ตอนที่781
ธามนิธิเดินเข้ามา และนั่งลงบนขอบเตียง
เขาใส่แค่เสื้อเชิ้ต กระดุมสองเม็ดบนไม่ได้ติดไว้ เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าอันเซ็กซี่ของเขา
ผู้ชายคนนี้ แม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆยังเต็มไปด้วยความประณีต เขาจ้องมองปาณี ใบหน้ามีความเป็นห่วงอย่างยิ่ง
เดิมทีที่พาเธอมาที่นี่ ก็เป็นเพราะอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเธอให้ได้มากขึ้นอีกหน่อย แต่กลับนึกไม่ถึงว่าแค่วันแรกก็ทำให้เธอโกรธเข้าเสียแล้ว
เขาก้มหน้าลง หน้าผากแนบสนิทกับเธอ “อย่าโกรธเลยนะ”
ขนตาของปาณีที่กำลังหลับอยู่สั่นระริก เมื่อเข้าใกล้ถึงมองเห็นได้ว่า ขนตาของเธอนั้นเปียกชื้น เธอต้องร้องไห้มาก่อนแน่!
คำพูดอันแสนอ่อนโยนของเขา กลับยิ่งทำให้น้ำตาของเธอไหลลงมา
ธามนิธิโอบล้อมเธอไว้ก่อนจะจูบซับน้ำตาเธออย่างระมัดระวัง เขาเอ่ย “เป็นสามีที่ไม่ดีเอง พรุ่งนี้ฉันจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอ เธอยกโทษให้ฉันในครั้งนี้ได้ไหม?”
“ไม่”ปาณีมองเขา “ฉันไม่อยากยกโทษให้คุณ”
เธอรู้ ว่าทุกครั้งตนเองนั้นไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย ถูกเขาเกลี้ยกล่อมเข้าหน่อยก็ยอมยกโทษให้เขาแล้ว
แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าระหว่างตนเองกับเขานั้นเหมือนมีอะไรมาขวางเอาไว้ ความเคารพตนเองอันแรงกล้าของเธอทำให้เธอยืนหยัดต่อไปและปฏิเสธที่จะยกโทษให้เขา
ธามนิธิตกตะลึงไปชั่วครู่ เขามองดูเธอ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะปฏิเสธเขา
เขารู้ว่าตอนนี้พูดไปก็ไร้ประโยชน์ จึงเอ่ยตอบ “รีบนอนเถอะ”
ปาณีกอดหมอนเอาไว้ ไม่ยอมกอดเขาอีก
ที่ต้องรู้ก็คือ เมื่อก่อนนั้นไม่ว่าทั้งสองจะทะเลาะกันแค่ไหน แต่ยามอยู่บนเตียง เธอก็มักจะเอนตัวพิงลงในอ้อมแขนของเขาเสมอ
แต่ว่าวันนี้ เธออยู่ห่างจากเขาอย่างยิ่ง และไม่ยินยอมเข้าใกล้เขาเลยสักนิด
ธามนิธิเปลี่ยนเป็นชุดนอนและล้มตัวลงบนเตียง ก่อนจะมองดูระยะห่างของที่ว่างระหว่างเขาและเธอ
นึกถึงว่าปาณียังคงโกรธเขาอยู่ เขาก็นอนไม่หลับไปตลอดทั้งคืน
-
เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่ปาณีตื่นขึ้นมา ก็มองเห็นว่าธามนิธิกำลังทำอาหารอยู่ในครัว
เธอมองดูเวลา นี่เป็นเวลาเข้างานแล้ว
เธอเอ่ยถาม “คุณไม่ไปทำงานหรือคะ?”
เขาผูกผ้ากันเปื้อน และกำลังทอดอาหารอยู่ในห้องครัว “ไม่ใช่บอกไปแล้วหรือ ว่าวันนี้จะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอ”
ดวงตาของปาณีเข้มขึ้น เขาไม่เอ่ยอธิบายเรื่องของติรยากับเธอเลยสักนิด รวมถึงเรื่องของเขากับผู้หญิงคนนั้นด้วย ทำแค่เพียงขอโทษก็เท่านั้น แค่นี้ก็ใช้ได้แล้วหรือ”
เขาคิดว่าเธอเกลี้ยกล่อมง่ายหรือยังไง?
