ตอนที่706
นี่เขาเอาเงินให้เธอ!
เขาคิดว่าเธอมาขายงั้นหรอ?
เมธชนัน “แล้วเธอรู้สึกว่าเธอเป็นอะไร?”
ครั้งที่แล้วเธอเป็นคนขอให้เขาเอาเธอเอง
แล้วตอนนี้คือยังไง?
จะให้เขารับผิดชอบ?
สายตาเย็นชาของเมธชนันทำให้ใจของนลิน มีสุวรรณ์เย็นเฉียบ
เธอมาหาเขาที่นี่เพราะพบว่าตัวเองรักเขา
แต่เขากลับเอาเงินมาเหยียดหยามเธอเห็นเธอเป็นผู้หญิงมาขาย
เธอไม่ขาดเงิน!
เธอแค่อยากอยู่กับเขาเพราะรักเขา
แค่แป๊บเดียวศักดิ์ศรีที่หยิ่งยโสก็ทำให้นลิน มีสุวรรณ์ผลักเขาออกแล้วลงรถคนดียว
วินาทีที่ลงจากรถน้ำตาเธอก็ไหลลงมา
เมื่อก่อนเธออยู่กับธามนิธิมักจะบอกว่าตัวเองรักธามนิธิ
แต่ตอนนั้นเธอไม่รู้จักคำว่ารักด้วยซ้ำ
เพราะว่าบอกรักได้ง่ายดายแบบนี้ตอนนี้เลยกรรมตามสนอง : ถึงแม้เธอบอกว่าเป็นเรื่องจริงว่าเธอพบว่าตัวเองรักเมธชนันแต่เมธชนันก็จะเห็นเธอเป็นแค่คนขี้โกหก
มนสายตาเขาเธอก็แค่อยากออกมาจากปิยพรธ์เลยตั้งใจมาทำดีกับเขา
เมธขนันเห็นแผ่นหลังเธอก็ไม่ได้สนใจแล้วขับรถไปเลน
นลิน มีสุวรรณ์กลับไปที่แม่บุญธรรมพึ่งเข้าไปก็เห็นปิยพนธ์นั่งอยู่บนโซฟาและแม่บุญธรรมกำลังคุยกับเขา
เห็นนลิน มีสุวรรณ์เดินเข้ามาเขาก็ยืนขึ้น “อ่าวนลินกลับมาแล้วหรอ”
“……..” นลิน มีสุวรรณ์รู้สึกไม่สบายทั้งตัวเธอไม่คิดว่าปิยพนธ์จะหามาถึงที่นี่แถมแม่บุญธรรมยังต้อนรับเขาในถานะสามีเธอเกรงใจมากๆ
น้ำเสียงของนลิน มีสุวรรณ์ซ่อนความโมโหอยู่ “เธอมาได้ยังไง?”
ประเด็นคือเขาหาที่นี่เจอได้ยังไง?
ปิยพนธ์ยิ้ม “ฉันมากับคุณธามนิธิแล้วเขาส่งฉันมาที่นี่”
เขาหาไม่เจอว่าแม่บุญธรรมของนลิน มีสุวรรณ์อยู่ไหนแต่ธามนิธิหาเจอ
เพราะอันนี้เลยทำให้ในใจของปิยพนธ์กดไลค์ให้ธามนิธิ
เมื่อก่อนรู้สึกว่าธามนิธิเป็นคนเย็นชาแต่ไม่คิดว่าเป็นคนกระตือรือร้นแบบนี้
ได้ยินว่าเป็นธามนิธิก็ทำเอานลิน มีสุวรรณ์เกือบเป็นลมเห็นเขาแบบนั้นสงสัยเขาคงตะไม่ยอมปล่อยเธอ!
ปาณีและจันวิภาออกไปเดินช้อปข้างนอกเกือบทั้งบ่ายใกล้ดึกถึงค่อยกลับไปบ้านแสงศรีเรือง
พึ่งเข้าบ้านพร้อมจันวิภาก็เห็นคุณอานั่งคุยกับนพรุจในห้องรับแขก
“คุณอาคะ” ปาณีเดินไปหา “ทำไมอยู่ๆคุณอาก็มาแบบนี้ไม่บอกกันสักคำเลย?”
