ตอนที่ 571 สถานการณ์มีบางอย่างไม่ถูกต้อง
“เสด็จแม่ ไม่ว่าจะอย่างไรลูกต้องไปแล้ว ไม่เช่นนั้นเว่ยโก๋กงคนนั้นไม่ใช่ว่าจะก่อกบฏแล้วรึ” ซ่างกวนเหมิงห้าวนั่งอยู่ต่อหน้าไทเฮา กล่าววาจาอย่างร้อนรน เขาไม่สามารถปล่อยให้เว่ยโก๋กงลอยนวลไปทั้งอย่างนี้
ไทเฮาเองก็ไม่ได้คิดว่าเว่ยโก๋กงคนนี้จะถึงขนาดมีทักษะปานฉะนี้ ครู่เดียวก็มีคนคอยช่วยตั้งสองคน อีกทั้งข่าวคราวของฮ่องเต้ก็มีคนแจ้งให้ทราบดี ตนจะขัดขวางก็ดูไม่มีเหตุผลเลย
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไปเถิด หากเมืองหลวงแห่งนี้มีเรื่องด่วนเหตุร้อนอะไร ข้าจะบอกเจ้าให้รู้ตั้งแต่แรกเลย ถึงเวลานั้นเจ้าก็ไม่ต้องบอกปัดซ้ำแล้วซ้ำอีก ถึงกระทั่งพูดจาเกรี้ยวกราดให้ข้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจแบบนี้อีกแล้ว” ไทเฮาคิดว่าคงมีแต่แผนระยะยาวเท่านั้นแล้ว ฮ่องเต้จากไปก็ควรจะต้องใช้เวลาอีกพอสมควร ถ้าอย่างนั้นก็ฉวยโอกาสนี้ส่งนกพิราบสื่อสารไปบอกให้จัดการเรื่องราวให้เสร็จสิ้นแล้ว
ซ่างกวนเหมิงห้าวเห็นเสด็จแม่ของตนเห็นอกเห็นใจขนาดนี้ สีหน้าจึงเบิกบาน “ขอบพระทัยเสด็จแม่ยิ่ง”
ไทเฮาโบกมือ “ลุกขึ้นเถิด”
คราวนี้ซ่างกวนเหมิงห้าวจึงลุกขึ้นแล้วออกไปทันที
“รายงานขอรับ เจ้านาย สถานการณ์นี้มีบางอย่างไม่ถูกต้อง” ขณะที่ซินเหยากำลังวางแผนว่าก้าวต่อไปคอยจะจัดการอย่างไรดีนั้น น้าเฝิงกลับเข้ามารายงาน ฟังจากน้ำเสียงและน้ำคำของนาง ดูท่าสถานการณ์จะไม่น่าอภิรมย์เท่าใดนัก
“มีอะไรผิดปกติรึ” น้าเฝิงสงบนิ่งเรื่อยมา ถ้าไม่มีเรื่องด่วนพิเศษนางก็คงไม่ร้อนรนขนาดนี้ ซินเหยาเงยหน้าขึ้นรวบรวมจุดสนใจทั้งหมดไปที่ตัวของน้าเฝิง
น้าเฝิงเห็นซินเหยามองมาทางตน จึงรีบเล่าสถานการณ์ที่ค้นพบในระยะนี้ให้ซินเหยาฟังทันที “ครั้งก่อนไม่ใช่บอกว่ามีกองกำลังแห่งหนึ่งที่ร่วมมือกับเราขณะเดียวกันก็ร่วมมือกับเว่ยโก๋กงด้วยรึ เดิมทีพวกเราคาดคะเนว่าอีกฝ่ายคงไม่อาจสนับสนุนไปได้นานเท่าไรนัก แต่ว่าตอนนี้ดูท่าทาง อีกฝ่ายเพิ่มเบี้ยตัวเป้งขึ้นมาโดยกะทันหัน สูบเงินทั้งหมดของพวกเราเข้าไป นี่เกรงว่า…”
ซินเหยาตกใจ นางยังไม่รู้ว่าใครที่มีความสามารถมากขนาดนี้ เงินกองเบ้อเริ่มนี้เป็นเงินจำนวนมหาศาลนะ ขอให้รู้ว่าครั้งนี้นางทุ่มเงินลงทุนในทุกภาคส่วนเป็นจำนวนมากแล้วนะ
“ท่านสามารถตรวจสอบสถานะของอีกฝ่ายว่าเป็นแบบไหนหรือไม่ ครั้งนี้เนื่องจากซินเหยาใช้เรี่ยวแรงมากเกินไป ตอนนี้นางก็นับว่าละอายใจอยู่ และเพื่อแค้นของบิง นางจะต้องเอาคืนทั้งหมดอย่างสาสม
