บทที่ 556 ข้าให้เจ้าหนีไปหรือ
พอฮูหยินรองได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่แน่ใจว่าฮูหยินใหญ่กับซินเหยามีแผนการอะไร แต่การกระทำแบบนี้ทำให้นางรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก
“ใครอยากได้ชาของนางกัน อยากจะเอาใจข้า ไม่มีทาง ข้าไม่อยากได้มันเลยสักนิด！”ฮูหยินรองพูดด้วยความขุ่นเคือง ปากมีแต่ความเหยียดหยาม
สำหรับปฏิกิริยาของฮูหยินรองน้าเมิ่งได้คาดการณ์ไว้แล้ว“เจ้าลองคิดดูสิว่าฮูหยินใหญ่ยืมมือของซินเหยานำชามามอบให้เจ้า ไม่รู้ว่าในชานี้มีอะไรแอบแฝงอยู่？”น้าเมิ่งพูดได้ถูกจุด ไม่มีการพูดให้แตกเลยแม้แต่น้อย อย่างไรเสียสามารถบรรลุเป้าหมายที่นางอยากให้เป็นก็เพียงพอแล้ว เรื่องอื่นไม่สำคัญ
“เอาล่ะ ข้าแค่อยากมาเตือนเจ้า เรื่องอื่นเจ้าก็ดูแลดีๆแล้วกัน！”พูดจบน้าเมิ่งก็เดินจากไปอย่างไม่เกรงใจ ไม่สนใจสีหน้าของฮูหยินรองเลยแม้แต่น้อย
ฮูหยินรองที่ได้ยินน้าเมิ่งเตือน นี่เป็นสัญญาณหนึ่ง แต่ก็นับว่าเข้าใจได้ บนใบหน้ามีรอยยิ้มประหลาดๆปรากฏขึ้น ในรอยยิ้มนั้นแฝงด้วยมีดเล่มหนึ่ง
ซินเหยาอยากรู้สถานการณ์ตอนนี้ของบิง ตอนนี้นางจะถามเว่ยโก๋กงตรงๆไม่ได้ เพราะว่ามันง่ายต่อการจับพิรุธได้ คิดไปคิดมา คนที่ซินเหยาเลือกคนแรกก็คือฮูหยินรอง
นำชาที่ฮูหยินใหญ่มอบให้มาด้วย ซินเหยารีบเดินทางไปยังเรือนของฮูหยินรอง
“ข้าน้อยคารวะฮูหยินรอง นี่เป็นชาดอกไม้ที่มอบให้ท่านครั้งก่อน หนูเห็นว่าท่านโปรดปราน ครั้งนี้จึงนำมามอบให้ท่านด้วย！”ซินเหยาพยายามข่มใจทำตามขั้นตอนทีละขั้น
ฮูหยินรองรับชามาถือไว้ด้วยท่าทางปกติธรรมชาติ แต่แววตามีความหยั่งเชิงซินเหยาอยู่นัยๆ
“เจ้าแน่ใจหรือ ว่าชานี้เหมือนกับครั้งก่อน？”คำพูดประโยคนี้ของฮูหยินรองมีความลึกซึ้ง สายตาที่มองดูซินเหยาก็แหลมคมยิ่งนัก
ซินเหยาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของฮูหยินรอง เพียงแต่ถามขึ้นด้วยความระมัดระวัง“แน่นอนว่าใช้วิธีเดียวในการทำ ซินเหยาไม่กล้าปิดบัง！”
นานๆฮูหยินรองจะเห็นซินเหยามีท่าทางนอบน้อมขนาดนี้ ขมวดคิ้วครุ่นคิด นางรู้สึกว่าซินเหยาต้องมีอะไรจะพูดเป็นแน่
“เจ้ามีเรื่องจะถามข้าใช่ไหม？”ฮูหยินรองสายแต่เฉียบคม
ถึงแม้ซินเหยาจะรู้สึกตกใจ แต่ก็ยังคอยลอบสังเกตสีหน้าของฮูหยินรองมาก ท่าทาง สำหรับลักษณ์ท่าทางที่ฮูหยินรองมองตนแล้ว นางคาดเดาไม่ได้ เพียงแต่มองดูฮูหยินรอง แล้วเปิดปากพูดอย่างตั้งใจ“ข้าน้อยไม่มีเรื่องอื่นเจ้าค่ะ เพียงถือโอกาสเหมาะมาพูดคุยสนทนากับฮูหยินรองเพียงเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าฮูหยินรองจะนึกว่าข้าน้อยมีจุดประสงค์อื่น ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ข้าน้อยก็ขอตัวลาก่อนนะเจ้าคะ ！”ซินเหยารู้สึกวันนี้ฮูหยินรองผิดแปลกไป แต่ก็ไม่กล้าก่อเรื่องอะไร รู้สึกว่าถอนตัวออกไปให้เร็วดีกว่า
