บทที่ 164 เจ้าไม่ใช่นาง
ลมพัดมา กู้อ้าวเวยถูกเส้นผมปิดบังตา
นางมองคนที่อยู่ตรงหน้า กระซิบพูด: “เจ้ามีสายเลือดของราชวงศ์ชางหลาน”
“เจ้ามองออก?” หญิงสาวหัวเราะตนเองเบา ๆ ดูเหมือนไม่พอใจ
“ข้าเพียงหลอกเจ้าก็เท่านั้น” กู้อ้าวเวยป้องปากหัวเราะเบาๆ เส้นผมที่สายตางุนงงเข้ามาใกล้หลังหู: “กู้เฉิงไม่เห็นข้าเป็นลูกสาวแท้ๆ แต่ท่านปู่ทุ่มเทกับข้า แม้แต่เจ้าคนตระกูลเดียวกันยังให้ข้ารีบๆออกไป เป็นเช่นนี้แล้ว ข้ายิ่งไม่สามารถปลีกตัวออกจากหลักเลนนี้ได้”
หญิงสาวสะดุ้ง แค่เพียงต้องการโน้มน้าวนาง หยุนชิงหยางมองดูกู้อ้าวเวยเพลิน เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจ: “ถึงแม้เจ้าต้องการที่จะกลับราชวงศ์ แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน…”
“ท่านปู่ช่างสายตาแหลมคม คงรู้นานแล้ว” กู้อ้าวเวยหันหลังอย่างรวดเร็ว สายตาเฉียบแหลม ท่าทางค่อยๆเปลี่ยน นางถลกกระโปรงแล้วคุกเข่าลงบนพื้น ดวงตาสุกใสมองหยุนชิงหยาง: “ท่านรู้ว่าข้าไม่ใช่กู้อ้าวเวยเช่นเมื่อก่อนนานแล้ว ดังนั้นจึงตั้งใจใช้ระฆังเหล็กนั่นวางยาข้า เพื่อทดสอบความจริง”
สีหน้าของหยุนชิงหยางเปลี่ยนไป: “ทำไมเจ้า…”
“เพราะเด็กๆ ที่นี่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้” กู้อ้าวเวยแววตาเป็นประกาย
“เจ้าคือเจ้า แต่กลับไม่ใช่” หยุนชิงหยางถอนหายใจ: “เวยเอ๋อหยิ่งยโสมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่นางก็มีเมตตาเปี่ยมล้น ช่างน่าเสียดายที่เป็นคนไม่ซับซ้อนและไม่รู้เล่ห์เหลี่ยม”
“ข้าคือเวยเอ๋อ” กู้อ้าวเวยแสดงความเคารพคุกเข่าคำนับ: “แม้ว่าตระกูลหยุนจะยอมรับข้า และข้าก็เป็นลูกหลานตระกูลหยุน ต่อไปให้ข้าปกป้องความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลหยุน ข้าก็จะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”
หยุนชิงหยางไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางเทวดามาก่อน แต่ดูท่าวันนี้ ดูเหมือนว่าหลานสาวสุดที่รักของตนจะกลายเป็นอีกคนแล้ว เขาถอนหายใจ แล้วประคองนางขึ้นมาอย่างเบาๆ พูดเสียงค่อย: “ข้าก็ไม่มีอะไรนอกจากเจ้าที่เป็นหลานสาวคนเดียว แม้ไม่รู้ว่าเจ้ามาจากที่ใด แต่ข้าก็เป็นของขวัญจากสวรรค์”
กู้อ้าวเวยค่อยๆลุกขึ้น แววตาเกรงขาม
ตอนนี้กลับไปตระกูลหยุน ไหล่ของนางจะไม่ใช่ชีวิตของนางอีกต่อไป แต่นางก็ยินยอมอย่างเต็มอกเต็มใจ
อย่างไรก็ตามนางก็เป็นคนเฉลียวฉลาด ไม่แตกต่างกับการไปมาหาสู่กับราชวงศ์ ถ้าหากเปลี่ยนให้คนอื่นไป ก็ไม่ดีกับชีวิต
หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ไม่เข้าใจความหมายของทั้งสองคน นางเดินเข้าไปรัดข้อมือของกู้อ้าวเวย: “อ๋องจิ้งไม่มีมนุษยธรรม ป่ายเหลากุ่ยก็ได้รับข่าวที่แจ้งมาแล้ว ในวันนั้นอ๋องจิ้งถอนทหารออก ไม่ตามหาเจ้า หากตอนนั้นเจ้าไม่ได้ตกอยู่ในมือของโหวเซ่อ…”
“ไม่เป็นไร” กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยิ้มเยาะ
เมื่อมีปัญหาใหญ่อยู่ตรงหน้า นางถึงจะเห็นธาตุแท้ของซ่านจินจื๋อ
ผู้ส่งข่าวในเทียนเหยียนของหยุนชิงหยางได้ส่งข่าวมาแล้ว เป็นซ่านจินจื๋อที่กลับตำหนักระหว่างทาง เพราะเรื่องของซูพ่านเอ๋อ และเป็นเขาซ่านจินจื๋อที่หลังจากกลับจากตำบลซ่านหลิน ไม่ได้เดินทางไปยังหลิ่งหนาน
และยีงมีอีกหนึ่งเรื่อง คือทำลายความเป็นมิตรที่หลงเหลืออยู่ในใจนางอย่างละเอียด
ซ่านจินจื๋อไม่ปล่อยให้ฮ่องเต้กล่าวหาว่าตนถูกซูพ่านเอ๋อทำให้หลงงงงวย
ถึงจะปฏิเสธ ครั้งนี้นางก็เข้าใจได้ทันที ถ้อยทีถ้อยอาศัยเหมือนแต่ก่อน
ความรักสัญญาลับของแต่ก่อน เป็นแค่เพียงการบดบังสายตาของซ่านจินจื๋อ
ก่อนทีเล่นทีจริง ทั้งสองคนจ่ายไปมากเท่าไร มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่จะลิ้มรสความขมขื่น
“แม้ข้าจะเป็นหมอ แต่ข้าไม่ได้มีน้ำใจกว้างเพียงนั้น แม้ว่าเขาจะเห็นความรู้สึกข้าเป็นเบี้ยหมากรุก ข้าก็จะฟันต่อฟัน ถึงแม้ว่าราชวงศ์จะหนาลึก ข้าก็ต้องการก่อกวน ไม่แน่ คนต่ำต้อยเช่นข้าก็สามารถทะลุฟ้าได้” นางยิ้มเยาะ แล้วก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ก็หันกลับมามองทั้งสองคน เหมือนมีอะไรบางอย่างที่นางคิด: “บางที ข้าเกิดมาเพื่อเหมาะสมที่จะอาศัยอยู่ที่นั้น”
หญิงสาวไม่มีคำพูด แต่หยุนชิงหยางกลับตกใจกับคำพูดของนาง
แต่มีเพียงกู้อ้าวเวยที่มองเห็นอย่างชัดเจน ในตระกูลหยุนนี้เปรียบเหมือนแดนสวรรค์ ที่ภายนอกเชื่อมโยงกันและกัน ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้ช่วงเวลาแห่งอิสรภาพนี้
สิ่งที่ข้าต้องการคือปล่อยให้ข้าได้ทำในสิ่งที่ข้าต้องการ และต้องการพลังอำนาจและเงินทองของนางให้อยู่ในมือ
เป็นซ่านจินจื๋อและซูพ่านเอ๋อที่จะต้องจ่าย
“ท่านปู่ ลูกหลานตระกูลหยุนไม่เคยมีนิสัยเช่นนี้ หรือว่าทั้งหมดนี้กู้เฉิงสอนมาทั้งหมด?” หญิงสาวประสานปลายนิ้ว คิดว่ากู้อ้าวเวยทำในสิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้
หยุนชิงหยางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้าเบาๆ: “กู้เฉิงเป็นคนต่ำต้อยที่ประจบและแอบอิงผู้มีอิทธิพล แต่ เวยเอ๋อไม่ใช่ นางมองการณ์ไกล ถ้าหากต้องการอิสระในโลกนี้ ก็ต้องมีพลังอำนาจของโลกนี้อยู่ในมือ ความทะเยอทะยานของนาง มีไม่น้อย”
กู้อ้าวเวยมาในห้องยา เพื่อจัดการยากับเด็ก ๆ ผู้จัดเตรียมยาสมุนไพรเหล่านี้
รอถึงค่ำคืนที่เงียบสงบ หยุนชิงหยางถือเหล้ามาหานาง กู้อ้าวเวยนั่งลงข้างหยุนชิงหยาง นางดื่มเหล้าไปอึกหนึ่ง ไม่กล้าแตะอีกเลย นางเพียงแต่หัวเราะเบาๆ: “ท่านปู่ ผู้ป่วยแตะต้องเหล้า เป็นข้อห้าม”
“มันคือการที่เจ้ากลุ้มใจมาแสนนาน รู้สึกไม่ยุติธรรม แต่กลับไม่เคยพูดกับผู้ใด” หยุนชิงหยางยกมือขึ้นมาบีบแก้มนาง เห็นกู้อ้าวเวยตะลึงเล็กน้อย สีหน้าท่าทางนางข้องใจ จึงพูดต่อ: “ในเมื่อข้าเป็นปู่ของเจ้า ข้าคือที่พึ่งของเจ้า หากเจ้ามีเรื่องอะไร ก็ระบายกับข้า”
ไม่เคยมีใครถามนางว่าเจ็บปวดหรือไม่
แต่นางไม่ยอมงอกระดูกสันหลังของตนเอง หัวเราะเบาๆ: “เวยเอ๋อไม่จำเป็นต้องพูดความในใจออกมาหมด อย่างไรก็ตาม สักวันหนึ่งข้าจะต้องหลุดพ้นออกจากพันธการต์ มีเรื่องสวยงามในโลกนี้ที่รอข้าอยู่ หากข้าลำบากใจที่จะบอกความเจ็บปวดกับท่านปู่ วันหลังก็จะไม่มีผู้ใดตั้งใจรับฟัง เช่นนั้นแล้วข้าอาจไม่สมดุล”
หยุนชิงหยางปล่อยมือ เขาพบว่านางแตกต่างจากผู้อื่นเหมือนอย่างที่คิดไว้
บางที สาวน้อยผู้นี้ อาจจะทำลายโลกได้จริงๆ
เงยหน้ามองดูดวงดาวที่เต็มผืนฟ้า หยุนชิงหยางก็คิดถึงกู้อ้าวเวยในอดีต เขาสะอึกสะอื้น: “นาง…จากไปเมื่อไร”
กู้อ้าวเวยตะลึงอยู่ครู่ ก่อนตอบสนอง: “หลังจากแต่งงานและหลังจากใช้สติและกำลัง”
“ข้าเคยโน้มน้าวเวยเอ๋อ แต่นางบอกว่าไม่เสียใจ” หยุนชิงหยางหลับตาลง: “ข้าสูญเสียลูกสาวอันเป็นที่รัก ตอนนี้ข้าปกป้องนางไม่ได้และก็ปกป้องเจ้าไม่ได้ ข้าปู่คนนี้ ช่างไร้ความสามารถเสียจริง…”
แววตากู้อ้าวเวยสั่นไหว ไม่หันมองหยุนชิงหยางที่กำลังเศร้าทุกข์ใจ นางรอจนเหล้าหมด จึงลุกขึ้นยืน: “ต่อไป ข้าจะดูแลท่านปู่แทนนาง ข้าไม่เคยเจอครอบครัวเช่นนี้มาก่อน หวังว่าท่านปู่จะไม่เกลียดชังว่าข้าแทนที่ผู้อื่น”
หยุนชิงหยางมองนางอย่างตกตะลึง เขาน้ำตาไหล แต่ก็ยิ้มออกมา: “เจ้าคือหลานสาวของข้าหยุนชิงหยาง หากสิ่งใดที่เจ้าชอบบนโลกใบนี้ ข้าก็จะหามาให้เจ้า”
“อื้ม” สีหน้ากู้อ้าวเวยเปลี่ยน ยิ้มอย่างสังเวช นางปิดหน้าครึ่งหนึ่งแล้วกลับไปที่ห้อง
ไม่ว่าลมหนาวพัดเข้ากระดูกเช่นไร ก็เทียบไม่ได้กับจิตอันเร่าร้อนของมนุษย์