เขาใส่เสื้อสูทที่มีลายละเอียดงานแฮนด์เมทหน้าตาหล่อคมนั่งอยู่ตรงนั้นราวกับตัวละครที่ออกมาจากในหนัง
เขาเห็นปาณีพึ่งกลับมาจากข้างนอกเพราะไปเดินช็อปเธอก็เลยใส่รองเท้าส้นต่ำเพราะเดินไม่ไหวเลยซื้อตามข้างทางแล้วใส่
เห็นตายิ้มของปาณีก็รู้สึกตัวเองก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ธามนิธิบอก “ก็มารับเธอไง”
“บอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าคุณอาไม่ค้องมารับฉันวิ่งไปมามันเหนื่อยเดียวกลางคืนพวกเราก็กลับไปแล้ว” ปาณีนั่งลงข้างเขาแล้วมองนพรุจ “สวัสดีค่ะพี่เขย”
นพรุจพยักหน้า
จันวิภาเห็นธามนิธิก็ยิ้ม “นี่คือไม่ไว้ใจฉัน? ถึงกับขั้นต้องมารับเอง”
ธามนิธิ “ไม่ใช่หรือไงใครจะไปรู้ว่าพี่สาวจะพาปาณีไปทำอะไรชั่วๆหรือเปล่า?”
เขาเถียงกับจันวิภาจนชินแล้วทั้งสองพี่น้องก็เป็นแบบนี้ประจำ
ปาณีอยู่ข้างๆช่วยพี่สาวพูด “พี่ดีกับฉันมากเลย! ไม่พาไปทำชั่วหรอกและอีกอย่างฉันก็เป็นเด็กดีเชื่อฟัง”
ตอนที่707
ปาณีทำอะไรก็เป็นคนมีขอบเขต
เพราะเธอเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองได้
ถึงแม้มาถึงตรงนี้ก็ไม่สร้างปัญหาให้ตัวเอง
ทั้งสองคนนั่งคุยกับคู่จันวิภาในห้องรับแขกสักพักแล้วค่อยขึ้นไป
ปาณีเดินอยู่ข้างหน้า “เดินช้อปทั้งวันเหนื่อยมากพี่สาวนี่ซื้อเสื้อกระเป๋าหลายอย่างเลย คุณอาไม่รู้ว่าเขาซื้อของได้เว่อร์มากรุ่นเดียวกันเขาก็ซื้อตั้งเจ็ดแปดอันจนอยากซื้อทั้งร้านมา”
ถึงแม้เป็นผู้หญิงเหมือนกันแต่ปาณีก็นึกภาพไม่ออกว่าซื้อเสื้อผ้าซื้อแบบนี้ได้ด้วย
ความจนกำหนดความคิดของเธอ
ธามนิธิมองเธอที่เล่าว่าพี่สาวตัวเองซื้อเสื้อผ้ายังไงอย่างสนุกสนานก็ยิ้ม “แล้วเธอล่ะ? เธอซื้ออะไรบ้าง?”
ปาณียิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก “ฉันหรอฉันซื้อของกินเยอะมาก”
ปาณีเป็นพวกที่เห็นของกินก็เดินไม่ไหว
เธอรู้สึกข้าวดึกตัวเองไม่ต้องกินแล้วก็ได้
ธามนิธิปิดประตูแล้วก้มหัวกอดเธอ “มันเป็นปาณีมากๆ”
เขารู้สึกไม่ผิดคาดเลย
ปาณีน้อยใจ “นี่คุณอากำลังหัวเราะฉัน?”
ธามนิธิบอก “อันนี้เป็นคำชมกินได้ทั้งวันแบบนี้ก็ถือว่าเป็นสกิลแบบหนึ่ง”
“ไม่สนใจคุณอาแล้ว!” ปาณีขู่
เธอเข้าไปแล้วนั่งลงบนโซฟาพูดกับธามนิธิ “แล้วพวกเราจะไปตอนไหน?”
