ตอนที่ 570 ซินเหยาช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง
เว่ยโก๋กงกล่าวเช่นนี้ นั่นก็เพราะทำให้น้าเมิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่ตนที่ร้องขอให้นางช่วย แต่เป็นเพราะมีมิตรภาพอยู่ตรงนั้น ดังนั้นจึงต้องให้ความช่วยเหลือ
หัวใจของน้าเมิ่งขมวดกันเป็นปม มีคนช่วยแล้ว? คนผู้นั้นจะเป็นใครได้บ้างนะ แต่ว่าใบหน้ากลับไม่ได้แสดงสีหน้า มองไปทางเว่ยโก๋กงก็เริ่มจะเกรงใจบ้างแล้ว “อีกฝ่ายจะช่วยอย่างไร พวกเราจะยื่นให้เหมือนกันทุกประการ แบบนี้เป็นอย่างไร เจ้านายแค่รู้สึกว่าติดหนี้บุญคุณนี้ไม่ใคร่สะดวกนับสักเท่าไรนัก”
ทั้งสองจึงตกลงเห็นชอบกับน้ำคำนี้ จากนั้นจึงบรรลุถึงฉันทามติแล้ว
เมื่อซินเหยาส่งคนไปติดต่อกับเว่ยโก๋กงนั้น ตามรายงานของพลพรรคนั้นดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีความสุขมาก
ซินเหยาเล่นสนุกกับแก้วในมือ แย้มรอยยิ้ม หึ จะไม่ดีอกดีใจได้อย่างไร คิดว่าเว่ยโก๋กงผู้รอบด้านนี้ช่างเก่งกาจนัก ทั้งแวดวงธุรกิจและข้าราชการต่างร่วมผสมโรง แต่มีประโยคหนึ่งกล่าวว่าต้นไม้ใหญ่มักโดนลมโค่น ยังไม่รู้เลยว่าการงานของเขาในตอนนี้จะคงอยู่ได้นานแค่ไหนกัน
ซินเหยาคิดถึงตรงนี้ วิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกว่าบางทีวันหน้าอาจจะมีคนจัดการกับเว่ยโก๋กงแทนตนเองก็เป็นได้
ซินเหยามีท่าทีดุดัน ใบหน้าบึ้งตึง ก่อนมุมปากจะผุดรอยยิ้มลุ่มลึก “เว่ยโก๋กง ดูสิว่าท่านจะมีชีวิตอยู่ได้นานสักแค่ไหนกันเชียว”
“เจ้านาย ครั้งนี้จะให้เว่ยโก๋กงเท่าไร” ตอนนี้น้าเฝิงถือว่าเป็นคนที่ซินเหยาได้ใช้แรงมากที่สุดแล้ว ซินเหยารู้สึกว่าน้าเฝิงมีความสามารถมากกว่าที่นางจินตนาการเอาไว้เสียอีก สามารถลดหย่อนเรื่องวุ่นวายให้นางได้ไม่น้อยทีเดียว อีกอย่างทำงานก็ทำอย่างสุดกำลัง มีใจอุทิศ
“เอาให้เขาก่อนสักหนึ่งส่วนสาม หยั่งเชิงดูเสียหน่อย” ซินเหยาพูดอย่างส่งๆ ยิ่งนัก
“หนึ่งในสาม?” น้าเฝิงสับสนมากเกี่ยวกับสิ่งที่ซินเหยาพูด ไม่ว่าจะอย่างไรนางก็ไม่เข้าใจเลยว่านี่ซินเหยาหมายความว่าอะไร
ซินเหยาประหลาดใจ มองทางน้าเฝิง คราวนี้จึงตระหนักได้ว่าสายตาของน้าเฝิงค่อนข้างสับสน “ไม่เข้าใจรึ?”
