บทที่135 ยุให้รำ ตำให้รั่ว
ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าซ่านเซียนหยวนจะพูดคำพูดเช่นนี้ออกมา
กู้อ้าวเพียงสั่งให้กุ่ยเม่ยขับรถม้าไปที่ตำหนักอ๋อง อีกด้านหนึ่งต้องแยกคนเมาทั้งสองออกจากกัน แล้วปลอบลี่วานด้วยน้ำเสียงเบาๆ: “เขาก็แค่คำพูดของคนเมา ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ”
ลี่วานตกตะลึงครู่หนึ่ง และรีบหันกลับมามองที่กู้อ้าวเวย
กู้อ้าวเวยกำลังประคองทั้งสองให้ตรง แต่ก็กลัวว่าพวกเขาหัวจะกระแทก จึงหยิบหมอนนุ่มสองใบจากในถุงมาให้ทั้งสองคนรองไว้เพื่อกันกระแทก ช่างละเอียดรอบคอบ
ช่วงเวลานี้ ลี่วานกลับกลายเป็นว่าพูดไม่ออกสักคำพูดเดียว
กู้อ้าวเวยกับนางช่างแตกต่างกัน ซ่านเซียนหยวนชอบที่จะอยู่กับกู้อ้าวเวย และยิ่งชอบที่จะพูดคุยกับนาง
ดูเหมือนว่าวันนี้ กู้อ้าวเวยไม่ว่าจะไปถึงที่ใดก็รู้ที่จะดูแลผู้คน แต่จากนางกลับทำเพียงก่อกวนซ่านเซียนหยวนให้ไม่มีความสุข
“อย่าได้ใส่ใจมาก องค์ชายสี่อายุยังน้อย คำพูดที่พูดก็พูดด้วยอารมณ์ สถานรื่นรมย์แห่งนี้พวกเขาก็มีความกล้ามาแค่ดื่มเหล้าแน่นอน ไม่กล้าพาลหาเรื่อง” กู้อ้าวเวยเห็นนางเงียบไม่พูดไม่จา ทำเพียงตบไหล่ของนางเพื่อแสดงความปลอบโยน
ลี่วานทำเพียงพยักหน้าเบาๆ แล้วเงียบไม่พูดอะไร
เช่นนี้ กู้อ้าวเวยก็ไม่รู้ว่าจะปลอบโยนเขาอย่างไร และได้แค่ทำตามโดยเงียบลง
เมื่อมาถึงตำหนักอ๋อง มีคนรับใช้คอยช่วยพาไปส่งถึงห้อง นางก็อยู่ไม่นานหลังจากนั้น ก็พาฉีหลินกลับยังร้านยาเหย้า ให้กุ่ยเม่ยคอยช่วยดูแล หันมาอีกที สีของท้องฟ้าก็ดึกมากแล้ว
กู้อ้าวเวยลูบไปมาที่หน้าผาก แล้วยังคงจุดเทียนขึ้น แก้ไขใบสั่งยาอีกไม่กี่ใบอย่างระมัดระวัง อดไม่ได้ที่จะบ่นว่าตัวเอง: “ข้าทำงานหนักจริงๆ”
เช้าตรู่วันใหม่ ณ ตำหนักอ๋องจิ้ง
อาหารเช้าเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ลี่วานกับซูพ่านเอ๋อผู้เปล่งปลั่งสดใสหลังร่วมรับประทานอาหารเช้ากันแล้วก็กลับไปยังลานบ้าน
ยังไม่ทันที่จะได้ไปดูว่าซ่านเซียนหยวนตื่นขึ้นมาหรือยัง คนรับใช้ของตำหนักก็ทักขึ้นมาว่า: “แม่นางลี่วาน ที่ประตูด้านนอกคือแม่นางเยว่ บอกว่าเป็นสหายของท่าน”
แปลกใจเล็กน้อย ลี่วานฉับพลันถึงนึกขึ้นได้ว่านางผู้นี้คือสนมที่เคยอยู่ข้างกายองค์ชายสามซ่านเซิ่งหาน
แม้ว่าจะไม่รู้ว่านางมาเพราะเหตุใด แต่ก็ยังต้องออกไปดู เยว่วันนี้สวมใส่เสื้อคลุมสีม่วงอ่อนทั้งตัว บนใบหน้าก็แต่งแต้มอย่างบางเบาแต่กลับยังดูสวยงาม และแตกต่างจากนางอย่างสิ้นเชิง
