ตอนที่ 20 หญิงงาม คนภายในบ่อนเยอะผิดวิสัย มีโต๊ะเล่นเรียบๆอยู่หลายโต๊ะ รูปแบบการสงพนันก็จะมีลูกเต๋า น้ําเต้าปูปลารูปแบบเหล่านี้เป็นพื้นฐานเรียบง่ายที่สุด ซินเหยาพสันหมดความสนใจ โจวหยุนถึงที่ตามเข้ามาลากชินเหยาเบียดเสียดออกจากฝูงคน “ซันเหยา ที่นี่ไม่เหมาะให้เจ้ามา” “พี่สี่ในเมื่อมาแล้ว ท่านไม่ลองไปแสดงฝีมือพนันสักหน่อย ข้าจะเก็บความลับให้ท่าน” “ไม่เอา ไม่เล่น” “ท่านกลัวอะไรเล่า? คนรับใช้คู่นั้นไม่กล้าพูดหรอก ถ้าหากพวกเขากล้าพูดออกมา ข้าจะสั่งสอนพวกเขาแทนท่านเอง! ก็แค่สําแดงฝีมือพนัน ไม่มี อันตรายหรอกน่า” ซินเหยาทราบว่าโจวหยุนถึงแท้จริงแล้วก็ยังเป็นวัยรุ่น ขอบพนันขันต่อเป็นธรรมดาเพียงเพื่อขายชีวิตให้กับสกุลโจวเขาอุทิศกระทั่งชีวิตและแล้วทิ้ง งานอดิเรกของตน “เอ้ๆ ดูสิว่าใครมา? แขกผู้หายาก! คุณชายสี่สกุลโจวมา” ทันใดนั้น ก็มีห้าหกคนเดินเบียตมาท่ามกลางกลุ่มคน คุณชายสวมชุดผ้าแพรประดับด้วยเข็มขัดหยดคาดเอวเป็นผู้นํา ใบหน้าที่ไอ้อวด ลักษณะ ทายาทรุ่นที่สองของตระกูล ดูจากการวางมาตเขา ที่ด้านหลังยังนําผู้คุ้มกันท่าทางแข็งแรงมาห้าหกคน ฐานะย่อมร่ํารวยสูงส่ง
“ซินเหยา พวกเราไป โจวหยุนถึงเห็นคนเดินมา สีหน้าพลันมีตคล้ําขณะที่คิดวซินเหยาออกไป “หยุดพวกมัน!” คุณชายขี้โอ้ออกคําสั่ง บรรดาผู้คุ้มกันด้านหลังรีบกระจายตัวเข้าขวางหางโจวหยุนถึงและซิมเพยาไว้ทันที “ถางเป็นเป้า เจ้าคิดจะทําอะไร?” โจวหยุนถึงกล่าวเสียงต่ํา “คุณชายสี่สกุลโจว เหตุโดเมื่อพบข้าจึงหนี้แตกตื่นกันเล่า? หรือข้านั้นกินคนได้ร” ทําที่ของรุ่นเยาว์ที่เรียกว่าถางเป็นเป้ายะโสโอหัง ไม่เห็นโจวหยุนกิ งอยู่ในสายตา “พวกเราไป” โจวหยุนถึงดึงร่างเซียวเหยา “เอ้ย ห้ามไป: ในเมื่อมีอารมณ์เข้ามาเล่นเป็นเพื่อนขาสักสองตามตาหน่อยเป็นไร?” ถางเป็นป่าก่อกวนไม่หยุดหย่อน “เจ้าไปหาผู้อื่นเถอะ” “โจวหยุนถึง เมื่อโดกันที่เจ้าเปลี่ยนเป็นหยุมหยิมเช่นนี้? บรรดาพี่ชายของเจ้ายังกล้าหาญศมาเฝ้าเสียอีก! โอ้ ที่แท้ข้างกายก็ยังมีหญิงงามด้วย โจวหยุ นถึง แนะนําให้พี่น้องรู้จักกันหน่อยหรือ?
