ตอนที่676
ธามนิธิเลิกคิ้วขึ้น “ยังไงก็เถอะ นายอยากแต่งงานกับเธอไหมล่ะ”
ให้นลิน มีสุวรรณ์แต่งงานไปกับใครสักคน ธามนิธิก็ไม่เห็นความสำคัญทั้งนั้น
แค่อย่ารบกวนเขากับปาณีอีกก็พอ
ได้ยินมาว่าเมธชนันชอบเธอ ถ้าหากเมธชนันต้องการลงไปรับมือกับความยุ่งเหยิงนี้ เขาก็ไม่รังเกียจ
หลังจากเมธชนันได้ยินคำพูดของธามนิธิแล้ว ก็พูดอย่างรังเกียจว่า “คนที่น่าสะอิดสะเอียนนั่นน่ะเหรอ ฉันไม่สนใจเธอหรอก ฉันก็แค่สงสัยเลยโทรมาถามเท่านั้น”
ธามนิธินิ่งฟังเงียบ ๆ
เมธชนันพูด “เอาล่ะ ในสองวันนี้ ฉันมีแผนจะพาพลอยไปเที่ยวเล่นนะ สะดวกไหม”
ธามนิธิคาดไม่ถึงเล็กน้อย “นายไม่กลัวสร้างปัญหาเหรอ”
“ถึงเธอจะก่อปัญหาก็ยังเป็นน้องสาวของฉัน” แม่กลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องนี้ จึงเก็บพลายไว้ในห้องตลอดเวลา เมื่อคิดแล้ว เมธชนันก็รู้สึกแย่มาก
ธามนิธิพูด “แล้วแต่นาย”
หลังจากคุยกับเมธชนันทางโทรศัพท์เสร็จแล้ว ธามนิธิจ้องมองปาณีบนเตียง ไม่อยากรบกวนเธอ จึงหยิบคอมพิวเตอร์ออกจากประตูไป
ปาณีตื่นแล้ว เมื่อออกมาจากห้อง ก็เห็นธามนิธิยุ่งอยู่ในครัว
เดิมทีนี่เป็นสิ่งที่น้าลำมุงกำลังทำอยู่ ตอนนี้ น้าลำมุงถูกสั่งให้ไปทำอย่างอื่นแล้ว
แต่น้ำลำมุงไม่เคยเห็นธามนิธิทำอาหาร จึงยังไม่ได้ไปไหน แค่ยืนอยู่เฉย ๆ ด้วยความกังวล
ปาณีลงมา นั่งลงบนโต๊ะ มองชายหนุ่มที่ทำอาหารด้วยตนเองที่บ้าน พลันรู้สึกว่าภาพนั้นช่างน่ารื่นรมย์
ปาณีตะเบ็งเสียงถามเข้าไป “คุณอา คุณกำลังทำอะไรคะ”
“มองไม่ออกเหรอ” ธามนิธิพูด “ทำอาหาร”
“เอ่อ” แน่นอนว่าปาณีสามารถมองออกได้ว่าเขากำลังทำอาหาร เธอแค่สงสัยว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงทำอาหารต่างหาก
มองน้าลำมุงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ปาณีก็พูดขึ้นว่า “คุณกำลังแย่งงานน้าลำมุงนะคะ”
“ก็จริงก็จริง” น้าลำมุงพูดอย่างเห็นด้วย
“…..”
ไม่นานธามนิธิก็ออกมาจากข้างใน ปาณีมองดูผลงานของเขา มันก็แค่ไข่ดาวฟองหนึ่ง แต่เขาทอดเป็นรูปหัวใจ มันเยี่ยมมาก มันเกินกว่าจินตนาการ!
ปาณีมองธามนิธิด้วยสองคู่ตาอย่างอดไม่ได้ “ที่รักคะ คุณเยี่ยมมาก คุณทำได้ด้วย ปีศาจตนไหนสอนคุณเนี่ย”
ธามนิธินั่งลง เหลือบมองเธออย่างไม่พอใจ “ต่อให้ผมทำไม่เป็น แล้วผมไม่สามารถอ่านและเรียนรู้ได้เองหรือไง”
ปาณีพยักหน้า “ก็จริง”
แท้จริงแล้วเขาเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือที่สุด
ก็แค่เธอไม่คิดว่าเขาจะอ่านหนังสือแบบนี้ด้วย
ปาณีมองธามนิธิอย่างจริงจังและถามอย่างสงสัย “คุณบอกฉันได้ไหมคะ ว่าที่คุณทอดไข่แบบนี้น่ะ คุณต้องการอะไรกันแน่”
ดีแต่กินไม่ได้ มันเป็นรูปหัวใจ จึงไม่รู้ว่าควรจะกินส่วนไหนก่อนดี
ธามนิธิ “…..”
