ตอนที่ 743 แววตากระหายเลือดนั่น
เป็นไปตามคาด ในขณะที่พวกเขาเข้าโจมตีงูยักษ์นั่นก็รับรู้ได้ถึงอันตรายรีบหันหัวมาทันที ลิ้นของมันออกมา ลำตัวเลื้อยไปมาราวกับว่ากำลังโกรธ
เก้อปิงเห็นว่าได้โอกาสดี ขยับนิดหน่อย โอหยางซิงเฉินถือโอกาสที่งูยักษ์มองดูเก้อปิงก็ซัดฝ่ามือเข้าไปอีก
“ซือ ซือ….”
งูยักษ์ทั้งสองถูกฝ่ามือของโอหยางซิงเฉินทำให้เจ็บขึ้นมา ลำตัวขยับตัวแรงขึ้น หัวนั่นเข้ามาใกล้โอหยางซิงเฉินและเก้อปิงเข้าไปอีก
ซินเหยา ฮงโต้วและพินถิ่งมองตากัน กระซิบเบาๆกันแล้วเหาะขึ้นไปซินเหยาเล็งไปที่จุดอ่อนของงูยักษ์แล้วใช้มีดสั้นในมือแทงเข้าไป
แต่เพราะในมือมีมีดสั้นแค่เล่มเดียวสามารถแทงไปที่งูตัวเดียว
ฮงโต้วและพินถิ่งโจมตีงูอีกตัวหนึ่ง เห็นซินเหยาถอยออกมาได้ก็รีบตามมาทันที มองดูท่าทีของซินเหยา ทั้งสองจึงเข้าใจแล้วซัดฝ่ามือไปที่จุดอ่อนของงูอีกตัว
“ซือซือ………..ซือซือ……….”
ความเจ็บปวดแผ่ไปทั่วตัวงู ราวกับว่ามันกำลังบ้าคลั่งจนถึงจุดสุด หัวขยับอย่างไม่หยุด แลบลิ้นออกมาคิดอยากจะหันตัวกลับหางส่ายไปมาอย่างไม่ยอมหยุดเช่นกัน เหมือนกับว่ากำลังดิ้นรนอยู่
“อ้า…..”
พินถิ่งร้องขึ้นด้วยความตกใจ ตัวกำลังจะถูกหางงูปัดออกไป
ฮงโต้วเห็นก็รีบเข้าไปคว้ามือของพินถิ่งเอาไว้ แต่เพราะแรงของตนนั้นไม่ได้เยอะเท่างูมือข้างหนึ่งจับพินถิ่งเอาไว้อีกข้างจับงูไว้ได้ไม่แน่น
ซินเหยาเห็นสถานการณ์ของฮงโต้วพวกนางก็รีบปล่อยมือของตนแล้วกระโดดหลบหางงูที่กำลังส่ายไปมาแล้วเหาะคิดอยากจะเข้าไปคว้าจับฮงโต้วแต่คิดไม่ถึงว่างูจะหันหัวมาทางนี้ แรงของหางงูก็ฟาดมาแรงมาก และเร็วมากไม่ทันมีใครได้ทันนึกคิดอะไร
ซินเหยาก็ถูกหางงูฟาดออกไป ดูเหมือนจะฟาดกระเด็นไปที่พระพุทธรูปที่อยู่ด้านหลัง
“ซินเหยา”
โอหยางซิงเฉินแม้แต่คิดก็ไม่คิดรีบเหาะเข้าไปรับซินเหยา เรื่องอื่นไม่ได้อยู่ในหัวของเขา ณ เวลานี้
เพียงแต่ว่าทุกคนคิดไม่ถึงว่า พองูตัวนี้หมุนตัว ก็เท่ากับว่าอาวุธลับถูกปล่อยออกมา
ลูกธนูถูกยิงออกมาอย่างนับไม่ถ้วน
ซินเหยาเห็นเบิกตากว้างคิดอยากจะขยับตัวหนี แต่นางก็รู้ว่าสถานการณ์ของนางในตอนนี้ที่ถูกฟาดออกมาคงไม่มีโอกาสหนีลูกดอกธนูได้
โอหยางซิงเฉินเห็นลูกธนูถูกยิงออกมา
ไม่รู้ว่าเขาเอาแรงมาจากไหน ทันใดนั้นเขาก็เข้าไปกอดบังซินเหยาเอาไว้ ธนูยิงเข้าไปที่ซี่โครงซ้ายของเขา
“เอ่อ” เขาทำเสียงออกมา กอดซินเหยากลิ้งลงไปกับพื้นหลายตลบ ซินเหยาถูกเขากอดปกป้องภายใต้อ้อมกอดของเขาเอาไว้แบบนั้น
เมื่อครู่งูหันหัว คือดิ้นครั้งสุดท้ายก็จะตาย แล้วค่อยๆอ่อนแรงลงล้มลงไปกับพื้น
แต่เพราะธนูเมื่อครู่ที่ถูกยิงออกมาทำให้ฮงโต้วและพินถิ่งได้รับบาดเจ็บ แต่ดีที่บาดเจ็บแค่ภายนอก แต่คนที่ปลอดภัยที่สุดคือเก้อปิงที่อยู่ข้างๆ
