ตอนที่ 576กลับมาอยู่ข้างกายข้าเสียดีๆ
ซ่างกวนเหมิงห้าวเห็นคนชุดดำท่าทางช้าลงเขาก็ยักคิ้วแล้วยิ้มแล้วกระโจนเข้าหาทันที
แต่ ซ่างกวนเหมิงห้าวรักซินเหยามากเมื่อครู่ที่เรียกยิ่งทำให้เขาโกรธมากและเขาจะต้องจับให้ได้
โจว๋หยูนถิงเห็นซ่างกวนเหมิงห้าวเร็วขึ้น และเหมือนเขาจะไม่รีรออะไรเลย นี่มันแย่แล้ว ถ้าซินเหยาสำคัญกับซ่างกวนเหมิงห้าวขนาดนั้นงั้นเขาก็ขอใช้ชีวิตนางมาพนันแล้วกัน และยังทดสอบด้วยว่าเขาให้ความสำคัญกับซินเหยาขนาดไหน
“ซินเหยาได้รับบาดเจ้บต้องรีบไปช่วย” ซ่างกวนเหมิงห้าวได้ยินแค่นี้ก็อึ้งทันที ตาของเขาเต็มไปด้วยหยดน้ำตา ความรู้สึกนั้นมันเป็นอย่างไร ทำให้คนแบบนี้เป็นห่วงขนาดนี้ โจว๋หยูนถิงก็ไม่รู้ และไม่เข้าใจ ตอนนี้เขาต้องการแค่ช่วยชีวิตคนดังนั้นเขาจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ขณะที่ซ่างกวนเหมิงห้าวยังคงอึ้งอยู่นั้นโจว๋หยูนถิงรีบอุ้มของในมือแล้วเหาะหนีไป
พวกทหารเห็นเขาหนีไปแล้ว “ตาม” หัวหน้าทหารคนนั้นสั่งขึ้น ทุกคนเลยรีบตามไป แต่ใครจะไปรู้ ซ่างกวนเหมิงห้าวโบกมือแล้วพูดขึ้นว่า “ปล่อยเขาไปเถอะ”
ทุกคนต่างตะลึง ไม่รู้ว่าจะตามดีหรือไม่ตามดี
เดิมเขาก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วพอซ่างกวนเหมิงห้าวเห็นทุกคนเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี “หรือว่าพวกเจ้าฟังที่ข้าพูดไม่เข้าใจ ต้องให้พูดอีกรอบไหม” เขาโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
ทุกคนที่ทำงานในวังหลวงล้วนรู้จักนิสัยเขาดี ถ้าใครกล้าขัดคำสั่งเขานั่นก็เท่ากับว่าคนคนนั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว
ทุกคนต่างถอยกลับออกไป ซ่างกวนเหมิงห้าวเห็นวังหลวงที่เงียบสงบเขาก็ค่อยๆเดินเข้าไปในตำหนักฉิน ในหัวของเขานึกถึงแต่คำพูดของคนชุดดำเมื่อครู่ “ต้องรีบช่วยซินเหยา” นั่นก็เท่ากับว่านางยังไม่ตาย และแสดงว่าตอนนี้นางกำลังอยู่ในอันตราย พอคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ตกใจ
ไม่ได้ เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาง เขารอมานาน เขาไม่เห็นด้วยนางก็ห้ามตาย และเขายังต้องลงโทษนางที่หลายปีมานี้นางไม่เคยมาหาเขาเลย
ฮ่องเต้ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ แต่ถึงจะโกรธขนาดไหนก็ไม่เท่ากับใจที่คิดถึงและเป็นห่วง เขาพูดในใจว่า “ขอแค่เจ้ายังปลอดภัยดี ข้าจะไม่โกรธไม่ลงโทษเจ้า แต่เจ้าต้องปลอดภัยดีและกลับมาอยู่ข้างกายข้า”
ใบไม้หนึ่งใบปลิวไปตามลมมาตกอยู่ที่ไหล่ของเขา และถูกพัดอีกจนตกลงสู่พื้น ก็คงเหมือนกับใจของเขาในตอนนี้ที่ทั้งคิดถึงและเป็นห่วงซินเหยา
ทุกคนต่างพากันหลับใหล หานเองก็เหมือนจะหลับแต่เพื่อคุ้มครองซินเหยาเขามองดูน้าเมิ่ง มองดูสีหน้าของนางที่กำลังรู้สึกผิด หานอึ้ง บางทีควรให้โอกาสนางอีกครั้ง
“น้าเมิ่ง ข้าจะออกไปข้างนอกสักครู่ เจ้าต้องดูแลนางให้ดี คอยดูว่านางต้องการอะไรหรือมีอะไรเกิดขึ้นกับนาง” หานมองดูน้าเมิ่งแล้วพูด
