ตอนที่ 43 ล่องเรือในทะเลสาบ
ในตอนกลางคืนที่เงียบสงัด แต่เทียนในห้องต่างๆในร้านยาเหย้าก็ยังติดไฟ ซ่านเชียนหยวนเอนกายครึ่งหนึ่งลงบนเตียง ประตูปิดอย่างแน่นหนา มีเพียงคนรับใช้เพียงคนเดียวคุกเข่าบนพื้น ทั้งยังมีพัดขนนกหนึ่งด้าม และสิ่งของเล็ก ๆ ชิ้นอื่น ๆ ที่ด้านหลังเขา
“ตรวจสอบชัดเจนแล้วหรือไม่” ซ่านเชียนหยวนทิ้งรูปลักษณ์ที่เรียบง่ายในตอนกลางวันไป คิ้วขมวดเข้าหากัน ดวงตาเย็นชา
“แน่ใจว่าตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วหรือ? สิ่งของเหล่านี้มีเพียงคนในจวนของอ๋องจิ้งเท่านั้นจึงจะมีได้ แต่ทว่าคนของอ๋องจิ้งในเพลานี้มีเพียงเขาและซือเม่ยเท่านั้น” ผู้ดูแลก้มศีรษะลงต่ำ
เขากระแทกหลังของเขาอย่างแรง สีหน้าของซ่านเชียนหยวนดูเจ็บปวด เขาติดตามการเดินขบวนเสด็จของซ่านจินจื๋อมาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาเคยเป็นกบฏ แต่ซ่านจินจื๋อสอนให้เขาซื่อสัตย์และมีคุณธรรม สอนให้เขาทำอันใดบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงสนิทมากกว่าท่านพ่อเสีนอีก แต่ทว่าเพลานี้เหตุใดท่านต้องการที่จะฆ่าเขา?
“นอกจากนี้เสียนเฟยก็คาดเดาได้ อ๋องจิ้งไปช่วยท่านตั้งแต่แรก เพื่อที่จะนำนางออกไปจากเรื่องนี้ เพียงแค่ท่านชายาอ๋องจิ้ง … ”
“ชายาอ๋องจิ้งคือผู้ที่เปลี่ยนแปลงได้ ใช่หรือไม่” ซ่านเชียนหยวนขัดจังหวะเขา
“ ขอรับ! เสียนเฟยคิดว่าชายาอ๋องจิ้งไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ ถ้าครั้งต่อไปชายาอ๋องจิ้งช่วยชีวิตอ๋องจิ้งอีกครั้ง มันก็จะอยู่นอกเหนือการควบคุมขอรับ” ผู้ดูแลลดเสียงของเขาลง มกล้าเงยหน้าขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ
ซ่านเชียนหยวนลูบหน้าผากของเขาไปมา “กลับไปบอกท่านว่าข้ายังจำเป็นต้องทำการทดสอบอ๋องจิ้งที่นั่นอีก แม้ว่าข้าจะอยู่ในค่ายทหารมานาน แต่พี่น้องเหล่านั้นของข้าก็มิใช่ตะเกียงที่ประหยัดน้ำมัน”
“ขอรับ” ผู้ดูแลห่อสิ่งของและออกจากที่นั่นในเวลากลางคืน เหลือซ่านเชียนหยวนเพียงคนเดียวนั่งอยู่ในห้องและไม่นอนทั้งคืน
ในร้านยาเหย้า กู้อ้าวเวยตื่นขึ้นมาทันทีจากความฝัน นางหอบหายใจอย่างหนัก พลางกวาดสายตามองทุกอย่างบนโต๊ะ จ้องมองแสงเทียนที่กลางห้องอย่างสับสน ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วผลักประตูออกไป ก่อนจะยืนอยู่ในลานกว้างที่บางๆ
เมื่อมาที่นี่ นางอยู่คนเดียว นางถือโอกาสในตอนกลางคืนออกจากร้านเหย้า ถนนในเมื่องเทียนเหยียนว่างเปล่า มีเพียงโคมไฟบางส่วนที่ประตูบ้านยังคงสว่างอยู่ นางเดินไปมาอย่างยุ่งเหยิงจนถึงรุ่งสางและถนนก็แออัดขึ้นเรื่อย ๆ นางจึงเดินไปที่ร้านค้าเพื่อซื้ออาหารเช้าก่อนจะเดินกลับไปที่ร้านยา