“ข้าน้อยไร้ความสามารถ ยังต้องขอให้เจ้านายชี้แจงด้วยเถิด” น้าเฝิงคุกเข่าลงบนพื้นพลางประสานมือคารวะ
เมื่อซินเหยาเห็นปฏิกิริยาของน้าเฝิง ดูท่าคำๆ นี้ของตนนางคงจะไม่เข้าใจจริงๆ อันที่จริงซินเหยายังแปลกใจอยู่บ้าง พักนี้มักจะพ่นคำศัพท์บางอย่างที่ลูกน้องฟังไม่เข้าใจอยู่บ่อยครั้ง
“เจ้าลุกขึ้นมาเถิด ความหมายของหนึ่งในสามก็ยกตัวอย่างเช่นถ้าเงินสิบสองตำลึง แบ่งออกเป็นสามส่วนเท่าๆ กัน ซึ่งก็คือจำนวนหนึ่งส่วนในนั้น พอจะเข้าใจหรือไม่” ซินเหยาเอ่ยเช่นนี้ ยังปราดมองไปทางน้าเฝิงแวบหนึ่งกลัวเหลือเกินว่าถ้อยคำของตนนั้นนางจะยังคงไม่สามารถทำความเข้าใจได้
น้าเฝิงครุ่นคิดสักพัก คราวนี้จึงพยักหน้า แสดงว่าเข้าใจความหมายของซินเหยาแล้ว
คราวนี้ซินเหยาจึงถอนหายใจโล่งอก ยังดีที่เข้าใจ นางแย้มยิ้ม มองทางน้าเฝิงก่อนเอ่ยคำ “เจ้าคอยระวังทางฝั่งเว่ยโก๋กง ข้าว่าเขาไม่ได้เชื่องขนาดนั้น อาจจะไม่เชื่อฟังอย่างว่างายก็เป็นได้”
คราวนี้น้าเฝิงจึงหมุนกายออกไปจากห้องหนังสือของซินเหยา
น้าเมิ่งออกมาจากทางฝั่งเว่ยโก๋กง ในใจก็งุนงงยิ่งนัก ใครกันนะที่จะช่วยเว่ยโก๋กง เรื่องนี้ดูท่าจะไม่ได้ง่ายดายอย่างที่ตนจินตนาการเอาไว้ขนาดนั้นเสียแล้ว นางจำเป็นต้องกลับไปรายงานนายน้อยเสียก่อนถึงจะได้การ
“ท่านว่าอะไรนะ มีคนลึกลับ?” โจว๋หยุนถิงได้ยินคำของน้าเมิ่ง ก็ค่อนข้างตกใจ ถึงขนาดมีคนที่มีความสามารถอีกทั้งยังสร้างพันธมิตรกับเว่ยโก๋กงได้ตั้งแต่เมื่อใดกัน
“เจ้าค่ะ ข้าน้อยเองก็ได้ยินเว่ยโก๋กงเอ่ยถึง ดูท่าทางเขาไม่เหมือนกำลังโกหกเลย แบบนี้ถ้าหากไปร่วมมือกับเขาตรงๆ เกรงว่าคงไม่ได้รับผลประโยชน์อะไร นายน้อย รายละเอียดของจุดประสงค์อีกฝ่ายพวกเราก็ไม่รู้เลย บ่าวคิดว่าเพื่อความปลอดภัย ยังต้องระแวดระวังและตรวจสอบอีกฝ่ายให้ดีเสียก่อนจะดีกว่านะเจ้าคะ” ตอนนี้เห็นชัดว่าน้าเมิ่งรอบคอบยิ่ง นางไม่อยากเอาความปลอดภัยของคุณหนูมาวางเดิมพัน
โจว๋หยุนถิงพยักหน้า “ข้าจะให้หานไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้เลย ทางท่านก็ไม่จำเป็นต้องหยุด ส่วนเรื่องอื่นข้ารู้วิธีจะจัดการกับมัน”
น้าเมิ่งพยักหน้า ก่อนถอยออกไป นายน้อยจัดการเรื่องราวเองนางก็วางใจมากแล้ว ไม่เช่นนั้นจะมีธุรกิจใหญ่โตขนาดนี้ได้อย่างไรกันเล่า
“หาน ได้ยินแล้วหรือยัง เรื่องนี้เจ้าไปตรวจสอบสักหน่อย ข้าไม่อยากปล่อยให้เรื่องของแม่ข้ามีอะไรหลุดลอยไปแม้แต่นิดเดียว” โจว๋หยุนถิงไปจัดแจงกับหานคนที่เขาไว้วางใจมากที่สุด ก็เพียงพอจะอธิบายได้ว่าเขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ยิ่งนัก