ก็แค่วันนี้เขานึกถึงปาณีแล้วอยากทำอะไรให้เธอบ้างเท่านั้น
ผลที่ได้คือเธอกลับถามเขาแบบนี้ ทำให้เขานึกอยากจะตีเธอขึ้นมา
เขาพูด “ผมอยากบอกชอบคุณ ไม่ได้เหรอ”
น้ำเสียงที่ออกมาจากปากนั้นหนักแน่นมาก!
ใครจะกล้าพูดล่ะว่าไม่ได้
“ได้สิคะ” ปาณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
ธามนินิจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเลห์ในความสำเร็จของเขา แล้วเปลี่ยนเป็นท่าทีจริงจัง “ชนันบอกว่าจะพาน้องสาวมาเที่ยวเล่นสองวัน”
“ได้สิดีจัง” ปาณีพูดอย่างคาดหวัง
แค่นึกถึงพลอย เธอก็รู้สึกว่าน่ารักมาก!
ธามนิธิมองเธออย่างแปลกใจ “ทำไมคุณถึงดูคาดหวังแบบนี้”
“นั่นเป็นเพราะว่าพลอยน่ารักมากจริง ๆ” ปาณีพูด “คุณอา คุณไม่เคยเห็นเธอ ถ้าคุณได้เห็นนะ แน่ใจได้เลยว่าก็ต้องชอบเธอด้วยเหมือนกัน”
ตอนที่677
ธามนิธิ “…..”
แน่นอนว่าเขาเคยเห็นพลอยแล้ว
ถ้าบอกว่าชอบ ก็คงไม่ถึงขั้นนั้น!
ธามนิธิถาม “คุณไม่คิดว่าเธอไม่ปกติเหรอ”
เป็นผู้ป่วยคนหนึ่ง พฤติกรรมยิ่งไม่ปกติ บางครั้งก็ชอบสร้างปัญหา
ปาณีแทบจะไม่ลังเลที่จะจ้องมองธามนิธิ “ไม่! เธอแค่ไม่เหมือนพวกเรา แต่เธอน่ารักมาก”
สีหน้าจริงจังของเธอ ทำให้ธามนิธิคาดไม่ถึงเล็กน้อย จึงบอกกับเธอว่า “เธอมีปัญหาทางจิต ครอบครัวของเธอคิดว่าเธอเป็นบ้า”
ไม่คาดคิดว่าปาณีจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย
แถมยังชอบพลอยมาก
ปาณีพูด “เธอแค่ป่วย ก็เหมือนกับที่คุณอาเคยนั่งรถเข็นมาก่อน มันเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถเลือกได้เอง ดังนั้น ฉันไม่เกลียดเธอค่ะ”
คำพูดของปาณี ทำให้ธามนิธิหยุดนิ่งไป
การวิเคราะห์ของปาณีเช่นนี้ ดูเหมือนว่าบ้านวิสิทธิ์เวชกับพลอยจะมีปัญหาในทิศทางที่ไม่ต่างกัน
เขามองดูปาณี ไม่คิดว่าความคิดเห็นของเธอ จะแตกต่างจากคนอื่น
-
เมื่อได้ยินว่าพลอยจะมา หลังจากทานอาหารค่ำแล้ว จึงไปเตรียมห้องให้เธอ
เมื่อทำความสะอาดห้องเรียบร้อยแล้วจึงเพิ่มบางสิ่งเข้าไป ซึ่งทำให้ดูอบอุ่นและน่ารักขึ้นมา
เมธชนันมาในคืนวันศุกร์ พลอยตามหลังเขามา ดึงเสื้อคลุมของเขาอย่างกระสับกระส่ายเล็กน้อย ไม่ได้ออกจากบ้านมานาน ถูกกักขังอยู่แต่ในบ้านของเธอ เมื่อได้ออกมาข้างนอก จึงรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย
อย่างไรก็ตาม ปาณีดูเหมือนจะมีเวทมนตร์ หลังจากผ่านไปครึ่งชัวโมง เธอก็ลักพาตัวพลอยวิ่งหนีไป
ในที่สุดเมธชนันก็พบพลอย เธอกำลังเล่นเปียโนอยู่ในห้องเปียโน
ปาณีที่นั่งข้างเธอ มองเธออย่างไม่อยากเชื่อ “พลอย คุณเยี่ยมมากเลย”
ตอนนี้ปาณีมีข้อสงสัยชีวิตเล็กน้อย ตนฝึกมาตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่ถึงหนึ่งในสามของอีกฝ่ายเลย
เมื่อพลอยได้ยินปาณีเอ่ยชมตัวเองก็ยกริมฝีปากยิ้มเงียบ ๆ
เธอไม่ได้ยินคนชมเธอมานานแล้ว
เธอจับมือของปาณีมาวางไว้บนศีรษะเธอ “ลูบลูบ”
ปาณี “…..”
