บทที่ 519 มีเรื่องยากอะไรกัน
“ไปเสียเถิด เจ้าเองก็ไม่รู้ว่าฮูหยินรองคิดอะไรกันแน่ อีกหน่อยนายน้อยและคุณหนูไม่กี่คนนั้นก็กลับมาแล้ว เรื่องนี้ยังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ” ครั้นฮูหยินใหญ่เอ่ยถึงบุตรของตน ใบหน้าก็เผยแววแห่งความพึงพอใจ
ความรักของมารดายิ่งใหญ่ขนาดนี้ เหตุใดฮูหยินรองถึงได้ลงมือกับลูกสาวของนาง เป็นเพราะเสี่ยวหย่ารู้อะไรเข้าหรือเปล่านะ คราวนี้ซินเหยาจึงนึกถึงกระดาษที่พับเป็นรูปกบที่เสี่ยวหย่ามอบให้ตนในวันนั้น มีอักษรเขียนอยู่ด้านบน ตอนนั้นตนเองก็ไม่ได้สังเกตอะไร
ซินเหยาขอตัวจากฮูหยินใหญ่ นางต้องการค้นหาหลักฐานบางอย่างโดยเร็วที่สุดเพื่อพิสูจน์ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วไหนจะเจ้าทึ่มนั่นป่านนี้จะเป็นอย่างไรแล้วบ้าง น้าเมิ่งชิงชังตน ควรพูดว่าชิงชังคนของฮูหยินใหญ่และฮูหยินรอง แต่กลับช่วยตนเอาไว้ได้ทุกหนทุกแห่ง นี่มันเพราะอะไรกันแน่
“ซินเหยา ซินเหยา แฮ่กๆ”
เมื่อได้ยินเสียง ซินเหยาเงยหน้าขึ้นหันไปมองตามทิศทางที่เสียงดังลอยเข้ามา มองเห็นเสี่ยวชุ่ยโบกมือให้ตนมาแต่ไกล เพียงแต่น้ำเสียงนั้นรู้สึกว่าจะแฝงความสะอึกสะอื้นอยู่ นี่ทำให้ซินเหยาไม่เข้าใจอย่างยิ่ง
“ซินเหยา ข้าคิดถึงเจ้าแล้ว” เสี่ยวชุ่ยวิ่งพรวดเข้ามากอดซินเหยาแน่น
ซินเหยาอุ่นใจ ลูบไล้เสี่ยวชุ่ย และแย้มยิ้มให้ “มันไม่ได้ไกลเสียหน่อย คิดถึงข้าก็กลับมาหาข้าก็สิ้นเรื่อง” ซินเหยาพูดเปี่ยมด้วยแววไม่แยแส แต่ในใจของนางรู้ดีว่าตนยังคงไม่ค่อยคุ้นชินกับการไม่มีเสียงโหวกเหวกของเสี่ยวชุ่ย ทุกครั้งที่อยู่ในห้องมักรู้สึกว่ามันเงียบเชียบนัก
“ข้า ข้าก็ยังคิดถึงอยู่ดีนั่นแหละ ตอนเย็นก็มาหาเจ้าไม่ได้อีก” เสี่ยวชุ่ยกระทืบเท้า พลางเบ้ปากเอ่ยคำ
ซินเหยาเห็นเสี่ยวชุ่ยมีท่าทีเหมือนเด็กก็ไม่ปาน ก็นึกถึงความรู้สึกของนางที่มีต่อหมิงเช่อ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ
เสี่ยวชุ่ยกลับไม่ได้เคอะเขินเลยสักนิด ลากซินเหยากลับมายังสถานที่พำนักเดิมของนาง พอเข้าไปในห้องก็เริ่มมองซ้ายแลขวา
“เจ้ากำลังมองอะไรอยู่เหรอ” ซินเหยาไม่เข้าใจพฤติกรรมเช่นนี้ของเสี่ยวชุ่ยยิ่งนัก นี่มันคือพฤติกรรมของหัวขโมยชัดๆ
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ข้าก็แค่มองไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” เสี่ยวชุ่ยโบกมือ เอ่ยคำอย่างเป็นธรรมชาติยิ่งนัก
“ว่ามา ครั้งนี้เจ้ามาหาข้า มีเรื่องลำบากอะไรอีกกันหรือ” อันที่จริงซินเหยาก็พอเข้าใจเสี่ยวชุ่ยได้ ตอนนี้นางมีคนที่ชอบแล้ว นางยังคงกระวนกระวายต่อหน้าของคนๆ นั้นอยู่
