ตอนที่ 530 ยังจะพูดว่าไม่ได้ติดค้างข้าอีก
“หมิงเช่อ เจ้าดูสิเกลือรอบนี้ของเราจะได้เงินมาเท่าไหร่” เว่ยโก๋กงเหมือนจะให้ความสำคัญกับคนที่ไม่มีความรู้สึกอย่างติงหมิงเช่อ
ถ้าหากเป็นคนที่ฮูหยินใหญ่แนะนำมาเว่ยโก๋กงอาจจะสงสัย แต่เป็นคนที่ฮูหยินรองแนะนำมาเว่ยโก๋กงกลับเชื่ออย่างสนิทใจ เขาคิดว่าฮูหยินรองจะไม่ทำร้ายเขาแน่นอน งั้นก็อย่าบอกความจริงให้หมิงเช่อรู้จะดีกว่า งั้นหมิงเช่อก็จะไม่รู้ว่าเขาคือคนทำ
และเขายังรู้ถึงความแค้นที่ฮูหยินรองมีต่อฮูหยินใหญ่ ดังนั้นวิธีนี้คล้ายๆกับว่าให้หมิงเช่อรับคนเลวมาเป็นพ่อ คิดๆดูแล้ว แบบนี้เว่ยโก๋กงถึงจะวางใจได้
“เว่ยโก๋กงวางใจได้ ครั้งนี้ให้ข้าเป็นคนขนไปเอง รับรองไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน” หมิงเช่อพูดประโยคนี้อย่างมั่นใจ
และนี่ก็เพียงพอที่จะทำให้เว่ยโก๋กงเชื่อ
บางครั้งอาจจะมีความเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นโดยที่ไม่คาดคิดไว้ ผลที่ตามมาก็อาจจะร้ายแรงมากเช่นกัน
“นายท่านเกลือของพวกเราถูกคนขโมยไป” บ่าวคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานอย่างหน้าตาตื่น ทำให้เว่ยโก๋กงโมโหมาก
“เจ้าว่าไงนะเจ้าแน่ใจหรือ” เว่ยโก๋กงเบิกตากว้าง ใครๆก็รู้ว่าการค้าที่สำคัญที่สุดของจวนเว่ยก็คือเกลือนี้ อันดับแรกเลยคือรายได้ดี รองลงมาคือได้รับความกรุณาจากฮ่องเต้ แน่นอนว่านี่คือเงินก้อนใหญ่
“จริงขอรับ ข้าไปถามมาหลายครั้งแล้ว” บ่าวคนนั้นกลัวจนตัวสั่น มองดูสีหน้าที่ดำเคร่งครียดของเว่ยโก๋กง
“เพ้ง” เสียงดังขึ้น เว่ยโก๋กงทำให้โต๊นั่นแตกสลายเขานึกถึงคำพูดของฮูหยินรองในวันนั้น “คอยดูแล้วกัน” ที่แท้ก็
“หมิงเช่อดูถูกข้าเกินไปแล้ว คิดสินะว่าจวนเว่ยของเราไม่มีคนแล้ว” เว่ยโก๋กงสะถบออกมา แล้วรีบสั่งการ
“นาย นายท่าน หมิงเช่ออยู่ที่ห้องโถง” ยังมีบ่าวที่ไม่กลัวตายเข้ามารายงาน
“ออกไป” เว่ยโก๋กงเตะเข้าไปที่บ่าวคนนั้น
เว่ยโก๋กงมาถึงที่ห้องโถงแล้วมองดูหมิงเช่อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางที่ไม่เกรงกลัว
“โอ้ พี่เขย เจ้าทำไมทำหน้าเช่นนี้ข้าไม่เคยติดค้างอะไรเจ้าเลยนะ” หมิงเช่อจากปกติที่นิ่งสุขุมกลายเป็นเย็นชาและพูดประชดเขาขึ้นมา
“เจ้า เจ้าเอาเกลือของข้าไป ยังจะมีหน้ามาบอกไม่ได้ติดค้างอะไรข้าอีก เจ้าคิดว่าข้าเว่ยโก๋กงโง่มากสินะ” เว่ยโก๋กงพูดขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
แต่หมิงเช่อกลับทำท่าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาคิดว่าตนนั้นได้ชนะแล้ว ไม่ต้องกลัวเว่ยโก๋กงตอนนี้เขามีสิทธิ์ที่จะคุยข้อตกลงกับเว่ยโก๋กง