“คงตะดึกหน่อย” ธามนิธิบอก “เธอพักผ่อนก่อนสิ”
เมื่อกี้เธอพึ่งเดินช้อปไปทั้งวันตอนนี้คงจะเหนื่อยมาก
ปาณีพักผ่อนในห้องไปสักแป๊บจากนั้นก็ออกมากินข้าวกับธามนิธิเพราะเมธชนันเลี้ยง
เธอกินของจุกจิกเยอะท้องอิ่มมากว่าจะไม่กินแล้วแต่ก็ออกมากับธามนิธิ
มาถึงในร้านอาหารเมธชนันสั่งอาหารปาณีเห็นของน่ากินก็อดกินนิดหน่อยไม่ได้
ธามนิธิมองอยู่ข้างๆด้วยสายตาอ่อนโยน “กินน้อยหน่อยเดียวก็ท้องเสียหรอก”
มีภรรยาที่ชอบกินเขาก็ต้องกังวลตลอด
เมธชนันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองปาณีก็อดยิ้มไม่ได้ “เธอเป็นหมูหรือไง?”
“คุณสามีเขาด่าฉัน” ปาณีไปกอดแขนธามนิธิด้วยความน่าสงสาร
ธามนิธิมองเมธชนันและมีความลำเอียงที่เห็นได้ชัด “เธอระวังหน่อยนะ”
เมธชนัน “……”
ใช่สิ!
ผู้หญิงที่มีสามีปกป้องมันรังแกไม่ได้
เขาพูดกับธามนิธิ “เธอดูสิทั้งๆที่เขามารังแกฉันก่อน”
ทุกครั้งที่ยังไม่ได้ไปทำไรเธอก็ไปฟ้อง
ธามนิธิพูดอย่างจริงจัง “ทนสิ”
“……”
ปาณีเห็นธามนิธิที่ปกป้องตัวเองห็ยิ้มแล้วพูดกับเมธชนัน “เห็นหรือยังว่าฉันมีสามีเธอไม่มี”
“……” ยังดีเมธชนันเป็นผู้ชายไม่งั้นโดนเธอทำจนกลายเป็นคนบ้าแน่
เขาพูดกับปาณี “กินเยอะขนาดนี้ไม่กลัวเธออ้วนหรือไง?”
“คุณอากลัวฉันอ้วนขึ้นไหม?”
ปาณีมองธามนิธิ
เมธชนันอดยิ้มไม่ได้ผู้ชายคนไหนจะชอบให้ผู้หญิงตัวเองอ้วน?
เขานี่ไงที่ไม่ชอบ
วินาทีต่อมาก็ได้ยินธามนิธิบอก “อ้วนแล้วดูดี”
เขาเกือบเป็นลม
คำถามแบบนี้ธามนิธิยังตอบได้อย่างจริงจัง
และเมื่อกี้คนที่ให้ปาณีกินน้อยๆหน่อยเป็นธามนิธิเองไม่ใช่หรือไง?
ตอนที่708
ตอนนี้เมธชนันรู้แล้วว่าทำไมปาณีถึงซนขนาดนี้เพราะธามนิธิตามใจเธอแบบนี้นี่เอง
ไม่เอาเขาไว้ในสายตาเลนด้วยซ้ำ
เมธชนันมองธามนิธิแล้วเสนอ “คืนนี้ไปนอนที่ฉัน?”
เขาสนิทกับธามนิธิมากกว่าไม่มีเหตุผลที่จะให้ธามนิธิไปนอนบ้านแสงศรีเรือง
ธามนิธิบอก “ไม่ต้องกินข้างเสร็จฉันก็จะกลับแล้ว”
“กลับเมืองชยุต?”
ธามนิธิพยักหน้า “อือ”
เมธชนันไม่คิดว่าเขาพึ่งมาก็จะกลับไปแล้ว “ทำไมเร็วขนาดนี้!”