น้าเมิ่งมองดูหานที่หวังในตัวนาง นางอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง “ข้ารู้แล้ว เจ้าวางใจเถอะ เจ้าออกไปจัดการธุระของเจ้าข้าสำนึกผิดแล้ว และก็รู้แล้วว่านางคือลูกสาวของคุณหนู ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายนางอีก ” น้าเมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
หายรับรู้ได้ถึงความจริงใจของนาง เขาพยักหน้าแล้วก็ออกไปอย่างไม่ลังเล
น้าเมิ่งมองดูห้องที่เหลือแค่นางกับซินเหยาที่กำลังหายใจอยู่ ถ้าหากไม่ใช่เพราะลมหายใจนี่นางคงคิดว่านางตายไปแล้ว
น้าเมิ่งมานั่งข้างๆเตียงของซินเหยา มองดูใบหน้าที่ขาวซีด “เจ้าโผล่มาทำไมตอนนี้ เจ้ารู้ไหมเจ้าทำให้ข้าลำบากใจมากแค่ไหน” ตอนที่พูดประโยคนี้แววตาของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในความเจ็บปวดเต็มไปด้วยความสับสน ถ้าหากนางต้องเลือกแค่คนเดียวงั้นขอโทษนะ นางคงต้องขอโทษซินเหยา นางต้องช่วยคุณหนู ถึงจะบอกว่านางเห็นแก่ตัวนางก็ไม่กลัว นางไม่อยากให้คุณหนูต้องลำบากอยู่ข้างนอกคนเดียว
คิดมาถึงตรงนี้ น้าเมิ่งมองดูและกำมือแน่น จากนั้นค่อยๆยื่นมือไปทางจมูกของซินเหยา
ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว อีกแค่นิดเดียวนางก็ไม่ต้องสับสนและเจ็บปวดแล้ว
“ซ่า” ก้อนหินก้อนหนึ่งถูกเขวี้ยงมาจากข้างนอกมาโดนมือข้างที่กำลังปิดจมูกซินเหยาอยู่
นางหันมาเห็นชายชุดดำคนหนึ่งยืนอยู่ สายตานั่นเต็มไปด้วยความเกลียด
น้าเมิ่งไม่เข้าใจ แต่นางไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ อีกแค่นิดเดียวเองนางก็สามารถช่วยคุณหนูออกมาได้แล้ว
คนนั้นดูน้าเมิ่งกำลังจะฆ่าซินเหยาอีก แววตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธเขารีบเหาะเข้ามาจะทำร้ายน้าเมิ่ง
“ใคร” ตอนเที่หานเข้ามาก็พอดีกับที่คนชุดดำกำลังจะสู้กับน้าเมิ่งหรือพูดอีกอย่างว่าจะทำร้ายซินเหยา เขารีบเข้ามา คนชุดดำเห็นหานเข้ามาก็รีบเหาะหนีไป
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หานมองดูน้าเมิ่งและถามขึ้นด้วยความแนห่วง
ความเป็นห่วงของหานทำให้น้าเมิ่งยิ่งรู้สึกผิด เรื่องที่นางต้องจัดการซินเหยามันก็เป็นเรื่องนางไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว นางชอบซินเหยามาก และซินเหยาเองก็คือคุณหนูน้อยนางยิ่งไม่อยากทำเช่นนี้เลย
หานมองดูสีหน้าของน้าเมิ่งไม่ค่อยดีและรู้ว่านางเป็นห่วง ยังไงเสียแผลนี่ที่ได้มาก็เพราะนาง พอคิดมาถึงตรงนี้หานเลยพูดขึ้นว่า “น้าเมิ่งเจ้าเหนื่อยแล้ว เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะข้าจะอยู่เฝ้าต่อเอง”
น้าเมิ่งยกมือขึ้นมาโบกไปมาแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ ไม่ต้อง อ่อใช่แล้ว เมื่อครู่เจ้าพึ่งบอกว่าจะออกไปทำธุระข้างนอกไม่ใช่หรอ” หานกลับมาทำให้นางรู้สึกเย็นวูปขึ้นมาถ้าไม่ใช่เพราะคนชุดดำเมื่อครูโผล่มา ที่ตนคิดจะฆ่าซินเหยาคงถูกหานเห็นเข้าแน่
