ตอนที่ 777 หุบปากของคุณเสีย
เธอกำลังล่องลอย
แต่ไม่ว่าจะดูยังไง ฝีมือนี้ไม่ค่อยได้มาตรฐาน อย่างน้อยโอหยางจิ้งก็คิดแบบนี้ เพราะสามในหนึ่งของรถที่วิ่งออกนอกทาง ขอแค่ขับรถออกไปนิดเดียวเขาและซินเหยาก็ต้องตกลงไปในเหวนั่น แล้วตาย
แต่ ผู้หญิงบ้าคนนี้กลับไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์นี้เลย แขนขาวๆนั่นบังคับพวงมาลัยอย่างชำนาญ ความเร็วนั่น ทำให้โอหยางจิ้งตาลายไปหมดแล้ว
เดิมทีเขายังกลัวๆ แต่พอเห็นซินเหยาที่บังคับพวงมาลัยอย่างชำนาญขนาดนี้ บวกกับตอนที่เลี้ยวโค้ง เธอทำได้อย่างชำนาญ
ผู้หญิงบ้าคนนี้เมื่อครู่ยังเลี้ยวได้ไม่ดี ตอนนี้กลับขับรถราวกับมีผีนักแข่งรถมาเข้าสิง นั่งนิ่งขับรถ
โอหยางจิ้งคิดมากมาย แต่ก็เป็นเพียงแค่แว็บเดียวรถก็วิ่งผ่านทางโค้ง เหยียบคันเร่ง ตามสองคันนั้นไป
“คุณดริฟต์เป็นหรอ” โอหยางจิ้งถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
ในสายตาของเขาซินเหยานั้นเป็นคนที่ดูปริศนามาก ฝีมือดี แล้วยังถามหาของแปลกๆอะไรจากเขาอีก ตอนนี้ขับรถก็ยังเก่งขนาดนี้ เธอยังมีอะไรที่ทำไม่เป็นอีกนะ โอหยางจิ้งอยากรู้จริงๆ
“ถ้าหากไม่อยากเห็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งในวันพรุ่งนี้ตอนเช้าว่าพบศพสองศพที่เภาเขาต้าหยู่ก็หุปปากเสีย” ซินเหยาขับรถไปด้วยพูดไปด้วย
เธอเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ตอนนี้ในหัวของเธอ คิดแค่ว่าจะตามรถสองคันนั้น จากนั้นก็จัดการกับพวกเขาเสีย
“น่ากลัวจริงๆ น่ากลัวเกินไปแล้ว ไม่รักชีวิตตัวเองก็เถอะ นี่ยังออกมาทำร้ายคนอื่นอีก” ซินเหยาโกรธแค้นในใจแล้วเหยียบคันเร่งเพิ่มขึ้น
เภาเขาต้าหยู่มีทางโค้งเยอะ มีทางตรงน้อยมาก ทางตรงขับถึงหนึ่งร้อยแรงม้าก็ว่าอันตรายแล้ว ส่วนซินเหยานั้นได้ขับเกินขีดนี้ไปแล้ว ความเร็วนั้นขนาดว่าโอหยางจิ้งคิดยังเสียวเลย
ผ่านไปครู่หนึ่ง ซินเหยาก็ถามทันรถปชร์เช่ โอหยางจิ้งเตือนขึ้นมาว่า “คันสีเหลืองคือรถปอร์เช่”
ซินเหยาเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วอีก ไม่นานก็ขับไปวิ่งขนานกับรถปอร์เช่ ที่จริงแล้วแบบนี้มันอันตรายมาก เพราะซินเหยาอยู่อีกเลนและขับด้วยความเร็วที่สูงมาก ขอแค่บนถนนมีรถอีกคันวิ่งมาต้องชนกันแน่นอน
เวลานี้ ซินเหยาได้เห็นชัดแล้วว่าคนขับรถปอร์เช่คือใคร เป็นผู้ชายอายุยี่สิบต้นๆ บางทีเป็นผู้ชายอาจจะดูเหมาะสมกว่า ฝั่งคนนั่งข้างๆเป็นชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
พวกเขาก็เห็นซินเหยากับโอหยางจิ้งเหมือนกัน