เก้อปิงรออยู่ครู่หนึ่ง มองดูไม่มีอะไรแปลกก็ยิ้มขึ้นทันที เพราะมองดูคนที่ล้มลงกับพื้น ส่วนคำสั่งเซวียนฮยอยู่ตรงนั้นอย่างปลอดภัยดีนี่หมายความว่ายังไง หมายความว่าเขาสามารถเอาคำสั่งเซวียนฮยไปได้อย่างปลอดภัยง่ายดาย
“ฮ่า ฮ่า”
เขาหัวเราะออกมา คิดอยากจะยื่นมือเข้าไปหยิบกล่องคำสั่งเซวียนฮย
ซินเหยาได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เห็นตนถูกโอหยางซิงเฉินกอดทับเอาไว้ ในใจก็นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ นางตกใจรีบเอาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของโอหยางซิงเฉิน
“ซิงเฉิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” สีหน้าของซินเหยาร้อนรน รีบดูบาดแผลบนตัวของโอหยางซิงเฉิน
เห็นเลือดไหลออกมาน้ำตาก็คลอทันที
สีหน้าของโอหยางซิงเฉินขาวซีด แต่เห็นซินเหยาที่ตื่นเต้นกับตนเองขนาดนี้ในใจกลับรู้สึกพอใจ บวกกับที่ไม่อยากให้ซินเหยาเป็นห่วง เขาจึงได้ผุดรอยยิ้มขึ้นมา แต่ว่ารอยยิ้มนั่นน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้อีก “ไม่เป็นไรข้ายังดีอยู่” เขาพูดได้แค่ว่ายังดีอยู่ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าตนเองยังสามารถยืนหยัดได้อีกนานแค่ไหน
ซินเหยาดึงมือเขาขึ้นมาจับชีพจรอย่างใจเย็น ตรวจสอบบาดแผล ในใจจึงได้คลายความเป็นห่วงลง โชคดีที่ธนูไม่ได้ยิงเข้าไปที่หัวใจ อีกแค่นิดเดียวก็โดนแล้ว
ซินเหยาได้ยินเสียงหัวเราะของเก้อปิง แววตามีความดูถูก นางมองดูโอหยางซิงเฉินจัดให้เขาพิงอย่างดีจากนั้นก็ยืนขึ้น
แต่ที่ยืนขึ้นยังมีอีกคนนั้นก็คือพินถิ่ง
ถึงแม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บจนถึงชีวิต แต่เลือดบนตัวพินถิ่งยังคงไหลอย่างไม่ยอมหยุด ไม่รู้ว่าต้องกล้าขนาดไหนถึงไม่กลัวความเจ็บเลยสักนิด
ซินเหยาเห็นพินถิ่งเช่นนี้ ก็รู้ว่าพินถิ่งคิดจะแก้แค้นแน่นอน แต่พินถิ่งในสภาพนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเก้อปิงหรอก
“พินถิ่งหลบไปให้ข้าไปก็พอแล้ว”
ซินเหยาเรียกให้พินถิ่งหยุด แต่นางคิดไม่ถึงว่าพินถิ่งจะใจร้อนขนาดนี้ เห็นเพียงพินถิ่งขยับตัวก็มุ่งเข้าไปที่เก้อปิงแล้ว
เก้อปิงมองดูแววตาของพินถิ่ง นั่นคือกระหายเลือด เขานึกถึงเรื่องในตอนที่ยังอยู่ในคุก รู้ว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของพินถิ่ง นึกถึงเรื่องที่พี่ใหญ่บาดเจ็บ เขาเองก็แค้นเช่นกัน
ทั้งสองต่อสู้กัน
“เก้อปิงข้าจะเอาชีวิตเจ้า”
พินถิ่งเหาะไป คิดอยากจะซัดฝ่ามือไปที่เขา
เก้อปิงยิ้มอย่างเลือดเย็น ที่จริงแล้ววรยุทธดีดนิ้วยังมีประโยชน์ เขาชี้นิ้ว พินถิ่งก็ถูกกำลังภายในของเขาทำร้ายเสียแล้ว ร่างกระเด็นไปข้างๆเก้อปิงถือโอกาสนี้เหาะไปเตะพินถิ่ง
“ปัง”
