ตอนที่ 778 เกือบถูกคัดออก
โอหยางจิ้งใจเต้น แต่ก็แกล้งทำเป็นนิ่งแล้วพูดว่า “ผม ผมก็คิดเหมือนกับที่คุณคิดน่ะสิ”
ซินเหยายิ้มแล้วพูดว่า “คุณรู้หรอว่าฉันคิดอะไรอยู่”
“บางที……..อาจจะรู้” โอหยางจิ้งพูด
“พูดมาให้ฟังหน่อย”
“คุณกำลังคิดว่าทำไมผมหล่อขนาดนี้” คิดอยู่ครู่หนึ่งโอหยางจิ้งถึงได้พูดอะไรที่สมเหตุสมผลขึ้น แล้วก็เหตุผลที่น่าขำด้วย
“ฮ่าๆ” ซินเหยายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “คุณนี่หลงตัวเองจริงๆ แต่………”
“แต่อะไร”
“แต่ คุณก็หล่อจริงๆ รูปร่างแบบนี้คุณคงหลอกล่อให้ผู้หญิงมาชอบได้มากมายสินะ”
โอหยางจิ้งหุบยิ้มจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “น่าเสียดาย ถึงจะดูดีขนาดไหน แต่ก็ไม่มีทางทำให้คุณที่มีคนชอบอยู่แล้วมาชอบผมได้หรอก”
“ฉัน” ซินเหยายิ้มแล้วพูดว่า “คุณรู้ได้ไงว่าใจฉันมีเจ้าของแล้ว”
“คุณสามารถอยู่กับผมที่หน้าตาหล่อขนาดนี้แต่ไม่มีความรู้สึกให้ผมเลยแค่นี้ผมก็รู้แล้ว”
“ฮ่าๆ คุณพูดได้น่ารักจังเลย”
“หรือว่าไม่ใช่หรือ” ได้ยินแบบนั้นแววตาของโอหยางจิ้งก็ปรากฏความหวังขึ้นมา
ใจที่เดิมทีได้สิ้นหวังไปแล้วกลับขึ้นมามีความหวังอีกครั้ง
ซินเหยายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “แน่นอนว่าไม่ใช่ ฉันไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่เคยมีผู้ชายคนอื่นเลย……” พูดมาถึงตรงนี้ทันใดนั้นซินเหยาก็นึกถึงความทรงจำของตนเองที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าขาวโพลน บางที……. ก่อนที่เธอจะสูญเสียความทรงจำ เธออาจจะมีครอบครัว มีคนคอยเป็นห่วงเธอ รักเธอ บางทีอาจจะแต่งงานไปแล้ว บางที……….
รอก่อน
นี่คือกำลังคิดอะไรอยู่
เธอจะแต่งงานได้อย่างไรกัน ตอนนี้เธอ จูบแรกของเธอยังอยู่ อีกอย่างเท่าที่ฉันรู้สึกจะแต่งงานได้อย่างไร นี่มันบ้าเกินไปแล้ว……..
“อืม” โอหยางจิ้งเห็นว่าเธอเงียบไป และสีหน้าเคร่งขรึม จึงได้ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า “ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงเรื่องที่ไม่ค่อยดีขึ้นมา” ซินเหยารู้สึกหนักใจขึ้นมา
ไม่รู้ทำไม ก่อนหน้านี้ยังมีความสุขอยู่เลย ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องของตนเอง ก็ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขไม่ได้
“ใช่แล้วเมื่อครู่คุณเอาอะไรให้พวกเขาดู ทำไมพวกเขาถึงเคารพคุณขนาดนั้น” กลัวว่าโอหยางจิ้งจะถามต่อเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
โอหยางจิ้งเห็นว่าซินเหยาไม่อยากพูดต่อก็ได้แต่ปล่อยไป หลังจากนั้นก็หยิบหนังสือเล่มนั้นส่งไปให้ซินเหยา
ซินเหยารับหนังสือนั่นมา ก็เห็นว่าบนนั้นแกะสลักดอกชงโค พอเปิดออกดูในนั้นเขียนแนะนำตัว