ถ้าอย่างนั้น นี่เป็นวิธีที่พลอยขอรางวัลเหรอ
การกระทำแบบนี้ มันช่างน่ารักมาก
เมธชนันยืนอยู่ตรงประตู มองดูจุดที่ไม่รังเกียจน้องสาวของตน แถมปาณียังเล่นกับเธอด้วย อดไม่ได้ที่จะค่อย ๆ มองปาณี
ก่อนหน้านี้ที่ได้เจอเธอที่ปักกิ่ง เขายังคิดอยู่ว่าธามนิธิชอบเธอที่ตรงไหน ตอนนี้ค้นพบแล้ว มันเป็นเพราะตัวตนของเธอ ซึ่งเปล่งประกายออกมาจนเจิดจ้ามาก
การเข้ากับน้องสาวได้แบบนี้ เมธชนันอดจะรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองจะสามารถทำได้ดีมากขนาดนี้หรือไม่
ในครอบครัวของพวกเขา ไม่อนุญาตให้พลอยออกไปข้างนอก เพราะกลัวว่าเธอจะทำให้ครอบครัวเสียหน้า ดังนั้นจึงขังเธอไว้แต่ในบ้าน
แล้วก็แทบไม่มีใครจะเข้ากันได้ดีกับพลอยโดยไม่มีอคติ
ในบางครั้งที่พลอยเกิดหงุดหงิดขึ้นมา แม้แต่คนรอบข้างก็สามารถเป็นบ้าตามได้ แต่ว่า ปาณีมีความอดทนมาก ฉลาดที่จะเกลี้ยกล่อมพลอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ออกมาจากห้องเปียโน ปาณีพาพลอยไปดูห้องที่เธอเตรียมเอาไว้ให้ เมธชนันยังตามเธอไปอย่างรู้สึกมีชีวิตชีวา เห็นห้องที่ปาณีช่วยเตรียมเอาไว้ให้พลอย ซึ่งเธอเตรียมมันด้วยตัวเอง มันดูอบอุ่นขึ้นมาก
ทันทีที่เห็นที่นี่ พลอยก็ยิ้มขึ้นมา “ฉันชอบมากค่ะ”
จากนั้นก็เดินเข้าไปอย่างมีความสุขและนั่งลง
ปาณีพูด “คุณชอบก็ดีแล้วค่ะ”
เมธชนันที่ยืนอยู่ด้านข้าง มองไปที่ปาณี “มองไม่ออกเลยว่าแม้แต่สิ่งที่น่าเกลียดคุณยังใส่ใจ”
ตอนที่678
“ใครคือสิ่งที่น่าเกลียด” ปาณีถลึงตาจ้องมองเขา “คุณนั่นแหละสิ่งที่น่าเกลียด”
เธอจะไม่ใช่คนที่เสียเปรียบ
“…..” สิ่งที่น่าเกลียดอย่างเมธชนันประท้วง “เตรียมห้องให้พลอย แล้วของผมล่ะ”
ปาณีมองเขาอย่างแปลกประหลาด “คุณป้าจะเตรียมให้คุณเอง”
“ลำเอียง” เมธชนันพูดพลางถอนหายใจ “ทีกับพลอยทำให้อย่างดี กับผมกลับไม่ดีเลย”
การปฏิบัติที่แตกต่างนี้ ทำให้เขาเริ่มสงสัยชีวิต
เมื่อเห็นห้องแล้ว เมธชนันกับพลอยก็ลงไปทานอาหารข้างล่าง
พลอยชอบปาณีมาก ปาณีเดินไปไหนเธอก็ตามติดทุกย่างก้าว เมธชนันยังไม่เคยเห็นเธอตามติดใครมาก่อนนอกจากทัดธน
ปาณีนั่งข้าง ๆ ช่วยพลอยแกะเปลือกกุ้ง