“เอ่อ ข้าอยากกลับมาแล้วจริงๆ นะสิ” เสี่ยวชุ่ยมองซินเหยาครั้งแล้วครั้งเล่า นึกอยากพูดขยายความให้มากกว่านี้ แต่กลับยังรู้สึกว่ายิ่งพูดยิ่งปลอม
“เจ้าอยากกลับมา?” ในเรื่องนี้ ซินเหยาจะไม่แสดงความสงสัยไม่ได้ หรือชายผู้นั้นจะจากไปแล้ว ดังนั้นจึง…
เสี่ยวชุ่ยถูกแววตาเช่นนี้ของซินเหยามองสบจนค่อนข้างละอายใจ จากนั้นจึงเบี่ยงหลบอย่างไม่เป็นธรรมชาติ นางต้องหลบซ่อนอารมณ์ของตนเองให้ดีถึงจะได้การ
“เป็นอะไรไป” ซินเหยายังคงมองเสี่ยวชุ่ยอย่างสงสัยแวบหนึ่ง นางรู้สึกว่าเสี่ยวชุ่ยคนนี้มีเรื่องปิดบังตนอยู่
“เอ่อ ไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรไงเล่า จู่ๆ ก็คิดถึงเจ้า ดังนั้นจึงอยากกลับมาก็เท่านั้นเอง เจ้าดูข้าโตขนาดนี้แล้วเพิ่งจะตกอยู่ห้วงภวังค์รักแบบนี้จริงๆ ไม่เป็นไร ข้ากลับไปก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นคุณชายหมิงเช่อจะว่าข้าอีก ไม่ใช่เรื่องแล้ว” เสี่ยวชุ่ยถูกดวงตาคู่นั้นของซินเหยามองจนเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้ว และวิ่งไกลลิ่วออกไปราวกับกำลังหนีหมาป่า
ซินเหยามองเงาหลังที่วิ่งตัวปลิวของเสี่ยวชุ่ย ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา เด็กสาวคนนี้ยังคงตีโพยตีพายอยู่เหมือนเดิม
วิ่งมาได้ไกลมากแล้ว เสี่ยวชุ่ยมั่นใจว่าซินเหยามองไม่เห็นนาง นางจึงหยุดฝีก้าวของตนลง ทุกครั้งนางมักจะรู้สึกว่าสายตาของซินเหยามันวับๆ แวมๆ แต่กลับดูคมกริบเสียขนาดนั้น ตนอยู่ต่อหน้านางก็แทบจะกลายเป็นคนล่องหนไปแล้วสินะ
กลับมาถึงที่พัก เสี่ยวชุ่ยมองใบหน้าด้านข้างที่ดูเคร่งขรึมของหมิงเช่อ ในดวงตานั้นพึงพอใจ ผู้ชายคนนี้ตนก็ได้ตกหลุมรักทั้งอย่างนี้ไปเสียแล้ว
วินาทีที่เสี่ยวชุ่ยเข้ามาในห้องหมิงเช่อก็รู้แล้ว สิ่งที่กำลังครุ่นคิดอยู่เมื่อครู่จนถึงป่านนี้ก็ยังไม่มีบทสรุป เขาละทิ้งความคิดดังกล่าวนั้น เงยหน้าขึ้นมองความลุ่มหลงในสายตาของเสี่ยวชุ่ย ดวงตานั้นทอแววได้ใจ แวบหนึ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นมองไปทางเสี่ยวชุ่ยอย่างอ่อนโยนอบอุ่นยิ่งนัก “เป็นอย่างไรบ้าง ดูเจ้ารีบร้อนมากนะเมื่อกี้นี้”
เสี่ยวชุ่ยตกอกตกใจ คิดไม่ถึงว่าจะถูกหมิงเช่อจับพิรุธได้ทั้งอย่างนี้ เดิมทีนางยังคิดไม่ตกว่าควรจะบอกคุณชายหมิงเช่อดีหรือไม่
“บ่าว”
“พูดตามจริง” ราวกับรู้ว่ามีความเป็นไปได้ที่เสี่ยวชุ่ยจะหลอกตน หมิงเช่อรีบตัดบทคำพูดที่เสี่ยวชุ่ยจะเอ่ย ต้องการให้นางไตร่ตรองอีกครั้งค่อยปริปากเอ่ย
“เจ้าค่ะ ซินเหยาฉลาดยิ่งนัก บ่าวคิดว่ามันไม่เหมาะเลยที่จะขอกลับไปแบบคลุมเครือเช่นนี้” ขณะที่เสี่ยวชุ่ยเอ่ยประโยคนี้ก็แฝงกลิ่นอายของประสบการณ์ ราวกับว่านี่ถึงจะเป็นตัวนางอย่างแท้จริง