แต่วันนี้นางอยากจะเดินหนีออกไป ฮูหยินรองกลับไม่ยอม
“เจ้าช่างบังอาจนัก ข้าให้เจ้าไปแล้วหรือ？” ฮูหยินรองตบมือลงกับโต๊ะอย่างแรง รีบลุกยืนขึ้นปรี่เดินมาข้างหน้าของซินเหยาอย่างโกรธเกรี้ยว
ซินเหยาสะดุ้งไปทั้งตัว รีบคุกเข่าลงแล้วมองฮูหยินรองอย่างระมัดระวัง“ข้าน้อยไม่ได้หมายความอย่างนี้นะเจ้าคะ ข้าน้อยกลัวว่าถ้าอยู่ต่อไปจะขวางหูขวางตาของฮูหยินรองเพียงเท่านั้น！”
ฮูหยินรองที่เห็นซินเหยาร่างกายสั่นเทา สีหน้าจึงคลายลง นั่งลงยังตำแหน่งเดิม ใช้เสียงอันอ่อนโยนพูดขึ้น“ทางที่ดีที่สุดอย่าได้คิดอะไร ต้องรู้ว่า ข้าไม่ได้เป็นคนที่ใครคิดจะทำอะไรก็ได้ สำหรับชาที่ฮูหยินใหญ่ให้มา เจ้านำกลับไป ฝากไปบอกสักหนึ่งประโยค คิดอยากจะใช้วิธีสกปรกอะไร ทางที่ดีให้มาอย่างตรงๆ อย่าทำอะไรขี้ขลาดอย่างนี้！”
คำพูดของฮูหยินรอง เหมือนกับฉีกหน้าซึ่งๆหน้า ซินเหยารู้สึกตะลึงว่าเหตุใดฮูหยินรองถึงรู้เรื่องนี้ แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุกคือ ตอนนี้ตนเองกลับเป็นหลุมระเบิดของทั้งสองคน หากนางนำคำพูดกลับไปรายงานกับฮูหยินใหญ่ตามตรง ยังไม่รู้เลยว่าตนจะสามารถรับแรงความโกรธของฮูหยินใหญ่ได้หรือไม่
“ยังจะยืนอยู่เฉยอีกทำไม ยังไม่รีบนำของของเจ้าออกไปอีก！”ฮูหยินรองสะบัดแขนเสือ ชาดอกไม้ถูกสาวใช้ด้านข้างโยนใส่ร่างของซินเหยาเข้าอย่างจัง ลู่ลงมาอยู่ตรงหน้าของนาง
ซินเหยาจัดการเรื่องไม่ได้ ยังหาเรื่องใส่ตัวอีก หากตอนนี้ตนเองยังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก แล้วหากเกิดเรื่องอะไรกับบิงขึ้นมา ตนเองจะช่วยนางได้อย่างไร ถ้าหากให้หานใช้กำลังในตอนนี้อาจจะไม่ใช้วิธีที่ดี
ดูแผ่นหลังเดินจากไปอย่างร้อนรนของซินเหยาแล้ว ฮูหยินรองรู้สึกว่าตนใช้วิธีเตือนฝ่ายตรงข้ามให้กลัวเป็นวิธีที่ดีมาก
“ฮูหยินรอง เมื่อครู่ท่านช่างเด็ดขาดยิ่งนัก！”สาวใช้คนหนึ่งมองเห็นฮูหยินรองมีรอยยิ้มที่พบเห็นได้ยากนัก รีบพูดประจบสอพลอทันที
แต่ถึงแม้ฮูหยินรองจะยิ้มออกมาอย่างได้ใจ นางระบายความโกรธเคืองออกไปได้ แต่ยังไม่ถือว่าชนะ เป้าหมายของนางนอกจากการแก้แค้นที่สำคัญที่สุดคือคนคนนั้น
ตอนนี้เว่ยโก๋กงยืนอยู่ในคุกใต้ดิน ดึงผมของบิงขึ้นมาแล้ว บนใบหน้าไม่มีมีสีหน้าที่ผู้คนชื่นชมแล้ว หลงเหลือไว้เพียงแค่ใบหน้าเหี้ยมเกรียม