ธามนิธิมองดูความอ่อนโยนของคนรักตนเองด้วยความเอ็นดู โดยปกติเขามักจะตามใจเธอ ตอนนี้เธอมาดูแลคนอื่น ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้หญิง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอิจฉาเล็กน้อย
หลังจากอาหารเย็น ธามนิธิรออยู่ทางฝั่งซ้าย รออยู่ชั่วครู่ ก็ไม่เห็นปาณีกลับมา
เขาเรียกป้าที่กำลังช่วยเขาจัดสิ่งของต่าง ๆ ถือโอกาสถามหนึ่งประโยค “ปาณีล่ะครับ”
เขาไม่ได้ถามว่าปาณีกำลังทำอะไร แต่เรียกป้ามาถามในสิ่งที่แท้จริงไม่ใช่
ป้าพูด “คุณปาณีอยู่ในห้องคุณพลอย บอกว่าคืนนี้อยากนอนกับคุณพลอยค่ะ”
“…..” นี่มันมากเกินไปหน่อยแล้ว!
ธามนิธิใบหน้ามืดครึ้ม “เรียกเธอกลับมา”
ทำดีกับคนอื่นมันก็ดี อย่างไรก็ตาม ทำดีกับคนอื่นอย่างไรก็ไม่ควรลืมสามีตัวเองแบบนี้
ป้าพยักหน้า แล้วรีบไปบอกปาณี ผลที่ได้คือ ธามนิธิรออยู่สักพักก็ยังไม่เห็นว่าจะกลับมา
จนกระทั่งป้ามาขอร้องสองรอบ ธามนิธิจึงโทรไปเรียกปาณีด้วยตัวเอง ปาณีถึงออกมาจากห้องของพลอย
เธอเข้าประตูไป มองธามนิธิที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา เขาเพิ่งโทรมาบอกว่ามีบางอย่างให้เธอทำ เธอถาม “คุณอา คุณหาฉันเหรอคะ”
ธามนิธิเหลือบมองเธอ “คุณยังไม่นอนอีกเหรอ นี่มันกี่โมงแล้ว”
“ฉันขอนอนกับพลอยได้ไหมคะ” ปาณีพูด “ฉันรู้สึกว่าอยู่กับพลอยแล้วสนุกมากเลย”
“ไม่ได้!” ธามนิธิจ้องมองปาณี เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า
ประจำเดือนของเธอมาหลายวันแล้ว ตอนนี้มันก็หมดแล้ว คืนนี้ควรจะเป็นวันทำกิจปกติของพวกเขา
เขาอยู่ในอารมณ์ร้อนรุ่มที่รอการระบายมาหลายวันแล้ว เธอยังต้องการจะทิ้งเขาไปอีก
เมื่อปาณีได้ยินคำพูดนั้นจึงเดินเข้ามา และนั่งลงข้างธามนิธิ “อ้อ”
“ทำไมผมมองว่าคุณยังมีความคับข้องใจอยู่ล่ะ” ธามนิธิเลิกคิ้ว “สามีในสายตาของคุณ ไม่มีความสำคัญใช่ใหม”
“แน่นอนว่าสำคัญสิคะ” ปาณีปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด “คุณเห็นไหมพอคุณโทรเรียกฉัน ฉันก็มาทันทีเลยนะคะ”
“เรียกแล้วมาทันทีงั้นเหรอ” ธามนิธิจับเธอ แล้วดึงเข้าไปในอ้อมแขนตัวเอง ข่มเหงริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง “คุณบอกมาซิว่าคุณป้าไปเรียกคุณกี่ครั้งแล้ว”
และทุกครั้งก็ไม่สามารถเรียกเธอให้มาที่นี่ได้
ในที่สุดเขาก็ต้องโทรไปเอง
เธอยังจะมาโกหกอีก!