“ข้าจะไม่อ้อมค้อมอะไรกับเจ้า การค้าของตระกูลติง เจ้ารู้ดีที่สุด ข้าแค่มาเอาของที่เป็นของตระกูลติงคืน เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าคือเว่ยโก๋กงอยู่ไกลจากฮ่องเต้ เจ้าก็สามารถทำอะไรก็ได้ข้าจะบอกให้นะฝันไปเถอะ” หมิงเช่อยืนขึ้นมองดูเว่ยโก๋กงอย่างไม่เกรงกลัว
นึกไม่ถึงว่าเว่ยโก๋กงจะหัวเราะออกมา แล้วพูดใส่หมิงเช่อว่า “เจ้าไม่คิดหรือว่าที่เจ้าได้มามันง่ายเกินไป หรือเจ้าคิดว่าเจ้าควบคุมการค้าของจวนเว่ยได้แล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองกับข้างั้นหรือ เจ้าคิดไหมว่าตัวเองเหมือนกำลังละเมออยู่”
“ไปตามฮูหยินใหญ่ ฮูหยินรองและฮูหยินห้ามา”
เว่ยโก๋กงพูดกับหมิงเช่อจบก็หันไปสั่งบ่าวให้ไปตามคนมา
ได้ยินดังนั้นร่างกายของหมิงเช่อเซทันที ถ้าหากเรียกฮูหยินใหญ่ กับฮูหยินรองเขาพอจะเข้าใจได้ แต่เรียกฮูหยินห้า งั้นก็เท่ากับว่าเว๋ยโก๋กงรู้เรื่องงั้นหรือ
เว่ยโก๋กงสังเกตเห็นหมิงเช่อสะดุ้ง สีหน้าของเขาก็ยิ้มเย้ย “พวกเจ้าคงคิดสินะว่าไม่มีใครรู้ ไม่ดูว่าใครคือเจ้าของจวนเว่ยนี้”
ตอนที่เว่ยโก๋กงพูดประโยคนี้นายหญิงทั้งสามก็มาถึงห้องโถงใหญ่ และมองไปทางหมิงเช่อ มีคนเดียวที่ยังคงนิ่งคือฮูหยินรอง
“ฮูหยินรองเรื่องนี้เจ้ามาพูดเองดีไหม” เว่ยโก๋กงชอบให้ฮูหยินรองพูดถึงแผนการของตนเอง
เดิมคิดว่านางจะรพูดแต่ครั้งนี้ฮูหยินรองกลับเปลี่ยนไป มองดูเว่ยโก๋กงด้วยสีหน้าที่ไม่ร็เรื่องอะไร “นายท่านโปรดอธิบายเองเถอะ ข้าเองก็ไม่แน่ใจ”
ฮูหยินรองรู้ความคิดของเว่ยโก๋กง แต่ตอนนี้นางยังไม่อยากเปิดศึกกับฮูหยินใหญ่ นางยังอยากเล่นอยู่
“เจ้านี่” เว่ยโก๋กงมองฮูหยินรองด้วยสายตาที่คิดไม่ถึง แต่กลับสบตากับสายตาของนางที่เหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด ทำให้เขาใจอ่อน
จึงได้ยึดตามความคิดของตนเอง เว่ยโก๋กงอธิบายใหม่ เรื่องราวผ่านไปได้ด้วยดี แค่หมิงเช่อที่คิดไม่ซื่อมาตั้งแต่แรก จึงต้องมาพบกับจุดจบเช่นนี้
“หมิงเช่อเจ้ารู้ไหมว่าเจ้าผิดตรงไหน” เว่ยโก๋กงพูดที่ไม่ใช่ความจริงและไม่ใช่ความเท็จของความจริง หลังจากนั้นก็ถามหมิงเช่อหนึ่งประโยค
หมิงเช่อมองดูฮูหยินห้าที่ยืนอยู่ข้างๆฮูหยินใหญ่ที่กำลังเสียใจแต่นางก็ยังคงสีหน้าที่ไม่เชื่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ยังดีๆอยู่หรือ เขาก็บอกนางเองว่าทุกอย่างราบรื่นดี ฮูหยินใหญ่ที่ดื่มชาของตนยิ่งดื่มก็ยิ่งติด ทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้น
“ข้าผิดอะไร ตระกูลติงของพวกเราผิดอะไรทำไมเจ้าต้องบีบบังคับพวกเขา” หมิงเช่อยังคงไม่เข้าใจ เมื่อสองวันก่อนฮูหยินรองพึ่งพูดกับเขาว่าจะช่วยเขาและได้โอนถ่ายเงินของจวนเว่ยเรียบร้อยแล้ว แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นกลับพบว่าเรื่องไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ฮูหยินใหญ่ได้ยินหมิงเช่อพูดเช่นนี้ก็หันไปมองเว่ยโก๋กงอย่างนึกไม่ถึง นางน้ำตาคลอ “นายท่านี่มันเกิดอะไรขึ้น”
