ตอนที่ 4
เธอรู้ว่าการพูดแบบนี้ไม่มีมารยาทแต่ณตอนนี้เธอ ไม่มีทางเลือกอื่นคงต้องลองดูสักครั้ง
“หนู….อีกหน่อยหนูจะใช้คืนคุณสองเท่าเลย ค่ะ”ปาณีก้มหน้าอธิบายว่า”หนูกำลังจะเข้าเรียนมหาลัย แต่หนูไม่มีเงินไปจ่ายค่าเทอม…
ธามนิธิหันหน้ากลับมามองเธอด้วยสายตานิ่งๆ
หญิงสาวเหมือนจะตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นมือที่กำชาย เสื้อนั้นเริ่มแดดก่ำใบหน้าก็เริ่มแดงระเรื่อ
นี่เป็นครั้งแรกที่ธามนิธิตั้งใจสังเกตหน้าตาของ หญิงสาว
แม้ว่าเธอจะมาทำงานที่นี่และเขาก็เคยเจอหลาย ครั้งแต่เขาก็ไม่เคยใส่ใจเลย
ขนตาของหญิงสาวนั้นเรียวยาวมีความพลิ้วไหว ดวงตาสีดำสนิทของเธอประกายสวยคล้ายดวงตาของ กวางใบหน้าที่อ่อนโยนขาวผ่องนั้นเต็มไปด้วยคอลลา เจนดูแล้วรู้ได้เลยว่าเธออายุยังน้อย
แม้รูปร่างหน้าตาจะไม่ได้สวยเลิศเลอเพอร์เฟค แต่ก็ยังคงมีความน่ารักสดใส
ธามนิธิเม้มปากสำหรับคำขอของหญิงสาว
หากในเวลาปกติเขาต้องช่วยเหลือเธอแน่นๆแต่ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีนักเลยอยากแกล้งเธอสักหน่อย
“เราไม่ใช่ญาติและไม่ใช่เพื่อนทำไมฉันต้องช่วย เธอด้วย?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ปาณีถึงกับตัวแข็งเธอรู้ว่าตัวเอง
โดนปฏิเสธอีกแล้ว
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆและไม่ได้พูดอะไรกำลังจะ หันหลังเดินกลับไปธามนิธิก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันช่วยเธอ ก็ได้แต่มีข้อแม้หนึ่งอย่าง”
“ข้อแม้อะไรคะ?”
ปาณีนิ่งไป
“แต่งงานกับฉัน”
แต่งงานกับเขา?
ปาณีนึกว่าตัวเองหูฝาดไปเธอจึงถามอีกรอบ
ว่า”อะไรนะคะคุณอา?”
“ฉันต้องการเจ้าสาวเพื่อที่จะแต่งงานกับฉัน”
ธามนิธิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ตอนเขาพูดประโยคนี้น้ำเสียงเหมือนคนที่กำลัง พูดว่าสภาพอากาศวันนี้ก็ไม่เลวนะ
ที่ผ่านมาด้วยตำแหน่งหน้าที่ของเขาคนที่อยาก แต่งงานกับเขาต่อแถวยาวเป็นหางว่าวตำแหน่งคุณนาย วิสิทธิ์เวชนี้ดึงดูดคนยิ่งนัก
แม้ว่าตอนนี้เขาจะพิการหากเขาอยากหาภรรยาสักคนก็ไม่ใช่เรื่องยาก
เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาอยากแกล้งปาณีก็เท่านั้น
เอง
ปาณีมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ได้โปรดปีนี้เธอเพิ่งจะอายุ18เองนะ!
แม้ว่าคุณอาคนนี้จะดูหน้าเด็กแต่เธอเคยได้ยิน คนใช้คนก่อนพูดว่านายคนนี้อายุ28ปีแล้ว
ให้ตายสิอายุมากกว่าเธอ10ปีเชียวนะ!
ฉันจะแต่งงานกับคนที่อายุมากกว่าฉันเท่าตัวได้
ยังไงกัน?
ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมทั้ง2คน
ปาณีไม่พูดสักคำยืนอยู่ที่เดิมอย่างทำตัวไม่ถูก สักพักธามนิธิที่อยู่ตรงหน้าเธอก็หัวเราะออกมา เขาคิดในใจคนที่ยังอยู่ในวัยที่น่ารักแข็งแรงแบบ ปาณีจะมาชอบคนพิการอย่างฉันได้ยังไงกัน
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง”เธอไปเถอะ”
ต่อไปไม่ต้องมาที่นี่อีก
มองไปนอกหน้าต่างไม่รู้ฝนตกตั้งแต่เมื่อไหร่ ปาณีไม่ได้พกร่มติดตัวแม้ใจจริงอยากออกไปตั้งแต่ตอน นี้แต่กลับต้องนั่งรออยู่ในบ้านเนื่องจากฝนตกหนักมาก
เธอนั่งอยู่บนโซฟามองไปทางธามนิธิอย่างห้าม ตัวเองไม่ได้
พูดจากใจจริงแม้ธามนิธิจะอายุมากไปหน่อยก็จริง แต่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลามากคิ้วที่คมได้รูปดวงตาที่ เป็นประกายใบหน้าที่เหมือนรูปปั้นแกะสลักคางที่สวยได้ รูปทำให้คนมองไม่สามารถละสายตาไปได้เลย
ปาณีนิ่งอยู่ตรงนั้น
เธอกำลังคิดว่าหากเธอยังไม่สามารถยืมเงินไป เรียนได้สุดท้ายก็ต้องโดนแม่บังคับให้แต่งงานกับชาย แก่อยู่ดี
ชายแก่คนนั้นไม่รู้จะขี้เหร่แค่ไหน
และเมื่อคิดถึงเรื่องที่แฟนหนุ่มเวนิสทั้งเธอไปคบ กับติรยาปาณีก็ยิ่งเศร้ามากขึ้น
คิดถึงอนาคตอันมืดมัวของตัวเองปาณีจึงคิดว่าถ้า อย่างนั้นก็แต่งกับคุณอาคนนี้เลยซะดีกว่า!
ปาณียืนขึ้นเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าธามนิธิพร้อมกับ พูดว่า”คุณอาถ้าหนูแต่งงานกับคุณอาหนูจะได้เรียนต่อ ใช่ไหมคะ?”
ธามนิธิอึ้งกับคำพูดของหญิงสาว”เธอ…ตกลง แล้วรี?”
“หนูยอมรับข้อตกลงค่ะหนูยินดีแต่งงานกับคุณ” ปาณีใช้พลังความกล้าที่ไม่เคยมีในทั้งชีวิตของ เธอพูดคำมั่นสัญญานี้ออกไป
เมื่อไวยาตย์เอาสัญญาแต่งงานมาให้เธอเธอก็ยัง คงไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เอกสารขาวดำมากมายรอเธอไปเซ็นมือที่จับ ปากกานั้นมีความสั่นเล็กน้อยแต่เธอก็ลงลายมือชื่อของ
ตัวเองลงไปอย่างไม่ลังเล
เก็บสัญญาฉบับนี้ไว้ไวยาตย์อธิบายต่อว่า “ตอนนี้ คุณเพิ่งจะอายุ18ปียังไม่สามารถจดทะเบียนสมรสได้ ต้องรออีก2ปีถึงจะทำได้”
หลังจากได้ยินประโยคนี้ปาณีก็พูดว่า”ในบัตร ประชาชนของฉันอายุ20ปีแล้วตอนนี้ฉันสามารถไปจด ทะเบียนสมรสได้ค่ะ”
ไวยาตว์ประหลาดใจเล็กน้อย”ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย ครับ”
เหมือนกับว่าเธอคนนี้ถูกลิขิตมาเพื่อเป็นภรรยา ของคุณธามนิธิ
เธอโชคดีอย่างมากที่ได้แต่งงานกับคุณธามนิธิ