ดูเหมือนว่านางจะลืมไปว่าทางกลับเป็นทางเดียวกับที่ซ่านจินจื๋อออกว่าราชการท้องพระโรงในตอนเช้า ที่มุมเลี้ยว นางพบกับซ่านจินจื๋อกำลังขี่ม้า ร่างกายของเขาชุบด้วยชั้นทองและใบหน้าหล่อเหลาเป็นอย่างมาก ร่างกายที่สง่างามนั้นทำให้นางอยากจะมองอีกสักหน่อย แต่กลับหัวเราะขึ้นมา ช่วงเวลาที่พบนางถูกลิขิตให้ไม่มีพรหมลิขิตกับชายที่อยู่เบื้องหน้า
พลันนางยืดหลังตรงและเดินเข้าไปแทรกที่ม้าของเขา ซ่านจินจื๋อไม่เคยคิดว่าเขาจะได้พบนางในเวลานี้ แค่คิดถึงการทะเลาะกันเมื่อวานนี้ เขาก็บังคับบังเหียนม้าและเดินตรงไปที่วังอย่างช้าๆ
เหตุใดเขาจึงติดอยู่กับกู้อ้าวเวย? กู้อ้าวเวยเป็นเพียงเบี้ยและเครื่องมือสำหรับเขาเท่านั้น
ทั้งสองแยกทางกัน กู้อ้าวเวยผลักเปิดประตูร้านยาเหย้า ผู้คนในบ้านล้วนครึกครื้น นางเพียงแค่วางกล่องอาหารบนโต๊ะหลบเข้าไปในร้านยา เมื่อได้ดมกลิ่นยานางจึงจะรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
แต่ทว่ามิรู้เมื่อไรที่ระฆังเหล็กกลิ้งออกมาจากกล่อง และตกลงไปที่เท้าของนาง
“ ข้าเกือบลืมไปแล้วว่ามีระฆังเหล็กสองอัน” กู้อ้าวเวยตบศีรษะของตนแล้วหยิบระฆังเหล็กขึ้นมา ระฆังเหล็กนี้มีเพียงส่วนเล็กน้อยที่อยู่ตรงกลางของระฆังเหล็ก นางขมวดคิ้วจ้องมองเป็นเวลานาน เพิ่งรู้สึกว่าทางเปิดของระฆังเหล็กนี้แปลกไปเล็กน้อย คล้ายกับใบพืชอันใดสักอย่าง
เมื่อนำระฆังเหล็กกลับมา นางก็พลิกอ่านตำราคลาสสิก และมองหาใบไม้ที่คล้ายกัน
โชคไม่ดีที่นางไม่ได้อันใดเลยเป็นเวลาสองวันเต็ม ในตอนเช้าตรู่ นางที่เพิ่งนั่งลงบนโต๊ะหินเคี้ยวขนมของชิงต้ายที่ไม่รู้ว่านางหามาจากที่ใด หันหลังกลับไปมอง กลับเห็นฉีหลินเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขา ในมือถือพัดนางส่งยิ้มให้กับเขา “วันนี้อากาศกำลังดี เราไปเที่ยวทะเลสาบกันเถอะ”
กู้อ้าวเวยมองดูท่าทางที่สูงส่งขององค์ชาย และเงยหน้าขึ้นอย่างมีความสุข “ตกลง”
เปลี่ยนเป็นอาภรณ์ที่สะอาด หลายคนนำซ่านเชียนหยวนขึ้นรถม้า ฉีหลินไม่ได้ถือว่าเขาเป็นฮ่องเต้ที่สี่ มีเพียงเฉิงยีเฉิงเอ้อที่เคารพ ชิงต้ายและหยินเชี่ยวก็เคารพเช่นกัน
หลังจากเช่าเรือหรู ฉีหลินและเฉิงเอ้อจึงส่งซ่านเชียนหยวนไปยังเก้าอี้อย่างระมัดระวัง กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ที่ด้านข้างหน้าต่างของเรือ เห็นเรือหลายลำกระจัดกระจายกระจายอยู่ในทะเลสาบ ทุกหนแห่งเต้นรำไม่วงบ นางงุนงงเล็กน้อย “เหตุใดที่นั่นของพวกเขาจึงยังมีเสียงจากไม้ไผ่ มันดูมีชีวิตชีวามาก”