ปาณีเอ่ย “คุณไปทำงานเถอะค่ะ คุณยุ่งขนาดนี้ ไม่ต้องมาเสียแรงไปกับฉัน ฉันออกไปเดินเล่นคนเดียวก็พอ”
“หลังทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันออกไปเป็นเพื่อนเธอ”เขามองดูปาณีที่กำลังเก็บของเตรียมตัวออกจากบ้าน
ปาณีเอ่ยปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันออกไปทานข้างนอกได้”
มือของเธอวางอยู่บนประตู ในขณะที่กำลังจะเปิดประตู ธามนิธิก็เรียกเธอขึ้นมา “ปาณี”
“……”เดินทีเธออยากเดินไปแต่กลับทำไม่สำเร็จ ฝีเท้าของเธอกลับหยุดลงและฟังคำพูดของเขาจนจบ
เขาเดินเข้ามาและเอ่ย “คืนนี้ฉันนัดเพื่อนไว้ พวกเราไปทานข้าวด้วยกัน ดีไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ”ปาณีเอ่ย “เพื่อนของคุณ ฉันไม่รู้จัก”
เธอเปิดประตูและกำลังจะเดินออกไป มือของธามนิธิก็กดประตูเอาไว่ก่อนจะปิดมันลงมาอย่างแน่นหนา
เธอเงยหน้ามองดูเขาและพบว่าดวงตาของธามนิธินั้นจริงจังเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความรู้สึกล้ำลึกที่คนไม่อาจมองดูเข้าใจ “เมื่อคืนฉันไม่ได้นอนทั้งคืน”
“……”เธอนิ่งงันไปครู่หนึ่ง
ดังนั้น เป็นเพราะเธอหรือไง?
ธามนิธิเอ่ยเสียงต่ำ “เอาแต่คิดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ฉันพาเธอมาที่นี่ก็เป็นเพราะอยากให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน ให้เธออยู่ข้างๆกายฉัน ฉันเห็นเธอเป็นภรรยาของฉัน เป็นคนที่ฉันรักมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ เธอกำลังคิดที่จะขีดเส้นกั้นกับฉันขึ้นมางั้นหรือ?”
ตอนที่782
น้ำเสียงของเขาฟังดูเจ็บปวดและอับจนหนทางอยู่บ้าง
ปาณีเกือบจะใจอ่อนขึ้นมา
เธอมองเขาและเอ่ย “คุณพูดมาโดยตลอด ว่าไม่ให้ฉันมีเรื่องปิดบังคุณ แต่ตอนนี้คุณเอาแต่ปิดบังฉันไม่ใช่หรือคะ? ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ คุณมองฉันเป็นเด็กน้อย…”
“ไม่ใช่”ธามนิธิตัดบทเธอ
เสียงของเขาเคร่งขรึมเป็นอย่างยิ่ง จนทำให้ทั้งห้องนั้นเงียบลงมา
ปาณีจ้องมองเขาด้วยความงุนงง
เขาจับไหล่ของเธอเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนลง “ผู้หญิงที่เธอเจอเมื่อวานคนนั้น เป็นแต่เพื่อนร่วมงานจริงๆ”
ปาณียังคงไม่นิ่งไม่ติงไหว สีหน้าของเธอแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อ
ธามนิธิเอ่ย “ฉันนึกเธอทานข้าวคนนี้ เธอไปด้วยกันกับฉัน”
“…….”