“เอกอัครราชทูตโอหยางจิ้ง” ซินเหยาพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คุณคือท่านทูต”
โอหยางจิ้งอธิบายอยู่ข้างๆ “นี่คือสิ่งที่รัฐบาลฮ่องกงมอบให้กับคนที่ทำประโยชน์ให้กับรัฐบาล หรือทำประโยชน์ให้กับธุรกิจของฮ่องกง ราษฎร สร้างผลงาน แต่เพราะว่าผมค่อนข้างมียศสูง บวกกับผมเป็นคนต่างชาติ ดังนั้นจึงได้มีนามเช่นนี้”
“เหอะเหอะ” ซินเหยาทำหน้าไม่เชื่อ แล้วพูดขึ้นว่า “เชื่อไม่ได้จริงๆ คนเลวแบบคุณจะเป็นเอกอัครราชทูตได้อย่างไรกัน และยังเป็นเอกอัครราชทูตด้วย นี่มันทำให้ฉันรู้สึกคิดไม่ออกจริงๆ”
“นี่มีอะไรแปลกหรอ ผมทำประโยชน์ให้กับฮ่องกงมากมาย นี่เป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัยเลย อีกอย่าง ชื่อนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมเรียกร้องอยากได้ พวกเขาอยากให้ผมเอง” โอหยางจิ้งพูดขึ้นด้วยท่าทางที่รู้สึกเสียหาย
ถ้าหากคนที่บริหารฮ่องกงอยู่ตรงนี้ เกรงว่าเขาคงต้องกระอักเลือดแน่ แต่ก็นะ ของชิ้นนี้ควรให้เขานั่นแหละ ใครใช้ให้เขาแอบบริจาคเงินช่วยฮ่องกง ควรพูดคำว่าให้กับรัฐบาลฮ่องกงหลายล้าน
อย่าถามว่าทำไมเขารวยขนาดนี้ มันคือความลับ
“พอแล้วคุณหลงตัวเองไปเถอะ ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว อันนี้ คืนคุณ” ซินเหยาพูดไป แล้วก็ยื่นหนังสือนั่นกลับไปให้โอหยางจิ้ง
“ตอนนี้จะไปไหนดี” โอหยางจิ้งพิงลงแล้วหันมาพูดกับซินเหยา
“ดึกขนาดนี้แล้วจะไปไหนได้อีก ไหนบอกว่าจะมาดูดาวไง” ซินเหยามองค้อนเขา
“ได้” โอหยางจิ้งพูดขึ้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร “ดูดาวเถอะ รอเดี๋ยวนะ” พูดจบก็หาปุ่มกดกดไป ต่อด้วยด้านบนของรถค่อยๆเปิดออก
ด้านบนของรถค่อยๆเปิดออก แล้วไปอยู่ข้างๆ ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีด้านบนรถก็เหลือไว้แค่กระจกใสๆ
โอหยางจิ้งและซินเหยาอยู่ภายใต้แสงจากดวงดาว
“ว้าว แบบนี้ดีจัง อยู่ในรถด้วยแล้วยังสามารถดูดาวได้ด้วย” ซินเหยาพูดขึ้นด้วยความดีใจ
“แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นี้ พวกเรายังสามารถอยู่ในรถกินไปด้วยดูดาวไปด้วยได้” โอหยางจิ้งหยิบเอาอาหารที่ซื้อมาจากร้านเมื่อครู่ออกมาจากช่องลับ
โชคดีที่เขาคิดได้และเอาไว้ในนั้นไม่งั้นคงได้กินข้าวคลุกแน่
ผ่านไปครู่หนึ่ง อาหารสองชุดนั้นได้กลายเป็นของที่อยู่ในท้องของทั้งสองคนไปเรียบร้อย ซินเหยาเลอแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าอาหารของร้านนี้ไม่เลวเลยนะ ครั้งหน้าไปอีกนะ”
“ถ้าหากคุณมีเวลาได้แน่นอน” โอหยางจิ้งพูด
“พูดจริง” ซินเหยาจ้องหน้าโอหยางจิ้งพูดขึ้น
โอหยางจิ้งรู้สึกว่าน่าขำยิ่งนัก ก็แค่ข้าวมื้อเดียวต้องจริงจังขนาดนี้เลยหรอ แต่เขาก็เลือกที่จะพยักหน้า แล้วพูดว่า “เชื่อได้แน่นอนร้อยยี่สิบเปอร์เซ็นต์”