น้าเฝิงมุ่นหัวคิ้ว มันค่อนข้างลำบากไปหน่อย แต่ก็พอจะตรวจสอบได้ “ข้าน้อยจะรีบไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้”
ซินเหยามองทางน้าเฝิงอย่างค่อนข้างอึดอัดใจ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีหนทางแล้ว ดังนั้นนางจึงต้องให้น้าเฝิงไปตรวจดูเสียหน่อยว่ามันเป็นสถานการณ์แบบไหนกันแน่
“ดี อย่าให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว แบบนี้มันจะวุ่นวายมาก เป็นใครกันแน่ ข้าถึงกับไม่รู้ว่าเว่ยโก๋กงยังมีความสามารถใหญ่หลวงขนาดนี้ ครั้งก่อนคนผู้นั้นก็ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว ไม่เห็นมีข่าวคราวเลย” ซินเหยามุ่นคิ้ว คราวนี้จึงฉุกคิดได้ว่าครั้งก่อนมีคนที่นับว่ามีความสัมพันธ์กับนางหนึ่งครา ถึงแม้ช่วยนางไว้ไม่นับว่าเป็นแง่ดี แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วก็ถือว่าได้ช่วยนางเอาไว้อยู่ดีนั่นแหละ
ในห้วงขณะที่ซินเหยาเคลือบแคลงอยู่นั้น ลูกน้องก็เข้ามารายงานข่าวว่าคนผู้นั้นเพิ่งจะเข้าประตูเมืองมา
ซินเหยาคิดอยู่พักหนึ่ง “พวกเจ้าไปตรวจให้แน่ใจถึงทางฝั่งเรือนพักของเขา วันหน้าข้าจะไปนัดพบเขาเสียหน่อย” ตอนที่ซินเหยาเอ่ยคำก็นับว่าปมบนเรียวคิ้วคลายออกบ้างแล้ว
ครั้นซ่างกวนเหมิงห้าวเข้ามาในเมือง ยังคงให้ลูกน้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน ตอนนี้เขากระตือรือร้นที่จะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นรับมือกกับสถานการณ์ต่อไปอย่างไร แต่ว่าในสายตาของเขานางก็ยังมีความแตกต่างอยู่วันยังค่ำ
สำหรับการรับรู้ข้อนี้ อันที่จริงซ่างกวนเหมิงห้าวเคลือบแฝงแววปฏิเสธอยู่บ้าง เขาเองก็ไม่รู้ ผู้หญิงสวยๆ เขาเห็นมาเยอะแล้ว คนผู้นี้ในสายตาของเขาก็ไม่ได้สวย อาจกล่าวได้ว่าธรรมดา คนที่ฉลาดเขาเองก็เคยเจอมาก่อน กระทั่งคนที่ฉลาดบวกกับความสวยงามเขาเองก็เคยเจอมาก่อน คนผู้นั้นหนึ่งในใจของเขาก็ใช่ด้วย นี่ก็คือสาเหตุที่ว่าทำไมของต้องตามหาซินเหยา ทว่าเหตุใดถึงได้มีความรู้สึกพิเศษต่อผู้หญิงคนนั้นแบบนี้นะ เขาไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าจะเริ่มมีความรู้สึกต่อนางแล้ว
