บทที่ 168 หมอร้ายเอ่อร์ชิง
“แม่นางไปได้ยินมาจากที่ใด ข้ามีเพียงแต่แหวนเพชรเงินทอง หากเจ้าต้องการของโบราณ ที่ข้าก็มี แต่น้ำฉ่าวหลงเป็นยาสมุนไพร จะมีได้อย่างไร”
:เถ้าแก่ตาเรียวเล็กผู้นี้ขมวดคิ้วมองซ่านจินจื๋อ ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคนสวมใส่เสื้อผ้าราคาแพงเช่นนี้มาตลาดมืดแห่งนี้ เขาไม่กลัวถูกปล้นหรืออย่างไร
กู้อ้าวเวยไม่โกรธ นางเพียงแต่หยิบปิ่นปักผมด้ามหนึ่งที่อยู่ในมือขึ้นมาชม ดูเหมือนว่าปิ่นปักผมด้ามนี้จะมีอายุยาวนาน และถูกเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี: “ปิ่นปักด้ามนี้ราคาเท่าไร?”
“สิ่งนี้เป็นของโบราณเมื่อร้อยปีก่อน แม่นางช่างตาดี ยี่สิบสองจินก็พอแล้ว”
ช่างเป็นการเอ่ยปากพูดของราชสีห์ ซ่านจินจื๋อรู้ดีว่าของสิ่งนี้ไม่คุ้มกับราคายี่สิบสองทองคำ แต่ยังไม่ทันเอ่ยอะไร กู้อ้าวเวยก็ยื่นตัวไปกระชากคอเสื้อของเถ้าแก่คนนั้น พวกสมุนคุ้มกันชักมีดออกมา หันไปทางกู้อ้าวเวย
“ป้ายที่เอวเจ้าไม่เลว”
กู้อ้าวเวยปล่อยมือลง นางดึงเอาของที่อยู่บนเอวเขาออกมา แล้วหยิบมันขึ้นมาชมในมือ
พวกคนที่อยู่รอบๆ ถอนหายใจ แล้ววางมีดลง กู้อ้าวเวยนั่งบนโต๊ะแล้วยิ้มเยาะ: “แต่เมื่อสักครู่ในขณะที่ข้าจับเสื้อเจ้า ข้าได้ให้สารพิษไปเล็กน้อย ถ้าหากเจ้าไม่อยากตาย ก็เรียกหัวหน้าของเจ้ามาให้ข้า หากจะพูดอย่างเหมาะสมแล้ว ราคาของน้ำฉ่าวหลง ข้าสามารถจ่ายได้ แต่อย่าทำให้ชีวิตยุ่งยากเลย”
ผู้คนที่อยู่รอบๆ ชักมีดออกมา คนที่มาซื้อของพากันมองกู้อ้าวเวย ไม่รู้ว่าหญิงที่น่ากลัวและโหดร้ายผู้นี้มาจากที่ใด
เถ้าแก่คนนั้นหน้าถอดสี เกือบหายใจไม่ออก สั่งให้ลูกน้องไปเรียกคนมา
กู้อ้าวเวยมองเฉย ไม่สนใจ ซ่านจินจื๋อเดินมาข้างนาง กู้อ้าวเวยก็ยังคงชื่นชมปิ่นปักผมที่อยู่ในมือต่อ รอจนกระทั่งคนที่มีลักษณะพุงพลุ้ยเดินมา นางจึงโยนปิ่นปักผมกลับไป และเดินไปหาคนผู้นั้น ซ่านจินจื๋อที่อยู่ด้านหลังกวักมือบอก: “ไปเถอะ”
ซ่านจินจื๋อไม่รู้ว่านางเก่งกาจเช่นนี้ เฉิงซานที่แบกของเล็กของใหญ่รีบวิ่งตามไป
เปลี่ยนเป็นเถ้าแก่พุงพลุ้ย เรื่องนี้คงพูดง่าย
สายตาของเถ้าแก่ผู้นี้มองไปรอบๆตัวซ่านจินจื๋อ เมื่อซ่านจินจื๋อเดินเข้าในห้อง พลังทั้งร่างปะทุออกมา สีหน้าเฉิงซานก็เต็มไปด้วยความจริงจัง มีเพียงกู้อ้าวเวยที่จ้องมองน้ำฉ่าวหลงที่อยู่ในกล่อง พยักหน้าอย่างจริงจัง นางนำของขึ้นมาห่อแล้วเดินออกไปข้างนอก
