้อม แต่สายตาของนางเหมือนมีแสงแวบเข้ามา นัยน์ตามีบางอย่างที่ผู้หญิงส่วนน้อยจะมี
“เหตุใดวันนี้ถึงไม่เห็นหน้าของต้นหญ้าเลย นางเป็นคนตรงกลางที่หนูปี้กับฮูหยินใหญ่รู้จัก ความจริงหนูปี้น่าจะขอบคุณนางถึงจะถูก！”ซินเหยาพูดพลาง ก็สังเกตสีหน้าของฮูหยินใหญ่ไปด้วย ไม่ปล่อยให้รายละเอียดแม้แต่นิดเดียวรอดพ้นสายตา
“หืม！ต้นหญ้า เจ้าเด็กนี่น่ะ เจ้าไม่พูดข้าก็ลืมไปเลย วันนี้นางเป็นหวัด พลาดไปจริงๆ อาหารของเจ้ารสชาติอร่อยขนาดนี้ นางยังไม่วางมือจากงานอดิเรก！”ฮูหยินใหญ่พูดอย่างเสียดาย
เป็นหวัด？ช่างบังเอิญจริงๆ！ซินเหยายิ้มอย่างเย้ยหยัน เป็นหวัดยังไปเรือนของฮูหยินรอง ไม่ฮูหยินใหญ่พูดเท็จ ก็ต้นหญ้าพูดโกหก ดูท่าแล้วนางคงต้องไปดูแล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ ในเมื่อเป็นอย่างนี้ หนูปี้ก็ขอตัวไปเยี่ยมนางด้วยตัวเองนะเจ้าคะ นางพูดสนทนากับนาง พอดีว่าไม่ได้พูดคุยแบบนี้กับนางมานานแล้ว！”ซินเหยาพูดขึ้นอย่างเรียบๆ กล่าวลาฮูหยินใหญ่แล้ว ก็เดินตรงไปยังที่พักของต้นหญ้าทันที แต่หวังว่าทุกอย่างจะเป็นแค่ความบังเอิญ ไม่อย่างนั้นนางคงไม่รู้ว่าต้องต่อกรกับนางอย่างไร
“ก๊อกๆๆ！”ซินเหยาเคาะประตูห้องของต้นหญ้าอย่างมีมารยาท เพราะถึงนางจะเป็นที่โปรดปรานมากกว่าต้นหญ้า แต่อย่างไรเสียต้นหญ้าก็ยังเป็นผู้อาวุโสกว่า นางจะทำท่ายโสโอหังไม่ได้
“แค้กๆๆ เข้ามาเถอะ！”ในห้องมีเสียงไปลอดออกมา ตามมาด้วยเสียงเชิญซินเหยาเข้ามา เห็นได้อย่างชัดว่าหน้าซีดเซียวไร้เรี่ยวแรง
ผ่านเสียงนี้ ไม่มองหน้า ทำให้คนคิดว่าคนคนนี้ป่วยหนักมาก
แต่นี่ไม่ได้รวมถึงซินเหยาด้วย ภาพการฝึกแล่นเข้าในสมองของซินเหยา จะแยกแยะวิเคราะห์เสียงของคนอย่างไร ท่าทาง คำพูดสายตาทุกอย่างล้วนสามารถรู้ได้ว่าฝ่ายตรงข้างเก็บซ่อนอะไรไว้อยู่ หนึ่งในนั้นก็คือความแตกต่างระหว่างเสียงไอปลอมกับเสียงไอจริง
ซินเหยายิ้มขึ้น ดูท่าแล้วตัวเองหาช่องโหวได้แล้วล่ะ
“พี่ต้นหญ้า ซินเหยานำของเล็กๆน้อยๆมาให้ เห็นว่าเจ้าป่วย！”ซินเหยาเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางมีน้ำใจ แต่นางก็ยังพยายามควบคุมไม่ให้อารมณ์หลุด ย้ำเตือนกับตัวเอง
“แค้กๆๆ ขอบใจเจ้านะ！”เสียงไออีกแล้ว เห็นได้ชัดว่าอาการหนักขึ้น ต้นหญ้าขอบคุณซินเหยา
ซินเหยาได้แต่ยิ้ม ดูต้นหญ้าจะลุกขึ้น นางจึงรีบเข้าไปพยุงต้นหญ้าที่ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก
แต่ ขณะที่ถูกมือของต้นหญ้านั้น ซินเหยาก็เห็นบางอย่างอย่างรวดเร็ว
แต่ต้นหญ้าที่โดนสัมผัสถูกมือในตอนนั้น ก็รีบสะบัดออกเหมือนโดนไฟช็อต
ซินเหยาหัวเราะ เหมือนรู้อยู่แล้วว่าต้นหญ้าต้องมีปฏิกิริยาอย่างนี้ นิ้วมือดึงต้นหญ้าในขณะนั้น จึงเลิกเสื้อนางขึ้น อย่างนี้ ต้นหญ้าสะบัดตัวออกไป ทำให้แขนหลุดลอดออกมาอยู่ข้างนอก
เป็นไปตามคาด ซินเหยามีสีหน้าตกตะลึง “มือเจ้าไปโดนอะไรมา พี่ต้นหญ้า ปกติเจ้าทำให้ระมัดระวังตลอด ถ้านี่เหลือเป็นรอยแผลเป็นไว้จะทำอย่างไร！”ซินเหยาพูด ประโยคคำพูดนั้นเหมือนเป็นห่วงเป็นใย แต่ภายในใจนางกลับมีความคิดต่างออกไป
รอยแผลของต้นหญ้าถูกซินเหยาพบเข้า ดูเสียงอันตกใจของซินเหยาแล้ว ใจเต้นถี่ แต่กลับถูกทายประโยคของซินเหยาทำให้โล่งอกไป
ซินเหยาจัดการตามเป้าหมายของตัวเองแล้ว แน่นอนว่าไม่อยากอยู่นาน คืนนี้อาจจะมีอะไรสนุกๆให้ดู นางเชื่อมั่น
คืนนั้น ในขณะที่ความมืดเข้าปกคลุม ซินเหยาอาศัยตอนที่เสี่ยวชุ่ยนอนหลับจึงเข้าไปแตะสกัดจุดนอนเสี่ยวชุ่ยด้วย นางมักรู้สึกว่าเสี่ยวชุ่ยนอนหลับไม่สนิท ดังนั้นทุกความเคลื่อนไหวของนาง เหมือนต้นหญ้าก็สังเกตได้ ซินเหยาจึงต้องใช้อุบายนี้
ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซินเหยาเปลี่ยนเป็นชุดดำ ปิดหน้าปิดตา สาเหตุที่วันนี้นางไม่สวมชุดดำนางก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ก็ลองดูไม่เสียหายอะไร
ถึงตอนนั้นอาจจะจับปลาได้ในน้ำขุ่นก็ได้ อย่างไรเสียรูปร่างของนางกับต้นหญ้าก็คล้ายกัน
“ซิ่ว！”ลูกดอกอันหนึ่งไม่รู้ว่ามาจากทิศทางไหน ตรงปักเข้าที่ประตูหน้าห้องของต้นหญ้า
“คืนนี้ ที่เดิม！”
สีหน้าของต้นหญ้าดูตกใจมาก เห็นดังนั้นจึงรีบเก็บของไว้อย่างรวดเร็ว ปิดประตู แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า
ซินเหยาอยู่ไม่ไกล อาศัยแสงสว่างอันน้อยนิดดุทุกความเคลื่อนไหวของต้นหญ้า รู้สึกดีใจเล็กๆ แล้วรีบออกไป
พอต้นหญ้ามาถึงสถานที่นัดหมาย รอนานมากก็ไม่ปรากฏเงาของใครออกมาเลย แต่นางก็ไม่กล้าไม่กล้าคิดว่าคนผู้นั้นจะมาหรือไม่
ซินเหยามองดูจากด้านบน มองฝีเท้าของต้นหญ้ายิ่งอยู่ถี่เรื่อยๆ เดินไปเดินมาที่ใต้ต้นไม้ รอยยิ้มยิ่งอยู่ยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆ นางจะให้ต้นหญ้าประหลาดใจในตอนที่นางกระวนกระวายใจ หลังจากนั้นก็จะให้นางสับสนวุ่นวายจนทำอะไรไม่ถูก