ผู้ชายสองคนนั้นเดิมคิดจะเล่นงานโอหยางจิ้งแต่พอเห็นว่าคนขับเป็นผู้หญิงแถมสวยอีกด้วย ก็รีบเก็บแล้วบีบแตร
หนึ่งในนั้นพูดขึ้นว่า “คนสวย ทำไมอยู่กับคนไร้น้ำยาแบบนั้นล่ะขนาดรถยังขับไม่เป็นเลย”
เสียงอีกคนพูดขึ้นว่ามา “คนสวย มาทางนี้ ขับรถมีอะไรน่าสนุก มาให้พี่ชายขี่ม้าดีกว่า ย้าย้าย้า……” พูดไปทำท่าทางไปด้วย
ซินเหยาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “คุณมีวิธีอะไรที่จะทำให้พวกเขาหยุดได้ไหม” ซินเหยาขับรถไปถามไป
“ไม่มีทาง นอกจากคุณมีมือจ่อไปที่พวกเขา” โอหยางจิ้งส่ายหัวไปมา มองดูสองคนนั้น
“ว้าว”
ตอนที่เขาหันมา ก็เห็นซินเหยาถือปืนพกสีเงินจ่อไปที่รถปอร์เช่
“แบบนี้ใช่ไหม” ซินเหยาพูดขึ้นเบาๆ
“คุณบ้าไปแล้ว………….” โอหยางจิ้งยังพูดไม่ทันจบ ในแววตาของทั้งสามแลดูสิ้นหวัง ซินเหยาลั่นไก
ทำไมถึงเป็นสามคน เพราะยังมีนักเลงอีกสองคนที่อยู่ในรถปอร์เช่ไง
“ปัง”
เสียงดังขึ้น ล้อหลังของรถปอร์เช่แตก ทันใดนั้นรถปอร์เช่ก็พลิกคว่ำทันที เพราะรถแล่นด้วยความเร็วมาก รถพลิกคว่ำกลิ้งอยู่หลายตลบ แล้วชนเข้ากับกำแพงถนนตรงทางโค้ง ไม่ได้ยินเสียงรถอีก
พอเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ ซินเหยาเองก็ไม่ได้หยุดดูแต่อย่างใด เธอรีบเหยียบคันเร่งแล้วไปต่อทันที ตามรถสีดำปริศนาที่ทำให้พวกเขาเกือบตาย
“สวัสดีนี่ 999 ใช่ไหม” โอหยางจิ้งหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้วพูดขึ้นว่า
“สวัสดีค่ะ นี่คือ 999แจ้งเหตุด่วนค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมีเรื่องอะไรคะ” ปลายสายมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมา
โอหยางจิ้งมองดูสภาพรอบๆแล้วพูดต่อว่า “เภาเขาต้าหยู่ใกล้สะพานจิ้วเหอมีอุบัติเหตุรถคว่ำ พวกคุณรีบส่งคนมาดูเลย……..”
พูดจบโอหยางจิ้งก็วางสายทันที แล้วกลับมามองดูซินเหยาอย่างจริงจัง
“คิดไม่ถึงว่าคุณจะแจ้งตำรวจ” ซินเหยาพูด
แต่โอหยางจิ้งไม่ได้ตอบเธอแต่อย่างใด แต่กลับพูดขึ้นว่า “รู้ไหมซินเหยา……ผมรู้สึกแปลกประหลาดใจมากว่าคุณเป็นคนยังไงกันแน่”
“ฉันหรอ” ซินเหยาอึ้ง แล้วพูดต่อว่า “ถ้าหากฉันบอกว่า ขนาดฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนแบบไหนกัน คุณจะเชื่อไหม”
โอหยางจิ้งเงียบ……
“คุณไม่เชื่อคำพูดของฉัน ถึงฉันจะพูดออกมา คุณก็สงสัยอย่างอยู่ดี ไม่ใช่หรอ” ซินเหยาพูด “พอเถอะตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาคุยเรื่องพวกนี้กับคุณหรอก สังเกตรถสีดำคันนั้นเอาไว้ดีๆ ฉันจะส่งมันเข้าอู่ซ่อมรถให้ได้…….”