ความจริงข้อนี้หมิงเช่อเข้าใจผิดไปหน่อย ตนไม่เคยเข้าใจเสี่ยวชุ่ยเลย แต่ว่าถ้อยคำที่เสี่ยวชุ่ยเอ่ยนั้นก็สมเหตุสมผล ทว่าเขาเองก็รู้ซินเหยาคนนี้ไม่ใช่แค่ฉลาดธรรมดา ให้เสี่ยวชุ่ยกลับไปโดยไม่มีเหตุผลที่ฟังขึ้นเกรงว่าจะไม่ได้แน่ เช่นนั้น…ดูท่าเขาคงทำได้เพียงให้เสี่ยวชุ่ยคับข้องใจแบบนั้นไปเสียแล้ว
คิดถึงตรงนี้ หมิงเช่อก็ยิ้มอย่างแปลกประหลาด
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อาจจะต้องให้เจ้าคับข้องใจแบบนี้ไปก่อน เจ้าไม่กลัวหรือ” หมิงเช่อมีท่าทีจะใช้กลหญิงงามเล็กน้อย มองที่เสี่ยวชุ่ย สายตาคู่นั้นอ่อนโยนลึกซึ้ง ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาก็แฝงความเอาใจใส่และจนปัญญาอยู่กลายๆ
เสี่ยวชุ่ยถูกมองเช่นนี้ ถ้อยวาจานี้สำหรับนางแล้ว นางย่อมได้ยินเป็นว่าคุณชายหมิงเช่อกำลังเป็นห่วงตนอยู่ จะไปสังเกตเห็นได้อย่างไรว่าเบื้องหลังถ้อยคำนั้นมันคือหน้าซื่อใจคด
“บ่าวไม่กลัวเจ้าค่ะ สามารถแบ่งเบาความหนักใจของนายน้อยหมิงเช่อ ในใจของบ่าวก็หวานล้ำนัก ความคับข้องใจบ่าวไม่สนหรอก ขอเพียง ขอเพียงในใจคุณชายมีบ่าวอยู่” ครั้นเอ่ยถ้อยคำนี้จบ หน้าของเสี่ยวชุ่ยก็แดงเสียจนเหมือนลูกแอปเปิล แววตาคู่นั้นทอประกายเฝ้าฝัน อยากจะมองหมิงเช่อแต่กลับกลัวจะเอ่ยปาก
“ฮ่าๆ” จู่ๆ หมิงเช่อก็หัวเราะออกมา มันทำให้เสี่ยวชุ่ยอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีในบัดดล ศีรษะก็ก้มงุดต่ำลงไปอีก
กลับไม่คาดคิดว่านิ้วมือของนายน้อยหมิงเช่อจะเชยปลายคางของเสี่ยวชุ่ยขึ้น ดวงตาจ้องมองเสี่ยวชุ่ย ในดวงตาของเสี่ยวชุ่ยยังคงสับสนวุ่นวาย และจุมพิตลงไปในตอนนั้นเอง
บัดนั้นเสี่ยวชุ่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จากนั้นจึงหลับตาลงอย่างหวานฉ่ำ ต้อนรับการมาเยือนของความสุขทุกประการ
ทันใดนั้น รุ่งอรุณแห่งวสันตฤดูทาทับไปทั่วห้อง
“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะลงมือเร็วขนาดนี้ ข้าประมาทเจ้าไปแล้วจริงๆ” ฮูหยินรองที่อ่อนโยนโดยปกติมองไปยังหมิงเช่อที่อยู่ตรงข้าม หัวเราะเสียจนมันเป็นครั้งแรกที่พิลึกพิลั่นเสียขนาดนี้
สีหน้าหมิงเช่อเคร่งขรึม คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยคำ “ข้าก็ไปทำตามที่ท่านบอก เด็กสาวคนนั้นกลับไม่ได้ฉลาดเท่าซินเหยาขนาดนั้น แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่รู้ว่านี่มันจะล้มไม่เป็นท่าหรือไม่”
สำหรับความกังวลใจของหมิงเช่อ ฮูหยินรองกลับไม่ได้แยแสเลยสักนิด ดูเหมือนกับทุกอย่างอยู่ในแผนการที่นางวางไว้อย่างไรอย่างนั้น “ถ้าหากนางฉลาดเหมือนกับซินเหยาคนนั้น มันก็ไร้ประโยชน์สิ เพราะนางหลงรักเจ้าแล้ว เจ้าไม่รู้เชียวหรือว่าต่อให้เป็นผู้หญิงที่ฉลาด ครั้นเจอเข้ากับคำว่ารัก ก็มักจะกลายเป็นคนโง่ไปได้” ฮูหยินรองเอ่ยถ้อยคำนี้จู่ๆ ก็นิ่งขรึมขึ้นมา