ในขณะที่ซินเหยายังไม่ทันเข้ายื่นมือเข้ามา พินถิ่งก็ถูกเก้อปิงแตะกระเด็นออกไปแล้ว นางกระอักเลือดออกมา
“พินถิ่ง”
ซินเหยาร้องเรียกขึ้น ไม่รู้ว่าทำไม เหตุการณ์ตรงหน้านี้ทำให้ในหัวของนางนึกถึงคนใกล้ชิดของตนเอง พี่น้องของตนเอง ภาพที่พี่ใหญ่ตาย
แววตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น รีบพุ่งเข้ามาต่อสู้กับเก้อปิง
ฮงโต้วค่อยๆได้สติกลับมาจากการสลบ ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บแต่เมื่อเทียบกับพินถิ่ง ก็ยังคงถือว่าเบา เห็นพินถิ่งที่นอนราบอยู่บนพื้นสีหน้าก็มืดทันที
หลังจากคราวนั้นที่นางและพินถิ่งคุยกัน ทั้งสองคือคนที่โชคร้ายถูกทอดทิ้งเหมือนกันในเมื่อตะเกียกตะกายดิ้นรนจนมีชีวิตรอดได้ เห็นพินถิ่งแบบนี้ และนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เก้อปิงทำ
นางก็ลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปช่วยซินเหยาสู้กับเก้อปิง
เพียงแต่ว่า ในเวลานี้ทุกคนต่างสู้กันไม่มีใครนึกถึงคำสั่งเซวียนฮย
มีร่างหนึ่งโผล่ขึ้นมา โอหยางซิงเฉินนอนเจ็บอยู่บนพื้น รู้สึกว่าสายตาพร่ามัว มีคนแก่คนหนึ่งที่มีขลุ่ยอยู่กับตัวเหาะผ่านหัวของเขาไป
เขายังไม่ทันมองเห็นใบหน้าให้ชัดเจน เห็นเพียงแค่ว่ามีหนวดสีขาวยาวๆ เขามั่นใจว่าคือคนแก่แน่
“ซินเหยา………..”
เพราะว่าบาดเจ็บ เสียงของเขาจึงอ่อนเบามาก ซินเหยาที่เวลานี้กำลังสู้กันอยู่ไม่ได้สังเกตหรือสนใจจุดนี้เลย และยิ่งไม่ได้ยินเสียงของโอหยางซิงเฉิน
“คำสั่งเซวียนฮย…….” คำพูดนี้ถูกพูดออกมาจากปากเขาอย่างยากลำบาก
เก้อปิงสู้ไปด้วย ในใจก็คิดแต่คำสั่งเซวียนฮย ได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกได้ทันทีรีบหันไปดู
“อาจารย์”
เสียงนี้ทำให้ฮงโต้วเสียหลัก เก้อปิงเห็นฮงโต้วที่ยืนขวางหน้าตนเอง เพื่อคำสั่งเซวียนฮย แววตาเขากระหายเลือดมาก ไม่สนใจอะไร ซัดฝ่ามือเข้าไป ฮงโต้วถูกเตะจนล้มลงไป
“ฮงโต้ว”
คนแก่คนนั้นรีบหยิบคำสั่งเซวียนฮยมาไว้ในมือแล้วดหาะอย่างรวดเร็วเข้าไปรับตัวฮงโต้วเอาไว้ เขาเองก็ไม่อยู่นานรีบรับฮงโต้วเข้ามาไว้ข้าง แล้วเหาะจากไป หายไปแม้แต่เงา
ซินเหยาและเก้อปิงมองหน้ากัน เมื่อครู่ฮงโต้วถูกพาตัวไป ซินเหยาดูท่าแล้วคนแก่คนนั้นคงไม่ทำร้ายฮงโต้วแน่ แบบนี้ก็ดี พอถึงตอนนั้นจะตามหาคำสั่งเซวียนฮยก็ง่ายขึ้น อีกอย่างวรยุทธของคนแก่คนนั้นตนคงตามไม่ทันแน่ บวกกับตนไม่อาจทิ้งโอหยางซิงเฉินไว้ตรงนี้ได้
ซินเหยามองไปทางโอหยางซิงเฉิน แววตาแลดูอ่อนโยน ทำให้เก้อปิงที่อยู่ข้างๆโกรธโมโหขึ้น ดูแล้วเจ็บปวดใจ
“อ้า……”
ความโกรธความโมโหคือการรบการมีเหตุผลได้ดีที่สุด เวลานี้เก้อปิงถูกความริษยาปิดบังความคิด ใจเขามีแต่ความโกรธ เขาอยากจะหลบซินเหยา งั้นก็ต้องสู้กับซินเหยาให้ชนะ