หานยิ้ม “เมื่อครู่คิดว่ามีธุระ แต่ข้าคิดว่านายท่านคงวางแผนเอาไว้แล้วยังไงก็รอให้เขากลับมาก่อนดีกว่า เมื่อครู่ข้าได้ละเลยหน้าที่ของตนเกือบทำให้แม่นางซินเหยาต้องได้รับบาดเจ็บอีก ตอนนี้ไม่ควรทำอะไรโดยพลการแล้ว”
“อ่อ” น้าเมิ่งหาพิรุธจากคำอธิบายของหานไม่เจอเลยและไม่กล้าถามเยอะ ไม่เช่นนั้นจะทำให้เขาสงสัยได้ ขอแค่ซินเหยาผ่านคืนนี้ไปไม่ได้งั้นนางก็ไม่ต้องลงมือแล้ว
“พ่า” ในขณะที่พวกเขากำลังเฝ้าดูซินเหยาอย่างตั้งใจและรอคอยการฟื้นคืนสติของนาง รอให้ฟ้าสาง ก็มีเสียงดังขึ้น
เห็นเพียงโจว๋หยูนถิงเดินเข้ามาในห้องด้วยความยากลำบาก เลือดไหลจากบ่าซ้ายจนเสื้อผ้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด
“นายท่าน” หานเรียกขึ้นแล้วรีบเข้าไปพยุงโจว๋หยูนถิงด้วยความเป็นห่วง
โจว๋หยูนถิงเห็นหานก็ทำให้เขาวางใจ เขามองไปทางคนที่อยู่บนเตียงแล้วเอาของที่อยู่ในมือออกมา “เอาของสิ่งนี้ไปต้มมาให้นาง…..ดื่ม” โจว๋หยูนถิงพูดอย่างชัดเจนแต่เพราะพิษยาทำให้เขาพูดช้า
หานพยักหน้ามองดูของที่โจว๋หยูนถิงถืออยู่ เขารีบรับมาแล้วเอาให้น้าเมิ่ง ใครจะไปรู้ว่าโจว๋หยูนถิงจะแย่งของสิ่งนั้นจากมือน้าเมิ่งกลับมา
“เจ้าเอาไปต้ม” สายตาที่เขามองทำให้หานไม่อาจปฏิเสธ นี่มันทำให้หานลำบากใจ
“แต่ว่าบาดแผลของท่าน…..” หานเป็นห่วงโจว๋หยูนถิง มองดูสีหน้าของเขายิ่งดูยิ่งแย่ เขาเป็นห่วงมาก
“รีบไป” โจว๋หยูนถิงกัดฟันพูดขึ้นอย่างไม่สนใจหาน
น้าเมิ่งกำลังคิดอยากจะได้ของสิ่งนั้นแต่กลับถูกโจว๋หยูนถิงแย่งกลับไป นางรู้ว่าโจว๋หยูนถิงไม่ไว้ใจนาง ตอนนี้ไม่ว่านางจะอำอะไรเขาก็สงสัยไปหมด แต่บาดแผลของเขา น้าเมิ่งรู้สึกลำบากใจ นางหันไปมองหาน ในที่สุดนางก็ตัดสินใจ “เจ้าไปเถอะหาน นายน้อยข้าจะดูแลเอง”
หานได้ยินน้าเมิ่งพูดเช่นนี้เขาก็วางใจแล้วรีบไปต้มยา
โจว๋หยูนถิงเห็นของถูกเอาออกไป เขาก็หันมาทางน้าเมิ่งมองนางด้วยสายตาที่โกระแค้น แต่ตอนนี้ชีวิตสำคัญกว่า เขาจึงได้สั่งให้น้าเมิ่งไปหยิบยา
“เจ้าไปหยิบยาเม็ดในกล่องของข้ามาให้ข้าแล้วก็หยับป๋ายลู้ตันมาด้วย” เขาคิดว่าน้าเมิ่งคงไม่ทำร้ายเขาหรอก อีกอย่างยาอยู่ในกล่องของเขา นางจะมีเวลาที่ไหนวางยาให้เขา
โจว๋หยูนถิงให้น้าเมิ่งไปหยิบยาถึงทำให้นางรู้สึกดีขึ้น ดูท่าแล้วนายน้อยคงแค่โกรธนาง ถึงได้ดุนางเช่นนั้นขอแค่นางทำตัวดีๆคงไม่มีอะไรแล้ว “นายน้อยนี่คือยาของท่าน” น้าเมิ่งเอายาที่หยิบมาส่งไปให้โจว๋หยูนถิง จากนั้นก็รินน้ำให้เขาแก้วหนึ่งแล้วส่งไปให้เขา
“ไม่ต้องคิดจะฆ่าซินเหยาอีก ต่อให้นางตายไปแล้ว ก็ใช่ว่าพวกเขาจะยอมปล่อยท่านแม่กลับมา คนนั้นแค่อยากจะยืมมือฆ่าคนเท่านั้นเอง หากซินเหยาตาย นางเองก็คงไม่รอด”
แก้วน้ำในมือของน้าเมิ่งตกกระเด็นสาดไปในมือของโจว๋หยูนถิง คำพูดของโจว๋หยูนถิงชัดเจนแล้ว เหมือนเขาจะรู้ งั้นตน…………..