“ใช่แล้ว ซินเหยาช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง” โจว๋หยุนถิงยังคงอดถามไม่ได้ เขารู้ทั้งรู้ว่าจากความสามารถของซินเหยา จะต้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้อย่างง่ายดายขนาดนี้แน่ แต่เขาก็ยังคงจำขึ้นใจอยู่
หานมุ่นคิ้ว “เจ้านาย แม่นางซินเหยาสบายดี บางทีอาจจะสบายดีกว่าที่ข้าน้อยรู้มามากก็ได้” ถ้อยคำนี้ของหานเป็นเรื่องจริง เนื่องจากสิ่งที่เขาสามารถค้นหามาได้นั้นเปิดโลกทัศน์ของเขาให้กว้างขึ้น ถ้าหากบวกกับสิ่งที่เขาไม่รู้ล่ะ มันจะเป็นอย่างไร แต่ว่า ตอนนี้มีประเด็นสำคัญอยู่หนึ่งอย่างก็คือเขาพอรู้มาบ้าง นั่นก็คือว่าซินเหยาอาจจะติดต่อพัวพันกับจวนเว่ยโก๋กงอีกครั้ง เพราะแค้นของบิงยังไม่ทันได้ชำระ
โจว๋หยุนถิงพิจารณาปัญหา ย่อมไม่ได้สังเกตถึงความลุ่มลึกของหาน ดังนั้นจึงไม่ได้ถามมากความ ขอเพียงเขารู้ว่าซินเหยาสบายดี เช่นนั้นก็พอแล้ว
“นายท่าน พวกเราจะกอบกู้ได้แบบนี้จากนั้นการใหญ่จะสำเร็จอย่างเสร็จสมบูรณ์นั้นก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว” สมุนคนสนิทคนหนึ่งมองเว่ยโก๋กงอยู่ข้างๆ และกล่าวยกย่องอย่างกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก
เว่ยโก๋กงกวาดสายตาสำรวจคนๆ นั้น แววตานั้นทำให้คนตื่นตระหนกได้ยิ่ง
คนผู้นั้นเห็นเว่ยโก๋กงมีแววตาเช่นนี้ ก็เข้าใจว่าตนพูดผิดไปแล้ว จึงคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังปึง
ไหนเลยจะรู้ว่าเว่ยโก๋กงเหลือบมองคนที่คุกเข่าอยู่นั้น จู่ๆ จะระเบิดหัวเราะเสียงดังฮ่าๆ ขึ้นมา “ใช่แล้ว การใหญ่ของข้ากำลังจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว มันกำลังจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว ฮ่าๆ”
เว่ยโก๋กงหัวเราะเสียจนบ้าคลั่ง คนผู้นั้นจึงลอบปาดเหงื่อเย็นๆ บนหน้าผากของตนได้ก็คราวนี้ นับว่าตนไม่ได้พูดผิด ไม่เช่นนั้นคง… เขาค้นพบว่าตอนนี้สีหน้าของเว่ยโก๋กงมีเลศนัย ดูไม่แน่นอนเลย
“พวกเจ้าส่งคนไปตรวจสอบคนที่มาเมื่อวานนั้นให้ละเอียดแล้วหรือยัง เหตุใดข้าถึงได้รู้สึกตลอดว่าละครปาหี่นี้มันคุ้นๆ นะ” เว่ยโก๋กงเอ่ยถาม
ทันใดนั้นภายในห้องนี้ก็มีชายชุดดำสองคนเพิ่มขึ้นมา “เรียนนายท่าน คนผู้นั้นหว่านทรัพย์สินเข้ามาแล้วเรียบร้อย อีกอย่างแทบจะเหมือนกับผู้ที่อยู่เบื้องหลังของ “มูลนิธิการกุศลใหญ่” คนนั้นเลย แม้กระทั่งเวลาก็เอามาให้ตรงเป๊ะ แถมพวกเราสะกดรอยตามก็ไม่มีความผิดปกติใดๆ ขอรับ”