คราวนี้ซ่างกวนเหมิงห้าวไม่ได้ให้ลูกน้องตระเตรียมที่พำนักเดิมดังเช่นอดีตเอาไว้ให้ เขายังไม่อยากให้เว่ยโก๋กงได้รับข่าวสารอะไรไปเป็นการชั่วคราวก่อน ไม่เช่นนั้นจะตรวจสอบค้นหาข่าวสารอะไรได้บ้างเล่า ครั้งก่อนเพราะตนใจร้อนอยากจะตามหาซินเหยา จึงเปิดเผยสถานะและที่พักพิงของตนออกไป ครั้งนี้เขาไม่อาจสะเพร่าขนาดนั้นอีกแน่นอน บางทีซินเหยาเองก็อาจจะหลบตนอยู่ก็ได้ ไม่เช่นนั้นในเมื่อนางเองก็ดีขึ้นแล้ว เหตุใดจึงยังไม่ได้กลับมาหาตนอยู่อีกเล่า
“หาห้องพักแขกให้ข้าสักห้อง” ซ่างกวนเหมิงห้าวให้ลูกน้องไปหาห้องพัก จากนั้นจึงลอบสังเกตการเปลี่ยนไปอยู่เงียบๆ
“เป็นอย่างไรบ้าง” ดูเหมือนซินเหยาจะรีบร้อนอยากทราบข่าวยิ่งนัก
มองเห็นเจ้านายใจร้อนปานนี้ ลูกน้องเองก็ไม่สะดวกจะพูดอะไรมาก “อีกฝ่ายกำลังหาที่พักภายใต้ความสุขสำราญ แต่ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอื่นใดขอรับ ยังจิบชาชมดอกไม้อย่างปกติยิ่งนัก”
ซินเหยารู้สึกค่อนข้างแปลกใจกับการรายงานสถานการณ์แบบนี้ของลูกน้อง เพียงแค่จิบชาชมดอกกไม้ ช่างมีอารมณ์มาเพลิดเพลินความสง่างามเสียจริงๆ แต่ดูจากปฏิกิริยาเรื่องราวเมื่อครั้งก่อน ซินเหยาจึงไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนว่างงานขนาดนั้น เขาจะต้องเป็นคนที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่งแน่ๆ “พวกเจ้าสอดแนมต่อไป มีเรื่องอะไรให้รีบรายงานข้าทันทีนะ”
ซินเหยาปราดมองลูกน้องแวบหนึ่ง จากนั้นจึงสั่งกำชับ
“ขอรับ”
ซินเหยาทอดมองไปไกลแสนไกลโดยไม่รู้ตัว คราวนี้จึงค้นพบว่าตนไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันกับทางทิศเหนือมาเป็นเวลานานมากแล้ว ดูเหมือนว่าความรู้สึกประเภทนั้นจะเปลี่ยนไปเพียงเพราะใครบางคน ปัจจุบันไม่ได้มีความรู้สึกเข้มข้นขนาดนั้นแล้ว หรือคนที่ตนกำลังเสาะหาจะมาอยู่เคียงกายตนแล้วกระนั้นเชียว? จะเป็นใครไปได้นะ ซินเหยาครุ่นคิดอยู่สักพัก
“เจ้านาย คนผู้นั้นก็คือซินเหยา” หานไปตรวจสอบตามคำร้องขอของโจว๋หยุนถิง คนที่ตรวจสอบออกมาได้ก็คือซินเหยานั่นเอง
ถ้าหากเป็นคนอื่น หานคงไม่อาจตรวจสอบพบอย่างง่ายดายขนาดนี้ นี่ไม่ใช่การบอกว่าซินเหยาไม่ได้จัดระเบียบอย่างแน่นหนา หากแต่มีธุรกิจมากมายที่เขาเคยบริหารมาเองกับมือในช่วงแรก สัญลักษณ์พิเศษอันนั้นเขาก็เคยเห็น ตอนนี้จะตรวจสอบขึ้นมาจึงง่ายดายมากขึ้น อีกอย่างสำหรับจุดประสงค์ของซินเหยา การคาดเดาของหานนั้นก็ไม่ได้ผิดพลาดจริงๆ ด้วย
โจว๋หยุนถิงกลับตกอกตกใจ ซินเหยาเก่งกาจเขารู้ดี แต่กลับไม่ได้คาดคิดว่าซินเหยาในปัจจุบันจะยิ่งทำให้เขาต้องมองนางใหม่ ขอให้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาๆ คนหนึ่งจะสามารถทำสำเร็จได้ภายในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้