น้าเมิ่งเองก็ไม่รู้ว่าตนทำยังไง ถึงได้ทำร้ายคุณหนูน้อยแล้วยังช่วยคุณหนูไม่ได้อีก
โจว๋หยูนถิงมองใจน้าเมิ่งออก เขาใจอ่อนยังไงเสียเขาก็รู้ดีว่าน้าเมิ่งจริงใจกับเขา “วางใจเถอะ ท่านแม่ไม่เป็นอะไรหรอก ข้าสืบมาได้แล้วอีกไม่นานก็จะไม่เป็นไรแล้ว”
พอเขาพูดคำว่าไม่เป็นไรแล้ว สายตาของเขาจ้องมองไปทางซินเหยา ไม่เป็นไรแล้ว เขาพูดขึ้นในใจ
ซ่างกวนเหมิงห้าวดูสาส์นที่อยู่ข้างๆไป เขาก็ร้อนรนใจไป ต่อให้เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ซินเหยาเป็นอย่างไรแล้ว เขาอยากจะลงมือแต่เขาก็ยังคงไม่มั่นใจ
“หวาหนิง หวาหนิง…….”เขาเรียกแต่ก็ไม่มีใครตอบ
อีกคนหนึ่งรีบเข้ามาอยู่ต่อหน้าเขา “ฮ่องเต้ หวาหนิงหายตัวไปหลายวันแล้ว”
ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนี้เขาก็ขมวดคิ้ว อะไรคือหายตัวไปหลายวันแล้ว ถึงว่าทำไมเรื่องนั้นถึงได้มาอย่างกะทันหัน ผู้หญิงคนนั้นก็หายตัวไปอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“เจ้าไปสืบมาให้ข้าว่าครั้งสุดท้ายที่หวาหนิงจัดการเรื่องคือเมื่อไหร่และไปสืบมาด้วยว่าเกี่ยวข้องอะไรกับน้าเมิ่งคนนั้นทำไมไม่เหมือนกับที่ข้าคิดเอาไว้”
“ขอรับ” ไปมาไร้ร่องรอยเมื่อครู่ยังมีคนอยู่เล
ยแต่ตอนนี้คนได้หายไปแล้ว เหลือไว้เพียงซ่างกวนเหมิงห้าวคนเดียวที่ขมวดคิ้วอยู่ตรงนั้น
ซ่างกวนเหมิงห้าวหยิบสาส์นขึ้นมาดูอีกครั้ง หลายต่อหลายครั้งที่ดูสาส์นเรื่องตระกูลโจว๋เขาอดที่จะคิดไม่ได้ บางทีเสด็จแม่เตือนไว้อาจจะถูกก็ได้ จัดการตระกูลโจว๋ต้องถอนรากถอนโคนไม่เช่นนั้นพอถึงเวลาหากไม่ถูกเว่ยโก๋กงชักชวนไป อำนาจของพวกเขาก็มีล้นฟ้า แต่ดีตรงที่ว่าพวกเขามีแต่คนที่มีวรยุทธไม่ค่อยเก่ง ถ้าจะต้องสู้พวกเขาคงไม่พร้อม ตอนนี้หากจะจัดการยังทำได้ง่าย
คิดมาถึงตรงนี้ซ่างกวนเหมิงห้าวก็ผุดรอยยิ้มขึ้นมาแล้ววงกลมไปที่สาส์นนั่น แววตาเจ้าเล่ห์ ครั้งนี้ยิงนัดเดียวได้นกสองตัว