เยว่เชิญนางไปที่ร้านอาหารป่ายเว่ยด้วยกัน เมื่อนั่งลงแล้ว ก็เปิดปากพูดด้วยเสียงเบา: “เมื่อคืนที่หน้าปากทาง ข้าเห็นท่านชายเสี่ยวฉีและองค์ชายสี่เข้าไปยังสถานรื่นรมย์ ก็รีบส่งคนให้นำไปแจ้งเจ้า เรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ที่แท้ก็เป็นเจ้าที่มาบอกข้า ต้องขอบคุณมาก เมื่อคืนทั้งสองคนไม่มีอะไร” ลี่วานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่กลับจำได้ว่าเยว่ก็เคยเตือนให้นางระวัง เพียงแต่ซ่านเซียนหยวนกลับไม่เคยรับน้ำใจ
เยว่เป่าปากโล่งอก พูดคุยอีกไม่กี่คำอย่างระมัดระวัง กลับนึกขึ้นได้เรื่องข่าวลือซุบซิบที่ลือกันในช่วงนี้ แล้วหัวเราะเสียงต่ำ: “แต่ไม่กี่วันนี้ข่าวที่ลือกันในเทียนเหยียนก็น่าสนใจไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าพระชายาจิ้งจะเป็นปีศาจจิ้งจอก และยังพูดอีกว่าองค์ชายสี่ก็ถูกพระชายาจิ้งล่อลวงด้วย ช่างน่าขำจริงๆ”
ลี่วานบีบถ้วยในมือแน่น และลดสายตาลง
“ข้ากลับไม่คิดว่าน่าขำ”
“หืม? แม่นางลี่วานเชื่อเรื่องผีสางเทวดานี้ด้วยหรือ?” เยว่สนใจขึ้นมาทันที ดวงตาเปล่งประกาย
เมื่อถูกถามกลับ ลี่วานก็หันสายตากลับมา บนใบหน้าเพียงประดับด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน ปลายนิ้วสัมผัสเบาๆที่ขอบถ้วย แล้วส่ายหัว: “เมื่อสักครู่ไม่ตั้งใจ เกรงว่าพูดผิด”
แต่การแสดงออกบนใบหน้าของลี่วานก่อนหน้านี้ ถูกเก็บไว้ในสายตาของเยว่แล้ว
“อย่างไรก็ตามองค์ชายสี่ก็ติดที่จะพึ่งพาพระชายาจิ้งเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านั้นยังเคยพักอยู่ที่ร้านยาเหย้าช่วงเวลาหนึ่ง เรียกให้ดูสวยงามคือพักรักษาตัว แต่ก็ได้ยินมาว่าทั้งสองได้ออกไปเยี่ยมชมทะเลสาบด้วยกัน ข่าวที่เล่าลือกันมาวันนี้ ข้าก็ยังรู้สึกว่าพระชายาจิ้งไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเซียนจิ้งจอกที่ล่อลวงใจคน” เยว่ปิดปากหัวเราะเบาๆ คอยสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของลี่วานอย่างระมัดระวัง
หลังจากได้ยินว่าเคยอาศัยอยู่ในร้านยาเหย้า และไปเที่ยวชมทะเลสาบด้วยกัน ปลายนิ้วของลี่วานที่จับอยู่ขอบถ้วยก็ออกแรงบีบจนขึ้นสีขาวจางๆ
ในใจเยว่หัวเราะด้วยความชอบใจ
หากลี่วานที่เป็นคนใกล้ตัวสามารถเป็นปรปักษ์กับกู้อ้าวเวยแล้ว ก็จะเป็นเรื่องง่ายที่จะลงมือ
แม้ว่าองค์ชายสามจะให้ความสำคัญกับกู้อ้าวเวยเพียงใด แต่สำหรับในใจของเยว่ กู้อ้าวเวยก็เป็นแค่อุปสรรคที่คอยกีดขวางอย่างไม่มีที่ติ แต่นางรู้ว่าองค์ชายสามมีเหตุที่ไม่สามารถลงมือได้ ตอนนี้ ก็ทำได้เพียงยืมมีดคนอื่นฆ่า
หลังจากเงียบไปนาน ลี่วานถึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองที่นาง: “แม่นางเยว่ที่พูดเป็นเรื่องจริงหรือ?”