เขามองดูเธอที่มีท่าทีนิ่งเงียบ เอ่ย “ถ้าเธอตกลง พวกเราก็ทานข้าวกันก่อน ที่เหลือเรามาค่อยๆคุยกัน”
ปาณีเหลือบมองเขา เขาจึงถือว่าเธอตอบรับแล้ว เขากุมมือเธอไว้และพาเธอไปยังโต๊ะอาหาร ก่อนจะให้เธอนั่งลง ในขณะที่ตนเองไปเตรียมอาหารเช้าต่อ
ปาณีจ้องมองรูปร่างของเขา เขาที่ช่างอยู่สูงจนคนเอื้อมไม่ถึง กำลังยืนอยู่ในห้องครัว บนตัวผูกผ้ากันเปื้อนเอาไว้ ทำเอาผ้ากันเปื้อนที่สุดแสนจะธรรมดาผืนนั้นแปรเปลี่ยนเป็นมีระดับขึ้นมา
ในห้องครัวส่งกลิ่นอันหอมหวนออกมา ปาณีค้นพบว่าตนเองนั้นหิวขึ้นมา
ธามนิธิยกอาหารเช้าออกมา ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเธอ ปาณีที่เป็นยัยจอมกิน พอเห็นอาหารเข้าก็อดไม่อยู่อยู่บ้าง สายตาจ้องมองไปที่อาหารในทันใด
แต่ผ่านไปชั่วครู่ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอกำลังโกรธกับธามนิธิอยู่
เวลาโกรธก็จะต้องทำท่าทีโมโห เธอจึงเคลื่อนสายตาออกไป ไม่มองอาหารที่อยู่ตรงหน้า
ธามนิธิมองดูท่าทีดื้อรั้นของเธอ กดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา “ไม่รู้ไปเรียนอารมณ์ดื้อรั้นมาจากใครกัน รับทานเถอะ！”
เขายื่นตะเกียบและนมให้แก่เธอ ก่อนจะนั่งลงด้านข้างและไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวไปไหน ทำแค่เพียงมองดูปาณีเท่านั้น
ปาณีถลึงตาใส่เขา “คุณอย่ามองฉันแบบนี้จะได้ไหมคะ?”
“…….”มองดูภรรยาของตัวเองก็ผิดหรือไง?
เอาเถอะ!
เธอพูดอะไรก็ถูกทั้งนั้น
ธามนิธินั่งตัวตรง และลงมือทานอาหารเช้าของตนเอง
เพียงแต่ตอนที่ทานอาหารเช้า เขานั้นต้องรับสายถึงสามสาย
เขายุ่งจริงๆ และไม่ได้แกล้งแสดงออกมาแต่อย่างใด
ปาณีมองดูเขา วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ แขนเสื้อถูกพับขึ้นมาจนถึงข้อศอก ท่าทีที่กำลังคุยโทรศัพท์ดูแล้วตั้งใจอย่างยิ่ง
เขาไม่ชอบให้ใครรบกวนเวลาที่เขาทำงานนัก ปาณีที่นั่งอยู่ข้างๆจึงมองดูเขาอย่างเงียบๆ
เห็นๆอยู่ว่ากำลังโกรธเขา แต่กลับรู้สึกว่าท่าทางที่เขาคุยโทรศัพท์นั้นช่างดูดีเป็นอย่างยิ่ง!
เธอคิดว่าเธอกำลังบ้าไปแล้ว!
ธามนิธิบอกว่าจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอ เพียงแต่ มันก็เป็นเพียงการบ้านงานมาทำที่บ้านก็เท่านั้น หากมีเรื่องจะไรก็ติดต่อผ่านโทรศัพท์เอาโดยตรง
ปาณีที่นั่งอยู่ด้านข้างก็กำลังทำธุระของตนไป เธอนั้นก็มีเรื่องที่ต้องทำเช่นกัน
-
หกโมงเย็น ธามนิธิจอดรถลงหน้าคฤหาสน์เดี่ยวหลังหนึ่ง และเอ่ยกับปาณี “ลงไปกันเถอะ!”
ปาณีมองธามนิธิ “คุณไม่ได้บอกว่าจะพาฉันไปทานข้าวหรือคะ?”
ธามนิธิพนักหน้า “ใช่สิ!”
พอพูดจบเขาก็ลงจากรถและช่วยเธอเปิดประตู
ปาณีลงมาจากรถและมองดูเขา ธามนิธินำเธอไปคะประตู
ปาณีจ้องดูเขา นึกได้ว่าที่เขานัดไว้คือผู้หญิงคนเมื่อวาน “คุณนัดคนทานข้าวในบ้านของคนนั้นหรือคะ? ยังจะมาบอกอีกว่าเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น?”