เว่ยโก๋กงได้ยินการรายงานของลูกน้อง รอยยิ้มครั้งนี้ยิ่งลุ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าอย่างนี้สิถึงจะดี ก็เหมือนกับสุนัขรับใช้คนเมื่อกี้พูดพอดี การใหญ่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว
เว่ยโก๋กงเห็นลูกน้องยังอยู่ที่ตรงนั้นจริงๆ จึงรักษารอยยิ้มให้คงที่ “ยังมีเหตุการณ์อะไรอีก”
หนึ่งในชายชุดดำเอ่ยตอบคำถาม “เรียนเจ้านาย อีกฝ่ายร้องขอให้ทางพวกเรารายงานภาพสถานการณ์หลังจากการฟื้นตัวของเศรษฐกิจเมื่อเร็วๆ นี้ขอรับ”
ครั้นเว่ยโก๋กงได้ฟัง พลันขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้มีอะไร ครั้งก่อนไม่ใช่ว่าตนผ่านสิ่งเดียวกันนี้มาหรอกหรือ
“จัดระเบียบสำเนา แบ่งให้ทั้งสองอย่างละชุด ถือเป็นการขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือระดมทุนของทั้งสองฝ่ายพอดีเลย” เว่ยโก๋กงกล่าวราวกับว่าวิวทิวทัศน์ไร้ที่สิ้นสุด ตอนนี้ยิ่งดีมากขึ้นเรื่อยๆ ย่อมหมายความว่าการใหญ่ของตนใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ในไม่ช้านี้แล้วสินะ
“เจ้านาย ทางด้านเว่ยโก๋กงพักนี้มีการเคลื่อนใหญ่ครั้งใหญ่แล้วขอรับ” ชายชุดดำคนหนึ่งคุกเข่าข้างเดียวลงกับพื้น กล่าวรายงานอย่างค่อนข้างกังวลใจ
ชายคลุมหน้ามองไปทางลูกน้องของตน ท่ามกลางความมืดมิด พอจะรับรู้ได้ถึงความคมกริบในสายตาของเขาได้อยู่รำไร
“สถานการณ์แบบไหน” น้ำเสียงทั้งแข็งกร้าวและทรงพลัง
ชายชุดดำเงยหน้า และรีบรายงานให้ทันเวลา “มีกองกำลังสองแห่งที่ให้ความช่วยเหลือเว่ยโก๋กงในเวลาเดียวกันขอรับ ราวกับคิดอยากจะประคองเว่ยโก๋กงขึ้นมา อีกอย่างตอนนี้สถานการณ์ของเว่ยโก๋กงในตอนนี้ดีมากๆ พักหลังหลายวันมานี้ เขากับคนบางส่วนในเมืองหลวงก็ดูชิดเชื้อกันมาก”
“ไปจัดการเสียหน่อย แล้วคนที่น้าเมิ่งคนนั้นล่ะเป็นอย่างไรบ้าง” ชายคลุมหน้าปริปากเอ่ยถามอีกครั้ง แต่เห็นชัดว่าค่อนข้างกังวลใจบ้างแล้ว
“ครั้งก่อนนางช่วยย่นธุระหลายเรื่องเลยทีเดียว นางค่อนข้างคุ้นเคยกับจวนเว่ยโก๋กง แต่ว่าหายตัวไปเป็นเวลานานแล้ว ต้องการติดต่อกับนางหรือ” ชายชุดดำเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมของชายคลุมหน้าผุดเผยรอยยิ้มออกมา “เข้าไปเถิด เกรงว่านางคงจะรอให้เจ้าไปหานางอยู่ถึงจะถูก” ชายหนุ่มเอ่ยมาดมั่นอย่างมีเชาว์ ไม่ได้สนใจความกังวลของชายชุดดำเลยแม้แต่น้อย