ซินเหยาพยุงฮูหยินใหญ่ มองดูความวุ่นวายนี้ คงจะเป็นฮูหยินรองและเว่ยโก๋กงที่กำลังแสดงละครอยู่ นี่จะจบมันยังไง
เว่ยโก๋กงไม่ตอบฮูหยินใหญ่ แต่กลับหันไปพูดกับฮูหยินห้า “เจ้ารู้ว่าเจ้าผิดตรงไหนไหม”
ฮูหยินห้ามองดูเว่ยโก๋กงด้วยความกลัว แล้วหันมาทางฮูหยินรองที่กำลังดูเรื่องสนุกอยู่ ทั้งหมดนี้มันไม่เหมือนกับที่พวกเขาวางแผนเอาไว้
พอเห็นเว่ยโก๋กงชี้ไปที่ฮูหยินห้าทำให้หมิงเช่อลืมตัวแล้วดึงฮูหยินห้ามาไว้ข้างหลังเขา
“เว่ยโก๋สูเจ้าอย่าคิดที่จะทำอะไรฮูหยินห้า เป็นเจ้าที่แยกพวกเราออกจากกัน และเป็นเจ้าที่ทำลายตระกูลติง เจ้ามันยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า ข้าจะบอกเจ้าให้ ตอนนี้การค้าของเจ้าอยู่ในมือข้าทั้งหมดแล้ว และข้ายังมีหลักฐานด้วย ระวังเถอะข้าจะเอาไปทูลฮ่องเต้”
เว่ยโก๋กงชายตามองหมิงเช่อแล้วถอนหายใจ “เจ้าคิดว่าข้าเชื่อใจเจ้างั้นหรือ ใช่ข้ายอมรับว่าข้าเชื่อใจเจ้า แต่เรื่องของเจ้ากับฮูหยินห้าทำให้ข้าจับตาดูเจ้า ตรงนี้ก็ตั้งแต่ที่ฮูหยินห้าไปคุยกับฮูหยินใหญ่ และมีบางครั้งที่ทำอะไรไม่เหมือนปกติที่ผ่านมา ทำดีบ้างทำชั่วบ้าง” เว่ยโก๋กงพูดด้วยสีหน้าที่สบายๆแต่กลับทำให้คนฟังสะดุ้ง
ฮูหยินใหญ่ได้ฟังคำพูดของหมิงเช่อทำให้นางทนไม่ได้แล้วมองเว่ยโก๋กงด้วยความสิ้นหวัง
“ทำไม” เป็นเขา ผู้ชายที่นางรักกลับเป็นคนที่ทำร้ายครอบครัวของตน
เว่ยโก๋กงมองฮูหยินรองแล้วหันมามองฮูหยินใหญ่ แล้วตอบว่า “เจ้าอยากให้ข้าตอบเจ้าแบบไหน เรื่องที่ข้าตัดสินใจข้าก็มีเหตุผลของข้า”
ซินเหยามองดูผู้ชายคนนี้ คนที่เมื่อวานให้ความรักที่ลึกซึ้งกับฮูหยินรอง เวลานี้กลับไร้ซึ่งความรู้สึกกับผู้หญิงอีกคน แม้กระทั่งคำอธิบายก็ไม่มี
ทันใดนั้นฮูหยินใหญ่ก็ทนไม่ได้จนตัวอ่อนหมดแรงซินเหยาจึงต้องพยุงตัวนางเอาไว้
ตั้งแต่ต้นจนจบฮูหยินรองได้แต่มองดู ฉากนี้นางเป็นคนจัดขึ้นและมีเว่ยโก๋กงช่วยนางแสดง
“เว่ยโก๋สู เจ้าไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง พูดมาเจ้าจะจัดการยังไง ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าไม่สามารถทำการค้าขายนี้ได้อีก ดูสิเจ้าจะทำอย่างไร” หมิงเช่อไม่เชื่อว่าทั้งหมดที่เขาวางแผนทำมาขนาดนี้จะได้มาแค่ความว่างเปล่า
“ฮ่าๆ หมิงเช่อเจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ งั้นเจ้าก็ดูนี่เสีย” เว่ยโก๋กงโยนกระดาษแผ่นหนึ่งไป
หมิงเช่อรับกระดาษแผ่นนั้นมา เขามองเห็นมีแต่ความสิ้นหวัง คนที่ตนติดต่ดค้าขายด้วยกลับเป็นคนของเว่ยโก๋กง ทั้งหมดเป็นแค่กับดัก และตนเองก็ยินดีที่จะกระโดดเข้าไป
