ตอนที่120 สามีภรรยาการใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
“คุณหนูรอง นี่เป็นสิ่งของที่ตำหนักอ๋องจิ้งส่งมาให้”
คนรับใช้ของสำนักเยียนหยู่เก๋อเพียงมอบสิ่งของให้กับมือฉีหรัว ไม่กี่วันมานี้ฉีหรัวยุ่งมาก ท่านพ่อฉีหมิงยิ่งไม่ง่ายที่เหลือบมองมาที่นาง แต่วันนี้เมื่อกำลังเร่งรีบก็ได้ยินข่าวจากตำหนักอ๋องจิ้ง ติดอยู่ที่มุมริมฝีปาก ยกรอยยิ้มด้วยความผ่อนคลาย
มองดูใบสั่งที่อยู่ข้างใน นางยิ่งกระตือรือร้นที่อยากลอง
กู้อ้าวเวยมองและคิดว่าผิวของหญิงสาวก็ต้องการความชุ่มชื่นและการบำรุง ไม่เพียงแต่ใบหน้าที่ต้องผัดหน้าทาแป้ง แต่ข้างในนี้ยังมีถุงหอมอีกหลายอันพร้อมใบสั่งยาสมุนไพรอีกด้วย มันน่าสนใจมาก นางรีบลุกขึ้นยืนทันที: “ไปที่ตำหนักอ๋องจิ้ง บอกว่าข้าขอเชิญพระชายาจิ้งให้มารวมกัน”
“คุณหนูรอง จะเชิญให้มารวมกันเกรงว่าจะไม่ได้” คนรับใช้คนสนิทข้างกายเข้ามากระซิบ: “เมื่อสักครู่นายท่านแจ้งมาว่า พระชายาจิ้งถูกอ๋องจิ้งกักตัว ห้ามไม่ให้ใครไปได้
“เพราะอะไร?” ฉีหรัวไม่เข้าใจ สะบัดมืออีกครั้ง จดหมายอีกฉบับก็หล่นออกมา แต่มันไม่เหมือนลายมือของกู้อ้าวเวย แต่กลับเหมือนตัวหนังสือของผู้ชาย ดูแข็งแกร่งและทรงพลัง และเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตำหนักอ๋องอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่ง ฉีหรัวขมวดหัวคิ้วเข้าหา
ซูพ่านเอ๋อคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร แล้วกู้อ้าวเวยก็ยอมเสี่ยงเอาตัวเองเข้าชนปากกระบอกปืนเพื่อองค์ชายสี่
นางเดินไปมาอยู่รอบหนึ่ง เหมือนว่าจะคิดบางอย่างได้และพูดต่อ: “ก่อนหน้านี้พระชายาจิ้งมาสำนักเยียนหยู่เก๋อเพื่อสั่งเครื่องประทินโฉม เจ้ารีบส่งคนที่ไว้ใจได้ไป จำไว้ จะต้องมอบให้ถึงมือของพระชายาจิ้งเท่านั้น”
“ แต่…ถ้าหากให้ท่านอ๋องทราบรื่องนี้ จะต้องถูกตำหนิทั้งคุณท่านและนาง ” คนรับใช้ลังเล
“ถ้าหากไม่ลองดูจะรู้ได้อย่างไร?” ฉีหรัวยิ้มเบา ๆ และอะไรเขียนบางอย่างแล้วมอบให้กับคนรับใช้
ก่อนหน้านี้กู้อ้าวเวยพาฉีหลินไปที่ลานบ้านเพื่อพานางออกมาและนางจะไม่ตอบแทนบุญคุณไม่ได้!