“เจ้าบอกมา เหตุใดพวกพ้องของเจ้าถึงได้จิตใจเหี้ยมโหดถึงเพียงนี้ เห็นเจ้าตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ยังไม่ยอมเคลื่อนไหวอะไรอีก สำหรับมิตรสหายอย่างนี้แล้ว เจ้ายังรู้สึกว่าพึ่งพาได้อย่างนั้นหรือ！”
เว่ยโก๋กงพูดพลาง กวาดสายตาสำรวจใบหน้าของบิง ทำให้บิงรู้สึกอยากอาเจียน“ถุ้ย สหายของข้าจะเป็นอย่างไรคงไม่ต้องให้เจ้ามาวิจารณ์หรอก！”บิงถ่มน้ำลายใส่หน้าของเว่ยโก๋กงอย่างไม่เกรงกลัว ไม่สนใจสีหน้าของเว่ยโก๋กงที่ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ
“นังเด็กโสโครก เจ้ายังจะปากแข็งอยู่อีก น่าเสียดายรูปโฉมอันางดงามของเจ้า เจ้าว่า ใบหน้านี้ถ้าได้ปรนเปรอขึ้นมา น่าจะดีไม่น้อย ！”เว่ยโก๋กงอยู่ข้างนอกผู้คนนับหน้าถือหน้า ใครก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ ถึงแม้เคยคิดอยากจะแตะต้องซินเหยา แต่ซินเหยากับใช้เหตุผลทำให้รอดตัวไปได้ทุกครั้ง อีกทั้งตอนนี้ซินเหยายังมีประโยชน์ รอวันที่นางหมดประโยชน์ แล้วเขาจะเป็นอย่างไร ก็ไม่รู้แล้วสินะ
บิงได้ยินเว่ยโก๋กงพูด ภายในแวบเดียวร่างกายก็เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก ความเย็นนี้มันออกมาจากภายในสู่ภายนอก
ผู้หญิง หากสนใจ นางกลัวการโดนข่มเหงที่สุด ก็คือการถูกคนอย่างนี้เหยียบย่ำศักดิ์ศรี
ถึงบิงจะเข้มแข็งอย่างไร แต่ก็ทนไม่ได้กับการข่มเหงแบบนี้ มองดูเว่ยโก๋กงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ยังมีสีหน้าหื่นกระหายนั่นอีก ร่างของนางถอยหลังด้วยความสั่นเทา แต่มือแล้วขาที่ถูกพันธนาการไว้ทำให้นางไม่มีความหวังใดเลยแม้แต่น้อย
“อ้าก”
มีเสียงร้องโหยหวนดังสนั่นไปทั่วบริเวณ
“อ้าก！”ซินเหยาร้องด้วยความตกใจ ลุกขึ้นมานั่ง เมื่อครู่นางฝันถึงอะไร นั่นคือบิงใช่ไหม？เป็นไปไม่ได้ ซินเหยาคอยปลอบตัวเองไม่หยุด บอกกับตัวเองแม้กระทั่งสะกดจิตตัวเอง นั่นไม่ใช่เรื่องจริง
แต่นางรู้ดี นั่นเป็นเพียงความหวังของนางเท่านั้น หากนางไม่เร่งมือเข้า ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก็จะเป็นเรื่องจริง
ในตอนที่ซินเหยาปรากฏตัวขึ้นที่เรือนของฮูหยินใหญ่ หัวใจของนางเต้นตึกตัก
“เจ้ามาได้อย่างไร？”ประโยคที่ฮูหยินใหญ่ถามมานั้นมีความฝืนใจอยู่บ้าง นางรอการมาของซินเหยา ถ้าไม่อย่างนั้นก็เรียกซินเหยาไป ครั้งนี้สีหน้ากลับเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