แน่ใจนะว่าไม่ได้กำลังล้อเธอเล่น?
ธามนิธิมองเธอและไม่ได้อธิบายอะไร ทำเพียงแค่กุมมือเธอเอาไว้อย่างใจเย็น ประตูบ้านถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว และคนที่มาเปิดประตูก็คือผู้หญิงเมื่อคืนคนนั้นพอดี
ตอนที่783
เมื่อคืนเธอสวมชุดทำงาน ในวันนี้เธอสวมใส่ชุดอยู่บ้าน มองดูแล้วให้อารมณ์ที่แตกต่างกันสองแบบ
“ธามนิธิ”เธอเอ่ยทักทายธามนิธิ ท่าทีทั้งคู่ดูสนิทสนม ก่อนที่สายตาของเธอจะตกลงบนตัวปาณี เธอเอ่ยยิ้ม “นี่คือภรรยาของคุณหรือ?”
“อืม”ธามนิธิจับมือของปาณีไว้และเอ่ยแนะนำ “เรียกเธอว่าปาณี”
ธามนิธิหันมาเอ่ยกับปาณี “นี่คือท่านประธานทยาติ เป็นหุ้นส่วนของฉัน”
“สวัสดีค่ะท่านประธานทยาติ”ปาณีมองดูผู้หญิงที่เมื่อคืนถูกเธอมองว่าเป็นศัตรูหัวใจ มันไม่ใช่ว่าเธออิจฉาแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้สวยมากและดูมีวุฒิภาวะอย่างยิ่ง
ได้ยินธามนิธิแนะนำดังนั้น ทยาติก็หัวเราะขึ้นมา เธอเอ่ย “เรียกท่านประธานทยาติอะไรกัน? เรียกว่าพี่ทยาติก็พอ ได้ยินว่าปาณียังเรียนอยู่มหาลัย ฉันสมควรจะโตกว่าเธออยู่ไม่น้อย”
เธอนำปาณีและธามนิธิเดินเข้าประตูไป ชายหนุ่มใส่แว่นคนหนึ่งกำลังทำอาหารอยู่ในครัว ทยาติยิ้มและเอ่ยแนะนำ “นี่คือสามีฉัน เด่นภูมิ”
เด่นภูมิเงยหน้าขึ้นมา เขามองดูธามนิธิและเอ่ยยิ้ม “ธามนิธิมาแล้วหรือ”
“สวัสดีครับ อาจารย์เด่นภูมิ”เด่นภูมินั้นเป็นอาจารย์มหาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ดังนั้นทุกคนจึงเรียกเขาว่าอาขารย์เด่นภูมิ
มองแล้วพวกเขาดูสนิทสนมกันอย่างยาง
ปาณี “…….”
ทยาติที่มองดูราวกับอายุยี่สิบกว่าปี คิดไม่ถึงว่าเธอจะแต่งงานแล้ว?
“แม่”เด็กผู้หญิงอายุราวสี่ห้าขวบคนหนึ่งเดินเข้ามาโดยมีสมุดการบ้านอยู่ในมือ ก่อนจะกอดเข้าไปที่ขาของทยาติและหันไปมองธามนิธิ “คุณอาธามนิธิ”
เห็นที ธามนิธิเคยมาที่นี่มาก่อน
ธามนิธิเอ่ยทักทายเธอ “สวัสดี น้อยหน่า”
น้อยหน่าเป็นชื่อเล่นของเด็กหญิงคนนี้ และไม่ต้องสงสัยเลยว่า เด็กผู้หญิงตรงหน้าก็คือลูกสาวของทยาติและเด่นภูมิ
หากแค่ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกของทยาติ นึกภาพไม่ออกเลยว่าเธอจะมีลูกสาวที่โตขนาดนี้แล้ว
วันนี้ธามนิธิมา เด่นภูมิเลยลงมือเข้าครัวด้วยตัวเอง หลังจากทำอาหารเสร็จเขาจึงนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เด่นภูมิมองดูธามนิธิและพูดแหย่ขึ้นมา “เป็นเพราะวันนี้นายมา ท่านประธานทยาติของพวกเราถึงได้มีเวลาอยู่บ้านทานข้าว ปกติแล้วไม่เคยจะหาตัวได้”
“นั่นเป็นเพราะว่าช่วงนี้ฉันยุ่งมากโอเคไหมคะ? ธามนิธิก็ยุ่งมากเช่นกัน”
พูดถึงตรงนี้ ทยาติก็หันไปมองปาณีด้วยดวงตาที่ประดับรอยยิ้ม “ปาณีมาอยู่ที่เมืองสิงห์ คุ้นชินบ้างหรือยัง?”