คนรับใช้จวนฉีมาถึงตำหนักอ๋องจิ้งก็ตรงไปที่หน้าประตูและแจ้งชื่อให้ซ่านจินจื๋อทันที
ซ่านจินจื๋อกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของซูพ่านเอ๋อ ได้ยินทุกคำ รู้โดยทันทีว่านี่คงจะเป็นหลักฐาน กู้อ้าวเวยคงจะไปที่ร้านจี้ซื่อถาง(ร้านขายยา)สั่งยาสมุนไพรหลายร้อยชนิดแต่เป็นไปไม่ได้ที่จะไปสำนักเยียนหยู่เก๋อเพื่อซื้อเครื่องประทินโฉมเหล่านี้ แต่เขายังคงตัดสินใจที่จะปิดตาข้างหนึ่งและเปิดตาข้างหนึ่ง เพียงโบกมือ ไปเถอะ: “อย่าปล่อยให้พระชายาจิ้งออกมา”
หัวหน้าพ่อบ้านประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังทำตามคำสั่ง
ท่าทางที่ท่านอ๋องที่มีต่อหวางเฟยนั้นไม่แน่นอน แต่ก็ไม่รู้ว่าชอบมากกว่าหรือเกลียดมากกว่ากัน
คนรับใช้ของจวนฉีพึ่งจะได้เข้าไปถึงในวิหารเฟิ่งหมิง กู้อ้าวเวยรู้ในทันทีว่าฉีหรัวนั้นต้องการจะช่วยตน และดึงจดหมายที่อยู่ข้างในออกมา
“ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร”
คำพูดไม่กี่คำ ก็ทำให้กู้อ้าวเวยรู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นในใจ
“รอข้าสักครู่” พูดจบ จากนั้นนางกลับมาถึงที่ห้อง แล้วรีบเขียนสิ่งต่าง ๆ แล้วมอบให้กับคนรับใช้ของจวนฉี และพูดต่อ: “ขอร้องได้โปรดให้คุณหนูฉีเอ้อร์ช่วยข้าเรื่องนี้ด้วย”
“ใช่ พระชายา” คนรับใช้โค้งแล้วจากไป
ประตูของวิหารเฟิ่งหมิงถูกปิดอีกครั้ง และฉีหรัวมองไปที่ประโยคเดียวอย่างไม่น่าเชื่อ และยิ้มอย่างช่วยไม่ได้: “เจ้าจริงๆเลย……ทำให้คนเดาใจไม่ออก”
และในจดหมาย มีเพียงหนึ่งประโยคคือ: “พันหมื่นต้องหยุดรั้งองค์ชายหก เขาไม่ควรมีส่วนร่วมในเรื่องนี้”
ฉีหรัวก่อนหน้านั้นก็ได้ยินว่าองค์ชายหกให้ความพึงพอใจต่อพระชายาจิ้งมานาน แต่วันนี้ดูเหมือนว่า คนที่สามารถทำให้กู้อ้าวเวยหวั่นไหวและห่วงใยได้จริงๆ ก็คงไม่พ้นคนที่เพิ่งกลับมาปรากฎตัวอย่างองค์ชายหกซ่านเซิ่งหาน
“ส่งคนไปรอที่ประตูตำหนักอ๋องทุกวัน หากว่าเห็นองค์ชายหก แล้วให้บอกกับเขา พระชายาจิ้งไม่ต้องการให้เขามีส่วนร่วมในเรื่องนี้ ปัญหาทุกอย่างพระชายาจิ้งจะเป็นคนจัดการเอง” ฉีหรัวเพียงแค่สั่งง่ายๆ และเพียงแค่โยนจดหมายลงในแก้วน้ำ เปิดฝาขวดหมึกออก นางเปลี่ยนเป็นจดจ่อกับใบสั่งยาในมือ
วันที่สอง องค์ชายหกที่ต้องการมาเพื่อพบกู้อ้าวเวยก็ถูกสกัดอยู่ข้างนอกประตู เข้าใจความหมายได้ทันที และทำได้เพียงจากไปอย่างไม่พอใจ กลับจากบ้านริมน้ำมาด้วยกันอย่างเซียวไห่ทุ้งโจวเดินผ่านพร้อมชนโดนไหล่
เซียวไห่และทุ้งโจวคำนับทักทายองค์ชายหกอย่างเป็นธรรมชาติ: “องค์ชายหก”
ดวงตาของซ่านเซิ่งหานมองผ่านร่างทั้งสองอย่างเฉยเมย: “ก่อนหน้านั้นได้ข่าวว่าแม่ทัพเซียวได้มอบหนังสือทางการแพทย์ของบรรพบุรุษให้แก่พระชายาจิ้ง พระชายาจิ้งก็ให้ของตอบแทนเป็นยาสมุนไพร ไปที่ตำหนักอ๋องวันนี้ ก็ขอให้แม่ทัพเชียวโปรดอย่าลืมมิตรจิตมิตรใจของพระชายา”
เซียวไห่ไม่เข้าใจ ทุ้งโจวก็แปลกใจเช่นเดียวกัน: “องค์ชายเหตุใดถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา”
“เกรงว่าพระชายาจิ้งกับอ๋องจิ้งคงมีเรื่องอะไรกันก่อนหน้า” เซียวไห่ใบหน้าดูเคร่งขรึม
อุปนิสัยของซ่านจินจื๋อนับว่าเขาก็รู้ดี เพียงแต่ว่าเขาไม่เคยมองซูพ่านเอ๋อในแง่ดี ภูมิหลังซูพ่านเอ๋อไม่มีอำนาจนั้นยังไม่ต้องพูดถึง เพียงแค่ปกติซูพ่านเอ๋อก็ได้รับการสนับสนุนในระดับหนึ่งและเผยความยั่วยวนโดยนางไม่ตั้งใจ ทั้งหมดทำให้เซียวไห่ดูออกไม่ยาก แต่พระชายาจิ้งตอนนี้กลับเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของซูพ่านเอ๋อ
ทั้งสองเพิ่มความเร็วเท้าจนมาถึงตำหนักอ๋อง เพียงเข้าไปก็ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากพ่อบ้าน หลังจากนั้นก็มาถึงโถงหน้าเพื่อพบซ่านจินจื๋อ ซ่านจินจื๋อสายตาเป็นปกติ: “ทุกอย่างแก้ไขแล้ว?”