ปาณีพูดอย่างสำนึกผิด “เพราะว่าพลอยน่ารักมากนี่คะ และเธอก็ชอบฉันมากด้วย”
นี่ก็คือเหตุผลงั้นเหรอ
ธามนิธิมองปาณี เธอดูมั่นใจมาก
เผชิญหน้ากับภรรยาแบบนี้ เขาไม่อยากจะพูดอะไรที่ไม่จำเป็นมากนัก กอดรัดเธอแล้วจับโยนเธอลงไปบนเตียง และรีบกดลงอย่างรวดเร็ว…
รุ่งเช้า ปาณียังคงนอนอยู่บนเตียง ธามนิธิแนบชิดอยู่กับเธอ ร่างกายของทั้งสองเต็มไปด้วยเหงื่อ
ตอนที่679
เมื่อคืนปาณีถูกเขาทรมานอยู่ทั้งคืน นี่ก็ยังไม่นับเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขายังอยากกินของหวานต่ออีกเหรอ
“ปาณี” ที่นอกประตูมีเสียงเคาะประตูของพลอย
เมื่อถึงเวลาเช้าเธอก็มาหาปาณี
ได้ยินเธอเคาะประตูอีกสักพัก ปาณีดึงชุดนอนที่เปียกไปด้วยเหงื่อของธามนิธิ “คุณรีบหน่อยค่ะ”
“….”
บ้าเหรอ ผมไม่ได้ต้องการให้มันเร็วขนาดนี้ไหมล่ะ
ต้องมารีบทำให้เสร็จเร็ว ๆ
-
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ปาณีเพิ่งออกมาจากห้อง เห็นพลอยนั่งอยู่ดึงดอกไม้ในกระถางเล่นอย่างเบื่อหน่าย
เธอเดินเข้ามา “พลอย”
“…..” พลอยมองไปที่ปาณี แววตาสุกสว่างขึ้นมาทันที “ปาณี คุณไปอยู่ที่ไหนมาคะ ฉันกำลังตามหาคุณอยู่เลย”
พวกเขาบอกว่าปาณียังหลับอยู่ เธอไปเคาะประตูสักพักก็ไม่เห็นปาณีออกมา แล้วยังถูกคนรับใช้ขัดจังหวะ จึงมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่เพื่อฆ่าเวลา
ตอนนี้เจอปาณีแล้วพลอยก็มุ่ยปาก “พี่ก็ไม่อยู่ค่ะ ฉันหาเขาไม่เจอ ปาณี คุณบอกฉันหน่อยค่ะว่าพี่ชายไม่ต้องการฉันใช่ไหม”
ถึงแม้ว่าเธอจะป่วย แต่ก็รู้ว่าไม่มีใครเลยในครอบครัวชอบเธอเป็นพิเศษ ทั้งหมดเห็นเธอเป็นตัวภาระ
ปาณีกระแอมไออย่างกระอักกระอ่วน บางคำมันก็ยากที่จะเอ่ย โดยเฉพาะดวงตาที่ไร้เดียงสาของพลอย ยิ่งไปกว่านั้นปาณีไม่รู้ว่าตัวเองจะอธิบายอย่างไรว่าเพราะอะไรเมื่อเช้านี้ถึงไม่ได้สนใจเธอ
เธอแสร้งทำเป็นจริงจัง แล้วสอบถาม “เมธชนันก็ไม่อยู่เหรอคะ”
ใช้ไม่ได้เลย!
เช้าขนาดนี้เขาไปไหนกันนะ
ป้าได้ยินที่ปาณีพูดจึงพูดว่า “คุณชนันบอกว่าเขามีบางอย่าง จะออกไปข้างนอกสักครู่ ฝากให้พวกเราดูคุณพลอยให้เขาค่ะ”
ทิ้งน้องสาวที่น่ารักไว้แล้วหนีไปเนี่ยนะ!