“แน่นอนว่าไม่พูดเรื่องโกหก……” เยว่ยังไม่ทันพูดจบ ลี่วานก็จากไปด้วยสายตาเย็นชา
และนางก็ทำเพียงมองไปที่ด้านหลังของคนที่เดินจากไป แล้วเพียงจิบน้ำด้วยท่วงท่าที่สง่างาม รู้ว่าตนประสบความสำเร็จเป็นส่วนใหญ่แล้ว
ลี่วานภายนอกดูสงบเป็นปกติ กลับถึงตำหนักอ๋องซ่านเซียนหยวนก็หายไปนานแล้ว
“องค์ชายสี่ไปไหนเสียแล้ว?” สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดสอบถามคนรับใช้ข้างกาย
เป็นครั้งแรกที่คนรับใช้ได้เห็นลี่วานที่ปกติเป็นคนอ่อนโยนแสดงอาการเช่นนี้ออกมา ตกใจได้ไม่นานก็รีบพูดว่า: “องค์ชายสี่เมื่อสักครู่ ดูเหมือนว่าไปที่ร้านยาเหย้า บอกว่าจะไปหาพระชายาขอยารักษาอาการปวดศีรษะเพคะ”
ลี่วานกำหมัดแน่น~~ เข้าไปในห้องต่อหน้าคนรับใช่ ปิดประตูอย่างแน่นหนา
เมื่อเหลือนางพียงคนเดียว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องแสร้งทำเป็นอ่อนโยน
นางเติบโตขึ้นมา ก็เพื่อที่ในภายภาคหน้าจะได้คอยช่วยเหลือองค์ชายสี่ เพื่อให้เขาได้ใช้งาน
แต่ตอนนี้ ถึงแม้จะเห็นแก่หน้าพระชายาจิ้งองค์ชายสี่ก็ไม่แม้แต่จะให้ความเคารพนางสักนิด แล้วยังไปสถานรื่นรมย์เพื่อดื่มเหล้า! และฟังคำพูดของกู้อ้าวเวยเพียงคนเดียวเท่านั้น
กู้อ้าวเวยก็คือนางจิ้งจอกอย่างไม่มีที่ติ
……
ผู้ซึ่งอยู่ห่างไกลในร้านยาเหย้าอย่างกู้อ้าวเวยจามโดยไม่มีสาเหตุ แต่เพียงขอบคุณตนที่ในตอนเช้ากินเกี๊ยวเล็กๆลงในท้อง ข้างกายอย่างซ่านเซียนหยวนและฉีหลินกำลังปวดหัวจากอาการเมาค้าง เกี๊ยวตรงหน้าทานไปเพียงสองคำโดยที่คนยังไม่มีสติ
กู้อ้าวเวยกลอกตาไปมาอย่างไม่สุภาพ และเพียงให้คนไปซื้อข้าวต้มสองชามมาให้ทั้งสองคนทานสร่างเมา
“ช่างปวดหัวจริงๆ” ทนไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดังขณะกุมศีรษะ: “ข้าไม่ควรไปดื่มเหล้าทุกๆวันกับท่าน ถ้าให้ท่านพี่รู้เข้า แน่นอนว่าต้องดุด่าข้าอีก!”
ซ่านเซียนหยวนกุมที่หน้าผาก เค้นคำพูดไม่กี่คำออกมาด้วยความทรมาน: “ข้าก็จะไม่ไปดื่มเหล้าทุกๆวันแล้ว”
“เจ้าไม่เพียงแค่ไม่ไปดื่มเหล้า และยังต้องกลับไปบ้านใช้เวลากับลี่วานด้วย” กู้อ้าวเวยเขกเข้าที่หัวของซ่านเซียนหยวน ฟังเสียงร่ำไห้ต่ำของเขา และพูดต่อว่า: “นั่นคือภรรยาในภายหน้าของเจ้า เหตุใดหลังจากเมาแล้วถึงได้พูดว่ารังเกียจนาง ลี่วานต้องเสียใจอย่างมาก”
ซ่านเซียนหยวนหลับตาลง: “ฮึ~! ข้าไม่เคยพูด”
กู้อ้าวเวยจ้องไปที่เขา ซ่านเซียนหยวนทำได้เพียงยอมรับ สุดท้ายก็อ้าปากออก ในตอนที่กู้อ้าวเวยไม่ทันระวัง ก็หยิบเสี่ยวหลงเปาที่นางไปต่อแถวซื้อในตอนเช้าใส่เข้าปาก
กู้อ้าวเวยโมโหจนต้องสูดลมหายใจ แต่โชคดีที่ชิงต้ายรีบนำเข้ามาอีกเข่ง
ฉีหลินกุมขมับแล้วส่ายหัว: “พวกท่านมีส่วนไหนที่ทำตัวเหมือนองค์ชายกับพระชายา ชัดเจนว่าเป็นแค่เด็กตัวน้อยสองคนที่ยังไม่โต”
กู้อ้าวเวยและซ่านเซียนหยวนพร้อมใจกันเตะที่เขา ฉีหลินเจ็บจนไม่รู้ว่าต้องกุมส่วนไหน: “พวกท่านสองพี่น้องอย่ารังแกข้า ข้าก็มีพี่สาวเหมือนกัน!”
กู้อ้าวเวยหัวเราะและเตะเขาอีกสองครั้ง ด้วยแรงไม่มาก สุดท้ายก็เพียงหยิบเสี่ยวหลงเปาเข่งนั้นกินทั้งหมด แล้วไปวุ่นวายกับใบสั่งยาต่อ มีเพียงซ่านเซียนหยวนที่นั่งอยู่ที่เดิม นวดศีรษะไปมา แล้วถามฉีหลิน: “นางช่างเหมือนกับพี่สาวของข้า เจ้าว่า ข้าขอนางมาเป็นพี่สาวดีหรือไม่?”
ฉีหลินอดใจไม่ไหวอยากจะเอาตะเกียบในมือฟาดที่เขา: “นั่นคือพระชายาเอกของเสด็จอาเจ้า! ขอพี่สาวอะไรของเจ้า!”