ซินเหยาเห็นเก้อปิงที่บ้าคลั่งขนาดนี้ ก็รู้ว่าเวลานี้ไม่มีทางถอยอีกแล้ว นางคงต้องรับและสู้
ควันลอยอยู่กลางอากาศ ร่างของทั้งสองต่อสู้กันอยู่ตรงนั้น แตะต่อย เหมือนว่าทั้งสองสู้กันอย่างสูสี
ซินเหยาเพียงแค่กำลังรอดูว่าวรยุทธของเก้อปิงนั้นลึกซึ้งขนาดไหน เพราะเมื่อก่อนนางยังไม่เคยสู้กับเขาอย่างจริงๆจังๆ เพื่อไม่ดูถูกคู่ต่อสู้ ซินเหยาจึงระวังมาก เวลานี้เก้อปิงโกรธมาก จึงได้แสดงวรยุทธทั้งหมดออกมา นี่ทำให้นางรู้จุดอ่อนของเก้อปิง
นางยิ้มอย่างมั่นใจ จากนั้นก็รวบรวมแรงไว้ที่ฝ่ามือแล้วซัดไป
ฝ่ามือนี้แรงไม่เบาเลย เก้อปิงนึกไม่ถึงว่าซินเหยาจะซัดฝ่ามือที่อันตรายเช่นนี้ให้เขา ครั้งนี้นางพุ่งไปที่หัวใจของเขา แต่พอเวลาที่ซัดฝ่ามือไป นางก็นึกถึงเมื่อครู่ที่อยู่ที่เขาวงกต ความเป็นห่วงที่เก้อปิงให้นาง นางคิดว่าเก้อปิงคงไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น
คิดได้เช่นนี้ ซินเหยาจึงผ่อนแรงในมือลง แต่ก็ไม่อาจที่จะไม่ทำให้เก้อปิงไม่บาดเจ็บได้
เก้อปิงกระเด็นออกไปตกลงบนพื้น แล้วสลบไป
ซินเหยาอยากจะเข้าไปดู ดูว่าเก้อปิงเป็นอย่างไรบ้าง แต่ดูแล้วคงแค่สลบไป นี่ทำให้ซินเหยารู้สึกดีขึ้นมามาก
นางรีบเข้าไปพยุงโอหยางซิงเฉิน
“ซิงเฉินเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ซินเหยาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง มองดูธนูที่ยังคงอยู่บนตัวของเขา
สติของโอหยางซิงเฉินที่ใกล้จะหมดไป ได้ยินเสียงของซินเหยาเขาก็ลืมตาขึ้น อยากจะส่งสายตาปลอบโยนไปให้ซินเหยาแต่ที่แสดงออกมากลับกลายเป็นว่าเจ็บปวด
ซินเหยาปวดใจราวกับหอกแหลมๆได้แทงเข้าไปที่หัวใจของนาง นางกัดฟันตัดสินใจ ฉีดเสื้อของโอหยางซิงเฉินทำให้เห็นบาดแผล เวลานี้มีเลือดไหลเต็มแผลไปหมด ส่วนธนูยังคงปักอยู่ที่ตัวของเขาเหมือนจะลึกมากด้วย
“ซิงเฉินเจ้าอดทนหน่อยนะ อดทนอีกนิดก็ดีแล้ว ถ้าหาก ถ้าหากเจ้าเจ็บก็มากัดมือข้านะ แบบนี้จะดีขึ้น”
ซินเหยาไม่สามารถหาอะไรมาทำให้โอหยางซิงเฉินเจ็บน้อยลงได้มีแต่แบบนี้ที่ทำให้นางคิดว่าเขาจะเจ็บน้อยลง
โอหยางซิงเฉินมองดูซินเหยาที่รีบร้อนจนน้ำตาคลอ ความเจ็บปวดบนตัวกลับมีความสุขอย่างหนึ่งเข้ามาเติมเต็ม เขาส่ายหัวไปมา มองซินเหยาด้วยสายตาที่อ่อนโยน
ซินเหยาทำใจมองดูธนูนี้ มือข้างหนึ่งจับไปที่หัวของธนูจากนั้นก็หันหัวอีกทางแล้วดึงธนูออกมา
“เอ่อ”เบาๆ โอหยางซิงเฉินร้องออกมาเบาๆ แต่ซินเหยาสามารถฟังออกว่าโอหยางซิงเฉินกำลังพยายามอั้นเอาไว้ เพื่อไม่ให้ซินเหยาเป็นห่วง แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ซินเหยายิ่งรู้สึกไม่ดี
นางรีบดึงผ้าจากตัวเองมาหนึ่งผืน แล้วพันแผลให้โอหยางซิงเฉิน หวังแค่ว่าขอให้เลือดไหลน้อยลง ที่นี่ไม่อาจอยู่นานได้ ซินเหยารู้สึกใจไม่ดีแปลกๆ