หัวใจของเมธชนันยังคงกว้างใหญ่
ปาณีพูดกับพลอยว่า “พวกเราไปทานข้าวกันดีไหมคะ”
“ดีค่ะ”
ทั้งสองสาวเพิ่งนั่งลงที่ห้องอาหาร ป้าก็เดินเข้ามาและพูดว่า “คุณปาณีคะ คุณทัดธนมาค่ะ”
ทัดธนใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ชุดสูทสีดำ เนคไทผู้ไว้อย่างพิถีพิถัน ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายของชายที่เป็นผู้ใหญ่
พลอยเห็นเขาทันที จากนั้นก็ปรากฏต่อสายตาปาณี “พี่ทัดธน”
ทัดธนเปรียบเสมือนแสงแดดและสายฝนของเธอ ทันทีที่เธอเห็นเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา รู้สึกเหมือนมีดอกไม้เบ่งบานขึ้นในหัวใจ
ทัดธนหยุดนิ่งไป ไม่ได้เจอเธอหลายวัน รอยยิ้มของเธอเช่นนั้นช่างน่ารักและน่าเอ็นดูมาก ชายร่างใหญ่อย่างเขาเห็นแล้วก็รู้สึกหัวใจเต้นแรง
“พลอย” เขาเอ่ยปากเรียกเธอ
เขาเป็นผู้ชายที่มักถูกกล่าวขานกันว่าแข็งกระด้าง แต่สามารถเรียกชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกดีมากๆ และมีกลิ่นของความเศร้าโศกรวมอยู่ด้วย
ไม่ใช่หมายความว่าผู้ชายควรจะมีใบหน้าที่หนาขึ้นกว่านี้สักเล็กน้อยเหรอ
แต่เพราะทัดธนเป็นคนขี้อายแบบนี้
ถ้าหากพูดคุยในเรื่องธุรกิจก็จะไม่ได้เห็นเขาที่เป็นแบบนี้
เขาเป็นไอดอลของปาณีเสมอ หากให้พูดอย่างจริงใจอีกกี่ครั้ง ถึงแม้ปาณีต้องเสี่ยงต่อการถูกตำหนิ แต่ก็ยังเลือกการประสบความสำเร็จของเขา
-
ทัดธนเพิ่งไป เมธชนันก็กลับมาพอดี
ธามนิธิประชุมอยู่ในห้องหนังสือ ปาณีไม่กล้ารบกวนเขา เธอยังไม่ได้ทานอาหารเช้าจึงนั่งทานอยู่ในห้องอาหารคนเดียว
เมธชนันเดินเข้ามาและมองไปที่ปาณี “พลอยล่ะ”
“ถูกทัดธนพาตัวไปแล้ว” ปาณีอดไม่ได้ที่จะมองเขา จำได้ว่าครั้งก่อนที่ตนบอกเรื่องของทัดธนเกี่ยวกับพลอย เขาก็พูดรุนแรงมาทางโทรศัพท์
ตอนที่680
วันนี้รู้ว่าพลอยถูกทัดธนพาตัวไป เขาจะโกรธหรือเปล่า
หลังจากเมธชนันได้ยินเธอพูดจบ สีกหน้าก็มืดครึ้มลงทันที ก่อนที่เขาจะโกรธ ปาณีจึงรีบอธิบาย “ทัดธนเป็นคนดี และเขาก็มีความจริงใจต่อพลอย เขายังบอกด้วยว่าจะแต่งงานกับพลอย คุณดูสิ พลอยเองก็ชอบเขาเหมือนกัน ถ้าหากพวกเขาอยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนมีอะไรที่ผิดปกติเหรอ”
ที่จริงแล้วตอนนี้ปาณีไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ความคิดของบ้านวิสิทธิ์เวช มันเป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาได้
เมธชนันมองปาณี ฟังเธอวิเคราะห์เรื่องนี้เอาเองแล้วก็หน้าบึ้ง นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ สองคู่ตาจ้องมองปาณีเขม็ง
ปาณีถูกจ้องจนหนังศีรษะชาไปหมด “คุณมีอะไรก็พูดได้ไหม อย่ามาจ้องฉันแบบนี้สิ”