“ขอรับ” เงาร่างลอยออกไปไกลตามเสียงนี้แล้วเป็นที่เรียบร้อย
ขณะที่น้าเมิ่งด้านหนึ่งต้องช่วยเว่ยโก๋กง ส่วนอีกด้านต้องรอข่าวคราวจากทางฝั่งโจว๋หยุนถิงนั้น ก็รอจนกระทั่งถึงคนที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของนาง
“เจ้าถึงขนาดช่วยเว่ยโก๋กงจริงๆ?” คนผู้นั้นเห็นน้าเมิ่ง ประโยคแรกก็เอ่ยถึงคำถามแบบนี้
น้าเมิ่งตกใจ มองไปทางผู้มาใหม่อย่างกังวลใจขึ้นมาทันที “ข้าสามารถถอนทรัพย์สินของตนออกไปได้ทันที ทำให้เขาเสียหายมากขึ้นกว่าเดิม แต่เจ้าต้องให้ข้าได้พบคุณหนูของข้า ข้าไม่ชอบเล่นเกมอะไรกับพวกเจ้าหรอกนะ ไม่อย่างนั้นละก็ อย่างมากคงต้องพินาศทั้งสองฝ่าย” น้าเมิ่งกล่าววาจานี้เห็นชัดว่าดูเย่อหยิ่งมาก อันที่จริงก็เพียงแค่กำลังเดิมพันเท่านั้น การเดิมพันต่อไปครั้งนี้ สิ่งที่เป็นห่วงกลับเป็นความปลอดภัยของคุณหนูและตัวนาง
เมื่อคนผู้นั้นได้ฟังน้าเมิ่งพูดอย่างยโสขนาดนี้ เขาก็ผงะ มองทางน้าเมิ่งด้วยท่าทีมาดมั่นยิ่ง รีบพลิกลิ้นเอ่ยคำทันที “หลังจากเรื่องนี้แล้ว ก็จะปล่อยตัวคุณหนูของเจ้าออกไป แต่เรื่องราวไม่ได้กระทำตามที่เจ้าพูดมา ตอนนี้แผนการเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าจำเป็นต้องไปทำตามแผนของทางเรา”
ครั้นน้าเมิ่งได้ฟังคำร้องขอของอีกฝ่าย ไม่ได้ค้นพบเงื่อนงำของตน จึงเบาใจลง มือที่กำอยู่ก็คล่อยๆ คลายออก แต่การกระทำนี้กลับตกอยู่ในสายตาของอีกฝ่าย
“ตอนนี้ในเมื่อเจ้าทำให้เว่ยโก๋กงพังพินาศ ก็ต้องทำให้คนที่ร่วมมือกับเว่ยโก๋กงพวกนั้นพังย่อยยับไปด้วยกัน ไม่อย่างนั้น…คุณหนูของเจ้า พวกเราก็ไม่อาจรับประกันความปลอดภัยของนางได้ หากเจ้าไม่เชื่อคำอย่างว่าง่ายละก็ เจ้าก็จะรู้ว่าความปลอดภัยของคุณหนูเจ้ามันอยู่ในเงื้อมมือของเจ้าเองทั้งนั้น” ปากคอเราะร้ายของคนผู้นั้นยังคงเอ่ยเตือนไม่หยุด แม้ว่าน้าเมิ่งคิดว่าตนได้พูดถึงการย่อยยับทั้งสองฝ่ายแล้ว ตอนนี้เขารู้ว่าน้าเมิ่งก็แค่หลอกตัวเองเท่านั้น และมันก็ยิ่งดูแม่นยำขึ้น
“ดี” น้าเมิ่งพยักหน้า ถือว่าเป็นการตอบตกลงข้อเสนอ
เห็นชัดว่าคนผู้นั้นยังไม่วางใจ ควรจะบอกว่ายิ่งระแวงมากขึ้น มองทางน้าเมิ่งก่อนเอ่ยเตือน “เรื่องนี้ ทางที่ดีอย่าให้บุคคลที่สามรู้ ไม่อย่านั้นเจ้าก็รู้ อย่าได้คิดหาตัวช่วยอะไร ถ้ามีตัวช่วยปรากฏขึ้น เช่นนั้นก็คงถึงเวลาเห็นคุณหนูของเจ้าเลือดตกยางออกด้วยเช่นกัน”