ฮูหยินใหญ่ยังจำคำพูดของน้าเมิ่งที่พูดได้“หากเจ้าอยากแก้ไขเรื่องราวที่ผ่านมา ถ้าอย่างนั้นก็ให้เจ้าหาคนที่เป็นต้นตอของเรื่อง คนคนนั้นต้องเป็นฮูหยินรองอยู่แล้ว อีกทั้งตระกูลของเจ้า สามีของเจ้า ตายก็เพราะนางไม่ใช่หรือ？ไม่ต้องสับปลับขนาดนี้ การเอาใจทั้งหมด ทรัพย์ที่สามารถใช้ได้ เจ้าใช้มันได้ทั้งหมด ตอนนี้อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นฮูหยินใหญ่ อย่ารอให้ถึงวันที่เจ้าไม่มีอะไรเลย เจ้าอย่าทำอะไรก็ทำไม่ได้！”
ทรัพย์สมบัติที่สามารถใช้ได้ รวมถึงซินเหยาด้วยไม่ใช่หรือ？อีกทั้งนางพบว่าซินเหยายังไม่รู้ตัวว่าได้เข้ามาอยู่ในสนามรบของพวกนางแล้ว เป็นอย่างนี้มาโดยตลอด ถ้าอย่างนั้นการสู้รบครั้งนี้ก็มีจุดเริ่มต้นมาจากนาง
ซินเหยาคิดไม่ถึงว่าฮูหยินใหญ่จะถามขึ้นมาแบบนี้ตรงๆ นึกถึงสีหน้าท่าทางที่ฮูหยินรองกระทำกับตน ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่ายังมีคนอีกคนอยู่เบื้องหลัง ถึงแม้ว่าจะไม่รู้เป้าหมายจริงๆของคนคนนั้น แต่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างฮูหยินใหญ่กับฮูหยินรอง แน่นอนว่าหวังที่จะเห็นฮูหยินใหญ่กับฮูหยินรองสู้กันให้ดุเดือดกว่านี้ แต่ถือได้ว่าตนเองมีชีวิตอยู่ตรงกลางระหว่างสองคนนี้
ในใจของซินเหยายังคงกังวลเรื่องของบิงอยู่ คอยย้ำเตือนอยู่ภายในใจของตนเอง อย่าวู่วาม ให้ใจเย็นเข้าไว้
“ข้าน้อยเพียงแค่ฝากคำพูดของฮูหยินรองมา ไม่รู้ว่าฮูหยินใหญ่จะให้ข้าน้อยพูดได้หรือไม่？”ซินเหยายังคงยื่นคอออกไปรอมีดฟันลงมา
แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่ฮูหยินใหญ่ได้ยิน กลับหัวเราะขึ้นมา แม้กระทั่งรอยยิ้มยังมีความอันตรายแฝงไว้“เจ้าบอกว่าเจ้ารับฝากคำพูดของฮูหยินรองมา ดีเลยสิ！”
ซินเหยาไม่เข้าใจเหตุใดฮูหยินใหญ่ดูมีความสุขกับคำพูดของฮูหยินรอง ถึงแม้จะสงสัย แต่ยังคงตอบตามความจริง
“เจ้าค่ะ！”หลังจากที่ซินเหยาตอบจนจบ ก็รอฮูหยินใหญ่พูดด้วยความเงียบ
คิดไม่ถึงว่าฮูหยินใหญ่จะพูดพึมพำไม่จบ“ดี ดี ดี……”ประโยคที่ตามมาคือ“หมายความว่าเจ้าได้ไปที่ฮูหยินรองแล้ว ฮูหยินรองดื่มชาไปแล้ว？”
ทันทีที่ซินเหยาได้ยินคำพูดของฮูหยินใหญ่แล้ว นางรู้ได้เลยว่าชานี้ต้องมีปัญหาอะไรเป็นแน่ แต่สิ่งที่นางคิดไม่ตกคือ เหตุใดนางดื่มไปแล้วถึงไม่เป็นอะไร？
“ฮูหยินรองได้ดื่มไปในครั้งแรก ครั้งที่สอง ฮูหยินรองรู้ว่าเป็นชาที่ฮูหยินใหญ่มอบให้ จึงเรียกให้ข้าน้อยนำชา กลับมา อีกทั้ง อีกทั้งยังให้ข้าน้อยมาบอกว่า！”ซินเหยาพูดพลางสังเกตความเปลี่ยนแปลงของสีหน้าฮูหยินใหญ่ไปด้วย
แต่ครั้งนี้นางคาดการณ์ผิดไป รอยยิ้มบนใบหน้าของฮูหยินใหญ่ยิ่งลึกซึ้งขึ้น พูดแต่คำว่าไม่จำเป็น ไม่จำเป็น สีหน้าอื่นๆก็ไม่มีเพิ่มมา“คำพูดนั้นไม่ต้องพูดแล้ว เจ้าไม่พูดข้าก็สามารถเดาได้ ไม่ต้องพูดให้ข้าระคายเคืองหูหรอก！”