เมธชนันพูด “ผมก็แค่อยากมองคุณที่โง่ขนาดนี้ได้ยังไง! สถานการณ์ของพลอย หากออกไปข้างนอกแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“มีทัดธนอยู่ด้วย”
“เขาพึ่งพาได้งั้นเหรอ”
เมธชนันเต็มไปด้วยข้อสงสัย
ปาณีอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ทำไมจะพึ่งพาไม่ได้ เขาพึ่งพาได้มากกว่าคุณเสียอีก”
“มองไม่ออกจริงๆ” เมธชนันพูดเยาะเย้ย “เขามักจะช่วยเหลือบ้านมีสุวรรณ์ คุณก็ไม่สนใจหรือไง”
ตามหลักแล้ว ปาณีเกลียดนลิน มีสุวรรณ์มาก เธอควรจะไม่พอใจเขา แล้วก็น่าจะเกลียดผู้คนรอบข้างนลิน มีสุวรรณ์
แต่เธอกลับปล่อยให้พลอยไปกับทัดธนอย่างง่ายดายงั้นเหรอ
นี่มันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลย
อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับนลิน มีสุวรรณ์ มันทำให้ปาณีรู้สึกอึดอัดใจ
ถึงแม้ว่าทัดธนกับนลิน มีสุวรรณ์ไม่ได้มีความสัมพันธ์ส่วนตัวอะไรต่อกัน มันก็ยังทำให้ปาณีรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะแยกแยะว่าผิดหรือถูกได้ “ทัดธนเป็นคนดี คุณอย่าพูดไม่ดีกับเขา ไม่แน่ว่าต่อไปเขาอาจเป็นน้องเขยของคุณ”
“หึ” เมธชนันหัวเราะเสียงเย็น “ผมคิดว่าผมบอกคุณเรื่องพวกนี้ไปแล้ว คุณจะต้องเสียใจที่ปล่อยให้พลอยไปกับเขา”
ผลที่ได้คือยังช่วยพูดให้ทัดธนอีก
ปาณีถลึงตาจ้องเขา รู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ในสายตาของเขา “ฉันไม่ได้โง่นะ ฉันมีตา ตัดสินเองได้” ..
ทัดธนเป็นคนยังไง นลิน มีสุวรรณ์เป็นคนยังไง เธอแยกแยะได้อย่างชัดเจน ให้พูดกับเมธชนันอีกกี่ครั้ง เธอก็จะไม่เปลี่ยนการตัดสินใจ
เมธชนันยกมุมปาก และไม่ได้หารือเรื่องนี้กับเธออีกต่อไป พาไปก็พาไปเถอะ!
ถึงอย่างไรพลอยก็ชอบทัดธน
และถ้าหากทัดธนต้องการเป็นน้องเขยของเขาจริง ๆ ประเมิณสำหรับพลอยแล้วก็ต้องมีการชดเชย
อย่างน้อยหลังจากนี้ แม่ก็จะไม่พบหน้าบ้านวิสิทธิ์เวชอีก ขังพลอยอยู่แต่ในห้อง ไม่ให้เธอได้เจอใครอีกต่อไป
-
ปาณีมองรอยยิ้มที่คลุมเครือของเขา จึงถามอย่างสงสัย “แล้วคุณหายไปไหนมาตั้งแต่เช้าเพิ่งกลับมาตอนนี้”
“ไปเยี่ยมนลิน มีสุวรรณ์” เมธชนันยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
ปาณีชะงักไป จ้องมองเมธชนัน คิดถึงเรื่องที่เขาคุ้นเคยกันดีกับนลิน มีสุวรรณ์ ตอนนี้นลิน มีสุวรรณ์ถูกธามนิธิรังแก ก็ควรจะ…พาลเอากับธามนิธิหรือไม่
ปาณีเพ่งพิจารณาเมธชนัน วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว จากนั้น เธอก็เห็นรอยลิปสติกบนเสื้อของเขา
ไปหานลิน มีสุวรรณ์ แล้วยังมีรอยลิปสติก….
ปริมาณของข้อมูลดูเหมือนว่ามันจะใหญ่ไปสักหน่อย
เมธชนันไม่ได้อธิบายอะไร เดินตรงขึ้นไปข้างบน ยืนอยู่ข้างเตียง ถอดเสื้อออกจนได้เห็นรอยลิปสติกบนนั้น ใบหน้าก็พลันบึ้งตึง