โอหยางจิ้งไม่ได้พูดอะไรนั่งเงียบๆมองดูออกไปนอกหน้าต่างรถ แล้วกะพริบตาด้วยความรู้สึกเหนื่อย
ที่ทำให้ซินเหยาผิดหวังคือ เธอขับรถมาถึงยอดเภาเขาต้าหยู่แต่กลับไม่พบรถสีดำคันนั้น
ที่นี่คือพื้นราบของครึ่งภูเขา และเป็นที่ที่รถสามารถขับมาถึงได้ ถ้าไปข้างหน้าอีกก็คือบันไดที่มองไม่เห็นปลายทาง
ยอดดอยของเภาเขาต้าหยู่คือวัด กลางวันจะมีคนมากมายมาไหว้พระขอพรให้พระคุ้มครองให้ปลอดภัย
ส่วนเวลานี้นั้น ตอนนี้ตรงนี้เงียบสงบ ซินเหยาจอดรถเอาไว้แล้วเดินออกมา
เพราะเมื่อครู่ที่ขับรถอยู่เธอต้องใช้สมาธิอย่างมาก เกร็งไปทั้งตัว ตอนนี้ลงรถมารู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ดังนั้นซินเหยาเลยขยับเนื้อขยับตัวนิดหน่อย
โอหยางจิ้งลงมาจากรถแล้วมองสำรวจดูรอบๆ
พื้นราบตรงนี้กวาดสายตามองดูก็เห็นหมด มีแค่รถของพวกเขา จะไม่เห็นรถอีกคันมันคงเป็นไปไม่ได้
“ทำไมไม่เห็น เห็นว่าขับมาทางนี้จริงๆนะ และถนนก็มีแค่เส้นเดียว ไม่สามารถขับไปทางอื่นได้แน่นอน” ซินเหยาพูดไปแล้วยืนตรงพื้นราบมองลงไปพร้อมกับพูดขึ้นว่า “คงไม่ใช่เพราะว่าตกลงไปตายข้างล่างแล้วนะ”
“อาจจะเป็นไปได้……..” โอหยางจิ้งเห็นด้วยกับความคิดของเธอ
“ไม่มีทาง” ซินเหยาพูดขึ้น “ฉันดูออก คนขับรถนั่นตั้งใจขับมาชนพวกเรา สามารถแข่งรถกับคนอื่นได้ ไม่ธรรมดาแน่ ไม่งั้นจะกล้าออกมาก่อความวุ่นวายได้อย่างไร ดังนั้นคงไม่ทำพลาดตกเขาลงไปหรอก”
“งั้นคุณคิดว่าไงล่ะ”
ซินเหยามองดูสำรวจรอบๆ แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันคิดว่ามันคงแอบหลบ หรืออาจจะอยู่ในที่ที่พวกเรามองไม่เห็น”
กลางดึกเช่นนี้ รอบๆเงียบสงบซินเหยาและโอหยางจิ้งมองดูรอบๆด้วยความระมัดระวัง
ทันใดนั้นก็มีเสียงวอของรถตำรวจดังขึ้น ทั้งสองมองไปตามเสียงนั่น ก็เห็นแสงสีแดงส่องมาทางพวกเขา และมาถึงพวกเขาด้วยเวลาอันรวดเร็ว
เวลานี้เองพวกเขาถึงได้เห็นว่าเป็นรถตำรวจคันหนึ่ง
“ดูสิ เรื่องยุ่งมาแล้ว” ซินเหยามองค้อนโอหยางจิ้งแล้วพูดว่า “คุณจัดการได้แน่นอน” พูดจบก็เดินไปนั่งที่ฝั่งคนขับของรถลัมโบกินี่
ตำรวจพวกนี้คือมาหลังจากที่โอหยางจิ้งแจ้งความไปแล้ว คงมาสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับรถที่พลิกคว่ำชนกับกำแพงถนนนั่น ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนทำ แต่เธอก็ขี้เกียจที่จะยุ่งด้วย คนเลวแบบนั้นตายไปได้ก็ดี อุบัติเหตุรถชนที่เกิดขึ้นก็เพราะพวกคนที่ขับรถด้วยความเร็วสูงนั่นแหละ
“สวัสดี ขอดูบัตรประชาชนหน่อย” มีตำรวจออกมาจากรถตำรวจสองคน หนึ่งในนั้นเห็นว่าซินเหยาเดินกลับเข้าไปในรถจึงได้รีบพูดขึ้น
แต่ซินเหยาไม่ได้สนใจเขา เธอเข้าไปในรถเลย