“ฮูหยิน…” เฉิงซานตกใจเล็กน้อย
แต่เถ้าแก่คนนั้นกลับไม่พูดอะไร แม้แต่การกระทำขอร้อง
พวกเขาออกจากตลาดมืด กู้อ้าวเวยตบกล่องที่อยู่ในมือเบาๆ ด้วยความพอใจ ซ่านจินจื๋อดึงนางไว้: “เจ้าออกมาไม่เพียงกี่วัน ก็กำเริบเสิบสาน”
“ข้าแค่ฟังคนที่พูดเมื่อสักครู่ หากข้าทำเรื่องเช่นนี้ คืนนี้อาจจะโดนคนลอบทำร้าย กลับกันหากข้าฆ่าพวกเขา ก็ไม่ต้องจ่ายเงิน” กู้อ้าวเวยหัวเราะเบาๆ และหาโรงเตี้ยมพักอาศัยกับซ่านจินจื๋อ
ทั้งสองคนนอนห้องเดียวกันในฐานะสามีภรรยา ซ่านจินจื๋อเช็ดใบมีดด้วยผ้า: “ข้าเห็นว่าเจ้าช่วยคน”
“คนขายในตลาดมืดควรตาย ข้าไม่จำเป็นต้องสงสาร” สายตากู้อ้าวเวยขุ่นเคือง ความดีงามของนางถูกคนรังแก ถึงแม้ว่าต้องทำมัน นางก็ต้องเป็นคนที่รังแกผู้อื่น
“เจ้าทำมันได้ลงคอ?”
“อืม” กู้อ้าวเวยยิ้มเบาๆ ได้ยินนอกหน้าต่างวุ่นวาย นางเปิดหน้าต่างมองลงไป อดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ: “พวกเขารู้ข่าวเร็ว”
ไม่นานก็ได้ยินเสียงพนักงานตะโกนออกมาจากนอกประตู และทุบประตูอย่างแรง
“แม่นาง! มีคนจำนวนมากหาเจ้าอยู่ด้านล่าง!”
“มาแล้ว” กู้อ้าวเวยพยักหน้า ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าคนที่มาคือใคร เขาวางของลง แล้วรีบตามกู้อ้าวเวยลงไปด้านล่าง
ลงมาถึงด้านล่าง ซ่านจินจื๋อเห็นเหล่าชายร่างใหญ่เดินโซซัดโซเซอยู่ที่โต๊ะ เฉิงซานเข้ามา: “พวกเขาทั้งหมดถูกวางพิษ”
เป็นเพราะคนเหล่านี้บอกตำแหน่งน้ำฉ่าวหลงกู้อ้าวเวย ซ่านจินจื๋อมองกู้อ้าวเวยอย่างรวดเร็ว
คนที่อยู่ด้านหลังเดินมารอบๆ คนพวกนั้น เขาก้มลงสวมถุงมือปลดมีดยาวที่เอวของพวกเขาทุกคนออก คนจำนวนมากล้อมตัวเข้ามาดูความคึกคักวุ่นวาย
“แท้ที่จริงแล้วพวกเจ้ายังไม่พบว่าพิษมาจากที่ใดหรือ?” กู้อ้าวเวยตบแก้มของเขาเบาๆ นางเลือกยาจากด้านในและป้อนไปหนึ่งเม็ด
ซ่านจินจื๋อมองเฉย ในขณะที่คิดจะจากไป ดูเหมือนว่ากู้อ้าวเวยเคยสัมผัสด้ามมีดเหล่านั้น
“แม่…แม่นาง พวกข้าได้รับมอบหมายให้ทำสิ่งต่างๆแทนผู้อื่น” แขนขาของคนผู้นั้นยังคงปวดเมื่อยและไม่มีแรง แต่ไม่ว่าอย่างไรร่างกายคงจะไม่เจ็บขนาดนั้นแล้ว สีดำบนข้อมือจางไปกว่าครึ่ง มีเพียงเบ้าตาที่ยังคงแดง: “พวกข้าไม่แย่งชิงน้ำฉ่าวหลงกับแม่นางแล้ว! โปรดแม่นางแก้พิษให้พวกข้าเถิด”