“ถางเป็นเป้า เจ้าอย่าได้เกินไปหน่อยเลย!” โจวหยุนถึงตะโกนตอบ “เกินไปแล้วอย่างไร? เจ้าคิดทําอะไร? ที่เมืองหลวงนี้ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้ามันเป็นเศษสวะ? วันนี้ตกอยู่ในกํามือข้านับว่าเจ้าโชคร้าย!” “ซินเหยา พวกเราไปกันเถอะ” ใบหน้าโจวหยุนถึงเขียวคล้ํา แต่เห็นได้ชัดว่าคนฉลาดจะไม่ยอมตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบ แม้จะไม่พอใจจึงทําได้เพียงอดกลั้น ซินเหยากลับไม่เข้าใจอยู่บ้าง ในเมืองหลวงจวนอ๋องโจว์มีอํานาจอิทธิพลเช่นนี้ เจ้าสางเป็นเป้าที่แห้เป็นคนประเภทใด? ถึงกล้าที่จะรังแกโจวหยุนถึงอย่างเปิดเผย ถึงแม้โจวหยุ นถึงไม่สามารถด้านวรยุทธ์ แต่จะดีชั่วก็ยังเป็นนายน้อยแห่งจวนอ๋องโจว่นะ “เจ้าสี่เจ้าจะไปก็ไป ส่วนแม่หญิงน้อยคนนี้ต้องทิ้งไว้เล่นเป็นเพื่อนข้า…ฮ่ๆ แม่หญิงน้อยพิวพรรณเจ้าขาวเสียเหลือเกิน! ฮ่าๆ!” ถางเป็นเป้าหัวเราะดังสนั่น
“ถางเป็นเป้า เจ้าอย่าได้รังแกกันมากเกินไป! เจ้าสามารถรังแกข้าแต่ไม่อาจแตะต้องน้องสาวข้าได้ย” โจวหยุนถึงกลั้นโทสะไว้ไม่อยู่แล้ว 28 ตัวเขาจะได้รับการดูแคลนอีกสักครั้งก็ไม่เป็นไร แต่อย่าได้รังแกน้องสาวเขาโดยเด็ดขาด! “พี่สี่ ทํานอย่าโมโหนักเสบบุคคลมีความสามารถอย่างคุณชายผู้นี้ อยู่เล่นเป็นเพื่อนเขาแล้วมีอะไรที่เสียหาย 7” ขึ้นเหมายิ้มบางออกมาในทันทีใน ควงตาใสซื่อบริสุทธิ์กดประกายเจ้าเล่ห์สายหนึ่ง โจวหยุนถึงตกตะลึง “ซินเหยา นี่เจ้าได้อย่างไรกัน” ถางเป็นเป้าซอบใจใหญ่ “ฮะ อย่างนี้สิถึงจะใช้ได้! เจ้าสี่ เจ้ากระทั่งสตรียังสู้ไม่ได้ทราบว่าติดตามข้า สมควรดีกว่าคนทํางานเบ็ดเตล็ดที่สกุลโจว เช่นเจ้ามาก!” ชินเหยายิ้มดวงตาหยีพลางกล่าว “คุณชาย ท่านต้องการจะเลนอย่างไรกันดีล่ะ?” ถางเป็นเป้ากวาดสายตามองเรือนร่างของนางทั่วยความตื่นกาม จนนสายแทบจะไหลออกมา “เหอๆ หญิงงาม เข้าว่าจะเล้นสิ่งใดที่เส้นสิ่งนั้นกันดี ไหม ?” ซินเหยายิ้มตอบ “จริงหรือ?” ถางเป็นเป้าคล้านกันถูกกระชากวิญญาณ กล่าวตอบด้วยความหลงไหล “แน่นอน! แน่นอน! ข้างหลอกเจ้าได้อย่างไร?” “เช่นนั้นเจ้าก็เข้ามาใกล้อีกหน่อยสิ”