ธามนิธิ “ปาณีมีเรียนพรุ่งนี้ฉันเลยมารับเธอ”
ไม่อย่างงั้นเขาก็ขี้เกียจมาอีกรอบหรอก
เมธชนันมองปาณีแลเวพบว่าธามนิธินี่ตามใจปาณีจริงๆนั่งเครื่องบินจากเมืองชนุตมาที่นี่เพื่อรับปาณีกลับบ้าน
เขานิ้มแล้วสังเกตเห็นว่าธามนิธิไม่เหมือนเมื่อก่อนจริงๆ!
ทั้งๆที่เมื่อก่อนในสายตามีแต่งานไม่สนใจผู้หญิงเลยแต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
เขาถอดหายใจ “ผู้ชายที่แต่งงานแล้วนี่ไม่เหมือนกันจริงๆ”
“เธอก็รีบไปหาสักคนสิ”
เมธชนันยิ้ม “ฉันไม่ได้มีบุญวาสนาเท่าเธอหรอกพ่อแม่ก็แนะนำมาหลายคนแต่ก็ไม่มีความสนใจ”
ถึงแม้สุดท้ายเขาคาดว่าจะได้แต่งงานกับคนที่ครอบครัวจัดไว้ให้แต่ว่าตอนนี้เขายะงไม่อยากมีผู้หญิงมาคุมตัวเองไว้รู้สึกมันน่ารำคาญ
ลงจากเครื่องบินก็ตีสองกว่าๆแล้วปาณีและธามนิธิออกมาจากสนามบินก็มีคนขับรถมารับ
ปาณีเปิดประตูรถนั่งเข้าธามนิธิก็ตามเข้ามา
เขามองปาณีที่อยู่ข้างๆ “ง่วงหรือยัง? เธอนอรก่อนสิเดียวถึงบ้านแล้วฉันจะเรียก”
ปาณี “ยังได้อยู่”
ไม่ได้ง่วงมาก
แต่พึ่งผ่านไปไม่นานเธอก็ไปพิงไหล่ธามนิธิแล้วหลับ
ธามนิธิมองเด็กโง่คนนี้ก็ยกยิ้มแล้วกอดเธอ
พอถึงบ้านธามนอธิไม่ได้เรียกเธอแต่กลับอุ้มเธอเข้าบ้านเลย
เวลานี้คนในบ้านก็นินหมดแล้วธามนิธิอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบนเงียบๆ
ไปถึงหน้าประตูเขาใช้เท้าดันประตูแล้วอุ้มเธอเข้าไปวางลงบนเตียงช่วยเธอถอดรองเท้า
“คุณอา” ปาณีรู้สึกตัวเองถึงบ้านแล้วก็เลยเรียก
ธามนิธิออกมาจากห้องน้ำในมือถือผ้าร้อนไว้แล้วนั่งลงข้างเคียงมาเช็ดหน้าเข็ดมือให้เธอ “เป็นอะไร?”
เขาทำทุกอย่างอย่างมีความอดทน
ปาณีมองเขาอย่างสะลึมสะลือรอเขาเช็ดหน้าให้ตัวเองสะอาดแล้วเช็ดมือต่อฝามือรับรู้ได้ถึงความอุ่นของผ้า
ธามนิธิก้มหัวลงปากเกือบหอมโดนหน้าเธอแล้วพูดด้วยความอ่อนโยน “นอนเถอะ”
น้ำเสียงแบบนี้ทำเอาใจคนเกือบละลาย
ปาณีหลับตา “อือ”
ธามนิธิจัดการไปอีกสักแป๊บแล้วค่อยกลับมานอนเตียงเดียวกับเธอ
ปาณีโดนเขากอดไวนึกถึงอะไรสักอย่างแล้วพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ใช่แล้วคุณน้านลินก็อยู่ที่ปักกิ่ง”
เรื่องนี้ธามนิธิรู้อยู่แล้ว
แต่เขาไม่ได้บอกแล้วมองปาณี “ใช่หรอ?”