“ไม่ นี่มันไม่ใช่ความจริง มันไม่ใช่ความจริง………..”หมิงเช่อยังคงไม่ยอมรับในจุดจบของเรื่องนี้ เขาไม่เชื่อ ไม่เชื่อ
“ฮูหยินห้า นี่มันไม่ใช่ความจริง นี่มันไม่จริง” หมิงเช่อกับมือของฮูหยินห้าอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อยมือ
ฮูหยินห้าได้แต่ส่ายหัวไปมาไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ลากตัวมันออกไป” เว่ยโก๋กงไม่ใช่คนใจดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หมิงเช่อคงหนีไม่พ้นต้องตายอย่างเดียว
พอได้ยินลากตัวมันออกไป หมิงเช่อมีหรือจะอยู่รอให้ถูกฆ่า หมิงเช่อสู้กับคนพวกนั้น
คนคนเดียวจะสามารถสู้กับคนเยอะขนาดนั้นได้อย่างไรกัน เขาได้แต่อดทน
ซินเหยาพยุงฮูหยินใหญ่เตรียมจะเดินออกไป แต่เสี่ยวชุ่ยกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ นางบอกตัวเองอย่างไม่หยุดว่าไม่ต้องไปสนใจ ไม่ต้องสนใจ แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บปวด
ฮูหยินห้ายืนอยู่ในห้องโถงใหญ่มองดูหมิงเช่อสู้กับทหารพวกนั้น แต่ตนเองกลับช่วยอะไรไม่ได้ยิ่งทำให้นางร้อนรนใจ
คนๆหนึ่งกำลังจะฟันหมิงเช่อ ฮูหยินห้าร้องตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ “ระวัง” แล้วคว้ามีดของคนที่อยู่ข้างๆตนฟันเข้าไปที่ร่างของคนๆนั้น
เลือดกระเด็นสาดเต็มใบหน้าของฮูหยินห้า แต่นางแค่ตกใจกลัวในชั่วระยะเวลาอันสั้นนั้นเอง นางก็รีบหันมาช่วยหมิงเช่อสู้กับคนพวกนั้น
เว่ยโก๋กงที่มองดูที่ยืนมองอยู่ข้างๆขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับพูดว่า “ใครขวางฆ่าหมด”
“ใครขวางฆ่าหมด” ซินเหยาได้เห็นถึงความเด็ดขาดและไร้ความรู้สึกของเว่ยโก๋กงที่ค่อยๆทำร้ายจิตใจของผู้หญิง
“ฮูหยินห้าหนีไป”หมิงเช่อในตอนนี้แม่ไม่สามารถเอาตัวรอดได้ไหนเลยจะมีเวลาไปช่วยฮูหยินห้า เขาเห็นฮูหยินห้ากำลังจะถูกแทง
“ฮูหยินห้า” หมิงเช่อรีบคว้าตัวเสี่ยวชุ่ยแล้วผลักนางให้ไปรับดาบแทนฮูหยินห้า
ในชั่วขณะนั้นเองซินเหยาได้ปล่อยเข็มให้บินออกไปช่วยเสี่ยวชุ่ยเอาไว้ได้ต่สายตาของเสี่ยวชุ่ยเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง นางมองดูทหารพวกนั้นที่กำลังสู้เข้ามาน้ำตาค่อยๆไหลรินลงมา
“นายท่านข้าขอร้องปล่อยหมิงเช่อไปเถอะ เขาแค่แค้นจนลืมตัวไปแค่นั้นเอง”
เว่ยโก๋กงไม่สนใจดูอะไรทั้งนั้น เขาได้แต่มองดูอยู่อย่างนั้น
ฮูหยินห้าเห็นเว่ยโก๋กงกลับเป็นเช่นนี้ทำให้นางสิ้นหวัง
จากนั้นก็บ้าคลั่ง เห็นใครก็ฆ่าฟันหมด
“หมิงเช่อ ถ้าให้ต้องตายพวกเราก็ต้องตายด้วยกัน” ฮูหยินห้าบุกเข้าไปใกล้ตัวหมิงเช่อ พอพูดประโยคนี้จบนางก็ฟันดาบไปเรื่อย บาดแผลที่ตัวก็เยอะขึ้นเรื่อยๆเลือดค่อยๆแปดเปื้อนห้องโถงใหญ่นี้