ฟังฮูหยินรองพูดประโยคนี้ออกมา หมิงเช่อก็ครุ่นคิด แต่ก็รู้สึกว่ามันก็สมเหตุสมผล ไม่เช่นนั้นก็คงเหมือนญาติผู้พี่ของตนในตอนแรกก็เป็นแบบนั้น เมื่อหลงรักพี่เขย ก็พยายามต่อสู้เพื่อทำเรื่องพวกนี้
“ต่อไป อาจจะไม่เพียงทำให้นางคับข้องใจ อาจจะต้องทำให้เจ้าคับข้องใจเพิ่มไปด้วย” ฮูหยินรองมองไปที่หมิงเช่ออย่างสนอกสนใจ แววตาคู่นั้นราวกับจะสูดกลืนเขาเข้าไปทั้งร่าง
หมิงเช่อมองไปทางฮุหยินรอง ไม่ค่อยเข้าใจในน้ำคำของนางเท่าไหร่นัก “นี่หมายความว่าอย่างไร ยังต้องให้ข้าทำอะไรอีก”
ฮูหยินรองหัวเราะ “อันที่จริงไม่จำเป็นต้องให้เจ้าทำอะไรเลย ขอเพียงทำให้เจ้าบาดเจ็บเล็กน้อย บางทีประสิทธิภาพมันจะยิ่งดีขึ้น”
เมื่อได้ฟังฮูหยินรองเอ่ยเช่นนี้ หมิงเช่อก็เข้าใจขึ้นมาทันที “ฮูหยินรองมีประสบการณ์จริงๆ เสียด้วย” ว่ากันว่าที่น่ากลัวที่สุดคือจิตใจสตรี ก็คงจะหมายถึงคนอย่างฮูหยินรองกระมัง ไม่เช่นนั้นคงจะไม่คิดวิธีการเช่นนี้ แต่แค่บาดเจ็บเล็กน้อยควรจะไม่เป็นปัญหากระมัง
“เอาล่ะ เจ้าออกไปก่อนเถิด เจ้าดูว่าจะบอกกับเสี่ยวชุ่ยอย่างไร หรือว่าต่อจากนี้ค่อยบอกนางดี บางทีอาจจะดีกว่าหน่อย” ฮูหยินรองปริปากพลางปรายตามองเงาหลังของหมิงเช่อ
“อา นังคนไร้ประโยชน์ เจ้ารินน้ำอย่างไรกันแน่ นี่เจ้าจะลวกข้าให้ตายเลยหรือไงหา” เสียงหนึ่งตวาดด่าลั่นคับจวนเว่ยโก๋กง เรียกให้สาวใช้หลายนางวิ่งเข้ามาในทันที ใครก็รู้ว่าตอนนี้คุณชายหมิงเช่อเป็นแขกคนสำคัญของนายท่าน ใครจะกล้าทำเรื่องไม่สมมาพาควรแม้แต่เสี้ยวเดียวกันเล่า
“พรึ่บ” เสี่ยวชุ่ยรีบคุกเข่าลงบนพื้น มองทางหมิงเช่อทั้งน้ำตา สายตาเปี่ยมด้วยความสั่นสะเทือนขวัญ เมื่อครู่นางจำได้อยู่แท้ๆ ว่าตนห่างจากคุณชายหมิงเช่อเป็นโยชน์ขนาดนั้น ใครจะไปรู้ว่ามันจะหกใส่มือเขาได้
อีกอย่างน้ำนี้เป็นน้ำที่เขาบอกให้ตนต้มมาสดๆ ร้อนๆ เอง
“เจ้าว่าเจ้าไร้ประโยชน์ขนาดนี้ จะอยู่รับใช้ข้าที่นี่ทำไมกัน ที่นี่ไม่ต้องการคนโง่เง่าขนาดนี้หรอกนะ” หมิงเช่อไม่สนใจอะไรมาก เขามองตรงที่เสี่ยวชุ่ยซึ่งคุกเข่าอยู่อย่างโกรธแค้น มือที่ถูกลวกยังมีความแสบร้อนอยู่วูบวาบ น้ำต้มนี้มันได้ที่ดีจริงๆ สินะ
“บ่าวไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ ขอคุณชายได้โปรดเว้นโทษเสี่ยวชุ่ยสักหนเถิดเจ้าค่ะ คุณชายโปรดจงเมตตา” เสี่ยวชุ่ยโขกพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำตาร่วงรินลงมาดั่งสายฝนพรำ
สำหรับสีหน้าเช่นนี้ของเสี่ยวชุ่ย หมิงเช่อรู้ว่านางไม่สามารถเข้าใจท่าทีของตนในตอนนี้ได้ และน้อยใจอย่างยิ่ง แต่ละครบทนี้ยังต้องเล่นต่อไปจึงจะได้ผล