“ไม่แก้” กู้อ้าวเวยกลอกตา: “ข้าได้น้ำฉ่าวหลงมาแล้ว ข้าต้องการให้พวกเจ้าทำสิ่งหนึ่ง”
“สิ่งใด พวกข้าจะทำให้!” คนผู้นั้นรีบลุกขึ้นมา
กู้อ้าวเวยนั่งยองลงพูดข้างหูเขาเสร็จ ก็เห็นชายผู้นั้นสีหน้าเปลี่ยน ดูเชิงกันอยู่นาน เขาก็พยักหน้าอย่างจริงจัง หลังจากหยิบยาแก้พิษในมือกู้อ้าวเวย ก็วิ่งหายไป
“เจ้าให้พวกเข้าทำสิ่งใด?” ซ่านจินจื๋อขึ้นไปข้างบนกับนาง ถามด้วยเสียงเบา
“น้ำฉ่าวหลง พิษร้ายแรง มันฆ่าคนอย่างช้าและไม่สามารมองเห็น ราคาแพง ถึงแม้ว่าจะใช้น้ำฉ่าวหลงเป็นยา แต่ก็ใช้เพียงเล็กน้อย และก่อนหน้านี้ร่างกายของท่านอ๋องสี่ที่มีพิษ มีน้ำฉ่าวหลงอยู่ส่วนหนึ่ง แม้ปริมาณน้อย แต่ก็มีอยู่” สายตาทั้งสองข้างของกู้อ้าวเวยมองนิ่งลงมา
หากสามารถลำเลียงสิ่งที่มีพิษนี้ได้ อย่างนั้นของเถ้าแก่ที่ตลาดมืดนั่นก็ไม่ใช่ของดีอะไร
เมื่อกลับมาในห้อง ซ่านจินจื๋อเพียงมองดูไสยศาสตร์แต่ละอย่างที่ตำหนักอ๋องส่งมา และกู้อ้าวเวยไม่รู้ว่าเขาทำไปมากเพียงใด แม้แต่จัดแผนการในห้อง หลายต่อหลายครั้งหากไม่ใช่ซ่านจินจื๋อแสดงฝีมือ เมื่อนางวางกับดัก นางอาจจะถูกแทงได้
กู้อ้าวเวยยิ่งไม่สนใจชีวิตของตนอยู่ด้วย
และทั้งสองคนไม่รู้ว่า เจ้ายุทธภพเหล่านั้นที่อยู่นอกประตูหรือผู้คนบนท้องถนนรู้ว่ามีหญิงที่ร้ายกาจ สืบข่าวมาทุกทั่วสารทิศ เพิ่งมีคนมาจากหลิ่งหนาน พูดว่า: “คนนั้นอาจจะเป็นเอ่อร์ชิง นางเป็นคนร้ายกาจ หากยั่วยุนาง นางจะวางยาเจ้า หากเจ้าบาดเจ็บเพราะมีเรื่อง นางก็จะช่วยชีวิตเจ้าโดยไม่ต้องตอบแทน นางช่างเป็นคนแปลกประหลาด”
“เกิดมาสวยงาม แต่นิสัยแปลกประหลาด ยังได้ยินมาว่าเอ่อร์ชิงผู้นี้เป็นลูกหลานของตระกูลหยุน นิสัยนางเช่นนี้ คงไม่ใช่คนทรยศของตระกูลหยุน ช่วงนี้เร่ร่อนอยู่ในยุทธภพ ฝีมือยิ่งใหญ่ เบื้องหลังกลับไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด”
ผู้คนถกเถียงกันมากมาย เขาไม่รู้ว่าคำว่าเอ่อร์ชิงเพียงแค่สองพยางค์ถูกส่งผ่านไปยังยุทธภพหลายครั้ง
ในเวลากลางคืน เถ้าแก่ตลาดมืดส่งคนมา
เฉิงซานยังไม่แสดงฝีมือ มือสังหารผู้นั้นก็หนีเตลิดไป
แผนการนี้ไม่มีแผนการลอบทำร้าย ทั้งหมดใช้ยาพิษ แต่ก็ไม่เอาชีวิตพวกเขา
ในช่วงกลางดึก กู้อ้าวเวยรอให้คนนอกประตูวิ่งออกไปหมด นางหัวเราะเบาๆ แต่ซ่านจินจื๋อที่อยู่บนเตียง พูดเสียงเบา: “เจ้าต้องการดึงดูดให้คนของโหวเซ่อปรากฏตัวออกมาหรือ?”