“ได้งั้นฉันคิดว่าคุณตกลงแล้วนะ วันหลังไม่ว่าฉันจะกินอะไรคุณต้องไปกินเป็นเพื่อนฉัน” ซินเหยาพูดขึ้นด้วยท่าทางที่จริงจัง
“ได้เลยครับ” โอหยางจิ้งตอบอย่างยิ้มๆ
ซินเหยายื่นนิ้วก้อยออกมา ทางโอหยางจิ้ง
โอหยางจิ้งยิ้ม เขาคิดไม่ถึงว่าซินเหยาจะทำอะไรเด็กๆแบบนี้ จะเกี่ยวก้อยสัญญากับเขา
เขาเองก็ยื่นนิ้วก้อยออกมา ทั้งสองเกี่ยวก้อยกัน
“เกี่ยวก้อยสัญญาร้อยปีไม่เปลี่ยนแปลง ใครเปลี่ยนไป………ใครเปลี่ยนไป…………..” ซินเหยาพูดมาถึงตอนหลังก็พูดไม่ออก เธอหาคำพูดสาบานที่เหมาะสมไม่ได้เลย
โอหยางจิ้งเห็นว่านานแล้วที่ซินเหยายังคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร แววตาปรากฏความเจ้าเล่ห์ขึ้นมา แล้วพูดขึ้นว่า “ใครเปลี่ยนก็อยู่กับใครตลอดไป”
“ไป…….คิดได้ดีเนาะ” ซินเหยาไม่ได้โง่ คำสาบานนี้ใครจะกล้ารับ เธอรีบเอานิ้วออกจากนิ้วของโอหยางจิ้งแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะ ไม่คิดแล้ว คิดได้ค่อยบอกคุณแล้วกัน”
โอหยางจิ้งยิ้ม แต่ก็ไม่ได้อะไร เหมือนกับซินเหยา นั่งพิงเบาะมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า
รอบๆเงียบเกินไป คนก็คิดอะไรมากมาย ซินเหยาเองก็ไม่ต่างอะไร เธอเริ่มคิดถึงเรื่องที่สูญเสียความทรงจำไป เธอคิดเธอคือคนแบบไหนกันนะ เรื่องราวพวกนี้คือเรื่องที่เธออยากจะคิดให้ออกให้ได้
“ทำไม คิดอะไรอยู่” โอหยางจิ้งเห็นเธอขมวดคิ้ว คิดว่าเธอคิดถึงเรื่องที่ไม่มีความสุขขึ้นมาจึงได้ถามขึ้น
“คุณว่า……….” ซินเหยาพูด “คนที่สูญเสียความทรงจำไป จะเป็นคนอย่างไร” ในที่สุดเธอก็คิดว่าจะพูดเรื่องในใจเรื่องนี้ออกมา แต่ที่เอพูดออกมาก็มีขอบเขตเหมือนกัน อย่างน้อย เธอก็คงไม่ให้โอหยางจิ้งรู้ว่าคนที่สูญเสียความทรงจำนั้นคือเธอเอง
“คนที่สูญเสียความทรงจำไปจะเป็นคนอย่างไรหรอ”
“อืม”
โอหยางจิ้งขมวดคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “สูญเสียความทรงจำมีหลายแบบ และที่คุณพูดไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของคนที่สูญเสียความทรงจำ แต่พูดถึงคนที่หลังจากที่สูญเสียความทรงจำไปแล้ว ว่าเป็นคนอย่างไร คำถามนี้มันแปลกๆ”
“แปลกยังไง” ซินเหยาถามกลับ
“ข้อสำคัญของปัญหานี้คืออยู่ที่สูญเสียความทรงจำ แต่คุณกลับหลีกเลี่ยงจุดสำคัญ ถามว่าคนที่สูญเสียความทรงจำจะเป็นคนอย่างไร มันไม่แปลกหรอ”
“ได้ งั้นคุณคิดจะตอบฉันไหม”
โอหยางจิ้งคิดแล้วก็คิดอีก พูดขึ้นว่า “คนที่หลังจากที่สูญเสียความทรงจำ ก็คือคนที่สูญเสียความทรงจำ”
ซินเหยามองค้อนเขาแล้วพูดขึ้นว่า “พูดอะไรไร้สาระ”
“เดิมมันก็เป็นเรื่องไร้สาระ นอกจากหมอแล้วใครจะสามารถบอกได้ว่าคนคนหนึ่งจะสูญเสียความทรงจำหรือไม่”
“ช่างมันเถอะ ขี้เกียจจะพูดกับคุณแล้ว” ซินเหยาหันตัวออกไม่สนใจโอหยางจิ้ง