“เกิดเรื่องอะไรกัน” ฮูหยินใหญ่ที่ไม่รู้ว่ามาถึงเมื่อไหร่ได้ยินเสียงลอยตามลมนี้เข้า
“หมิงเช่อ มือของเจ้าเป็นอะไรไป” แวบเดียวฮูหยินใหญ่ก็มองเห็นมือของหมิงเช่อที่ถูกน้ำร้อนลวกเป็นปื้นใหญ่ จึงเอ่ยถามอย่างอาทร
ในส่วนความห่วงใยของฮูหยินใหญ่นั้น จู่ๆ หมิงเช่อก็มีความรู้สึกละอาย แต่ว่าเขาบอกตัวเองในใจ ขอเพียงตนทำสำเร็จ เขาก็จะทำให้นางมีชีวิตที่สุขสบายได้แน่
“ขอบคุณท่านพี่ที่เป็นห่วง ยังพอทน ไม่ได้สาหัสอะไร โอ้ย” บอกว่าไม่สาหัส แต่หมิงเช่อกลับอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา หัวคิ้วมุ่นเข้าหากัน
“นี่ยังไม่สาหัสอีกหรือ นิ่งกันอยู่ทำไม ยังไม่รีบไปตามท่านหมอมาอีก” ฮูหยินใหญ่หมุนกายไปตวาดลั่น สาวใช้พวกนั้นรีบวิ่งไปตามท่านหมออย่างรู้งาน
ฮูหยินใหญ่มองเห็นคนที่ยังสั่นเทาอยู่บนพื้น บัดนั้นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มองไปทางหมิงเช่อแวบหนึ่งอย่างรู้แจ้ง “เสี่ยวชุ่ยเป็นคนทำน้ำร้อนลวกเจ้างั้นรึ” อันที่จริงก็ถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว แต่นางยังคงไม่รู้ว่าจะปริปากด้วยวิธีอื่นใดอีก
“อัย น้องเล็กทำได้เพียงขอบคุณเจตนาดีของท่านพี่ สาวใช้ดีๆ แบบนี้ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก ท่านพี่พานางกลับไปเถิด ข้าคิดว่าบางทีข้าอยู่กับนางอาจจะทำผิดซ้ำๆ ซากๆ ก็ได้” กล่าวพลาง หมิงเช่อยังทอดถอนใจอย่างนึกเสียใจ
เมื่อเสี่ยวชุ่ยได้ยินเช่นนี้ก็สงบลง หมิงเช่อจะให้ฮูหยินใหญ่พาตนกลับไป นั่นไม่ใช่…
นึกถึงตรงนี้ นางก็อดเงยหน้ามองซินเหยาที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่ได้ และก็มองเห็นความอาทรในสายตาของซินเหยา
“ฮูหยินใหญ่โปรดอภัย คุณชายขอจงเมตตา บ่าวไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ท่านรู้จักบ่าวดี ดังนั้นโปรดจงเอื้ออารีด้วยเถิดเจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยโขกศีรษะไม่หยุดประกอบไปด้วย หยาดน้ำตาไหลร่วงตามพวงแก้มของนางลงมา โขกศีรษะจนพื้นไม้เกิดเสียงสะท้อนเข้าไปในหัวใจของซินเหยา
ซินเหยาอดมุ่นหัวคิ้วไม่ได้ มองทางฮูหยินใหญ่ด้วยความเฝ้าหวังเล็กน้อย
ฮูหยินใหญ่สัมผัสได้ถึงสายตาของซินเหยา หันหน้ามองไปทางนาง แต่กลับมองไม่เห็นสีหน้าอะไรเลย ข้อนี้ทำให้นางค่อนข้างฉงนใจ…
“ฮูหยินใหญ่ ท่านเห็นแก่ที่เสี่ยวชุ่ยปรนนิบัติท่านมานาน ครั้งนี้โปรดให้อภัยความไม่ได้ตั้งใจของนางเถิดเจ้าค่ะ” ซินเหยามองเห็นสีแดงพร้อมที่ปรากฏบนพื้นแผ่นนั้น หัวใจพลันเจ็บแปลบ ท้ายที่สุดก็อดเอื้อนวาจาร้องขอเอาไว้ไม่อยู่