“เจ้าว่าซินเหยา เหตุใดนางจึงต้องช่วยเว่ยโก๋กง” โจว๋หยุนถิงไม่ได้เข้าใจรายละเอียดสถานการณ์มากนัก ย่อมไม่รู้ว่าเหตุใดซินเหยาต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย รู้แต่ว่าซินเหยาคงไม่ได้ดูง่ายดายดังเช่นเปลือกนอกขนาดนั้นหรอก นางคงไม่อาจอยากจะช่วยเหลือคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางเลยสักนิดกระมัง ถ้าหากจะต่อกรกับเว่ยโก๋กง เหตุใดต้องใช้วิธีนี้ด้วย
หานนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ย้อนคิดก็พอจะเข้าใจข้อกังขาของโจว๋หยุนถิงได้ คิดว่าในตอนแรกซินเหยาดึงธุรกิจของเว่ยโก๋กงให้ตกหลุมพรางได้อย่างไร ตอนนี้ทำแบบนี้ก็นับว่าเป็นการติดแหแล้ว
โจว๋หยุนถิงพยักหน้า ในใจมีความแปลกประหลาดเพิ่มทวีคูณ “เจ้าให้น้าเมิ่งมาหาข้าหน่อย ตอนนี้ให้นางคอยช่วยซินเหยาล่อคนออกมา ถึงเวลานั้นทั้งสองฝ่ายก็ต่อสู้กัน” โจว๋หยุนถิงเอ่ยถึงตรงนี้ ในที่สุดใบหน้าก็ผุดเผยรอยยิ้มอย่างอบอุ่นออกมา
หานเห็นโจว๋หยุนถิงมีความสุข สภาพจิตใจก็พลอยดีขึ้นมา รีบไปลงมือจัดการธุระในทันใด
โจว๋หยุนถิงกำสิ่งของครึ่งหนึ่งในมือของตนเอาไว้ ความเย็นเยียบด้านบนแผ่ซ่านมาบนมือของตน “ท่านพ่อ ไม่นานแล้ว ไม่นานพวกเราก็จะอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว”
นี่เป็นครั้งแรกที่โจว๋หยุนถิงมองเห็นความหวังเช่นนี้หลังจากผ่านมานานนม ขอเพียงเขาตามหาหมอที่มีชื่อเสียงมีรักษาอาการสูญเสียความทรงจำของซินเหยาและความบ้าคลั่งของเขาได้ เช่นนั้นทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองแล้วกระมัง
โจว๋หยุนถิงคิดเอาไว้อย่างงดงามแบบนี้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องราวจะดำเนินไปตามความคิดของเขาหรือเปล่าแค่นั้นเอง
“นายน้อย ท่านตามหาข้าน้อยหรือ?” น้าเมิ่งกังวลใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา ดังนั้นพักนี้นางจึงพยายามหลบเลี่ยงโจว๋หยุนถิงให้ได้มากที่สุด ครั้งนี้หากไม่ใช่ว่าเขาเป็นฝ่ายขอพบนางก่อน นางก็คงไม่มาที่นี่เป็นอันขาด
ตอนนี้โจว๋หยุนถิงสภาพจิตใจไม่เลวเลย บวกกับความไว้วางใจที่มีต่อน้าเมิ่ง จึงไม่เคยคิดว่านางจะมีเรื่องปิดบังต่อเขา
“ใช่ ข้าแค่อยากจะพูดกับท่าน…”
“นายน้อย ท่านจะพูดเรื่องการร่วมมือกับเว่ยโก๋กงใช่หรือไม่ แล้วก็คนลึกลับที่บอกท่านเมื่อคราวก่อน ข้าน้อยได้ไปร่วมมือกับเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็แค่รอให้อีกฝ่ายติดเบ็ดเท่านั้นเจ้าค่ะ” น้าเมิ่งรีบแย่งบทพูดของโจว๋หยุนถิงในทันที พูดเรื่องราวที่ตนไปจัดการออกมา