“เขาบอกเขาชอบเมธชนันแล้วยังบอกอีกว่าเขาขึ้นเตียงกันแล้วให้ฉันออกห่างจากเมธชนันหน่อยเขานี่ตลกดีนะ! ฉันมีคุณอา คุณอาดีขนาดนี้แล้วจะไปสนใจเมธชนันได้ยังไง” เสียงเล็กแต่เต็มไปด้วยความโอ้อวด
ธามนิธิก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
ตอนที่709
ในใจเธอเขาดีที่สุดตลอด
ปาณีของเขารักเขามากที่สุด
แค่นึกถึงตรงนี้ธามนิธิก็รู้สึกมีความโอ้อวดมากขึ้น
มีเธออยู่ด้วยมันดีมากจริงๆ!
แป๊บเดียวปาณีก็กอดแขนเขาไว้แล้วหลับเลย
คืนนี้นลิน มีสุวรรณ์นอนกับปิยพนธ์
พวกเธอเป็นสามีภรรยากันปิยพนธ์มาดูเธอที่ปักกิ่งแม่บุญธรรมเลยให้ปิยพนธ์มานอนห้องเธอเลย
ที่ที่เป็นของเธอคนเดียวแต่ตอนนี้มีผู้ชายอีกคนมาเพิ่มนลิน มีสุวรรณ์ก็รู้สึกจะบ้าตายแต่ก็ต้องอดทนไว้ไม่กล้าอาละวาด
ตอนกลางคืนปิยพนธ์อยู่ๆก็ยื่นมือเข้ามากอดเธอ “นลิน”
เขาจูบลงที่หูเธอนลิน มีสุวรรณ์ตกใจก็ผลักเขาแล้วบอก “นอนเถอะ”
“ฉันอยากได้เธอ” ปิยพนธ์พูดออกมาตรงๆ
เขาเคยโดนแบบนี้ที่ไหนล่ะ?
ถึงแม้หน้าตาเขาจะธรรมดาแต่ว่าฐานะทางบ้านดีเมื่อก็เคยมีแฟนหลายคนมีแต่ผู้หญิงพวกนั้นที่ต้องคอยมาอ้อนเขา
แต่ตอนนี้แต่งงานแล้วภรรยาตัวเองกลับไม่ให้แตะต้องเขาก็ต้องรู้สึกไม่สบายใจ
นลิน มีสุวรรณ์ “คุยกันไว้ไม่ใช่หรือไงว่ารอพวกเรามีความรู้สึกดีๆต่อกันแล้วค่อย……”
“งั้นต้องรอถึงเมื่อไหร่?” ถึงแม้ตอนแรกปิยพนธ์ก็คิดแบบนี้แต่หลังจากที่นลิน มีสุวรรณ์มาปักกิ่งโดยที่ไม่รับสายเขาเลยทำให้เขาสงสัย
เขารู้สึกว่านลิน มีสุวรรณ์ไม่มีความสนใจเรื่องนี้กับเขาด้วยซ้ำ
เขาบอก “เธอไม่ชอบฉันมากใช่ไหม? ในสายตาเธอฉันไม่ดีขนาดนั้นเลย?”
ในน้ำเสียงของเขามีความไม่สบายใจอยู่เพราะยังไงเขาก็เป็นคนมีอารมณ์มีนิสัย
นลิน มีสุวรรณ์อึ้งอาจจะเพราะเธอนึกถึงเรื่องที่เคยขึ้นเตียงกับเมธชนันเลยทำให้เธอไม่กล้าพอเลยพูดน้ำเสียงอ้อนๆ “ไม่ใช่สักหน่อยเธอก็ดีอยู่แต่วันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้วเธอนอนเช้าหน่อยได้ไหม?”