ซินเหยากำลังคิดว่าจะไปต่อหรือถอย ดูท่าทางเหมือนมีความสุขของฮูหยินใหญ่ หรือตนเองอาจจะถามอะไรนิดหน่อยได้？
“พูดเถอะ เจ้าจะขอร้องอะไร พูดออกมา ตอนนี้ข้ามีความสุข เจ้าบอกออกมาให้หมด ข้าอาจจะทำให้เจ้าได้ เจ้าทำประโยชน์ให้ข้า！”นานๆฮูหยินใหญ่จะพูดอย่างใจกว้างกับซินเหยา ซินเหยากลับแปลกใจ แต่ตอนนี้บิงยังอยู่ในความเป็นความตาย นางไม่สามารถเกรงใจได้อีกแล้ว
“ข้าน้อยแค่อยากรู้ว่าช่วงนี้ได้มีการจับหญิงที่เข้ามาบุกรุกใช่หรือไม่เจ้าคะ？”คำพูดประโยคนี้ของซินเหยาต้องฝ่าอันตรายมากขนาดไหน ต้องรู้ว่าสาวใช้ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีทางถามคำถามนี้เป็นแน่
เป็นไปตามคาดฮูหยินใหญ่มองดูสายตาของซินเหยาที่มีความผิดปกติ“เจ้าอยากรู้ไปทำไม？”
ซินเหยาตะลึง นางก็ไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาทำให้ฮูหยินใหญ่ยอมรับได้
แต่แปลกที่ฮูหยินใหญ่ถามประโยคนี้มาแล้ว ทันใดนั้นมีจุดหักเหเปลี่ยนไป“ช่างเถอะ ไม่ปิดบังเจ้า มีหนึ่งคนจริงๆนั่นแหละ เหมือนกับว่าจะดูเด็กมากเลยนะ เจ้าว่าคนที่มีความสวยงามเป็นทุนอยู่แล้ว คิดอย่างไรถึงมาเป็นนักฆ่าได้！”
ฮูหยินใหญ่พูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่สายตากลับมองซินเหยาอย่างลึกซึ้ง“วันหลัง เจ้าจะทำอะไรอย่าไปยืนผิดที่ล่ะ หรือเดินทางผิด ไม่อย่างนั้นคงมีจุดจบที่เลวร้ายมาก”
ซินเหยาไม่เข้าใจคำพูดของฮูหยินใหญ่ นางรู้เพียงแค่ว่าตอนนี้หัวใจของนางเย็นยะเยือกไปหมด ในสมองของนางมีแต่ภาพที่หญิงสาวคนนั้นต้องพบเจอ ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่างกาย ทำให้นางอยากถอยออกมาแต่ถอยออกมาไม่ได้
“เอาล่ะ เจ้ากลับไปเถอะ ข้าจะออกไปเดินเล่น ข้าไม่มีความสุขแบบนี้มานานมากแล้ว”ข้างหายของฮูหยินใหญ่มีสาวใช้คอยพยุง ก้าวเดินออกไปยังประตูทีละก้าว ตำแหน่งนั้นเป็นที่ที่ซินเหยาเคยยืน สีหน้าแบบนั้นก็เคยเป็นของซินเหยามาก่อน แต่ทุกอย่างเหมือนเปลี่ยนไปแล้ว
“นายท่าน……”มีเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูของเว่ยโก๋กงไม่กี่คำ หลังจากนั้นก็ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ
ใบหน้าของเว่ยโก๋กงมีความคาดคิดไม่ถึง“เจ้าแน่ใจหรือ？”
สำหรับข่าวที่ข้ารับใช้รายงานมานั้น เป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาไม่แน่ใจ
แต่ผ่านไปไม่นาน ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา“ถ้าอย่างเราต้องหาให้พบก่อนเขา ถึงเวลานั้นถึงจะต่อรองได้！”
คนที่มารายงานถอนตัวออกไป เว่ยโก๋กงมีท่าทีได้ใจอย่างเห็นได้ชัด พูดได้ว่ามีความสุขสมหวัง