เงยหน้าขึ้นมองโจว๋หยุนถิงกำลังจ้องตนอยู่ น้าเมิ่งก็รู้สึกว่าตนใจร้อนไปเสียแล้ว รีบเอ่ยอธิบายโดยพลัน “ขออภัย นายน้อย ข้าน้อยเพียงแต่ร้อนใจไปหน่อยเท่านั้น ถึงได้บอกสถานการณ์ทางนี้ของข้าน้อยให้ท่านฟังอย่างร้อนรน ท่านคงไม่โกรธหรอกกระมัง”
น้าเมิ่งรู้สึกว่าตนนั้นกระเตงโจว๋หยุนถิงมาตั้งแต่เด็ก ตนพูดแบบนี้ โจว๋หยุนถิงคงไม่อาจโกรธเคือง แต่นางก็แค่แย่งพูดตัดโอกาสก็เท่านั้นเอง
และนั่นเอง โจว๋หยุนถิงแย้มยิ้ม ดูเหมือนสบายใจยิ่ง “ดูท่าหานจะพูดให้ท่านฟังแล้ว ท่านทำแบบนี้มันดีมากเลย แค่นั้นก็พอแล้ว ท่านแค่ลองเออออไปกับผู้หญิงคนนั้นที่ร่วมมือกับเว่ยโก๋กงก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องกังวล”
น้าเมิ่งได้ยินโจว๋หยุนถิงเอ่ยเช่นนี้ คราวนี้จึงถอนหายใจโล่งอก แต่นางยังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่โจว๋หยุนถิงพูดว่าให้นางร่วมมือกับผู้หญิงคนนั้นให้ดีๆ มันหมายความว่าอย่างไร แต่เอาเถิดไม่สนใจแล้ว ไม่ใช่ว่านางยังมีธุระต้องไปจัดการหรอกหรือ นี่สิถึงจะเป็นกุญแจสำคัญในตอนนี้ของนาง
โจว๋หยุนถิงมองไปที่แผ่นหลังของน้าเมิ่ง และรวบรวมน้ำคำเมื่อครู่ของนาง ค่อนข้างฉงนใจ แต่ความฉงนใจนี้ถูกเขาปัดออกไปด้านข้างเป็นการชั่วคราว
ซินเหยารู้สถานที่เจาะจงของคนผู้นั้นแล้ว เตรียมตัวให้พร้อม ในวันถัดมานางก็ปรากฏตัวอยู่ในเรือนพักสุขสำราญอย่างไม่น่าแปลกใจเลย
“อัยยะ ช่างบังเอิญจริงๆ” ซินเหยามองเห็นคนที่กำลังกินอาหารอยู่ในห้องโถง จึงเดินเข้าไปนั่งอย่างไม่เกรงใจ
วินาทีที่ซ่างกวนเหมิงห้าวเห็นซินเหยานั้น ในใจกลับเบิกบาน ความเบิกบานประเภทนี้ตัวเขาเองกลับไม่ได้ตระหนักถึง แต่เขาก็ยังคงแสร้งทำตัวตามธรรมชาติอย่างเต็มที่ มองทางซินเหยาก็ช่างราบเรียบยิ่งนัก
“คิดไม่ถึงเลย ที่แห่งนี้มันช่างแคบจริงๆ พวกเราสามารถพบเจอกันได้ อีกทั้งยังทันเวลากินข้าวพอดี” ซ่างกวนเหมิงห้าวยิ้มอย่างอบอุ่น รูปโฉมอันหล่อเหลานั้นดึงดูดความสนใจจากหญิงสาวที่ลอบมองดูด้านข้าง
แต่ดูเหมือนซ่างกวนเหมิงห้าวจะไม่ได้สังเกตเห็น เขาปราดมองซินเหยาแวบหนึ่งตามอำเภอใจ จากนั้นจึงรับประทานอาหารต่อ
ซินเหยาเองก็แย้มยิ้มบางๆ ไม่สนใจคำพูดของซ่างกวนเหมิงห้าว ขยับเข้าใกล้อีกนิด จากนั้นจึงเอ่ยคำ “ถ้าหากข้าบอกว่าข้ามาหาท่านเป็นการเฉพาะเล่า?”