“งั้นให้ฉันจูบหนึ่งที” ปิยพนธ์ “ให้ฉันจูบเธอหนึ่งทีแล้วฉันจะนอน”
นลิน มีสุวรรณ์ “……”
นลิน มีสุวรรณ์รำคาญมากแต่พอมองเขาก็ตอบตกลง “จูบแค่หนึ่งทีนะ”
เพื่อที่จะง้อเขาเธอก็ทำอะไรไม่ได้
จะให้ทะเลาะกับเขาแล้วไล่เขาออกไปตอนนี้ก็ไม่ได้
ปิยพนธ์พยักหน้าแล้วเข้าไปหอมแก้มปาณีหนึ่งที
ทีแรกเขาก็แค่อยากจูบหนึ่งทีแต่ว่ากลิ่นตัวเธอมันหอมๆหวานๆทำให้เขาหลงใหล
มือก็โผล่เข้าไปกอดนลิน มีสุวรรณ์จูบเธอไม่ปล่อย
นลิน มีสุวรรณ์ผลักเขา “ปิยพนธ์”
เห็นเขาเป็นคนซื่อๆตรงๆแต่เธอไม่คิดว่าเขาจะหลอกเธอ
ปิยพนธ์ “นลินเธอนี่หวานดีนะ”
ทีแรกแค่หอมแก้มนลิน มีสุวรรณ์แต่สุดท้ายก็ไปจูบปากเธอ
นลิน มีสุวรรณ์เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งถ้าเขาจะเอาจริงเธอจะไปสู้ไหวได้ไง?
เธอรู้สึกปิยพนธ์เป็นคนธรรมดาที่ทุกอย่างก็สู้เมธชนัรไม่ได้ในใจนี่ดูถูกเขามาก
แต่ตอนนี้เธอโดนผู้ชายที่เธอดูถูกจูบเธออยู่!
บ้าจริง!
ต้องรู้ว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอไม่เคยไปจูบใคร
ธามนิธิไม่ชอบเธอขนาดมือเขายังไม่อยากจับ
กับเมธชนันก็มีแค่ความสัมพันธ์ครั้งที่แล้วแต่เมธชนันก็ไม่ได้จูบเธอ
นึกถึงจูบตัวเองโดนคนโง่อย่างปิยพนธ์เอาไปเธอก็รู้สึกเหมือนเหมือนกระเพาะตัวเองได้กินแมลงวันลงไปน่ารังเกียจมาก
ผู้ชายแบบนี้มีสิทธิ์อะไรมาจูบเธอ?
เขามีสิทธิ์อะไร?
เธอเป็นนลิน มีสุวรรณ์เป็นคุณหนูในบ้านมีสุวรรณ์ตั้งแต่เด็กจนโตความฝันของเธอคือแต่งงานกับผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกแต่ไม่คิดว่าสุดท้ายเธอจะแต่งกับเขา
ตอนที่710
ปิยพนธ์จูบจนพอใจแล้วค่อยปล่อยนลิน มีสุวรรณ์
นลิน มีสุวรรณ์โมโหจนผลักเขาออกแล้วลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำล็อกประตูไว้ไม่ออกมาอีกเลย
ตอนเช้าวันที่สองนลิน มีสุวรรณ์กำลังกินข้าวปิยพนธ์เห็นเธอโกรธไม่ยอมคุยกับตัวเองก็ง้อ “นลินฉันผิดไปแล้วเธออย่าโกรธเลยนะ? คราวหลังฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก”
นลิน มีสุวรรณ์ทำหน้าเย็นชาตอนนี้เธออยากหย่ากับปิยพนธ์เร็วๆ
พอเขาพูดกับเธอก็ทำเอาเธอรู้สึกขนาดข้าวยังเริ่มกินไม่ลง
แค่นึกถึงเรื่องที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนเธอก็รู้สึกน่าเกลียดจนอยากอ้วก
เมธชนันผลักประตูเข้ามานลิน มีสุวรรณ์ก็รีบหันไปมองเขาความรู้สึกน้อยใจก็ขึ้นมาเต็มๆ
ตอนนี้ชีวิตเธอเป็นอยู่ราวกับตายแล้วเขาล่ะ?
ทั้งๆที่เขาช่วยเธอได้ดึงเธอขึ้นมาแต่ก็ไม่ยอมช่วยเธอ
เมธชนันมองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไรก็ไปคุยกับป้าเขาเลย
เมธชนันพึ่งคุยกับป้าเสร็จนลิน มีสุวรรณ์เห็นเขาออกมาก็ตามไป “ชนัน”
ถึงแม้เธอจะโมโหเรื่องท่าทีอารมณ์ของเขาแต่ตอนนี้เขาเป็นความหวังเดียวของเธอเป็นความหวังสุดท้ายของเธอ
เมธชนันหยุดเดินแล้วมองเธอด้วยท่าทีเย็นชา “มีอะไร?”