พอน้าเมิ่งได้ยิน สีหน้าพลันเปลี่ยนไป จึงรีบพยักหน้าอย่างร้อนรน “ข้าไม่ทำหรอก พวกเจ้าเองก็ต้องรับประกันว่าคุณหนูของข้าจะเป็นเหมือนเดิมทุกประการเหมือนตอนที่พวกเราแยกจากกัน”
เมื่อคนผู้นั้นได้ฟังและเห็นสีหน้าแบบนี้ของน้าเมิ่ง ก็รู้ว่าคำพูดของตนนั้นนางฟังเข้าหูอยู่บ้าง ย่อมไม่จำเป็นต้องพูดพล่ามอีกรอบ จึงหมุนกายหมายจะจากไป
เนื่องจากมีคุณหนูอยู่ในกำมือของอีกฝ่าย วรยุทธ์ของน้าเมิ่งก็ดูเหมือนจะงัดออกมาใช้ประโยชน์ไม่ได้เลย นางไม่สามารถสู้รบตบมือกับอีกฝ่ายได้เลย แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่สามารถใช้วิชาตัวเบาสะกดรอยตามไปได้นี่นา
ตอนนี้น้าเมิ่งไม่สามารถแจ้งรายงานให้กับนายน้อยได้ นางทำได้เพียงตามไปเท่านั้น จากนั้นตนก็ไปตรวจสอบรายละเอียดของอีกฝ่าย
คนผู้นั้นเนื่องจากสถานการณ์คับขันมาก ภาระหน้าที่หนักหนา ตอนลอยตัวบินไปนั้นก็ไม่ได้คาดคิดว่าน้าเมิ่งจะตามมา และสนใจเพียงแต่จะมุ่งบินไปข้างหน้า
น้าเมิ่งบินไป อันที่จริงต้องใช้ความพยายามไปบ้าง การสะกดรอยตามแต่เดิมก็ไม่ได้เป็นงานถนัด ตอนนี้นางค้นพบว่าอีกฝ่ายมุ่งหน้าไปไกลแล้ว ทิศทางดูเหมือนจะไปทางเมืองหลวง
น้าเมิ่งตกใจ ในเมืองหลวงมีบุคคลใดกันแน่ ถึงกับเกลียดชังเว่ยโก๋กงขนาดนี้
“อัย ทางเจ้าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง” ในที่สุดคนผู้นั้นก็หยุดลงยังสถานที่แห่งหนึ่ง รีบไปพบกับอีกคนทันที
น้าเมิ่งมองทางคนผู้นั้น รู้สึกว่าคุ้นหน้านัก เขาเป็นใครกันแน่นะ
“เจ้านายเปลืองหัวใจขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าคราวนี้จะแก้ไขปัญหาได้ในครั้งเดียวหรือเปล่า” อีกคนเองก็รับคำ ดึงคนๆ นั้นเข้ามาพูดคุย
คนผู้นั้นเห็นว่าเพื่อนสนิทพูดแบบนี้ ก็ทอดถอนใจ “เว่ยโก๋กงอย่างเขาสิ่งที่ไม่สมควรมากที่สุดก็คือบังอาจอวดเบ่งคับฟ้า ไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีผลดีเอาไว้กินกระมัง”
คนผู้นั้นถูกเพื่อนสนิทดึงเอาไว้ และหันหน้ามาทางน้าเมิ่งพอดี เพียงแต่มองไม่เห็นว่าเขารู้สึกตัวหรือว่าแค่มองเข้ามาตามอำเถอใจเท่านั้น น้าเมิ่งรู้สึกว่าสายตาของเขาถึงกับมองทะลุตนไปเลย นางรีบซ่อนตัวทันที คราวนี้จึงหลีกเลี่ยงการถูกจับได้ นางลูบอกและเป็นกังวลอย่างมาก
รอกระทั่งตอนที่นางหันหน้ามองไปอีกครั้ง ทั้งสองก็อันตรธานหายไปแล้ว คราวนี้น้าเมิ่งจึงตระหนักว่าเป้าหมายสะกดรอยของตนหายไปแล้ว ดูท่านางคงต้องกลับไปก่อนค่อยว่ากันแล้ว