“ก็…ไม่เลวเลยค่ะ”ทยาติคนนี้กระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง ปาณีจึงรู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง
ก่อนหน้านี้คิดไปว่าเธอกับธามนิธิอาจมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างต่อกัน มาตอนนี้ได้พบกับตัวจริงเข้า ถึงได้รู้ว่าตนเองนั้นคิดมากเกินไปแล้ว
ธามนิธิมองดูปาณีรอบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกับทยาติ “ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ก็แค่สองวันมานี้เธอโกรธฉันอยู่”
“นั่นต้องเป็นเพราะนายทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเธอแน่”ทยาติเอ่ย “ผู้ชายควรใส่ใจภรรยาของตัวเอง นายหัดไปเรียนรู้จากพี่เขยนายซะ ปาณี ทีหลังถ้าธามนิธิรังแกเธอ จำไว้ว่าให้มาหาฉัน ฉันจะช่วยเธอระบายความโกรธเอง”
“ไม่หรอกค่ะ”ปาณีนึกถึงตนเองกับธามนิธิในสองวันมานี้ที่มัวแต่ทะเลาะกันก็ล้วนเป็นเพราะเรื่องของทยาติ จู่ๆก็รู้สึกคล้ายว่าตนเองไม่เหมาะสมขึ้นมา “เป็นฉันที่เข้าใจผิดไปเอง เมื่อคืนฉันเห็นคุณกับเขาอยู่ด้วยกัน ยังเข้าใจไปว่าพวกคุณ…..”
“เข้าใจว่าพวกเราอะไร?”ทยาติหัวเราะตอบ ในเมื่อเธอก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน พอมองดูท่าทียุ่งย่างของปาณีเข้าเธอก็เข้าใจได้ “คิดว่าฉันกับธามนิธิมีสัมพันธ์แบบนั้นกัน?”
“….ฉันรู้แล้วค่ะว่าตัวเองคิดมากจนเกินไป”ปาณีทำตัวไม่ถูกอย่างยิ่ง เธอไม่เคยคิดเลยว่า ทยาตินั้นไม่เพียงแต่จะแต่งงานแล้ว กลับยังมีลูกแล้วด้วย
ทยาติหัวเราะดังลั่นขึ้นมา “เธอคิดว่าฉะนกับธามนิธิมีอะไรกันได้อย่างไร? ฉันแก่กว่าเขาตั้งเยอะ”
ตอนที่784
“ไม่จริงมั้งคะ?”ดูไม่ออกเลยสักนิด!
มองดูแล้วทยาติน่าจะมีอายุเพียงแค่ยี่สิบกว่าๆเสียด้วยซ้ำ
“เธอกำลังชมว่าฉันดูเด็กหรือ?”ทยาติหัวเราะขึ้นมา เธอเอ่ยพูดขณะมองไปยังเด่นภูมิ “อาจารย์เด่นภูมิ คุณเห็นไหมคะ ปาณีบอกว่าฉันยังเด็ก”
“……”เด่นภูมิกรอกตาใส่ภรรยาของตน “สวยจะตายแล้วคุณน่ะ”
ทยาติเอ่ยอธิบายกับปาณี “พ่อของฉันเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทเบนนิซิสกรุ๊ป รู้จักกับบ้านวิสิทธิ์เวชมานานมากแล้ว อาจเป็นเพราะเธออยู่บ้านวิสิทธิ์เวชมาไม่นานนัก ก็เลยไม่เคยเจอกันมาก่อน เธอวางใจได้ ฉันกับธามนิธิขาวสะอาดสุดๆอย่างแน่นอน มีอาจารย์เด่นภูมิอยู่ที่นี่ เธอยังต้องกลัวอะไรกัน?”