ท่าทีเขาดูห่างเหินมากราวกับเรื่องของคืนนั้นเป็นเพียงภาพหลอกลวงของเธอเองว่าเมธชนันไม่เคยจับต้องเธอเลย
นลิน มีสุวรรณ์ “ฉันอยากหย่า”
เธออยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวจริงๆ
อยู่กับผู้ชายที่ตัวเองไม่ชอบแถมยิ่งเจอยิ่งเกลียดความรู้สึกแบบนี้มันอึดอัดมากกว่าตาย
เมธชนันยกคิ้ว “ก็เรื่องของเธอสิเธอมาบอกฉันทำไม”
“เธอช่วยฉันไปบอกให้ธามนิธิหน่อยว่าคราวหลังฉันจะไม่ไปยุ่งเขาอีกฉันจะอยู่เงียบๆ” แค่มธชนันไปทักทายธามนิธิว่าจะไม่ลำบากเธออีกเธอถึงกล้าหย่า
ไม่อย่างงั้น……
ธามนิธิไม่ปล่อยเธอแน่ๆ
เมธชนันขมวดคิ้ว “ฉันไม่ไปบอกหรอก”
พวกนี้เป็นนลิน มีสุวรรณ์ทำเองเขาไม่อยากช่วยเธอ
พูดจบเมธชนันก็เดินไปเลย
นลิน มีสุวรรณ์มองแผ่นหลังเขาก็รู้สึกเสียใจมากรู้สึกน้ำตาจะไหลลงมา
เธอเคยนึกว่าตัวเองเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกใครๆก็ชอบเธอแต่ตอนนี้เธอค่อยรู้ว่าเธอคิดมากไปหน่อย
ปิยพนธ์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเห็นท่าทีของนลิน มีสุวรรณ์หมดยังไงเขาเองก็เป็นผู้ชายสายตาที่นลิน มีสุวรรณ์มองเมธชนันมันหมายความว่ายังไงถึงเขาจะโง่ยังไงก็ดูออก
ผู้หญิงที่ตอแหลคนนี้……
นึกถึงที่เธอบอกว่ารอให้เธอมีความรู้สึกรักเขาก่อนถึงจะให้แตะเนื้อต้องตัว
แต่ทั้งๆที่เธอรักคนอื่นแล้วแถมยังอยากหย่ากับเขาอีก!
ความโมโหมันเติมเต็มหน้าอกสายตาของปิยพนธ์ก็ดูเย็นชาขึ้น
ตอนเช้าปาณีนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแต่ไม่มีความอยากกินเลย
คุณน้ามองเธอ “ปาณีเธอไม่กินหรอ?”
ปาณีลูบหน้าท้องตัวเอง “หนูไม่หิว”
ที่จริงคือเมื่อคืน……กินเยอะเกินไปรู้สึกจนตอนนี้มันยังย่อยไม่หมด
ธามนิธิมองเธอสายตาที่แสดงถึงความสมน้ำหน้า “เมื่อวานบอกให้เธอกินน้อยหน่อยไม่ฟังใครให้เธอชอบกินขนาดนี้?”
ปาณีบอก “ก็ฉันห้ามปากฉันไม่ได้ไง”
ถ้าเมื่อไหร่ที่เธอสามารถห้ามปากตัวเองได้ก็จะตายแบบไม่มีเยื่อใยใดๆ
ธามนิธิมองเธออย่างทำอะไรไม่ได้แต่สายตาก็มีความหวงซ่อนอยู่
ผู้หญิงที่สามารถกินจนอิ่มแบบนี้คงมีแต่เธอแล้วแหละ!
ปาณี “ใช่สิวันนี้ฉันต้องไปประชุมที่บริษัทคุณอา”
ธามนิธิมองเธอแล้วรู้สึกผิดคาด “ใช่หรอ?”