“วิ้ว” ฉีหลินกลับสะบัดพัดขนนกพลางหัวเราะขึ้นมา ก่อนจะห่อไหล่ของเขา “ช่างเป็นผู้หญิงที่ประตูใหญ่มิออก ประตูที่สองไม่อยู่กลางเสียจริง แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ก็มิทราบ”
ซ่านเชียนหยวนส่ายหัวไปมา “ข้าก็ไม่รู้”
“ นั่นเป็นเพราะเจ้ามิค่อยอยู่ในเมื่อเทียนเหยียน ถ้าเจ้าต้องการให้คนส่งเสียงไผ่มา ข้าก็สามารถเรียกให้คนขึ้นมาบนเรือได้ทันที ขอเพียงแค่เจ้าอยากให้พวกเขาทำให้เรือมีชีวิตชีวา ข้าก็คงทำไม่ได้” ฉีหลินหัวเราะสองสามครั้ง และทำท่าท่างส่งสัญญาณให้กับคนคุมเรือ คนเรือทำเพียงยิ้มและรีบร้อนจากไป
ซ่านเชียนหยวนและกู้อ้าวเวยจ้องมองกัน แต่กลับงุนงง อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาของเทียนหอม ผู้หญิงหลายคนในชุดสีเงินนั่งบนเรือแล้วหยิบขลุ่ยออกมา ผู้ที่นำแต่งกายด้วยชุดสีขาวล้วน เมื่อนางเห็นฉีหลินก็นั่งลงตรงที่เดิม ดวงตาของนางใสสะอาด เป็นคู่ที่สดใสเป็นอย่างมาก ในที่สุดก็ตกมาที่กู้อ้าวเวย “ท่านชายหลี ข้าไม่ได้เจอท่านมานาน นี่เป็นคนสนิทคนใหม่ของท่านหรือ?”
“มิใช่ๆๆ เป็นเพียงพี่น้องเท่านั้น ” ฉีหลินโบกมืออย่างเบามือ ผู้หญิงในชุดขาวเติมเหล้าให้เขา คิ้วของนางยกขึ้นเล็กน้อย ผู้หญิงในชุดสีฟ้าสองสามคนหัวเราะและบ่นเล็กน้อย จากนั้นจึงนั่งลง และเริ่มต้นเป่าฟลุต ทั้งยังมีหญิงคนหนึ่งขับร้อง พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม”วันนี้ท่านชายหลีต้องการจะฟังอันใด?”
“ข้ามิฟังเพลง ข้าก็ยังชอบต้นดอกตีนเกยของเจ้ามากกว่า มิเท่าที่เพื่อนของข้าวันนี้บรรยายไว้” ฉีหลินชี้ไปที่กู้อ้าวเวย “สหายคนหนึ่งของข้ามักจะจำไม่ได้ว่าจะต้องใช้ชาด ถ้าหากไม่ละเอียดเช่นนี้ พวกเจ้าต้องพานางไปด้วย ”
“ ข้ามิได้ไม่ละเอียดเสียหน่อย เพียงแค่ยุ่งเกินไปเท่านั้น” กู้อ้าวเวยหัวเราะออกมา ผู้คนที่อยู่ข้างนางล้วนหัวเราะเล็กน้อย หญิงในชุดสีฟ้าปิดปากและอมยิ้ม นางหยิบปากกาและหมึกจากกล่องด้านข้างแล้วนั่งลงที่โต๊ะเล็กด้านข้าง หญิงที่เล่นฟลุตก็รับหมึกจากนางเช่นกัน นางจ้องมองกันแล้วยิ้ม ช่างดูหรูหราเป็นอย่างมาก
กู้อ้าวเวยเหลือบดูท่านั่งแบบสบาย ๆ ของนางแล้วยกคิ้วขึ้น นางแตกต่างจากผู้หญิงเหล่านี้ ซึ่งโดยทั่วไปแล้วจะมีความอ่อนโยนสง่างามและมีมารยาทที่ดี
“ท่านชายหลี เมื่อครู่นี้สามารถเห็นได้ว่ากู้ฮูหยินจี้เหยาก็ขึ้นเรือมาเช่นเดียวกัน รอสักครู่มิแน่ว่าก็จะได้พบกัน” หญิงสาวในชุดขาวเพิ่งเอ่ยจบ กู้อ้าวเวยก็มองเห็นกุ้จี้เหยาอยู่ไม่ไกลของหน้าต่างเรือ นางกำลังจ้องมองมาและส่งยิ้มให้กับแม่นมของนาง “ท่านพี่ คิดไม่ถึงว่าจะได้พบท่านที่นี่