“ทุกอย่างได้แก้ไขแล้ว รอจนกว่าฮ่องเต้จะส่งกองทหารไปประจำการ ทุ้งโจวดำเนินชีวิตอีกไม่นานก็ต้องแต่งงาน และพักอยู่ในเทียนเหยียนแค่ชั่วคราว” เซียวไห่เปิดปากพูดโดยตรง ไม่รอให้ทุ้งโจวสอบถามถึวพระชายาจิ้ง เขาก็เปิดปากพูดต่อ: “เรื่องของพระชายาจิ้ง……”
“ปัง——“ จอกเหล้าของซ่านจินจื๋อกระแทกอย่างหนักลงบนโต๊ะ
ทุ้งโจวทำได้เพียงหุบปากลง ไม่กล้าพูดอีก มีเพียงเซียวไห่ที่คุ้นเคยกับซ่านจินจื๋อ รู้ว่าในใจซ่านจินจื๋อกำลังหงุดหงิดในตอนนี้ แต่ก็พูดต่อ: “ท่านอ๋องฉลาดหลักแหลม คงไม่ถึงขนาดให้ผู้หญิงหลอกลวงชัดจูงได้ ถูกหรือผิดท่านน่าจะแยกแยะได้ ทำไมต้องโทษผู้บริสุทธิ์อย่างพระชายาจิ้ง?”
ซ่านจินจื๋อแน่นอนว่ารู้ความจริง แต่ไม่สามารถคืนคำได้
เมื่อเขาสงบลงและคิดวิเคราะห์เกี่ยวกับเรื่องนี้นั้น เขาได้ลงมือทำร้ายซ่านเซียนหยวนตั้งแต่ต้นแล้ว ยิ่งนำกู้อ้าวเวยขังในวิหารเฟิ่งหมิงโดยตรงแล้ว ถ้ารีบปล่อยตัวพระชายาออกมา ซูพ่านเอ๋อตื่นขึ้นมาก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะก่อความวุ่นวายอีกครั้ง
ซ่านจินจื๋อเหลือบมองที่ทุ้งโจว ในที่สุดก็เรียกเซียวไห่ไปที่ระเบียงทางเดินคนเดียว: “เรื่องนี้นั้น ความจริงเป็นเพราะความไม่พอใจของพ่านเอ๋อที่มีต่อพระชายาเลยสะดวกที่จะยืมมือของหยวนเอ๋อให้ลงมือกระทำ”
“แล้วท่านยังกักขังพระชายาจิ้งอีก!” เซียวไห่ยิ่งเกลียดเหล็กที่ไม่เป็นเหล็กกล้า
“ไม้กลายเป็นเรือไปแล้ว” ซ่านจินจื๋อปวดศีรษะจนต้องนวดขมับ: “เนื่องจากนี่คือสิ่งที่พ่านเอ๋อหวังว่า……”
“ท่านอ๋อง ข้ายังจำสิ่งที่ท่านกระทำต่อพระชายาเมื่อครั้งอยู่บ้านริมน้ำได้ หรือว่าท่านสามารถสัมผัสศีลธรรมของท่านแล้วบอกว่า ท่านไม่ได้รักพระชายาแม้แต่นิด?” เซียวไห่ก้าวไปข้างหน้า ดวงตาเย็นชาหนึ่งคู่จ้องไปยังซ่านจินจื๋อตัดออกภาพลักษณ์ภายนอกที่แข็งเป็นรอยร้าว
นี่คือสิ่งที่ซ่านจินจื๋อรู้สึกเป็นทุกข์ที่สุด
ระเบียงทางเดินเงียบสงัด เป็นนานหลังจากนั้น ซ่านจินจื๋อถอนหายใจยาว หายากที่สายตาว่างเปล่าจะมองไปยังทางวิหารเฟิ่งหมิง ดูถูกตนเอง: “เช่นนั้นแล้วอย่างไร? ระหว่างสองคนนี้ ข้าก็สามารถเลือกได้เพียงหนึ่ง”
“ถ้าแม่นางพ่านเอ๋อใจกว้างจริง เพราะเหตุใดถึงไม่ให้ท่านเพลิดเพลินไปกับความสุขของสามีภรรยา?” เซียวไห่แนะนำ ซ่านจินจื๋อดูเหมือนจะสั่นคลอน ก้าวตรงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา: “กู้อ้าวเวยเดิมก็เป็นพระชายาของท่าน ท่านอยากเก็บนางไว้ ใครเลยจะกล้าห้ามปราม”
นาง เป็นพระชายาของข้า