ตำรวจคนนั้นกำลังจะเข้าไปถามซินเหยา แต่ถูกโอหยางจิ้งขวางเอาไว้ โอหยางจิ้งหยิบหนังสือสีดำเงาบนนั้นแกะสลักดอกชงโคแล้วโยนใส่มือของตำรวจ พร้อมกับพูดขึ้นว่า “คนที่โทรไปเมื่อครู่คือผมเอง มีเรื่องอะไรก็ถามผมได้ และแน่นอนถ้าพวกคุณไม่กลัวก็เข้าไปถามเองได้เลย…………” โอหยางจิ้งพูดจบก็ยิ้มที่มุมปากอย่างน่ากลัว
ตำรวจอีกคนเดิมทีมีท่าทีที่จะจับคนร้ายมองดูโอหยางจิ้ง แต่พอเปิดดูหนังสือเล่มนั้น ก็รีบเปลี่ยนท่าทีทันที ก้มโค้งตัวร้อยแปดสิบองศา หมวกเกือบจะตกลงพื้น แล้วยื่นหนังสือกลับไปให้โอหยางจิ้งด้วยความเคารพยำเกรง แล้วพูดขึ้นว่า “ผมเคยเจอท่านเอกอัครราชทูต ไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ รบกวนแล้ว”
“พวกคุณไม่ต้องสอบสวนต่อแล้วหรอ” โอหยางจิ้งยิ้มแล้วเก็บหนังสือเล่มนั้นเอาไว้ จากนั้นพูดว่า “ไม่แน่นะว่าคนร้ายอาจจะอยู่แถวๆนี้ก็ได้นะ ” เขาพูดไปแล้วมองไปทางซินเหยา แล้วผุดรอยยิ้มที่น่ากลัวขึ้น
ที่เขาพูดมาไม่ผิดเลย คนร้ายตัวจริง อยู่แถวนี้จริงๆ แล้วยังนั่งอยู่ในรถตรงหน้าพวกเขานี้ด้วย
ตำรวจคนนั้นคิดว่าโอหยางจิ้งล้อเล่นเลยรีบพูดขึ้นว่า “ท่านเอกอัครราชทูตพูดเล่นแล้ว ท่านอยู่ที่นี่จะมีคนร้ายได้อย่างไร พวกเราไปหาที่อื่นกันดีกว่า” พูดจบก็รีบเรียกพรรคพวกอีกไม่กี่คนขึ้นรถ
ถึงแม้ว่าโอหยางจิ้งจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำเช่นนี้ของพวกตำรวจ ขนาดตรวจสอบคนก็ยังไม่ตรวจก็ไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้มีอำนาจอะไรมากมาย ที่เขาทำได้ก็แค่ตักเตือนอะไรนิดหน่อย
เขายิ้มแล้วถามว่า “รถเมื่อครู่ที่พลิกคว่ำอยู่ตรงข้างภูเขาพวกคุณเห็นหรือยัง”
“เห็นแล้วครับท่านเอกอัครราชทูต”
“สองคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง” โอหยางจิ้งถามขึ้น
ตำรวจคนนั้นคิดไปด้วยและพูดขึ้นว่า “คนหนึ่งคือได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ส่วนคนที่ขับรถจากนี้ไปคงต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นแล้วล่ะ”
“อืม อืม รู้แล้ว รบกวนทั้งสองคนแล้ว” โอหยางจิ้งทำความเคารพแบบทหารให้กับพวกเขา ตำรวจทั้งสองคนตกใจแล้วรีบทำความเคารพตอบกลับ จึงได้กลับออกไป
โอหยางจิ้งกลับเข้ามาในรถ มองเห็นดวงตาที่สวยงามคู่นั้นกำลังจ้องมองดูเขาอยู่
“ทำไม” โอหยางจิ้งลูบไปที่ใบหน้าของตนเองแล้วพูดขึ้น “มีอะไรหรอ”
ซินเหยาไม่ได้พูดอะไร ร่างกายของเธอค่อยเอนไปทางเขา โอหยางจิ้งได้กลิ่นตัวอ่อนๆจากเธอแล้ว เขากลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก แววตาปรากฏความหวังขึ้นมา
“คุณคิดอะไรอยู่” ทันใดนั้นซินเหยาก็พูดขึ้น
โอหยางจิ้งหลุดออกมาจากความหวังของตนเอง ถึงได้พบว่ามือของเขาไม่รู้ว่าไปจับที่เอวของซินเหยาตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนริมฝีปากของทั้งสองเข้ามาใกล้กันมาก