พอทยาติเอ่ยอธิบายอย่างนั้น ปาณีก็ยิ่งรู้สึกขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก
-
หลังจากทานข้าวที่บ้านของเด่นภูมิเสร็จ ระหว่างทางกลับบ้าน ธามนิธิที่กำลังขับรถอยู่หันไปมองดูปาณีที่นั่งเงียบไม่พูดจาอยู่ข้างๆ “ตอนนี้ยังโกรธคุณอาอยู่รึเปล่า?”
“…….”ปาณีรู้ว่าตนเองนั้นเข้าใจเขาผิดไปแล้ว “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงคะว่าเธอแต่งงานแล้ว? เธอออกจะดูเด็กขนาดนั้น”
ดูไม่ออกเลยสักนิดจริงๆนะ
ธามนิธิเอ่ย “บริษัทในตอนนี้ เทียบกับผู้หญิงโสดแล้ว พวกเขายอมรับสมัครผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมากกว่า เธอเคยไปบริษัทของพวกเรามาก่อน เคยเห็นเด็กผู้หญิงสาวๆไหมหล่ะ? ปกติเวลาฉันทำงาน คนที่สนทนาด้วยถ้าไม่ใช่พวกผู้ชายก็มักจะเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องหึงเลยสักนิด”
“……”ปาณีจ้องธามนิธิและเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะ”
เธอรู้แล้วว่าตัวเองเข้าใจเขาผิดไป
รถหยุดจอดไฟแดง ธามนิธิยืนมืออกไปกุมมือของเธอเอาไว้ “เธอไม่โกรธก็ดีแล้ว”
ทุกครั้งที่เธอเศร้าโศกเสียใจ จิตใจของเขานั้นรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเธอเสียอีก
เมื่อก่อนตอนที่เขายากลำบากที่สุด เธออยู่ข้างๆกายเขามาตลอด ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากปกป้องดูแลเธอให้ดีก็เท่านั้น
เพียงแต่เขาเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดจาอธิบายอะไร จนบางครั้งเกิดความเข้าใจผิดกันขึ้นมา ทำให้เขาอดที่จะย้อนมองดูตนเองเข้าเสียไม่ได้
ปาณีมองดูมือของเขา ผ่านไปชั่วครู่ถึงเอ่ยขึ้น “เรื่องนี้ถือว่าฉันเป็นคนผิดแล้วกันนะคะ แต่เรื่องของติรยาหล่ะคะ?”
เขาพูดอะไรกับติรยา มาจนกระทั่งตอนนี้ ปาณียังคงสงสัยเป็นอย่างยิ่ง
ธามนิธินิ่งไป คิดไม่ถึงว่าปาณียังคงจำเรื่องนี้ได้
เขามองเธอรอบหนึ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับและเริ่มขับรถต่อ
ปาณีจ้องมองเขา “ดูคุณสิ ไม่ยอมพูดอีกแล้ว!”
เขารู้ดีนี่ว่าเธอไม่ชอบติรยาขนาดไหน
ธามนิธิเอ่ย “ถ้าฉันพูด เธอก็จะไม่โกรธแล้วใช่ไหม?”
“ดังนั้นคุณหลงรักเธอเข้าแล้วจริงๆใช่ไหม?”
“…..”ธามนิธิปวดหัวขึ้นมา “พูดอะไรของเธอน่ะ?”
หลุมในสมองของเธอทำเอาเขารับไม่ไหวอยู่บ้าง
ปาณีเอ่ย “คุณไม่พูดก็ช่าง”
ธามนิธิเอ่ยอธิบาย “ตอนนี้เธออับจนหนทาง เลยคิดอยากเข้าสู่วงการบันเทิง จึงอยากให้ฉันหโอกาสเธออีกสักครั้ง ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้เธอหน่อย”
“……”ปาณีจ้องเขา “เรื่องแค่นี้ คุณต้องปกปิดฉันมานานขนาดนี้เลยหรือคะ?”
“เดิมทีฉันก็บอกแล้วว่ามันไม่มีอะไร เป็นเธอที่คิดมากไป”ธามนิธิมองดูเธอ “ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะคิดมากขนาดนี้?”
