ตอนที่4 โฉมงามลําดับหนึ่ง โฉมงามลําดับหนึ่งแห่งราชวงศ์เทียนสัง เมื่อเปรียบเทียบสตรีรายนี้กับหลี่เฟยผู้เย้ายวนเร่าร้อน ช่างเป็นความแตกต่างระหว่างดินตะกอนกับก้อน เมฆ!
“นางเป็นเทพเซียนที่สวรรค์ประทานมาให้มิใช่หรือ?
มู่หรงฉ่สํารวจลมหายใจของนางยังพอมีลมหายใจอยู่เพียงแต่อ่อนแรงไปบ้าง
“ทหาร มาจับตัวนักฆ่านี้ไว้เ” มู่หรงฉ่ถ่ายทอดคําสั่งลงไป
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” ขันที่น้อมรับพระบัญชา “รอเดี๋ยว!” มู่หรงฉ่เปลี่ยนใจกระทันหัน เขาพินิจมองสตรีผู้โดดเด่นดุจเทพธิดาอย่างเงียบๆ ใบหน้างดงามเพริศแพร้วที่ทําให้ไม่ว่าชายใดล้วนไร้แรงต้านทาน
โดยเฉพาะร่างแข็งขันที่กําลังอยู่ในห้วงปรารถนา ร่างฮ่องเต้เปล่าเปลือยแข็งผงาด!
“พวกเจ้าถอยไปให้หมด!” ในดวงตาส่องประกายรัศมีอํานาจ…
หลี่เฟยเห็นดังนั้นจึงร้องเรียกเสียงดัง “ฝ่าบาท ไม่แน่ว่า นางอาจจะเป็นนักฆ่า!” มู่หรงคิ้วชี้ตั้งตรง “เมื่อไหร่กันที่ถึงคราวเจ้ามาสั่งสอนเป็น ไสหัวไปะ “เจ้าหมดธุระที่นี่แล้วย” หลี่เฟยแตกตื่นสนสานยามที่อารมณ์เข้าตรัยเข้าเข็มถูกคนขัตตอนกระทันหัน แม้แต่บุรุษก็ยังถูกแย่งไปอย่างน่าฉงน นางกล้าโกรธไม่กล้าพูด จึงจาก ไปอย่างไม่พอใจ 2 มู่ห้วงยกเลิกให้ขันที่ทั้งหมดออกไป มองดูสตรีที่นอนไม่ไหวติงราวกับปลาตาย ที่สาวอยภายในใจ “เทพธิดาลงมาประทานให้เจิ้นได้สนิทสนมไฉน เลยจะทรยศความปรารถนาดีจากสรวงสวรรค์ได้?”
4 “เข้ามป” น้ําเสียงเผด็จการแผ่อํานาจ
“ฝ่าบาททรงมีพระดํารัสสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ ?” ขับที่คนสนิทงบอยเท้าเข้ามา “ก่อนหน้านี้ที่ให้หลี่เฟยทานเรียกว่ายาอะไร? “ยากําหนัดชนิดนั้นเรียกว่าโขุนเทียนปาปัวคาย] พะยะค่ะ “หลี่เฟยทานไปเท่าไร?”
“หนึ่งถ้วยขาสามส่วนพ่ะย่ะค่ะ”
“ไปทํามาอีกถ้วยซะ!”
“พะยะค่ะ ฝ่าบาท”
ยันที่ยกน้ําแกงยาชามสีเขียวอ่อนมาอย่างไวว่อง หลังจากนั้นปรนนิบัติป้อนยาให้กับสตรีที่สลบสไลอย่างระมัดระวัง จนกระทั้งน้ําแกงยาทั้งถ้วยถูก กสิ้นลงไปจนหมด
“ออกไปให้หมด ! ยามที่เฝ้าหน้าประตู ไม่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นก็ไม่ต้องเข้ามา อีกทั้งไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาทั้งสิ้น!” เมื่อฮ่องเต้ขับไล่ขันที่ไปแล้ว หลังจากนั้นจึงได้เริ่มเสาะสํารวจการผจญภัยของเขา เรือนผมยาวสีดําสนิทที่แผ่พลิ้วนุ่มสลวย ขนตายาวที่โค้งหนาเป็นงอนงาม ไบแก้มซีดเผยให้เห็นร่องรอยอาการมึนงงของฤทธิ์ยา….
ผิวพรรณงดงามดุจเนื้อน้ําแข็งอันเรียบเนียน ไม่กล้าเชื่อว่าที่จริงแล้วใต้หล้าจะมีสตริงดงามเช่นนี้ ริมฝีปากของฮ่องเต้คล้อยสูงบนตวงหน้าสตรีที่ สสบสใสราวกับหยาดพิรุณ… “อออ อาห์! ร้อน ร้อนจังเลย.” ยาเริ่มออกฤทธิ์ สตรีที่หมดสติลวางตนขึ้นมาอย่างเจ็บปวด ไฟปรารถนาส่องเห็ทรราชย์ถูกกระตุ้นขึ้นอย่างสมบูรณ์ “ไม่ได้ เชิ้นจะหยาบคายกับสตรีงามสําเช่นนี้ได้ลงหรือ? เพิ่งจะกระทําเรื่องเช่นนั้นกับหลี่เฟย ว่างกายยังเหลือกลิ่นของสตรีผู้นั้นอยู่ สมควรไปล้าง เนื้อล้างตัวให้สะอาดเสียก่อนจึงค่อยจะคู่ควรกับใบหน้าอันเลอโฉมของหญิงงาม แม้เจ้าฮ่องเต้จะตื่นกระหายราวกับสัตว์ป่า แต่ภายในใจกลับเติตความหวาดหวั่นว่าการมีตําหนิแม้เพียงน้อยก็อาจจะเป็นการไร้มารยาทต่อเทพธิดา โฉมงามแสนบริสุทธิ์ที่ฟ้าประทานให้กับเขา เมื่อรับสั่งให้เหล่าขันที่อารักขาประตู และไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาโดยเด็ดขาด ฮ่องเต้จึงรีบสั่งให้คนมาปรนนิบัติอาบน้ําชําระร่างกาย “อ้าร้อนน!” “ทําไมถึงร้อนได้ขนาดบวก , “เมื่อสักครู่ดูเหมือนว่ามีคนมาป้อนยาข้านนา? แย่แล้ว เป็นเป็นยาเสน่ห์!” ซินเหยาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความทรมานที่งุนงง ครั้งนี้นางพบว่าตนนอนทอดอยู่ในห้องที่มีกลิ่นอายโบราณ เพียงแต่ห้องนี้สีทองงามอร่าม หรูหราจนไร้ที่เปรียบแตกต่ผม