เดิมทีเธอเต็มไปด้วยความหวัง หวังว่าจะสามารถคุยกับโอหยางจิ้งได้ ลองดูว่าจะสามารถเข้าใจอาการของคนที่สูญเสียความทรงจำได้หรือไม่ แต่กลับกลายเป็นว่าสีซอให้ความฟัง
ตอนนี้เองโอหยางจิ้งถึงได้ค่อยๆพูดขึ้นว่า “สูญเสียความทรงจำแบ่งได้หลายประเภท ส่วนใหญ่แล้วเกิดจากการที่สมองได้รับการกระทบกระเทือน ความรู้สึก ความทรงจำ หรือสภาพแวดล้อมถูกทำลาย และส่งผลทำให้มีผลกระทบกับการใช้ชีวิต และอาการพวกนี้ก็ไม่สามารถหาเหตุผลอะไรมาอธิบายได้ การสูญเสียความทรงจำแบ่งออกได้หลายอย่าง และระดับของมันก็มีหลายระดับ แต่ปกติแล้วก็สามารถรักษาให้หายได้”
“วิธีอะไร”
“อันนี้…………” โอหยางจิ้งยิ้มแล้วพูดว่า “อันนี้ก็ต้องถามคุณหมอแล้วล่ะ”
“โถ่”
ซินเหยารู้สึกผิดหวังอีกครั้ง แต่โชคดีที่เธอไม่ได้หวังอะไรมากมาย
ทันใดนั้นเธอก็ถามขึ้นว่า “โอหยางจิ้ง”
“อืม” โอหยางจิ้งรู้สึกแปลกใจ แล้วรีบพูดขึ้นว่า “น่าแปลกจริงๆ ผมพึ่งจะสังเกตนี่คือครั้งแรกที่คุณเรียกชื่อผม”
“อ่าว ใช่หรอ” ซินเหยาพูดขึ้นด้วยความเก้ๆกังๆ “ใช่หรอ ลืมแล้ว”
“ใช่แล้ว ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาถึงตอนนี้ คุณมักจะเรียกผมว่าคุณโอหยางจิ้ง นี่คือครั้งแรกที่คุณเรียกชื่อผมตรงๆเลย ผมรู้สึกว่าเป็นเกียรติยิ่งนัก”
ซินเหยาทำปากจู๋แล้วพูดว่า “ปากนี่ช่างพูดเก่งจริงๆ ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงกี่คนกันที่อยู่ในกำมือของคุณ”
โอหยางจิ้งได้ยินก็ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
ซินเหยาพูดต่อ “ถ้าหาก ฉันพูดถ้าหากนะ ถ้าหากข้างๆกายคุณมีเพื่อนคนหนึ่งสูญเสียความทรงจำ เธอหลงทิศทางของชีวิต คุณจะเลือกช่วยเธอไหม”
โอหยางจิ้งพูด “ถ้าเขาคือคนที่ใจผมบอกว่าคือเพื่อนผมจะช่วยเขาจนสุดความสามารถ”
“บางทีการช่วยเธอคุณอาจจะต้องพบเจอกับเรื่องยุ่งวุ่นวายมากมายนะ อาจจะถึงขั้นต้องเสียเงินมากมายคุณจะเลือกช่วยเธอไหม” ซินเหยาถามขึ้น
“แน่นอน แต่บอกก่อนว่าเขาต้องเป็นคนที่ผมรู้สึกว่าเป็นเพื่อนที่สมควรที่ผมจะทำแบบนั้นให้” โอหยางจิ้งพูดขึ้นด้วยความสงสัย
“อืมรู้แล้ว” ซินเหยาพูดขึ้น
เธอถูกคำพูดนี้ของโอหยางจิ้งทำให้รู้สึกประทับใจไปแล้ว
ทำไม คนที่อยู่รอบๆตัวเธอทุกคนล้วนดีกับเธอ เจี่ยนส้าวจู้นก็ใช่ โอหยางจิ้งก็ใช่ บางที……..พวกเขาอาจจะแค่คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของพวกเขา แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เคยใช้วิธีที่มันเกินไป นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอยังคงเป็นเพื่อนกับพวกเขา
ถ้าหากโอหยางจิ้งรู้ว่าตอนนี้ซินเหยาคิดอะไรในใจ รู้ว่าเขาเกือบจะถูกคัดออก ไม่รู้ว่าจะคิดยังไง
ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง และนั่งมองดูดวงดาว