แม้กระทั่งเรื่องเขาชอบติรยา เธอก็คิดขึ้นมาได้
ปาณีเอ่ย “คุณก็รู้นี่คะว่าฉันเกลียดเธอแค่ไหน ยังตั้งใจไม่พูดอีก ทำเอาฉันร้อนลนไปหมด ถ้าคุณบอกมาตั้งแต่แรก ฉันจะเข้าใจผิดมานานขนาดนี้หรือคะ?”
ยิ่งเขาไม่เอ่ยพูด เธอก็ยิ่งคิดไปไกลอย่างง่ายดาย เข้าใจไหม?
ธามนิธิเอ่ย “อืม เป็นฉันที่ผิดเอง อย่างนั้นตอนนี้เธอยังโกรธอยู่อีกไหม?”
“……”ตอนนี้ปาณีไม่โกรธเขาแล้ว เธอแค่รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก และไม่รู้ว่าเธอมัวแต่มายุ่งเหยิงอยู่กับเรื่องพวกนี้มาตั้งนานเพื่ออะไร
ตอนที่785
แถมผู้ชายคนนี้ มองเห็นเธอที่กระวนกระวายอยู่ตรงนี้แต่กลับไม่ไม่ยอมพูดอะไร
ปาณีมองดูเขา “วันนี้คุณนอนที่โซฟา”
“…..”สีหน้าคุณอาดูปั้นยาก สรุปแล้วเขาทำผิดอะไรกัน？
พอถึงลานจอดรถชั้นใต้ดิน ทั้งคู่ก็ลงมาจากรถ ฐิติพรนั้นโทรศัพท์หาปาณีพอดีและสอบถามเธอถึงเรื่องราวเมืองสิงห์ ปาณีด้านหนึ่งตอบคำถามส่วนอีกด้านก็จูงมือข้างหนึ่งกับธามนิธิเดินเข้าลิฟต์ไป เขาทำตัวคล้ายกับว่ากลัวจำทำปาณีจะหลุดหายไป
ในลิฟต์ไม่มีใคร เขามองดูเธอที่กำลังคุยโทรศัพท์ ก่อนจะกอดเธอเข้าจากด้านหลังเอาไว้
เสียงของฐิติพรยังคงดังอยู่ข้างหู เขาที่จู่ๆก็กอดเธอเข้า ทำเอาเธอตกใจ
เขามองดูใบหน้าด้านข้างและลำคออันขาวผ่องของปาณี ก่อนจะก้มศีรษะลงและจูบลงบนผิวขาวราวกระเบื้องของเธอ ปาณีเปล่งเสียงขึ้นมา ทำให้ฐิติพรนั้นเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป?”
“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ”ปาณีรีบวางสายอย่างวุ่นวาย ก่อนจะจับมือของเขาเอาไว้ และเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้าที่เพิ่งจะจูบเธอ “คุณทำอะไรน่ะคะ? ฉันกำลังคุยกับคุณแม่คุณอยู่นะ”
ทำเอาเธอขายหน้าจะแย่แล้ว
ธามนิธิมองเธอตาไม่กระพริบ “รอไม่ไหวแล้ว ฉันต้องการเธอ”
“……”
ปาณีจับมือทั้งสองข้างที่อยู่บนเอวของเธอเอาไว้ นึกไปถึงเมื่อคืนวันก่อนที่เธอเพิ่งจะถูกรังแกจนแทบจะร้องขอชีวิต ในใจยังหวาดผวาอยู่ไม่หาย จึงเอ่ยปฏิเสธ “ไม่นะ ฉันพูดแล้วนี่คะว่าวันนี้คุณนอนที่โซฟา ใครใช้ให้คุณทำฉันเสียใจหล่ะ… อุ๊ย!”
ปาณียังไม่ทันพูดจบก็ถูกธามนิธิอุ้มขึ้นมาและเดินออกจากลิฟต์ไป
ปาณีถูกเขาอุ้มไปตามทางเดิน เธอเอ่ยประท้วง “คุณวางฉันลงนะคะ! ไม่เอาแบบนี้ มีที่ไหนกันคนเขาไม่ตกลง คุณยังใช้กำลังหรือคะ?”