ซินเหยาและซ่างกวนเหมิงห้าวล้วนเป็นคนฉลาดหลักแหลม การเคลื่อนไหวเช่นนี้ของซินเหยาย่อมเป็นการจงใจอยู่แล้ว คราวนี้จึงจะสามารถพูดต่อไปได้
ซ่างกวนเหมิงห้าวเงยหน้าขึ้นมองซินเหยา “ข้ารู้แล้ว”
ทั้งสองสบตากัน ท้ายที่สุดต่างก็พากันหัวเราะออกมา
“ข้าอยากพูดคุยถึงเรื่องราวเมื่อคราวที่แล้ว” ซินเหยาพูดจาตรงประเด็น มันเป็นความเคยชินของนางที่จะมุ่งไปที่ใจความสำคัญ
ซ่างกวนเหมิงห้าวไม่เอ่ยคำ กินอาหารต่อไป เขากลับอยากดูระดับความสำคัญที่มีต่อเรื่องราวของซินเหยาเสียหน่อย
ซินเหยาเองก็ไม่รีบร้อน มีความอดทน นางมีมากที่สุดแล้ว
ทั้งสองก็จมดิ่งสู่ความเงียบงันในลักษณะนี้ แต่พฤติกรรมของพวกเขากลับดึงดูดสายตาของคนรอบข้างได้ คนหนึ่งกินอาหาร ผู้หญิงอีกคนมองดู แบบนี้มันค่อนข้างแปลกไปหน่อยแล้ว
ในที่สุด ซ่างกวนเหมิงห้าวก็ไม่รู้ว่ากินเสร็จแล้ว หรือเพราะสายตาของคนรอบข้างกันแน่ เขาเงยหน้ามองไปยังซินเหยา กลับพบว่าซินเหยาไม่ได้มีความอดกลั้นสักเสี้ยวเดียวอีกแล้ว ในที่สุดก็อดไม่อยู่ “ที่นี่ไม่ใช่สถานที่หารือเรื่องธุรกิจ”
จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินไปข้างนอก
ซินเหยายิ้มๆ ถือว่านางชนะแล้ว จึงรีบสาวเท้าเดินตามอีกฝ่ายออกไปข้างนอก
ละครฉากนี้ นับว่าต้องมีคนเริ่มเคลื่อนไหวก่อน จึงจะมีความเป็นไปได้ในการแสดงต่อไป
“ว่ามา เจ้ามาหาข้ามีธุระอะไร” ซ่างกวนเหมิงห้าวถาม พอซินเหยาเดินผ่านท้องถนนมุ่งหน้าตรงไปยังหุบเขา
ซินเหยามองทางทัศนียภาพเบื้องหน้า ครู่นั้นสภาพจิตใจช่างดีเหลือเกิน น้ำใสสะอาดไหลผ่านเช่นนี้ ลมฤดูหนาวพัดมาเยือน ลมหนาวเหน็บพัดโบกสะบัด สิ่งที่ได้รับจากที่นี่ในตอนนี้ก็คือความเงียบสงบและความอบอุ่น
“ท่านหาที่นี่พบได้อย่างไรกัน” แน่นอนว่าซินเหยาประหลาดใจมาก ขอให้รู้ว่าดีร้ายนางก็อยู่ที่นี่มาเป็นระยะเวลาสี่ปีแล้ว แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าด้านหลังที่แห่งนี้จะมีน้ำพุร้อนแบบนี้ด้วย ไม่ว่าด้านนอกจะหนาวเหน็บอย่างไร ที่นี่ก็ยังคงเป็นทิวทัศน์สวยงามจับตาอยู่วันยังค่ำ