ใช้กำลัง?
คิ้วของธามนิธิขมวดขึ้น เห็นชัดว่าไม่ชอบใจกับคำนี้
เขาเปิดประตูและวางเธอลงบนเตียงใหญ่ในห้องนอน ก่อนจะจับมือเล็กของเธอที่ดิ้นไปมาไม่หยุดเอาไว้และกดลงเหนือศีรษะ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาอันดื้อรั้น “เธอรีบตกลงซะ ไม่งั้นฉันจะใช้กำลังเข้าจริงๆ”
“…..”ประทานโทษเถอะ คุณขู่เข็ญฉันแบบนี้ มันต่างจากใช้กำลังโดยตรงตรงไหนมิทราบ?
ปาณีเอ่ย “คุณมันคนเลว”
ธามนิธิโอบกอดเธอเอาไว้ เขาแทะเล็มงริมฝีปากของเธอ ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาอันอ่อนโยน
บรรยากาศภายในห้องแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นขึ้นมาทันใด
ปาณีตื่นตระหนกอย่างยิ่ง น้ำเสียงของเธออ่อนลงมา “คุณปล่อยฉันก่อนได้ไหมคะ?”
“เมื่อคืนเธอโหดร้ายกับฉันในโทรศัพท์ ไม่ใช่ว่าออกจะเก่งกล้าอยู่หรือ? ตอนนี้จะมากลัวอะไรกัน?”ธามนิธิมองดูเธออย่างไม่คลาดสายตา
แถมเมื่อคืนยังเป็นครั้งแรกที่เธอโมโหใส่เขา
ในตอนนั้นพอธามนิธิได้ยินเข้า สีหน้าก็แทบจะดูไม่ได้
พูดถึงเรื่องเมื่อคืน ดวงตาของปาณีก็เข้มขึ้น “คุณนึกว่าฉันอยากจะดุร้ายใส่คุณหรือยัไงกัน? ฉันส่งที่อยู่ให้คุณ แต่คุณกลับไม่ดู แถมยังไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา คุณไม่รู้หรอก ว่าพอฉันทำตัวแบบนั้นกับคุณฉันก็ต้องมานั่งร้องไห้”
“……..”คิ้วของธามนิธิขมวดขึ้น “ฉันเป็นคนที่ถูกดุใส่ เธอจะร้องไห้ทำไมกัน?”
สมกับเป็นถุงน้ำตาตัวน้อยเสียจริง
ปาณีถลึงตาใส่เขา และเอ่ยอยากช่วยไม่ได้อยู่บ้าง “ฉันกลัวว่าเป็นเพราะฉันช่างไม่รู้เรื่องราว คุณก็เลยไม่สนใจฉันแล้วและไม่ต้องการฉันอีก ฉันถึงกับต้องมานั่งสำนึกเสียใจที่หย่ากับคุณแล้วยังตามคุณกลับบ้าน คุณคิดดูสิ ถ้าหากฉันไม่กลับมา ก็ไม่ต้องมานั่งทนทุกข์เสียใจแบบนี้”
ยังไงซะตอนนี้เรื่องเข้าใจผิดก็ถูกแก้ไขแล้ว ปาณีคิดอะไรจึงพูดแบบนั้นออกมาตรงๆ
ในตอนนั้นเธอทุกข์ใจมากจริงๆ
ธามนิธิมองปาณี “แค่เธอพูดกับฉันสองสามประโยคฉันก็ไม่ต้องการเธอแล้ว? ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนแลยว่าตัวเองน่ากลัวขนาดนั้น?”
“ดังนั้นพอฉันเห็นคุณมาหาฉัน ฉันก็รู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย”ปาณีมองเขาด้วยความหวานชื่น เธอรู้ว่าในใจเขามีตนเองอยู่และรู้ดีว่าเขานั้นยินยอมที่จะอ่อนข้ออดกลั้นกับเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตนเองมีความสุขราวกับเพิ่งถูกรางวัลเงินล้านก็มิปาน “สามี คุณดีกับฉันจริงๆ”
